8.2.08

Να τον κατευθύνω προς το blogging?

Μπορεί ο μικρός να αποφασίζει να μιλήσει ακολουθώντας εσωτερικές χαοτικές διαδικασίες, δηλαδή να τον ρωτάς το όνομά του με τις ώρες και να σε αγνοεί, αλλά όταν πρόκειται για καταγγελία θα την κάνει αααβάδιστα.

Μια ιδιαίτερα χρήσιμη κάρτα του προγράμματος είναι η «λέω τα νέα μου». Σημαίνει πως γυρίζοντας σπίτι πρέπει να θυμηθεί και να κατονομάσει τα βασικά πράγματα που έκανε στο σχολείο. Φυσικά δεν είναι κάτι αυθόρμητο, το έχει μάθει, αρχικά με εικόνες, του τα ‘λεγε ο μπαμπάς του κρατώντας τον πακτωμένο κι εκείνος τα επαναλάμβανε, μια φορά το ‘χει εμπεδώσει.

Χτες, στην ερώτηση της γιαγιάς που τον παρέλαβε από στο σχολείο κι αναρωτήθηκε πώς πέρασε, μετά τα αναμενόμενα «έπαιξα, ζωγράφισα, ΔΕΝ πέταξα τουβλάκια» έσκασε η βόμβα: «η κυρία Ρεβέκκα-η νηπιαγωγός-μού έφαγε την τυρόπιτα». Η συνοδός, ελαφρώς εκπλησσόμενη και γελώντας που ο Θόδωρος το πρόσεξε και το μετέφερε, τής εξήγησε ότι η κυρία Ρεβέκκα δοκίμασε λίγη τυρόπιτα από το πιάτο του.

ΥΓ1. Η αλήθεια είναι ότι κάτι άλλο-πολλά άλλα-μπορούν να περάσουν για το μικρό στο ντούκου-θυμάμαι την κλασική ερώτηση των ψυχιάτρων "αν το παιδί σας δει εξωγήινους στο μπαλκόνι, θα ΄ρθει να σας το πει?", η απάντηση είναι "define εξωγήινους". Όταν του παίρνεις το φαγητό από το πιάτο όμως, του πατάς τον κάλο, οπότε και θα το θυμηθεί και θα το κοινοποιήσει.

ΥΓ2. Πιστεύω ότι το επόμενο βήμα είναι πλέον το blogging, το παιδί έχει πιάσει το νόημα και έχει και στοιχεία, «μετά από τον αποκλεισμό από την εκπαίδευση, τώρα ανάλγητοι δημόσιοι λειτουργοί μάς παίρνουν και τη μπουκιά από το στόμα».

7.2.08

Καμπάνια NAS

Οι μέρες που σταματάω να ουρλιάζω Τίμπερλέικ (She's bad and she knows I think that she knows) στο αυτοκίνητο ερχόμενη στη δουλειά και διατρέχω τους σταθμούς να βρω Μοσχολιού (κράτα μου το χέρι, κράτα το παράπονό μου) είναι μέρες επικίνδυνες.

Τη ζημιά αυτή τη φορά μου την έκανε η καμπάνια του NAS για τους ενήλικες με αυτισμό-διάβασα γι’ αυτήν στην Kristina.

Καθότι άτομο παρορμητικό εφόσον μού άρεσε η καμπάνια μού άρεσαν σφόδρα όλα μα όλα τα συστατικά της: οι τίτλοι-συνθήματα ("think differently", "I exist", "ο αυτισμός επηρεάζει και ενήλικες, οι περισσότεροι είναι αγνοημένοι και απομονωμένοι, σκέψου, δράσε, μεταμόρφωσε τις ζωές τους"), οι φωτογραφίες των ανθρώπων, τα απλά, κατανοητά, διανθισμένα με παραδείγματα φυλλάδια, τα στοιχεία για την καθημερινότητα των ανθρώπων με αυτισμό.

Και φυσικά η κατακλείδα είναι η κατάληξη κάθε σωστής καμπάνια: καταμέτρηση και lobbying. Μετριόμαστε και γράφουμε στους τοπικούς άρχοντες, στους βουλευτές, στις υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας.

