Έβλεπα την Κυριακή στο ΣΚΑΙ τη σούπερ νταντά. Γιατί άλλο, επειδή ένα από τα 3 παιδιά της οικογένειας που είχε αναλάβει να βοηθήσει ήταν αυτιστικό.
Η εκπομπή ξεκινάει με μια εικόνα χάους. 3 τα παιδιά της οικογένειας, δυο κοριτσάκια 5 και 4 χρονών και ένα αυτιστικό αγοράκι στα 3. Αλλόφρονες και εξαντλημένοι γονείς, απομονωμένος ο μικρός, κοριτσάκια που δεν έχουν ποτέ κουράγιο γι’ αυτά οι γονείς τους. Αρχικές σκηνές: η μαμά αναθέτει στην 4χρονη κόρη να προσέχει τον 3χρονο αυτιστικό μικρό σε ένα κήπο με πρόσβαση στο δρόμο, μετά στο τραπέζι ο μικρός-που δεν του δίνει κανένας σημασία-σηκώνεται συνεχώς και φεύγει, τον ξανακαθίζουν, χύνει χυμό και τον πασαλείβει, σκηνές πολύ οικείες.
Η νταντά απευθύνεται σε μια ψυχίατρο. Η νταντά για την οικογένεια κι η ψυχίατρος για το μικρό αναρτούν ημερήσια προγράμματα απασχόλησης (εκεί περνάει το κροουλ-διαφήμιση με το blog μου). Το πρόγραμμά τους προβλέπει χρόνο που θα προσπαθούν να περνούν όλοι μαζί και χρόνο που τα κορίτσια θα παίζουν μαζί προκειμένου να ασχολείται η μαμά με το μικρό.
Η γιατρός, δελεάζοντας το μικρό με την κούνια, μπισκότα και γαργαλητό καταφέρνει να τον κάνει να πει τη λέξη «γαργαλητό» προκειμένου να μάθει ότι επικοινωνούμε με λέξεις και επιβραβευόμαστε γι’ αυτό.
Στη συνέχεια χρησιμοποιώντας πατατάκι ως επιβράβευση και με τη συμμετοχή των κοριτσιών διδάσκουν στο μικρό να απαντάει και να πηγαίνει σ’ αυτόν που φωνάζει το όνομά του.
Το τελευταίο που δείχνει είναι την οικογένεια να προσπαθεί να παίξουν όλοι μαζί με μουσική και χορό.
Γιατί μου άρεσε η εκπομπή: δείχνει συμπυκνωμένες τις βασικές αρχές διαβίωσης σε ένα σπίτι με αυτιστικό παιδί, είχε ορισμένες συγκινητικές στιγμές που τις κλάψαμε παρέα με την αγγλομαμά, συν το μόνιμο δίδαγμα, η δουλειά με τα αυτιστικά παιδιά και οι προσπάθειες να τα συμπεριλαμβάνεις στις δραστηριότητες της οικογένειας ανταμείβονται.