11.2.10

Σούπερ υλικό

Διαβάζω τα καταπληκτικά περί ένταξης που μου υπέδειξε η Βαγγελιώ εδώ. Πάρα πολύ ωραίες οι ιστορίες για να εξοικειωθούν τα παιδιά με τη διαφορετικότητα, χρήσιμες για συμμαθητές, αδέλφια, καινούριες παρέες παιδιών.
Διαβάζοντας το υπόλοιπο υλικό που απευθύνεται στο δάσκαλο της γενικής τάξης και το συνοδό έπεσα πάνω στο εξής, από τις σελίδες 40-41 του "Η κοινωνική ένταξη σε σχολείο και η μετάβαση σε χώρο εργασίας για τα άτομα στο φάσμα του αυτισμού: Θεωρητικά ζητήματα και εκπαιδευτικές παρεμβάσεις". Το σκεπτικό είναι να καταλάβω πού εντάσσεται ο Ρίκος.
«Ο τρίτος τύπος της διαταραχής στην κοινωνική αλληλεπίδραση είναι ο ιδιόρρυθμος, ο οποίος έχει ανεπτυγμένες γνωστικές ικανότητες. Το ενδιαφέρον του για σωματική επαφή με άλλους και κοινωνική αλληλεπίδραση είναι έντονο, αν και στρέφεται περισσότερο σε ενήλικες παρά σε παιδιά. Ωστόσο, ο τρόπος που αλληλεπιδρά με τους άλλους είναι μονόπλευρος και δεν ενδιαφέρεται για τα συναισθήματα ή τις ανάγκες των άλλων. Ακόμη το βλέμμα του είναι αδιάκριτο και κάνει αδιάκριτες ερωτήσεις, χωρίς να κατανοεί τα όρια των κοινωνικών σχέσεων. Γι’ αυτό πλησιάζει άκριτα τους ξένους και προσέχει τις αντιδράσεις των άλλων. Όταν δεν τον προσέχουν μπορεί να έχει επιθετική συμπεριφορά και γενικά είναι ο λιγότερο αποδεκτός τύπος ατόμου με αυτισμό.»
Αν με ρωτούσαν εγώ θα έλεγα ότι ο Ρίκος εμπίπτει στη συγκεκριμένη κατηγορία. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι η επιθετικότητα δεν αφορά οποιοδήποτε παιδί και κανέναν ενήλικα, αλλά μόνο ανθρώπους με τους οποίους ξέρει ότι τον παίρνει να τα κάνει, δηλαδή Αργύρη και γιαγιά. Όπως λέγαμε με την κοινωνική λειτουργό στο σχολείο και σήμερα με τη λοιπή μαθητιώσα νεολαία είναι τύπος και υπογραμμός. Αλλά και πάλι μπορεί να τον αδικώ, πάντως με τις άλλες κατηγορίες δεν ταιριάζει.

