Η ζωή με τον αυτιστικό αδερφό-πριμαντόνα

Σε τρία καρέ.

	Ο μικρός χαζεύει τις μπίλιες του μέσα στο σακούλι και σιγουρεύεται ότι όλα είναι καταπώς πρέπει (9 κόκκινες, 10 πράσινες, 15 μπλε κ.ο.κ). Ο μεγάλος διαβάζει το Κ, αφιέρωμα στα σκυλιά (αν και δεν ήταν στο ύψος του προηγούμενου αφιερώματος για τη γατοφιλία, όπου η διαπίστωση «μια γάτα κατά μέσο όρο ζει 12 με 20 χρόνια, το προσδόκιμο ζωής όμως για μια αδέσποτη γάτα στην Αθήνα είναι 2 χρόνια» τον έκανε να κλάψει).
	Μόλις αντιλαμβάνονται τη μητέρα-Καλλιόπη ο μεγάλος προσπαθεί να γεμίσει το κάδρο, ο μικρός τσιμπάει ύπουλα-στο δικό μου μπλογκ, από πού κι ως πού, αδερφέ?
	Η ζωή είναι ωραία, άστον να βουρλίζεται.