(Έτσι για να τη σπάσω σε κάποιους που λένε ότι εσχάτως το μπλογκ έχει γίνει φουλ εσωστρεφές, άλλωστε σήμερα η συζήτηση είναι αλλού).
Το προηγούμενο ντοκιμαντέρ το βλέπω σε δόσεις, απόψε είναι η τελευταία.
Σκηνή: γιαγιά φέρνει στο Μαρς τη μαγνητική του εγγονού της. Η γιαγιά δε μιλάει αγγλικά, ο ουκρανός νευροχειρούργος (Πέτροβιτς) μεταφράζει, ο Μαρς εξετάζει τη μαγνητική.
Μαρς: ο όγκος δεν είναι εγχειρήσιμος, το παιδί έχει περίπου ένα χρόνο ζωής. Ο ουκρανός μεταφράζει, η κάμερα παίρνει τις εκφράσεις των τριών, μια αλυσιδωτή αντίδραση η μεταφορά των νέων. Βλέπεις τη γιαγιά να βουρκώνει, ευχαριστεί το γιατρό, ο Μαρς μονολογεί χαμηλόφωνα, life is cruel.
Αναμονή στο διάδρομο των ασθενών που θα εξετάζει ο Μαρς, μέρα και νύχτα σχεδόν για όσες μέρες είναι εκεί. Η ουρά είναι άναρχη, ο Πέτροβιτς βγαίνει κάνα δυο φορές και τους φωνάζει να μην κλείνουν το πέρασμα, να κανονίσουν μόνοι τους τις προτεραιότητες, την τελευταία βγαίνει με ένα κουτί σοκολατάκια και τους λέει να το περάσουν ο ένας στον άλλο. Μαγικό.
Τελευταίο και άσχετο: αυτός ο πίνακας πάντα μού άρεσε, αλλά τώρα διάβασα και την ιστορία του σ’ αυτό το βιβλίο, δεν είχα ερμηνεύσει τη στάση του σώματος του κοριτσιού. Η Κριστίνα έπασχε από πολιομυελίτιδα, ο Wyeth τη θαύμαζε και τη θεωρούσε υπόδειγμα δυνατού ανθρώπου.