10.2.10

Βιβλία-επιτέλους

Όταν πρωτοέμαθα τα περί αυτισμού μια αρχική-σκέψη ταφόπλακα ήταν ότι το παιδί δεν θα μπορέσει ποτέ να απολαύσει όσα ευχαριστιέμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος: παρέες, σχέσεις, ταξίδια, σινεμά, βιβλία. Σταδιακά συνειδητοποιούσα ότι ορισμένα ίσως όντως δεν του ταίριαζαν, άλλα ήταν απλώς οι γονικές επιθυμίες που πρόβαλα πάνω του κι άλλα θα πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ κι ο ίδιος κι εμείς για να τα πετύχει.
Ομολογώ (κι εδώ το ποστ έχει αδέξιο πιπεράτο easter egg τρομάρα του) ότι νούμερο δυο απόλαυση στη ζωή θα έβαζα τα βιβλία. Ο μεγάλος δείχνει να έχει βρει κάπως το δρόμο του, παρότι τα γούστα μας διαφέρουν υπάρχουν σημεία συνάντησης, ε και για άλλες επιλογές του να κατηγορήσω το άφρων και ανώριμο φύλο του.  
Ο μικρός μέχρι να μάθει να διαβάσει ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε ουσιαστικά για τα βιβλία. Ξεφυλλίζαμε Μπομπ κάθε βράδυ, αλλά ήταν μια μηχανική κίνηση που έμοιαζε σ’ αυτό το ξεφύλλισμα του τηλεφωνικού καταλόγου που χαρακτηρίζει τους αυτιστικούς. Από τη στιγμή που έμαθε να διαβάζει ίσχυσε το πολυφορεμένο «ανοίχτηκε ένας ολόκληρος κόσμος μπροστά στα μάτια του». Πολλές φορές την ημέρα ζητάει διάβασμα και το στυλ είναι να διαβάζουμε εναλλάξ τις σελίδες. Αρκετά συχνά είναι πάλι μηχανική η διαδικασία κι ίσως ευχαριστιέται τον ήχο της φωνής του καθώς διαβάζει, γενικά όμως όλο και κάτι μένει. Το σίγουρο είναι ότι του είναι πιο εύκολο να διαβάσει κάτι, να προσπαθήσει να το καταλάβει και στη συνέχεια να ενδιαφερθεί για τη σχετική εικόνα, παρά η αντίστροφη πορεία γολγοθάς-οι εικόνες δεν του λένε πολλά τελικά. Το βράδυ που διαβάζουμε για χιλιοστή φορά το Μπομπ δικαιούμαι την ώρα που εκείνος διαβάζει να ρίχνω ματιές στο δικό μου ώσπου να ΄ρθει η σειρά μου-νομίζω μια Άτγουντ διαβάζω εκεί, τελευταία ανακάλυψή μου.
Ποια είναι η κατακλείδα για να κλείσω το ποστ-μαχαμπχαράτα? Ότι σ’ αυτή την απρόβλεπτη πορεία ενίοτε προκύπτουν ανέλπιστες ευχάριστες εκπλήξεις.

9.2.10

Διάφορα (και το άρθρο)

Είναι λίγο δύσκολες οι μέρες, έχουμε καιρό να πάμε στην Ερέτρια και τα φύλλα που κόβει ο Ρίκος στο μπαλκόνι δε συγκρίνονται με το έξω. Στο θέμα του σχολείου δεν διαφαίνεται φως άμεσα, παλινωδούμε ακόμα.
Τα ευχάριστα του ΣΚ: το Σάββατο ξεκινάμε να πάμε σε ένα χορό συλλόγου γονέων παιδιών με ειδικές ανάγκες και καταλήγουμε σε μια αίθουσα όπου ο πρόεδρος χωρίς μικρόφωνο προσπαθεί να ακουστεί και αν εξηγήσει τα ανεξήγητα, γιατί δεν υπάρχει μουσική, γιατί ακούμε διαφημίσεις από το ραδιόφωνο σε τέτοια ένταση, γιατί μιάμιση ώρα από την ώρα έναρξης τίποτα δεν έχει ξεκινήσει. Όταν γυρίζουν δυο από το μπροστινό τραπέζι και μας κατακεραυνώνουν που ο Ρίκος ακούγεται (πάνω από τον πρόεδρο είναι αλήθεια) κάνουμε αμφότερα τέκνα πακέτο και φεύγουμε.
Και πολύ καλά κάνουμε όπως αποδεικνύεται, διότι η επίσκεψη στο Μουσείο της Ακρόπολης υπερβαίνει κάθε προσδοκία. Ο Αργύρης το περιηγείται ολόκληρο, ο Ρίκος χαζεύει μόνο την τεράστια κουκουβάγια της εισόδου και μετά κολλάει με τα διαφανή πατώματα (και ταβάνια αναπόφευκτα) και στο τέλος με τα φαγητά και το γλυκό.