24.3.11

Save the date!

Λίγα να λέμε, πολλά να καταλαβαίνουμε, 2 Απριλίου όλος ο καλός κόσμος εμού συμπεριλαμβανομένης, θα είναι εδώ!

Σας περιμένουμε!

15.3.11

Σταμάτησε του ρολογιού τους δείχτες

Η αλήθεια είναι ότι η μέρα δεν κατάλαβα πότε πέρασε, είχε δίκιο ο Ρίκος για το τρέξιμο.

Η νύχτα όμως είχε τις χαριτωμένες στιγμές της. Περνάμε τη φάση «και ώρα Ελλάδος ό,τι να ‘ναι» που τραγουδούσε η Αφροδίτη Μάνου. Ο Ρίκος έχει ψύχωση με τα ρολόγια, ειδικά ηδονίζεται όταν η ώρα είναι ακριβώς ίδιο ψηφίο ώρας και λεπτών ή συμμετρικές οι ώρες και τα λεπτά. Για να αυξηθούν αυτές οι στιγμές χαράς, ένα ενδεδειγμένο κόλπο είναι να αυξήσεις το πλήθος του δείγματος (ρολόγια) και να τα βάζεις να δείχνουν ό,τι ώρα θέλεις. Έτσι έχουμε τη χαρά κάθε 3’ κατά μέσο όρο να πετυχαίνουμε και να ανακοινώνουμε μια «καλή στιγμή» σε ένα από τα ρολόγια.

Το κακό είναι ότι πατώντας τα κουμπάκια ρυθμίζει και τα ξυπνητήρια, κι έτσι χτες είχα την τύχη να ξυπνήσω στις 2 και, στις 3 και και στις 4 και για να ακυρώνω τα ισάριθμα εγερτήρια που είχα ξεχάσει να ελέγξω πριν πάω για ύπνο.

14.3.11

Ποφκαρίστητος


(δεν ξέρω αν ακολουθώ την ενδεδειγμένη κυπριακή ορθογραφία, αλλά αυτή είναι η λέξη που χρησιμοποιεί ο τσυπραίος πατέρας μου για αυτόν που δεν ευχαριστιέται με τίποτα, τον ανικανοποίητο. Ποιος θα αποδειχτεί να είναι, άραγε?)

Το blog για τις επόμενες 15 μέρες θα προσπαθήσει να είναι συνεπές με καθημερινή παρουσία, είναι παραγγελιά του πατερ-φαμίλια που την έχει ξαπλάρει στο Τορόντο και θέλει να μαθαίνει ηλεκτρονικά τα νέα ημών.

Λοιπόν, η Κυριακή μας ήταν ως εξής:

Φτιάχνουμε το μωσαϊκό-ελέφαντα (ούτε η οικία των ψηφιδωτών να ήταν), πετάμε πετρούλες στη θάλασσα, πάμε δις στην παιδική χαρά, στέλνουμε τον Αργύρη στο αίσθημα για το απόγευμα και ρωτάμε το Ρίκο:

«Πέρασες ωραία σήμερα?»

«Όχι, γιατί αύριο δε θα πάμε στη θάλασσα, ούτε 2 φορές στην παιδική χαρά, θα πάω σχολείο κι εσύ δουλειά».

2.3.11

Ζούμε? Θα ΄λεγα πως ναι

Λοιπόν, γράφω τα νέα μου κατόπιν προτροπής της Αθανασίας. Δίνω εν συντομία τον εξομολογητικό τόνο του ποστ: η αλήθεια είναι ότι όσο με θυμάμαι είναι οι εμμονές που δίνουν τη χροιά της κάθε εποχής. Το διάβασμα είναι μια σταθερή συνήθεια, μπήκε ο αυτισμός και ο σχετικός ανένδοτος εν συνεχεία και τώρα διανύω τη φάση που το ‘χω ρίξει στη δουλειά και στο περπάτημα. Το πρώτο με βρήκε την εποχή που οι εργοδότες εκτιμούν και επιβραβεύουν τα μάλα τα υπαλληλάκια τους, για το δεύτερο και το ότι έγινα βαδιζομανής ευθύνεται ο κόπρος του προηγούμενου ποστ.
Γενικά νομίζω ότι όλα πάνε καλά, ή έστω πάνε κ αυτό δεν είναι λίγο. Ο Ρίκος παραμένει αυτιστικός (προς μεγάλη μου έκπληξη), έχει τα δύσκολά του, αλλά δεν είναι κάτω από το δικό μου μικροσκόπιο.
Διάβασα διάφορα καλά, το χαστούκι, τον Αμερί, το sonderkommando.
Ρικίστικο για κλείσιμο: ο Ρίκος πάει τάε-κβο-ντο με μικρότερα παιδιά, νηπιαγωγείου και πρώτης. Έχει πλάκα που όταν έρχεται η σειρά του να κλωτσήσει τη δασκάλα κι ενώ κάθε παιδάκι τρέχει, κλωτσάει κι επιστρέφει στη θέση του ο Ρίκος αρχίζει το κήρυγμα και τις διαπραγματεύσεις: μα δεν κάνει να χτυπάμε κανέναν, να χτυπήσω δυνατά ή σιγά, με το δεξί ή το αριστερό, ψηλά ή χαμηλά και πλήθος ερωτήσεων ων ουκ έσται τέλος.