Έχω τα μικροαστικά μου

Έχουμε αρχίσει να ψιλοκαταρτίζουμε/σκεφτόμαστε το πρόγραμμα των μαθημάτων για την επόμενη χρονιά και μάλλον πρέπει να κάνουμε κινήσεις για το αυτιστικοδάνειο, απορώ που δεν υπάρχει ακόμα τέτοιο καταναλωτικό.

Πρώτη η εργοθεραπεύτρια πρότεινε μαθήματα τρις εβδομαδιαίως, τα οποία, αν συμφωνήσουμε με τις φετινές τιμές, είναι 420 ευρώ/μήνα άνευ απόδειξης. Η εργοθεραπεύτρια είναι καλή και ο Θόδωρος θέλει όντως δουλειά.

Στο κέντρο που έκανε τα απογευματινά δεν ξαναπάμε, το οποίο σημαίνει ότι θα πρέπει να βρω λογοθεραπεύτρια. Κολυμβητήριο συνεχίζουμε και θα χρειαστούμε και συνοδό για το νηπιαγωγείο.

Η συνεδρία λογοθεραπευτή/εργοθεραπευτή/ειδικού παιδαγωγού είναι 45 ευρώ το 45' μέσες τιμές. Παλιά γελάγαμε ότι ο λογοθεραπευτής του Ρίκου με κάθε φράση που έλεγε κόλλαγε και τη λέξη «ευρώ». «Γεια σου Θοδωρή», παλάμη προτεταμένη «ευρώ», «τι κάνεις, Θοδωρή», «ευρώ» κλπ. Μετά συνειδητοποιήσαμε ότι έτσι γίνεται η απόσβεση των σπουδών σε 3 μήνες και μελαγχολήσαμε.

Με βαριέμαι όταν γκρινιάζω, αλλαγή θέματος με τη φώτο. Δυο μέρες τώρα έσερνα και το μεγάλο τέκνο στα μαθήματα του μικρού. Εδώ τον αποζημιώνω, περιμένουμε να τελειώσει ο Ρίκος τη μετεκπαίδευση τρώγοντας φοβερό παγωτό στο Petit Fleur που είχε συστήσει παλιότερα ο Αθήναιος.

Βρες τι κάνει

Πού έχει σκαρφαλώσει, γιατί κρέμεται, τι πετάει είναι η πλήρης ερώτηση, φωτορεπορτάζ σήμερα.

	Στην πρώτη ο Ρίκος αιωρείται με χάρη Σαολίν πάνω από τη λεκάνη του μπάνιου. Κλειστά παράθυρα, κλειστές μπαλκονόπορτες, ο σκοπός (που επετεύχθη) ήταν να πετάξει διάφορα από το παραθυράκι στον ακάλυπτο.
	Στη δεύτερη ο πατήρ έχει βάλει τη σκάλα να κόψει κάτι κλαδιά της ελιάς (Ερέτρια). Σε χρόνο μηδέν ο μικρός έχει ανέβει, καθίσει και ήδη κάτι εκτοξεύει από κει πάνω. Χώμα, ανυποψίαστα μυρμήγκια, ο θεός κι η ψυχή του. Στο πρόσωπο του δεύτερου δενδρόβιου, please meet the father.
	Το τραπεζάκι δεν είναι καλό μόνο για μάθημα. Είναι και εφαλτήριο για να δει κανείς από κοντά αυτά τα φοβερά, καταπληκτικά σποτάκια
	Εδώ ο Ρίκος ρίχνει μπίλιες στη μπανιέρα, έχει βρει ακριβώς το ευσταθές σημείο ισορροπίας και αιωρείται.

Κατηγοριοποιήσεις

Μέσα στο Πάσχα προχωρήσαμε τις κατηγοριοποιήσεις. Από τα πρώτα στάδια, που ήταν χωρίζουμε τις κάρτες σε «ρούχα», «ζώα», «έπιπλα», «παιχνίδια», «φαγητά», περνάμε επιτυχώς σε υποκατηγορίες τους. Στα ζώα χωρίζουμε έντομα-πουλιά και στα φαγητά φρούτα, γλυκά και περνάμε και στα λαχανικά με δειλά βήματα. Έχω 2 μπολάκια-το ένα όπως βλέπετε είναι (επ)αργυρό(?), δώρο γάμου που επιτέλους έπιασε τόπο-και κάθε κάρτα πρέπει μπει στο σωστό μπολ.

