14.5.09

Λονγκ γουίκεντ

Λογοθεραπεύτρια: Μήπως ετοιμάζεσαι να με φτύσεις? Μην τολμήσεις!

Ρίκος: Όοοοχι, θέλω μόνο να σου πω κάτι. Να σου πω κάτι?

Λ: Ακούω

Ρ: Τα φύλλα είναι πππππππππππππππππππππρασινα (αυτή η παρατεταμένη εκφορά του «ππππ» εννοείται ότι συνοδεύεται από πλήθος σταγονιδίων)

Λ: Με έφτυσες!

Ρ: Δε σ’ έφτυσα, είπα ότι τα φύλλα είναι ππππππππππππππππππππππράσινα (προς εμπέδωση)

Μ’ αυτά και μ’ αυτά τη φάγαμε τη βδομάδα, αύριο και μεθαύριο θα είμαι για ζάχερ τόρτε στην πατρίδα του ζάχερ τόρτε (αλλά και του Ζάχερ Μαζόχ, να προλάβω κανένα πικάντικο σχόλιο!).

Με λίγη τύχη επιστρέφουμε από Δευτέρα!

13.5.09

Ιατρικών συνέχεια


(Έτσι για να τη σπάσω σε κάποιους που λένε ότι εσχάτως το μπλογκ έχει γίνει φουλ εσωστρεφές, άλλωστε σήμερα η συζήτηση είναι αλλού).

Το προηγούμενο ντοκιμαντέρ το βλέπω σε δόσεις, απόψε είναι η τελευταία.

Σκηνή: γιαγιά φέρνει στο Μαρς τη μαγνητική του εγγονού της. Η γιαγιά δε μιλάει αγγλικά, ο ουκρανός νευροχειρούργος (Πέτροβιτς) μεταφράζει, ο Μαρς εξετάζει τη μαγνητική.

Μαρς: ο όγκος δεν είναι εγχειρήσιμος, το παιδί έχει περίπου ένα χρόνο ζωής. Ο ουκρανός μεταφράζει, η κάμερα παίρνει τις εκφράσεις των τριών, μια αλυσιδωτή αντίδραση η μεταφορά των νέων. Βλέπεις τη γιαγιά να βουρκώνει, ευχαριστεί το γιατρό, ο Μαρς μονολογεί χαμηλόφωνα, life is cruel.

Αναμονή στο διάδρομο των ασθενών που θα εξετάζει ο Μαρς, μέρα και νύχτα σχεδόν για όσες μέρες είναι εκεί. Η ουρά είναι άναρχη, ο Πέτροβιτς βγαίνει κάνα δυο φορές και τους φωνάζει να μην κλείνουν το πέρασμα, να κανονίσουν μόνοι τους τις προτεραιότητες, την τελευταία βγαίνει με ένα κουτί σοκολατάκια και τους λέει να το περάσουν ο ένας στον άλλο. Μαγικό.

Τελευταίο και άσχετο: αυτός ο πίνακας πάντα μού άρεσε, αλλά τώρα διάβασα και την ιστορία του σ’ αυτό το βιβλίο, δεν είχα ερμηνεύσει τη στάση του σώματος του κοριτσιού. Η Κριστίνα έπασχε από πολιομυελίτιδα, ο Wyeth τη θαύμαζε και τη θεωρούσε υπόδειγμα δυνατού ανθρώπου.

12.5.09

Ο Άγγλος χειρούργος

Για το Χένρυ Μαρς διάβασα πρώτη φορά στην Καθημερινή, υπέροχος τίτλος το «Τι είσαι αν δεν μπορείς να βοηθήσεις τον άλλο; Ένα τίποτα», δεν είναι?

Η ταινία «Άγγλος Χειρούργος» προβάλλεται στο φεστιβάλ της Κω-πείτε με τρελή, αλλά όλες οι ταινίες μου φάνηκαν ενδιαφέρουσες-εν συνεχεία (παρανόμησα και ζήτησα) να μου κατεβάσουν την ταινία να τη δω.