Κ@λοέλληνες, σκεφτόμουν η σαββοπουλικιά, πότε δε θα αποκτήσουμε κοινωνική συνείδηση. Μού πήρε 20’’ να θυμηθώ τα σχολικά μας και πόσο ελληνοπρεπώς τα χειρίστηκα: όταν το κράτος μού εξήγησε ότι ο διορισμός ειδικού παιδαγωγού για τμήμα ένταξης στο σχολείο του Θόδωρου μπορεί να γίνει αλλά δεν θα έκοβαν και το κεφάλι τους ότι θα γίνει, μού έδωσαν δυο εναλλακτικές: ή τον κρατάω σπίτι περιμένοντας ή πληρώνω δική μου συνοδό. Τότε δεν κατασκήνωσα έξω από κανένα υπουργείο ζητώντας όσα προβλέπονται, ίσα ίσα που ένιωσα και μάγκας που θα μπορούσα να λύσω το ζήτημα οικονομικά μόνη μου. Ποιος είναι ο προβληματικός, η ανύπαρκτη κρατική ειδική αγωγή ή η μανούλα που κοιτάζει να βολέψει το δικό της τέκνο? Ως άλλος Λιακόπουλος τείνω να πιστέψω ότι και ο αυτισμός γεννήθηκε στην Ελλάδα.

Απντέιτ ντε!: Απλώς σ' ευχαριστώ πολύ για το ποστ.

6.2.08

Η φιλοσοφία στο μπουντουάρ











(ή γιατί ο αυτισμός μας έκανε ανθρώποι)

Αν έβλεπα την πρώτη εικόνα και ήμουν η Πρόνοια, θα στερέωνα στο όχημα τη σειρήνα και θα έσπευδα να μου αφαιρέσω τέκνα και επιμέλεια. Είναι η ντουλάπα μου, απ’ όπου τα ρούχα βγαίνουν και σιδερώνονται on demand την προηγούμενη, πλυμένα δε και μοσχομυριστά πάλι στο εικονιζόμενο κουβάρι επιστρέφουν-κάπου εδώ πέφτει η γνωστή υπέρμαχος του σιδερώματος Νερίνα ξερή.

Από την άλλη είναι η ντουλάπα του νεότερου τέκνου, πάνω πάνω τα εσώρουχα, ακολουθούν πιτζαμάκια και κάλτσες, μπλούζες, παντελόνια και κάτω γάντια και σκουφιά μη μας καλέσουν στο Γκστάαντ εκτάκτως και δεν τα βρίσκουμε τελευταία στιγμή. Τα σύμβολα είναι για να ξέρει πού είναι τι, σε μια προσπάθεια να σπρώξουμε προς τα κάτω ορισμένα καθήκοντα όπως κάνουν όλες οι εταιρείες που διαθέτουν ένα σωστό μάνατζερ στο τιμόνι. Η αλήθεια είναι ότι ο μικρός αντιδρά αρκετά και σοφά ποιεί. Είναι σαφώς πιο εύκολο για ΄κεινον να φέρνω εγώ τα ρούχα και να αρχίζω να ντύνω το μικρό Βούδα με μόνη παραίνεση πού και πού να σηκώσει κάνα πόδι κι άλλο η φωνή της ΕΣΑτζούς «φέρε μπλούζα, παντελόνι και κάλτσες ΤΩΡΑ».

Όποιος προτίθεται να σχολιάσει το σύμβολο «λουλουδάτο βρακί» να το ξανασκεφτεί, διότι πολύ θα με στενοχωρήσει.

5.2.08

Αποδελτιώσεις ΣΚ

Μεσολάβησαν τα χτεσινά υπαρξιακά μου και δεν πρόλαβα να γράψω τα ειδησάρια του ΣΚ:

  • Την είδηση την είχα βρει κ σε ελληνικό portal, δεν έχω πρόχειρο το λινκ, οπότε δίνω του Guardian. Αν δεν είναι προπαγάνδα, τι να σχολιάσει κανείς για το γεγονός ότι δυο γυναίκες μειωμένης νοημοσύνης έγιναν εν αγνοία τους ανθρώπινες βόμβες στο Ιράκ.
  • Πολύ ενδιαφέρουσα η συνέντευξη του γενετιστή Στυλιανού Αντωναράκη, ο οποίος μεταξύ άλλων χαρτογράφησε το χρωμόσωμα 21 (υπεύθυνο για την τρισωμία-σύνδρομο Down) στο GK της Καθημερινής. Αντιγράφω απόσπασμα: "Οι μεγάλες ανακαλύψεις μπορεί να έρθουν τα επόμενα χρόνια, ανάλογα με τη χρηματοδότηση, τους εγκεφάλους που ασχολούνται με την έρευνα και το μαστίγωμα από την πλευρά των αρρώστων. Μαστίγωμα εννοώ την απαίτηση των ασθενών για την εξέλιξη της έρευνας. Μια απαίτηση πολιτική. Εγώ πάντα τους προτρέπω: ‘Κάντε οργανώσεις μεταξύ σας, προσπαθήστε να φτιάξετε την ατζέντα σας, γιατί όσο πιο δραστήριοι είστε κοινωνικά και πολιτικά, τόσο μεγαλύτερη επιρροή θα έχετε σε εκείνους που αποφασίζουν πού θα πάνε τα χρήματα-σημαντική προϋπόθεση για την έρευνα’". Το ίδιο παρατηρούσε κι ο Σακς για την ικανότατη ένωση τουρετικών.
  • Αν είσαι άτυχος, ακόμα και δίπλα σου να τρέχει το σωστό project, εσύ κάθεσαι και μπλογκάρεις τα αυτιστικά σου. Πάλι από την κυριακάτικη Καθημερινή, το θέμα είναι το σκάνδαλο της Ζίμενς που εμπλέκει και τον ΟΤΕ. Αναφέρει εμβάσματα για παχυλές πληρωμές με αιτιολογίες παγκοσμίως άγνωστες. Μεγάλο χιτ το πολυέξοδο project WMPN, το οποίο έλαβε χώρα το 2004. Μη γκουγκλίζετε ματαίως και μην κοιτάτε τον acronymfinder, για την έννοια του WMPN, η εφημερίδα το λέει καθαρά: «Άνθρωποι των τηλεπικοινωνιών και του ΟΤΕ που ρωτήθηκαν, τι μπορεί να σημαίνει η ονομασία WMPN, δεν στάθηκε δυνατό να δώσουν πειστική απάντηση». Τόσο κοντά, τόσο μακριά.

