Ανάμικτα

Τα καλά:

Ρίκος, αλλαγή δοντιού, σχετικά αναίμακτη, το διαλαλεί σε όποιον βρει, «κοίτα έβγαλα το δόντι», δείχνει, χοροπηδάει επιτόπου και περιμένει το «μπράβο».

Τα κακά:

Ο Αργύρης έχει τραβήξει των παθών του τον τάραχο τελευταία, τελευταίο κατόρθωμα Ρίκου φτυσιά τηλεκατευθυνόμενη μέσα στα κορνφλέικς του μεγάλου κατά το πρωινό. Φυσικά εξερράγη.

Τα καλά:

Συμπληρώνουμε ψυχολογικά τεστ για μια έρευνα, στην ερώτηση «νομίζεις ότι η μαμά σου ευνοεί τον αυτιστικό αδερφό σου», ο Αργύρης απαντάει: «είναι δίκαιη και με τους δυο μας» ...

Τα κακά:

Στην ίδια ερώτηση απαντάω ειλικρινά, «ευνοώ πάντα τον αυτιστικό αδερφό»

Τα πιο κακά:

Σε ερωτήσεις όπως: «συχνά με φοβίζει η ανεπιθύμητη παρόρμηση που έχω να στρέψω το αμάξι μου και να πέσω πάνω σε διερχόμενα αμάξια», «συχνά έχω αγχωτικές και ανεπιθύμητες σκέψεις ότι χάνω τον έλεγχο», «αγχώνομαι πάρα πολύ όταν πρέπει να πάρω μια απόφαση έστω και ασήμαντη» οι απαντήσεις μου κυμαίνονται από «πολύ συχνά», έως «πάντα».

Πρώτα ευσυγκινησία μετά ακράτεια..

Γυρίζει χτες ο Ρίκος κρατώντας σφιχτή αγκαλιά την κασετίνα γεμάτη με μαρκαδόρους που δεν ήταν δικοί του! Παλιότερα μας είχε πει η δασκάλα ότι ποθεί σφόδρα τους μαρκαδόρους του διπλανού. Στο σπίτι δεν τους αποχωριζόταν τους μαρκαδόρους με τίποτα, (κοιμήθηκε με την κασετίνα) στη δε ερώτηση «μήπως είναι του Κωνσταντίνου οι μαρκαδόροι» ο Ρίκος με πάθος αντέτεινε «είναι του Θοδωρή!».

Δεν τον κατάφερα να μού πει ποιος του τους έδωσε, έστειλα σημείωμα στη δασκάλα και αποδείχτηκε ότι εκείνη του τους είχε χαρίσει, γιατί ήταν πολύ ανήσυχος και της έλεγε ότι είχε κάνει κρίσεις (γεγονός, αλλά το Σάββατο είχε συμβεί αυτό, βρωμάει εκμετάλλευση από πλευράς Ρ).

Τώρα στα γεράματα και μετά από μια καριέρα μισανθρωπίας και καχυποψίας, κάτι τέτοια τρυφερά σημειώματα και πράξεις με συγκινούν και με κάνουν να νιώθω περίεργα.

Hush-hush αποκλειστικότητα

Στη φοβερή Βίκυ και την ακόμα πιο καταπληκτική κόρη της, που με μεγάλη ικανοποίηση πιστεύω ότι είναι μέσα στα παρακάτω ποσοστά

Ουσιαστικά μετάφραση από το translatingautism είναι το ποστίδιο. Αφορμή είναι οι εργασίες της DSM-V ομάδας κατά τις οποίες θα μελετηθεί και το ερώτημα αν ο αυτισμός είναι ισόβια διάγνωση ή μπορούμε να μιλάμε για περιπτώσεις που «θεραπεύονται».

Βάζω το «θεραπεύονται» εντός εισαγωγικών, γιατί έτσι κάνουν και όσοι παραθέτω, αν έχετε καλύτερη λέξη να προτείνετε, ελεύθερα, όπως και για διορθώσεις για μεταφραστικά ατοπήματα.

Εδώ είναι η (μη διαθέσιμη δωρεάν) έκθεση, εδώ η ανάλυση κι εδώ η μετάφραση-μεταγραφή για το φιλομαθές κοινό.

Σύμφωνα με την έρευνα, λοιπόν, ένα ποσοστό 3% με 25% των παιδιών με διαταραχή στο αυτιστικό φάσμα μεγαλώνοντας δεν πληρούν πλέον τα κριτήρια της διάγνωσης και βρίσκονται στα φυσιολογικά πλαίσια όσον αφορά τις γνωστικές και κοινωνικές δεξιότητές τους όπως και τις ικανότητες προσαρμογής.