Μπουλετίνια (και) για την ταινία:

  • Ο άγγλος χειρούργος είναι ο Χένρυ Μαρς που εδώ και 15 χρόνια πηγαίνει στην Ουκρανία και εγχειρίζει ανθρώπους με όγκο στον εγκέφαλο δωρεάν. Πριν από 28 χρόνια ο γιος του είχε εγχειριστεί για όγκο στον εγκέφαλο και τότε ο Μαρς διάλεξε την ειδικότητα του νευροχειρούργου.
  • Τη 15ετία αυτή ο Μαρς έχει εγχειρίσει πλήθος κόσμου, έχει εισάγει ιατρικό εξοπλισμό στην Ουκρανία, έχει αντιμετωπίσει την κρατική αδιαφορία αν όχι εχθρότητα, έχει εκπαιδεύσει και κάνει φίλο του έναν ουκρανό νευροχειρούργο.
  • Φυσικά ο Μαγκλίνης περιγράφει πολύ καλύτερα την ταινία, διαβάστε τον.
  • Ομολογία του Μαρς που μου θύμισε την εποχή που χειρουργείτο ο Ρίκος: «Ο ασθενής με όγκο στον εγκέφαλο παίζει ρώσικη ρουλέτα με δυο ρεβόλβερ, το ένα είναι η εγχείριση με τα ρίσκα της το άλλο η αδράνεια που θα επιτρέψει στον όγκο να καθορίσει μόνος του την έκβαση της υπόθεσης, πρέπει ο χειρούργος να αποφασίσει ποιο θα δοκιμάσει.»

Τα πρόσωπα των ασθενών, τα παιδιά μού θύμισαν τις εγχειρίσεις του μικρού. Παραδόξως από την όλη ιστορία έχω μόνο καλές αναμνήσεις, από τους γιατρούς, το νοσοκομείο όλα. Εκεί που εγχειρίζουν τον ασθενή χωρίς αναισθησία και του μιλάνε για να σιγουρευτούν ότι δεν έχει υπάρξει ζημιά, θυμήθηκα που περιμέναμε να ξυπνήσει ο Ρίκος και να μας απαντήσει σε κάτι ασήμαντο (πώς κάνει το γαϊδουράκι, ρωτούσαμε κι εκείνος έκανε αα-αα, ήταν το μόνο που έκανε αν θυμάμαι καλά) που βέβαια θεωρούσαμε κεφαλαιώδους σημασίας εκείνη τη στιγμή.

11.5.09

Η Αγία Γάτα


Η πιο τελευταία ρικοψύχωση είναι να ακουμπάει διάφορα ελαφρά πράγματα (κλωστή, λαστιχάκι) πάνω στις μούρες μας και να τα βλέπει να ισορροπούν ή να πέφτουν. Το κάνει σε μένα, γαργαλιέμαι και διαολίζομαι κάποια στιγμή, το κάνει στο δικό του πρόσωπο κι όταν τον βλέπω να αλληθωρίζει παρακολουθώντας το πάλι με καβαλάει ο παραπάνω δαίμων, δεν το κάνει επ’ ουδενί στον πατέρα του, το κάνει με τις ώρες στη γιαγιά (που είναι ικανή να τη σύρει ο Ρίκος ως τη μηχανή του κιμά και καθώς θα την τραβάει μέσα θα του λέει αδύναμα, «μα δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις»). Όλα αυτά μέχρι που βρέθηκε ο ιδανικός tester.

Γατόνι στωικά υπομένον τα πέταλα, τα φύλλα, το γελοίον του πράγματος (για το αντικειμενικό της ενημερώσης να σημειωθεί ότι πρόκειται για γάτο που Γενάρη-Φλεβάρη ανταποκρίνεται στο κάλεσμα της φύσης με τέτοιους ρυθμούς και επιδόσεις που το στεφανάκι δεν θα πρέπει να δημιουργήσει λάθος εντυπώσεις περί νωθρότητας ή αποχής από το άθλημα).