Πολλές φορές έχω βρεθεί στην δυσάρεστη θέση να με κυνηγάνε για το αίμα και τα έντερα μου. Για ώρες προσπαθώ να βρω ποιος ξεκίνησε την φήμη ότι θα γίνω καλός πατσάς και κοκορετσάκι.
Οι χαμένες μάχες είναι η αγαπημένες μου.
«Κανένας δεν θα σε κατηγορήσει για τίποτα αν χάσεις και όλοι θα σου πουν μπράβο αν κερδίσεις».
Όσο αφορά το επίμαχο θέμα.
Σε κάθε κατάσταση υπάρχει το εφικτό, το αναγκαίο και το καλό είναι.
Συμφωνώ απόλυτα με το ότι καλό είναι να μαθαίνει κανείς κάτι ευχάριστα. Καλό είναι να δουλεύει σε ένα ευχάριστο περιβάλλον, με ευχάριστες απολαβές, ευχάριστο ωράριο και να έχει ένα ευχάριστο πλαίσιο ζωής.
Μετά όμως έρχονται οι εκπτώσεις. Μπορεί το περιβάλλον στην δουλειά να μην είναι ευχάριστο αλλά έχει καλές απολαβές. Οπότε …..
Εκείνο που τελικά ορίζει την ζωή μας είναι το αναγκαίο.
Ναι είναι αναγκαίο για ένα παιδί με αυτισμό να έχει ένα σωστό πλαίσιο με πολλές ώρες ενασχόλησης με ωραία και όμορφα θετικά reinforcements αλλά κάποιες φορές κάτω από την πίεση του χρόνου ( όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό και τι μπορεί να πετύχει κάποιος μέσα σε 45΄ ) αναγκάζεται να επιλέγει ο κάθε ειδικός να χρησιμοποιεί με μέτρο και σύνεση και τα αρνητικά reinforcements.
Ναι θα τολμήσω να πω ότι το άγχος φέρνει καταστροφικά αποτελέσματα σε όλα τα παιδιά και ιδιαίτερα σε παιδιά με ειδικές ανάγκες,
Επειδή όμως είναι σίγουρο ότι και τα δικά μας παιδιά θα βρεθούν εκεί έξω και σε αρνητικές καταστάσεις πιστεύω ότι πρέπει να μην μεγαλώνουμε απόλυτα παιδιά του «θερμοκηπίου».
Με σύνεση και μέτρο πιστεύω και στα αρνητικά reinforcement. Υπάρχουν παντού γύρω μου θα υπάρξουν στο τέκνο και θα πρέπει να εκπαιδευτεί και σε αυτά. Η άρνηση τους από πλευράς μας είναι μοιραία. Δεν μπορούμε να ελέγχουμε την μελλοντική συμπεριφορά κάθε ανθρώπου που θα έρθει σε επαφή με το τέκνο.
Έχω καταφέρει πολλά πράγματα και με αρνητικά reinforcements με το τέκνο. Το δυσκολότερο σημείο είναι να διακρίνεις το σημείο ( τα όρια του ) όπου όντως ΝΑΙ το αρνητικό reinforcements φέρνει καταστροφικά αποτελέσματα και να μην το προσπερνάς. Επίσης σημαντικό είναι να κάνεις extension με τον καιρό αυτό το όριο.
Τα όρια του κάθε ανθρώπου είναι κάτι που δεν πρέπει να τα ξεπερνάει. Απλώς μέσω εκπαίδευσης αυτά τα όρια επεκτείνονται. Μέσω και της προπόνησης ο άνθρωπος κατάφερε να τρέξει κάτω από 10΄τα 100 μέτρα και όχι απλώς της εξέλιξης.
Ναι η χρήση του αρνητικού ενισχυτή είναι πιο εύκολος δρόμος αλλά κάποιες φορές βιαζόμαστε είτε δεν έχουμε χρόνο και κάποιες φορές πρέπει να εφαρμόζεται.
Παν μέτρον άριστον κυρίες μου.
Όσο για το θέμα του «ΠΟΤΕ» απλώς θεωρώ ότι είναι πιο εύκολο για ένα παιδί να καταλάβει το ΠΟΤΕ, δεν νομίζω να το εννοεί κανείς.
Πολλά ακόμα να γράψω αλλά πέρασε η ώρα, μοιράστηκαν τα ρολόγια, ο ταρίφας που περίμενα για να με φυγαδέψει εκτός ορίων του kiln-kafe δεν φάνηκε ( μάλλον αυτός πήρε το πέμπτο ρολόι ) οπότε κυρίες μου : τα εντεράκια μου.
Υ.Γ. : Τουλάχιστον ΕΣΥ ξέρεις ότι δεν κιότεψα…………………….
Οι χαμένες μάχες είναι η αγαπημένες μου.
«Κανένας δεν θα σε κατηγορήσει για τίποτα αν χάσεις και όλοι θα σου πουν μπράβο αν κερδίσεις».
Όσο αφορά το επίμαχο θέμα.
Σε κάθε κατάσταση υπάρχει το εφικτό, το αναγκαίο και το καλό είναι.
Συμφωνώ απόλυτα με το ότι καλό είναι να μαθαίνει κανείς κάτι ευχάριστα. Καλό είναι να δουλεύει σε ένα ευχάριστο περιβάλλον, με ευχάριστες απολαβές, ευχάριστο ωράριο και να έχει ένα ευχάριστο πλαίσιο ζωής.
Μετά όμως έρχονται οι εκπτώσεις. Μπορεί το περιβάλλον στην δουλειά να μην είναι ευχάριστο αλλά έχει καλές απολαβές. Οπότε …..