4.2.08

Νεανικών διαβασμάτων κατάλοιπα, Τομ Ρόμπινς


(Εις εαυτόν: πρέπει να το οργανώσω πολύ καλά το κείμενο, αλλιώς θα μού βγει εντελώς ΑΑΑ: αυτιστικό, αυτοαναφορικό και μοιραία ακατανόητο).

Τομ Ρόμπινς είχα διαβάσει στα πολύ παιδικάτα μου, φυσικά και είχα εντυπωσιαστεί. Ακόμα αγαπώ πολύ τρυφερά-όσο ηλίθιο κι αν ακούγεται-το άρωμα του ονείρου, τον τρυποκάρυδο, τη Λη Τσέρυ, την αίσθηση ελευθερίας και ατελείωτων δυνατοτήτων που απέπνεε ο Ρόμπινς.

Ήταν η εποχή που δε σημείωνα στα βιβλία, εμπιστευόμενη μια μνήμη που θεωρούσα ελέφαντα. Από εκείνες τις αναγνώσεις λοιπόν, μού είχε εντυπωθεί-δεν υπάρχει λογική εξήγηση γιατί το συγκεκριμένο-ένα τσιτάτο του Ρόμπινς, ότι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί είναι να λυπάσαι τον εαυτό σου. Λες κι ήταν απόσπασμα από το κόκκινο βιβλιαράκι, το κράτησα και το έκανα εσωτερικό λάβαρο. Χωρίς να το πολυκαταλαβαίνω το ασπάστηκα πλήρως.

Γιατί τα λέω όλ' αυτά? Τις προάλλες ήμουν στον παιδονευρολόγο, να συζητήσουμε λίγο για το αντιεπιληπτικό, να γράψει μια μαγνητική για να την εγκρίνουμε, μια γενική αδιάφορη συζήτηση για το πώς πάει ο Ρίκμαν, τυπικά πράγματα. Αυτό που με σκότωσε ήταν η επανάληψη της επωδού «καλή δύναμη, κουράγιο» καθώς αποχαιρετιόμαστε δια χειραψίας. Κι ενώ με κοίταζε όλο συμπόνια και μού έλεγε όλα αυτά τα εμετικά, ένιωθα σαν το κουνέλι που το υπνωτίζει ο βόας να βυθίζομαι σε μια λίμνη αυτολύπησης (κι άλλα ένιωθα καθότι πρόκειται για ωραίο άντρα αλλά δεν είναι της παρούσης).

Και μετά με έζωσαν τα φίδια, λες και το ίδιο το blog να εμπνέει οίκτο?

Αν ναι, δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν. Το ένα είναι το εύκολο, η διαφορετικότητα και τα ελλείμματα να ταυτίζονται αυτόματα στο μυαλό του κόσμου με τη δυστυχία, οπότε δε φταίω εγώ. Το ανησυχητικό είναι αν γράφω όντως ενισχύοντας αυτή την εντύπωση, τίποτα δε θα με απογοήτευε περισσότερο.

ΥΓ. Αυτό το κουκλάκι είναι ένα χριστουγεννιάτικο στολίδι, μόλις το είδα είχα την παράλογη αίσθηση ότι είμαι εγώ-κι είναι και κοκκινομάλα, σαν τη Λη Τσέρυ! Τη βάζω γιατί μού θυμίζει το υπό του Ρόμπινς λεχθέν: "all self-pity is rooted in people taking themselves too seriously".