Όταν έχει κατακτήσει το διαχωρισμό ακολουθεί κάτι πιο δύσκολο, που είναι να τον ρωτήσω να μου πει ένα λαχανικό ή ένα φρούτο χωρίς τις εικόνες, από μνήμης. Συνήθως πρέπει να τον πετύχω σε μεγάλα κέφια για να απαντήσει, αλλά βελτιώνεται. Είναι ένας τρόπος να έχεις λίγο περισσότερα πράγματα να συζητήσεις με το Θόδωρο, διότι από κάποια στιγμή και μετά του αρέσει πραγματικά να εναλλάσουμε τη σειρά, πχ στο «πες ένα ρούχο» που το ξέρει καλά.

Οι κάρτες έχουν μερικά διπλά ή τριπλά, δείχνουν δηλαδή κόκκινα σταφύλια, αλλά και κίτρινα σταφύλια. Εκεί που λέμε μια ο ένας μια η άλλη τα φρούτα κάποια στιγμή ο Θόδωρος ενώ έχει πει προηγουμένως «σταφύλι», λέει «άλλο σταφύλι» και νομίζω είναι ενδεικτικό του οπτικού τρόπου με τον οποίο έχει ταξινομήσει τα όσα έμαθε.

Και τα γκρινιάρικα

Διακοπές ήταν, ήγουν χρόνος εκτός προγράμματος, ήταν λογικό να υπάρχουν αρκετές στιγμές εκνευρισμού.

Το πρώτο βραχυκύκλωμα έγινε με το πέρας των καθιερωμένων 2 ημερών (σαββατοκύριακο) που ο Ρίκος έχει συνηθίσει ότι επιστρέφουμε στην Αθήνα. Άρχισε λοιπόν να απαιτεί Αθήνα και επιστροφή στο ναό της γνώσης (νηπιαγωγείο). Κάθε μέρα κρεμούσαμε στο ψυγείο ένα χαρτάκι με το πόσες φορές ακόμα θα «κοιμηθούμε Ερέτρια» προτού επιστρέψουμε και σώθηκε σημαντικά η κατάσταση. Κάπου εκεί κολλάγαμε και την επωδό είναι διακοπές, είναι Πάσχα, είναι κλειστό το σχολείο κλπ.

Η πρώτη βδομάδα είχε και επιληπτικές κρίσεις, οπότε ο μικρός είχε νεύρα και γκρίνια. Πάντα των κρίσεων προηγείται μια περίοδος που δεν ξέρει τι θέλει και του φταίνε όλα. Τις ακολουθεί ένα διάστημα μετά το οποίο είναι πολύ βελτιωμένος και από πλευράς συμπεριφοράς αλλά και μαθησιακά.

Έχει ξεκινήσει ένα λίγο εκνευριστικό κόλπο με τα δάχτυλα (πώς εκτοξεύεις μια μπίλια με αντίχειρα και μέσο, ε ο Ρίκος έτσι χτυπάει την επιφάνεια του τραπεζιού όταν κάνουμε μάθημα) και μερικά άλλα περίεργα κουνήματα στο στυλ του επίτιμου. Τώρα με την καθημερινή κούραση περιμένω να μειωθούν.

Ενώ μέτραγε ευλαβικά τις μέρες για να αρχίσει το σχολείο (τόσες φορές θα κοιμηθούμε στην Ερέτρια και μετά σχολείο), άμα τη αφίξει γυρίζει ο καλός σου και αρχίζει το αντίστροφο τροπάρι «5 φορές θα κοιμηθούμε Αθήνα και μετά πάλι Ερέτρια».

Διακοπαί, τα καλά των

Κορίτσια, που διαμαρτυρηθήκατε για το προηγούμενο, πάμε όντως σε κάτι πιο ευχάριστο, καθαρόαιμο κείμενο ρικίστικα και αυτισμός σήμερα.

Διακοπές, τα ευχάριστα του φετινού Πάσχα: θυμάμαι ένα κείμενο της Ακρίτα που έλεγε για τις παιδικές ζωγραφιές με τα χέρια-μούτζα και τους περήφανους γονείς που τις επιδεικνύουν. Όντως τέτοια είναι η περίπτωσή μας εδώ. Ο μικρός ζωγραφίζει με άνεση πλέον καραγκιοζάκια σαν της φωτο. Αφού τα τελειώσει βάφει από πάνω όλο το χαρτί ροζ με ασυγκράτητη ευχαρίστηση.

