Ιονέσκο

Οδηγώ με το Ρίκο στο πίσω κάθισμα όταν ένας τύπος πετάγεται από το πουθενά και επιμένει να κάνουμε όλοι μα όλοι λίιιιγο πιο ‘κει ώστε να περάσει εκείνος, ο γιος του ήλιου-άλλωστε είναι προφανές ότι έχει κάπου να πάει τη στιγμή που όλοι οι άλλοι απολαμβάνουμε το δειλινό στην Τράλλεων.

Εγώ-και-καλά-ήρεμη-ένδον-χριστοπαναγιάζουσα: "Μα πού θες να πας άνθρωπέ μου?"

Ρίκος, ρεμβάζων από το πίσω κάθισμα, μη έχων συναίσθηση της κατάστασης, απλώς για τη χαρά της συμμετοχής: "Εκεί θέλει να πάει."

Εγώ, για κάποιο λόγο σοβαρά: "Άσε μας ρε Ρίκο κι εγώ πού να πάω?"

Ρ μεγαλόθυμος, άλλωστε πρόκειται για τη μανούλα: "Εσύ να πας όπου θες."

Σε διάθεση

ματαιότης-ματαιοτήτων κλπ, όπως ο πίνακας λίγο πολύ (ο ζωγράφος και η σύζυγος καθρεφτίζονται ως κρανία αν προσέξετε-μεγεθύνετε-βγάλετε τους οφθαλμούς σας στην εικόνα).
Επιστρέφω την Παρασκευή, υπολογίζω ότι είναι μια κρίση των δυο ημερών, κι αύριο που το πρωί θα είμαι στην Πολιτεία θα περιοριστεί αισθητά.

Έκτακτο: Σήμερα, Πέμπτη 21 Μαΐου 2009, η Εκπομπή του ANT 1 «ΜΕ ΑΓΑΠΗ», στις 18:50, θα προβάλλει αφιέρωμα στην Ελληνική Εταιρία Προστασίας Αυτιστικών Ατόμων.

Ολ μάι σάνς

(που έλεγε κι ο Άρθουρ Μίλλερ)

Επιτέλους-διότι είχα καιρό να το πετύχω το σωστό βιβλίο-ο Αργύρης κόλλησε με το Χόμπιτ. Το Χόμπιτ και τον Άρχοντα των δαχτυλιδιών τα είχα διαβάσει ακριβώς την εποχή που τα μετάφραζε ο Κέδρος, τέλειωνα τον έναν τόμο και περίμενα να βγει ο επόμενος-και θυμάμαι πόσο είχα στενοχωρηθεί στον τόμο που ο Τόλκιν μας άφηνε με την εντύπωση ότι είχε πεθάνει ο Γκάνταλφ.

Στη δεύτερη ο Αργύρης κλαίει απαρηγόρητος γιατί είναι στα τελειώματα και μόλις πέθαναν ο Θόριν (στο θεό σου, ο Θόριν??), ο Φίλι κι ο Κίλι. Σπαραγμός, «μα τόσο ωραίο βιβλίο, να γλιτώσουν από το δράκο, για να πεθάνουν στο τέλος», και εκ νέου κλαυθμός και οδυρμός.

Αντιδράσεις (ευτυχούς κατά βάθος) μανούλας, η μια πιο παρτσακλή από την άλλη:

-Εντάξει, οι άλλοι νάνοι όμως κι ο Μπίλμπο σώθηκαν.

-Αργύρη, ηρέμησε ο Θόριν δεν υπήρχε ούτως ή άλλως, αλλά είδες τι καταπληκτικό βιβλίο ήταν!

-τα επόμενα βιβλία του Τόλκιν είναι ακόμα πιο περιπετειώδη!

Επιστροφή στο Κάιρο (ουπς, Αθήνα!)

Μερικά που με αρέσανε από τη Βιέννη:

	Η διαχείριση του κοινόχρηστου χώρου, τα τεράστια πεζοδρόμια, τα λίγα αυτοκίνητα, οι ποδηλατόδρομοι. Στη φωτο ο κόσμος λιάζεται σε έναν τεράστιο υπαίθριο χώρο του MuseumsQuartier.
	Έκθεση Baroque στο Belvedere: έργο του Μεσερσμιτ αφότου εκδηλώθηκε η ψυχική του ασθένεια, χρονιά κατασκευής το 1770!
	Εντάξει, το ξέρω ότι η ποιότητα των φωτογραφιών του κινητού μου είναι άθλια, αλλά η συγκεκριμένη με το ζευγάρι που έκανε όλη τη διαδρομή προς το Kunsthistorisches museum χέρι χέρι μοιάζει λίγο με πίνακα-νομίζω.