Απορώ πώς τη βγάζει καθαρή ο κόσμος που δεν έχει ειδικά ενδιαφέροντα.
Εγώ αρχικά διάβαζα ως τρελή, ακόμα διαβάζω αρκετά. Μη γελιόμαστε βέβαια, το νέο δισκοπότηρο είναι ο αυτισμός. Πρέπει να υπάρχει κάτι που να με απορροφά ολημερίς κι ολονυχτίς-και για μένα αυτό δεν είναι σε καμιά περίπτωση η δουλειά μου-αλλιώς ακούω το τρωκτικό της παράνοιας να ξύνει με τα νύχια του και να απειλεί να βγει.
Κάπως έτσι ψυχοθεραπευτικά λειτουργεί κι η ενασχόληση με το Θόδωρο. Δεν αποκλείεται να συσσωρεύω απλώς πετρούλες και ξυλάκια για να χτίσω τη γέφυρα του Σεν Λούις Ρέυ, που έγραφε ο Θόρντον Γουάιλντερ. Ακόμα κι αν αποδειχτεί έτσι, εμένα με ηρεμεί και με κάνει να νιώθω ότι βοηθάω αν καθόμαστε μαζί και κάνουμε «μάθημα». Είναι ένα ταξίδι σε μια ξένη χώρα το ταξίδι του αυτισμού.
Το τελευταίο βιβλίο που συνδυάζει αμφότερα τα ενδιαφέροντα είναι το Teaching Children with autism to mindread. Όποτε το βιβλίο είναι καλό, το κουβαλάω και μαζί μου εν είδει φυλαχτού, νιώθω ότι χάρις σ’ εκείνο βγάζω τη μέρα κι επιστρέφω σπίτι, έτσι κι αυτό. Το συγκεκριμένο είναι πάρα μα πάρα πολύ ενδιαφέρον, πολύ ωραία δομημένο, εξηγεί και δίνει πρακτικές οδηγίες αντιμετώπισης αυτής της μυστηριώδους αδυναμίας που έχουν οι αυτιστικοί άνθρωποι, να μην μπορούν να καταλάβουν ότι ο άλλος είναι ξεχωριστή οντότητα με σκέψεις που ενίοτε θα πρέπει να τις μαντεύεις και συναισθάνεσαι.
Χτες λοιπόν που είχα ολίγαι μαύραι, ξεκινήσαμε να το δουλεύουμε. Στην αξιολόγηση δοκιμάζεις το παιδί να δεις αν αναγνωρίζει θυμό/λύπη/χαρά/φόβο αρχικά από φωτογραφίες, μετά από τις συμβολικές απεικονίσεις και είσαι έτοιμος να μπεις στο τρίτο στάδιο, (υπάρχει και τέταρτο) εικόνες που περιγράφουν καταστάσεις που προκαλούν ένα από τα τέσσερα συναισθήματα. Εκεί, στην πρώτη εικόνα είμαστε, ένας σκύλος κυνηγάει ένα παιδάκι, και η αλήθεια είναι ότι ήταν λίγο δύσκολο να πείσω το Θόδωρο που έχει άριστες σχέσεις με τους σκύλους ότι ο Γιώργος της εικόνας φοβάται. Αλλά μπαίνουμε στο πνεύμα σιγά σιγά.