Άλλο καλό ήταν ότι ξυπνώντας μια μέρα, μού είπε κάτι που είδε στον ύπνο του κι έτσι είπαμε λίγο για τα όνειρα-και μάλλον αντελήφθη τη διαφορά και την έννοια του ονείρου.

Επίσης συνειδητοποίησε την έννοια των διακοπών=κλειστό σχολείο, συνδέσαμε λίγο και το Πάσχα με τα κόκκινα αυγά

Ενθαρρυντικό ήταν και το ότι έπαιξε ποδόσφαιρο (και ζήτησε πολλάκις να ξαναπαίξει) με ένα παιδάκι που μένει δίπλα. Τον έλεγε βέβαια Λαυρέντη (ή Σπύρο) όπως λένε τα παιδιά που παίζει ποδόσφαιρο στο νηπιαγωγείο και έπρεπε να του υπενθυμίζουμε ότι τα εν λόγω παιδιά είναι στην Αθήνα, άλλος είναι τούτος ‘δω. Κάθε φορά έδειχνε γνήσια απορημένος με την επισήμανση. Είτε με τη διάκριση των προσώπων είναι το πρόβλημα (το ΄χω ξαναεντοπίσει), ή λόγω συνήθειας λέει τα ίδια ονόματα ή έχουμε περίπτωση χαμένων τριδύμων και το παιδί αδίκως πάμε να το βγάλουμε τρελό.

Φυσικά θα ακολουθήσει κείμενο με τον αποκαλυπτικό τίτλο «Διακοπές, τα εκνευριστικά»-γιατί μ΄ έχει πιάσει αυτή η μανία με τα τάχαμου teasers δεν ξέρω.

No logo-η περίληψή μου

Καταρχήν, αν και σε ορισμένα σημεία διαφωνούσα, καθότι τα βρήκα θολά, πρόκειται για ένα εν γένει διαφωτιστικό βιβλίο που διαβάζεται απνευστί παρά τον όγκο του.

Τα κύρια σημεία, κατ’ εμέ πάντα:

-όλα ξεκινάνε όταν οι εταιρείες αποφασίζουν ότι θα πουλάνε την επωνυμία τους πρωτίστως και δευτερευόντως τα προϊόντα τους. Δηλαδή η Nike ρίχνει λεφτά στο να συνδεθεί με την ιδέα του αθλητισμού, να προωθηθεί το μότο και το λογότυπό της με κάθε τρόπο, η starbucks δεν πουλάει ακριβώς καφέ αλλά τη ζεστή ατμόσφαιρα της συνοικιακής καφετέριας, η levis αυτό το απροσδιόριστο που λέγεται cool κ.ο.κ.

-προκειμένου να το επιτύχουν αυτό οι εταιρείες αποφασίζουν να αποσυνδεθούν όσο γίνεται από τη διαδικασία παραγωγής, τα εργοστάσια και φυσικά τις αντίστοιχες θέσεις εργασίας.

-οι θέσεις εργασίας ταξιδεύουν για τις ζώνες ελεύθερου εμπορίου, αλλά δεν μετακομίζουν απλώς, υποβαθμίζονται απίστευτα στην πορεία.

-έτσι στις ζώνες ελεύθερου εμπορίου δημιουργούνται τα εργατικά κάτεργα, όπου ανθίζει η καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων, η εκμετάλλευση, η παιδική εργασία. Επίσης δεν συντελείται ουσιαστική εκβιομηχάνιση των χωρών αυτών, καθότι πρόκειται κυρίως για εργοστάσια συναρμολόγησης, όπως και δεν ωφελούνται συνολικά οι χώρες, εφόσον οι εταιρείες εκβιάζουν τις κυβερνήσεις για μείωση των κατώτατων μισθών κλπ.

-οι θέσεις εργασίας που διατηρούν οι πολυεθνικές σε Βόρειο Αμερική και Ευρώπη αφορούν παροχή υπηρεσιών και λιανική πώληση. Σε αμφότερους τους κλάδους οι εταιρείες έχουν προωθήσει (και επιβάλλει) την ιδέα ότι πρόκειται για δουλειές «προσωρινές», που απευθύνονται σε νέους και σε κόσμο που δουλεύει πρωτίστως από χόμπυ και όχι λόγω του μισθού. Θίγει επίσης το πολύ σημαντικό θέμα των εταιρειών που νοικιάζουν προσωπικό στις πολυεθνικές προκειμένου να μη γίνεται η πρόσληψη απ’ευθείας από αυτές.