Πώς ορίζεται στην έκθεση το «θεραπευμένο» άτομο:

• πρέπει να έχει ιστορικό ως αυτιστικός
• πρέπει να μαθαίνει και να εφαρμόζει δεξιότητες σε βαθμό ανάλογο με αυτό των τυπικά αναπτυσσόμενων ατόμων της ίδιας ηλικίας
• δεν πρέπει να έχει τα συμπτώματα της κλίμακας DSM-IV για το φάσμα του αυτισμού
• στο ADOS δεν θα πρέπει να βρίσκεται στα όρια του αυτισμού στο κοινωνικό και επικοινωνιακό πεδίο.
• δεν θα πρέπει να κάνει μαθήματα ειδικής αγωγής με στόχο τη βελτίωση «αυτιστικών» χαρακτηριστικών (πχ ενώ μαθήματα για μαθησιακές δυσκολίες και διάσπαση είναι οκ).
• θα πρέπει να λειτουργεί μέσα σε κανονική τάξη χωρίς εξατομικευμένη βοήθεια
• να έχει IQ μεγαλύτερο του 80
• να έχει νορμάλ σκορ στην κλίμακα Vineland των επικοινωνιακών δεξιοτήτων και της κοινωνικοποίησης

(όχι και λίγα τα παραπάνω, τώρα που τα βλέπω..)

Παράγοντες που ευνοούν τη «θεραπεία»:

• Υψηλή νοημοσύνη
• Κατανόηση του λόγου (αυτό αντιλαμβάνομαι ως receptive language)
• λεκτική και κινητική μίμηση
• έγκαιρη διάγνωση
• Διάγνωση Διάχυτης αναπτυξιακής διαταραχής (PDD-NOS)

Παράγοντες που μειώνουν τις πιθανότητες:

• Επιληπτικές κρίσεις
• Νοητική στέρηση
• Γενετικά σύνδρομα

ΥΓ. Το hush-hush του τίτλου είναι πάντα φόρος τιμής στον Ελλρόυ (πώς κατάφερα να κάνω το ΥΓ πιο ακατανόητο κι από το κυρίως κείμενο, μόνο εγώ ξέρω..)

Ο κοουτς

Μερικά πράγματα-το πρωινό γάλα, σχολικές εργασίες-ο Ρίκος τα κάνει με το φόβητρο του time timer. Αν δεν ολοκληρώσει εγκαίρως θα χάσει κάτι επειδή δεν θα το προλαβαίνει. Καμιά φορά γυρίζει το χρονόμετρο προς τα κάτω, άλλες προσθέτει μόνος του χρόνο και μια το εκσφενδόνισε, θα μπορούσε κανείς να πει ότι δεν το πολυσυμπαθεί.

Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να κάνω διάδρομο τα βράδια. Ο Ρίκος τελείωσε χτες τις μπίλιες και ήρθε στο κρεβάτι δίπλα από το διάδρομο και άρχισε τα «πότε θα παίξουμε χαρτιά» κρατώντας το ψηφιακό ξυπνητήρι-κολλάει με το ψηφίο των λεπτών. Έλεγα βλακωδώς (μα τι να πεις ενώ χτυπιέσαι να γίνεις από Πίγκυ Ελ Μακ Φέρσον) «όταν τελειώσω το διάδρομο». Κάποια στιγμή είχα την επιφοίτηση, τον ρώτησα τι ψηφίο βλέπει στο τέλος (3), του είπα ότι όταν γίνει 8 θα σταματήσω. Μόλις έγινε ‘8’ ο Ρίκος μου το ανακοίνωσε περιχαρής, έλαμψε που σταμάτησα. Δε νομίζω ότι ήταν τα χαρτιά (ήταν η 22^η παρτίδα της ημέρας), αλλά η ανακάλυψη ότι όλοι υπακούουμε σε χρονικούς περιορισμούς.

Εξυπνάδες

Ο Ρίκος αρκετό καιρό λέει «σκάσε» και ειδικά το συγκεκριμένο δεν το λέμε σπίτι (άλλα ομολογουμένως τα λέμε). Προσπαθούμε λοιπόν να το κόψουμε.

Ρίκος, παίζοντας με τα μπαλόνια και απευθυνόμενος στον Αργύρη (που αιωνίως μονολογεί) : «Σκάσε!»

Εγώ: «Ρίκο, αν ξαναπείς ‘σκάσε’ μαζεύω τα μπαλόνια τώρα!»

Ρίκος: «Σκάαααα..»

Εγώ: «Τα μαζεύω!»

Ρίκος: «Σκάαααω το μπαλόνια»

ΥΓ. Ερέτρια, βροχή, γάτα και παιδιά κάτω από το μπαλκόνι στη φώτο.