Η οικογένειά μου κ άλλα ζώα

Αμφότεροι με περιβολή τρόφιμων γηροκομείου (πιτζαμάκια, κάλτσες κι από πάνω πέδιλα ή σαγιονάρες). Έκαστος με το προσφιλές πετ, ο μεγάλος γάτες ο μικρός σκουλήκι.

Κάποτε ο Ρίκος πλησιάζει τις γάτες.

H Τεμπλ (πιστεύω πως η ώρα που κάποιος οξύθυμος αναγνώστης θα με σιχτιρίσει κι εμένα και την Tεμπλ δεν αργεί) κάπου αναφέρει, δεν ήξερα πώς να χαϊδέψω τις γάτες, τις πίεζα υπερβολικά.

Είναι που ο Ρίκος το παλεύει να πάει από την πίεση στο χάδι και που οι συγκεκριμένες γάτες έχουν καρδιά σκύλου.

ΥΓ. Νταουνιάσματα-σχολικοπροβλήματα, περιμένω την ολοκληρωμένη εικόνα τη Δευτέρα.

Το ένα φέρνει τ' άλλο

Αυτό το εκτόπλασμα στην πρώτη φωτογραφία έφερε ο Ρίκος σπίτι μετά την επίσκεψη στο μουσείου «Σίτου και Άρτου» που πήγε με το σχολείο (ποδίτσα απαραίτητη, έλεγε το σημείωμα).

Θα μπορούσα να πω ότι με την ίδια ζύμη έφτιαξα αυτά τα εξίσου εκτρωματικά στην όψη σταφιδόψωμα, και να κάνω ωραία γέφυρα ανάμεσα στις φώτο, αλλά η αλήθεια είναι ότι απλώς με ενέπνευσε η εκπαιδευτική επίσκεψη του τέκνου.

Και η κατά Houz αντίθεση

Πολλές φορές έχω βρεθεί στην δυσάρεστη θέση να με κυνηγάνε για το αίμα και τα έντερα μου. Για ώρες προσπαθώ να βρω ποιος ξεκίνησε την φήμη ότι θα γίνω καλός πατσάς και κοκορετσάκι.

Οι χαμένες μάχες είναι η αγαπημένες μου.
«Κανένας δεν θα σε κατηγορήσει για τίποτα αν χάσεις και όλοι θα σου πουν μπράβο αν κερδίσεις».

Όσο αφορά το επίμαχο θέμα.

Σε κάθε κατάσταση υπάρχει το εφικτό, το αναγκαίο και το καλό είναι.

Συμφωνώ απόλυτα με το ότι καλό είναι να μαθαίνει κανείς κάτι ευχάριστα. Καλό είναι να δουλεύει σε ένα ευχάριστο περιβάλλον, με ευχάριστες απολαβές, ευχάριστο ωράριο και να έχει ένα ευχάριστο πλαίσιο ζωής.

Μετά όμως έρχονται οι εκπτώσεις. Μπορεί το περιβάλλον στην δουλειά να μην είναι ευχάριστο αλλά έχει καλές απολαβές. Οπότε …..

Εκείνο που τελικά ορίζει την ζωή μας είναι το αναγκαίο.

Ναι είναι αναγκαίο για ένα παιδί με αυτισμό να έχει ένα σωστό πλαίσιο με πολλές ώρες ενασχόλησης με ωραία και όμορφα θετικά reinforcements αλλά κάποιες φορές κάτω από την πίεση του χρόνου ( όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό και τι μπορεί να πετύχει κάποιος μέσα σε 45΄ ) αναγκάζεται να επιλέγει ο κάθε ειδικός να χρησιμοποιεί με μέτρο και σύνεση και τα αρνητικά reinforcements.

Ναι θα τολμήσω να πω ότι το άγχος φέρνει καταστροφικά αποτελέσματα σε όλα τα παιδιά και ιδιαίτερα σε παιδιά με ειδικές ανάγκες,

Επειδή όμως είναι σίγουρο ότι και τα δικά μας παιδιά θα βρεθούν εκεί έξω και σε αρνητικές καταστάσεις πιστεύω ότι πρέπει να μην μεγαλώνουμε απόλυτα παιδιά του «θερμοκηπίου».