-κλείνει δίνοντας ιδέες και παραδείγματα πώς η τεράστια δύναμη των επωνυμίων των εταιρειών (πολυεθνικών που μοιάζουν να έχουν υποκαταστήσει τις κυβερνήσεις) γυρίζει μπούμερανγκ εναντίον τους, αναλύοντας τα παραδείγματα της Nike, της Shell και της McDonalds. (Χρόνια έσπαγα το κεφάλι μου να θυμηθώ γιατί δε μ' αφήνει ο σύζυξ να βάζω Shell. Διαβάζω τώρα για το συγγραφέα Ουίουα και τους άλλους 8 Ογκόνι που εκτέλεσε η κυβέρνηση της Νιγηρίας, επιτέλους το θυμήθηκα και περιχαρής του το λέω. Φωνάζει τον Αργύρη, "Γιατί δε βάζουμε Shell?", "Γιατί σε μια χώρα, δε θυμάμαι ποια, σκοτώσαν κάτι ανθρώπους για να παίρνουν το πετρέλαιο". Μάααααλιστα.)

Πάσχα: Τι διάβασα

(Ε ναι, ο Τζακ Ρίτσερ γοήτευσε και το τέκνο όπως αποδεικνύει η σχετική φωτο)

H Μαρία μού έστειλε πασχαλινό sms, «καλά να περάσετε, να διαβάσεις βιβλία, να κόψει ο μικρός φύλλα» και όντως σ' αυτά τα πλαίσια κινηθήκαμε.

Από τα βιβλία του Πάσχα ξεχώρισαν τρία: το Εν αρχή ην ο λόγος του Στήβεν Τζ. Γκουλντ περί συνύπαρξης θρησκείας και επιστήμης. Παρότι η σύγκρουση θρησκείας-επιστήμης δε με ενδιέφερε ποτέ ιδιαίτερα, είναι ένα πολύ καλογραμμένο βιβλιαράκι αυτό του Γκουλντ. Αναπτύσσει και τεκμηριώνει την αρχή της ΝΟΜΑ (non overlapping magisteria), την αρχή των μη αλληλεπικαλυπτόμενων πεδίων. Με λίγα λόγια η ΝΟΜΑ αναθέτει θέματα του πώς λειτουργεί το σύμπαν στην επιστήμη, ενώ στη θρησκεία μπορούν να αναζητηθούν το νόημα της ζωής ή ζητήματα ηθικής. Το πρώτο που μού εντυπώθηκε ήταν η αφιέρωση του βιβλίου: «Στους Τζέσε και Έθαν, που θα πρέπει να συνεχίσουν δίχως την εποπτεία του πατέρα τους και που σίγουρα θα κάνουν καλύτερο τον κόσμο, οδηγώντας τον προς το μέλλον, έτσι όπως το έχει περιγράψει τόσο έντιμα και σωστά ο John Playfair, ολοκληρώνοντας το βιβλίο του [...]-‘Δεν είναι συνετό να προσεγγίζει κανείς την απελπισία γεμάτος αισιοδοξία και δίχως καμιά φιλοσοφημένη διάθεση’».

Ο Τζέσσε της αφιέρωσης, ο ένας γιος του Γκουλντ, είναι αυτιστικός κι εμένα το παραπάνω μου άρεσε για παραπάνω λόγους από τον προφανή.

Ο επόμενος τύπος είναι ο Τζακ Ρίτσερ, που διασχίζει την Αμερική άνευ αποσκευών, μόνο με τα ρούχα που φοράει από τα οποία απαλλάσσεται κάθε 2^η με 3^η μέρα. Στο μεταξύ λύνει μυστήρια, εξουδετερώνει αποτελεσματικά κόσμο, είναι τουλάχιστον 2 βήματα μπροστά από τους κακούς του βιβλίου, και είναι το καινούριο φετίχ μου σε αστυνομικά/δράση. Κρατήθηκα και δεν παρήγγειλα τηλεφωνικά από την Ερέτρια «Πολιτεία, αποστείλατε άμεσα ό,τι του Lee Child διαθέτετε πλην του Με μια βολή»

Τελευταίο το No Logo-η βίβλος του αντιεταιρικού ακτιβισμού.

Μια περίληψη 10 σειρών των 600 σελίδων του No Logo το απόγευμα και αύριο ρικίστικα.