Εκείνο που τελικά ορίζει την ζωή μας είναι το αναγκαίο.
Ναι είναι αναγκαίο για ένα παιδί με αυτισμό να έχει ένα σωστό πλαίσιο με πολλές ώρες ενασχόλησης με ωραία και όμορφα θετικά reinforcements αλλά κάποιες φορές κάτω από την πίεση του χρόνου ( όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αυτό και τι μπορεί να πετύχει κάποιος μέσα σε 45΄ ) αναγκάζεται να επιλέγει ο κάθε ειδικός να χρησιμοποιεί με μέτρο και σύνεση και τα αρνητικά reinforcements.
Ναι θα τολμήσω να πω ότι το άγχος φέρνει καταστροφικά αποτελέσματα σε όλα τα παιδιά και ιδιαίτερα σε παιδιά με ειδικές ανάγκες,
Επειδή όμως είναι σίγουρο ότι και τα δικά μας παιδιά θα βρεθούν εκεί έξω και σε αρνητικές καταστάσεις πιστεύω ότι πρέπει να μην μεγαλώνουμε απόλυτα παιδιά του «θερμοκηπίου».
Με σύνεση και μέτρο πιστεύω και στα αρνητικά reinforcement. Υπάρχουν παντού γύρω μου θα υπάρξουν στο τέκνο και θα πρέπει να εκπαιδευτεί και σε αυτά. Η άρνηση τους από πλευράς μας είναι μοιραία. Δεν μπορούμε να ελέγχουμε την μελλοντική συμπεριφορά κάθε ανθρώπου που θα έρθει σε επαφή με το τέκνο.
Έχω καταφέρει πολλά πράγματα και με αρνητικά reinforcements με το τέκνο. Το δυσκολότερο σημείο είναι να διακρίνεις το σημείο ( τα όρια του ) όπου όντως ΝΑΙ το αρνητικό reinforcements φέρνει καταστροφικά αποτελέσματα και να μην το προσπερνάς. Επίσης σημαντικό είναι να κάνεις extension με τον καιρό αυτό το όριο.
Τα όρια του κάθε ανθρώπου είναι κάτι που δεν πρέπει να τα ξεπερνάει. Απλώς μέσω εκπαίδευσης αυτά τα όρια επεκτείνονται. Μέσω και της προπόνησης ο άνθρωπος κατάφερε να τρέξει κάτω από 10΄τα 100 μέτρα και όχι απλώς της εξέλιξης.
Ναι η χρήση του αρνητικού ενισχυτή είναι πιο εύκολος δρόμος αλλά κάποιες φορές βιαζόμαστε είτε δεν έχουμε χρόνο και κάποιες φορές πρέπει να εφαρμόζεται.
Παν μέτρον άριστον κυρίες μου.
Όσο για το θέμα του «ΠΟΤΕ» απλώς θεωρώ ότι είναι πιο εύκολο για ένα παιδί να καταλάβει το ΠΟΤΕ, δεν νομίζω να το εννοεί κανείς.
Πολλά ακόμα να γράψω αλλά πέρασε η ώρα, μοιράστηκαν τα ρολόγια, ο ταρίφας που περίμενα για να με φυγαδέψει εκτός ορίων του kiln-kafe δεν φάνηκε ( μάλλον αυτός πήρε το πέμπτο ρολόι ) οπότε κυρίες μου : τα εντεράκια μου.
Υ.Γ. : Τουλάχιστον ΕΣΥ ξέρεις ότι δεν κιότεψα…………………….
3 σχόλια:
houz, ως συνήθως η Αθανασία τα έχει πει όλα, κάτι μικρό διότι είμαι όντως πηγμένη: το "ποτέ" σε ένα παιδί που σου λέει "κοιμήθηκα 30 φορές στη Νάξο, πήγα 5 φορές σχολείο και θα κοιμηθώ 2 φορές στην Ερέτρια" κι αυτός είναι ο αυτιστικός τρόπος αίσθησης του χρόνου του είναι μεγάλη ακύρωση νομίζω.
Καλό μήνα στην παρέα!
Δεν προλαβαίνω ούτε να σας διαβάσω αυτές τις μέρες.
Συμφωνώ απολύτως με την Αθανασία πάνω στο θέμα, αλλά στην πορεία αποδέχτηκα ότι είναι εξαιρετικά ρεαλιστική η προσέγγιση του Παύλου.
Σας φιλώ όλους σταυρωτά
Λία, όσα έγραψα τα έγραψα γιατί συχνά, γονείς, δάσκαλοι κι εκπαιδευτές θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι τρόποι που πιάνουν σ' ένα νευροτυπικό παιδί θα είναι εξίσου αποτελεσματικοί και σ'ένα παιδί με αυτισμό. Το ότι δεν είναι πάντα έτσι, το έμαθα the hard way.
Κατά τα άλλα, φυσικά συμφωνώ ότι δεν γίνεται να είναι κανείς πάντα διασκεδαστικός κι ευχάριστος μ' ένα παιδί (αυτιστικό ή μη). Αλλά κάτι μου λέει ότι η περίπτωση που απασχολεί την Μαριλένα είναι ένας ιδιαίτερα αγχωτικός και πιεστικός άνθρωπος που πασάρει το δικό του άγχος στο παιδί. Κάτι δηλαδή που δεν μοιάζει με την εικόνα που έχω από τον Παύλο.
Καλό μας απόγευμα :)
Δημοσίευση σχολίου