Με σύνεση και μέτρο πιστεύω και στα αρνητικά reinforcement. Υπάρχουν παντού γύρω μου θα υπάρξουν στο τέκνο και θα πρέπει να εκπαιδευτεί και σε αυτά. Η άρνηση τους από πλευράς μας είναι μοιραία. Δεν μπορούμε να ελέγχουμε την μελλοντική συμπεριφορά κάθε ανθρώπου που θα έρθει σε επαφή με το τέκνο.

Έχω καταφέρει πολλά πράγματα και με αρνητικά reinforcements με το τέκνο. Το δυσκολότερο σημείο είναι να διακρίνεις το σημείο ( τα όρια του ) όπου όντως ΝΑΙ το αρνητικό reinforcements φέρνει καταστροφικά αποτελέσματα και να μην το προσπερνάς. Επίσης σημαντικό είναι να κάνεις extension με τον καιρό αυτό το όριο.

Τα όρια του κάθε ανθρώπου είναι κάτι που δεν πρέπει να τα ξεπερνάει. Απλώς μέσω εκπαίδευσης αυτά τα όρια επεκτείνονται. Μέσω και της προπόνησης ο άνθρωπος κατάφερε να τρέξει κάτω από 10΄τα 100 μέτρα και όχι απλώς της εξέλιξης.

Ναι η χρήση του αρνητικού ενισχυτή είναι πιο εύκολος δρόμος αλλά κάποιες φορές βιαζόμαστε είτε δεν έχουμε χρόνο και κάποιες φορές πρέπει να εφαρμόζεται.

Παν μέτρον άριστον κυρίες μου.

Όσο για το θέμα του «ΠΟΤΕ» απλώς θεωρώ ότι είναι πιο εύκολο για ένα παιδί να καταλάβει το ΠΟΤΕ, δεν νομίζω να το εννοεί κανείς.

Πολλά ακόμα να γράψω αλλά πέρασε η ώρα, μοιράστηκαν τα ρολόγια, ο ταρίφας που περίμενα για να με φυγαδέψει εκτός ορίων του kiln-kafe δεν φάνηκε ( μάλλον αυτός πήρε το πέμπτο ρολόι ) οπότε κυρίες μου : τα εντεράκια μου.

Υ.Γ. : Τουλάχιστον ΕΣΥ ξέρεις ότι δεν κιότεψα…………………….

Εγελιανά κόλπα

Γράφω τη θέση, γράφει την αντίθεση, ευελπιστούμε στη σύνθεση (μ' αυτή την εισαγωγή, με ένα ωραίο μουσικό χαλί και μια φωνή όλο υπόσχεση ξεκινάει το σημερινό ποστ).

Το πρόγραμμα του Ρίκου το ΄χω αναρτήσει παλιά, άντε στελέχη πολυεθνικών να το συναγωνίζονται σε πίεση και πυκνότητα.

Το κυριότερο που περιμένω από τους εκπαιδευτές του είναι να τον βοηθάνε να μαθαίνει με ευχάριστο τρόπο, διότι το παιδί παιδί είναι, αυτιστικό είναι, δε θέλει πολύ να το κάψουμε.

Μια εκ των κυριών που κάνουμε μάθημα την έχει δει εσχάτως στοχοθεσία, διοίκηση έργου, εντατικοποιήση και δε συμμαζεύεται. Αυτό έχει ως συνέπεια η συμπεριφορά της προς το Ρίκο να αγγίζει τα όρια του υστερικού.

Ο Ρίκος δουλεύει ως εξής: κάνω σωστά μια δουλίτσα, κερδίζω την επιβράβευση στο πινακάκι επιβραβεύσεων μου και μόλις μαζέψω το συμφωνημένο πλήθος επιβραβεύσεων παίρνω αυτό που μού έχουν υποσχεθεί-όλα αυτά οπτικά. Λοιπόν, αφενός επειδή κουράζεται, αφετέρου επειδή μερικά είναι δύσκολα, επειδή είναι αυτιστικός εν τέλει διάολε, ο Ρίκος ενδέχεται να χαζεύει και να χάνει τις επιβραβεύσεις του.

Αν δεν τα καταφέρει, απλώς δεν παίρνει το έπαθλο, η ένσταση μου είναι όταν τον αρχίζει στις κούφιες απειλές, «ποτέ δε θα πάρεις κεριά».

Διαφωνώ και με το «ποτέ» και με τις φωνές, πρώτον διότι αυτό το «ποτέ» τον αγχώνει αφάνταστα, τον αποσυντονίζει και είναι και αναληθές.

Και τώρα περιμένουμε στην αρένα το Houz, να πλύνουμε το πρόσωπό μας με το αίμα του και να περάσουμε τα έντερά του γύρω από το λαιμό μας στο γύρο του θριάμβου.

Ο καιρός (ου) γαρ εγγύς

Κάποιοι αγοράζουν ρούχα με την προοπτική ότι θα αδυνατίσουν. Εγώ περιηγούμαι στα ηλεκτρονικά αυτιστικογκατζετομαγαζάκια κι αν βρω κάτι άνευ του οποίου δεν μπορώ να ζήσω, ε τότε το αγοράζω, ασχέτως αν είναι άμεσα χρησιμοποιήσιμο. Έτσι έγινε και μ’ αυτό το υπέροχο ρολόι, άρτι αφιχθέν από τη Νέα Γη μαζί με το μαγνητικό εκπαιδευτικό βοήθημά του.

Μπορεί ο Ρίκος να έχει περίπου δυο χρόνια-υπολογίζω-μπροστά του μέχρι να μάθει την ώρα, όταν έρθει εκείνη η στιγμή όμως σε μια σεμνή τελετή θα του το εγχειρίσω. Πώς το λέει η διαφήμιση, You never actually own a Patek Philippe Silver Lining. You merely look after it for the next generation.

ΥΓ. Φίλτατες, δεν ξέρω τι ακούγατε εσείς χτες μετά το Μορικόνε, στο δικό μου ταξί παιάνιζε το επικολυρικό: «το πουλάω το σπίτι, δε γεμίζει μ’ έναν άνθρωπο ένα σπίτι.»

Ρίκο, τι πίνεις?

Συμπληρώνω ένα ερωτηματολόγιο του σχολείου του Ρίκου, όταν κολλάω στην ερώτηση:

«πώς δείχνει το παιδί όταν είναι λυπημένο?»

Πότε είναι αλήθεια λυπημένος ο Ρίκος? Δεν μπορώ να σκεφτώ, ο Ρίκος μπορεί να θυμώνει, να τσαντίζεται, να χαίρεται, να μπερδεύεται με το τι συμβαίνει, αλλά λυπημένο αδυνατώ να τον σκεφτώ.

Συναντώ τα εξής ενδιαφέροντα στο βιβλίο της Γκράντιν, αντιγράφω με απλά λογάκια:

Ο εγκέφαλος απελευθερώνει ενδορφίνες (και) όταν είμαστε με κάποιους που αγαπάμε, μας αγγίζουν κλπ. Ας θεωρήσουμε τις ενδορφίνες κάτι εθιστικό που προκαλεί ευχαρίστηση, σαν τα ναρκωτικά περίπου.

Το σχετικό εγκεφαλικό κύκλωμα λέγεται οπιοειδές

Η κοινωνική επαφή, λοιπόν, ανεβάζει τα οπιοειδή και μας κάνει να νιώθουμε καλά.

Υπάρχει η ναλτρεξόνη που φράζει τις ενδορφίνες.

Ένα τύπος, ο Dr.Panksepp, έχει κάνει πειράματα χορηγώντας ναλτρεξόνη σε αυτιστικούς, πιστεύοντας ότι έχουν πάρα πολλά φυσικά οπιοειδή στον εγκέφαλο τους, πράγμα που μειώνει την τάση για κοινωνική επαφή.

Σ’ αυτά τα φυσικά οπιοειδή αποδίδει και τη μεγάλη ανοχή στον πόνο που έχουν ορισμένοι αυτιστικοί όπως και το ότι δεν κλαίνε με πραγματικά δάκρυα. Πράγματι, χορηγώντας μικρές ποσότητες ναλτρεξόνης σε αυτιστικά παιδιά τα μισά έγιναν πιο κοινωνικά προσπαθώντας μέσω της κοινωνικής επαφής να αυξήσουν τα οπιοειδή τους.

Βέβαια η έρευνα έγινε κάπου το ‘90, οπότε αν είχαν υπάρξει δραματικές εξελίξεις θα τις είχαμε πληροφορηθεί, αλλά η γνώση είναι πάντα δύναμη. Ακόμα κι αν σύμφωνα με τη συγκεκριμένη γνώση υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες το εν λόγω παιδί να είναι χαρούμενο αφ’ εαυτού κι όχι επειδή έχει μια τόσο επαρκή μητέρα.