Λοιπόν, λίγα να λέμε πολλά να καταλαβαίνουμε , σύσσωμο το μπλογκ τη Δευτέρα 10 Νοεμβρίου και ώρα 20.30 θα παρακολουθήσει εκστατικό τη συναυλία του κουαρτέτου Gruppeto στο Pierce College. Είναι μια συναυλία για τους σκοπούς της ΕΕΠΑΑ. Ιδέτε εδώ για περισσότερα.
Θα χαρούμε να σας δούμε από κοντά, να σας γνωρίσουμε και-γιατί όχι-πάνω στο κέφι να ενώσουμε τα φάλτσα μας.
ΥΓ. Επιστροφή από Τετάρτη!
(Ζουμιάς για την παλιά γενιά αναγνωστών του μικρού Νικόλα ήταν ο επιστάτης του σχολείου του -γιατί τους έλεγε να κοιτάζουν τα μάτια και μέσα στα μάτια είναι το ζουμί, εξηγούσε ο μικρός Νικόλας. Στην καινούρια μετάφραση που πήρα για τον Αργύρη, ο Ζουμιάς έχει γίνει Σούπας (?). Δεν ξέρω γαλλικά και δεν ξέρω ποια είναι η σωστή, αλλά εγώ το Ζουμιά είχα αγαπήσει).
Ζουμιά λοιπόν, γιατί το παρακάτω μεταφρασμένο αποσπασματάκι από μια συνέντευξη στο Newsweek με συγκίνησε ελαφρώς. H συνεντευξιαζόμενη είναι η Kristina από το autismvox (ε, ναι, πάλι autismvox)
Τι θέλεις να ξέρουν οι άνθρωποι για τη ζωή σου ως μαμά του Τσάρλι?
Ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα ήμουν μητέρα ενός ανάπηρου παιδιού, το οποίο θα χρειαζόταν συνεχή επίβλεψη, δεν θα πήγαινε στο πανεπιστήμιο, θα χρειαζόταν ειδική εκπαίδευση, δε θα μπορούσε να κάτσει να διαβάσουμε μαζί ένα βιβλίο, που θα ήταν τόσο μα τόσο διαφορετικό. Ούτε είχα σκεφτεί ότι θα ήμουν η μητέρα ενός παιδιού που θα ανοιγόταν στον ωκεανό την ώρα της πλημμυρίδας ή που θα αντέχει να ποδηλατεί περισσότερη ώρα από ‘μενα και να το καταδιασκεδάζει. Τα πάντα σε σχέση με το μεγάλωμα του γιου μου ήταν αναπάντεχα, αλλά όλα άξιζαν τον κόπο. Η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις, πολύ γεμάτη, κουραστική και ενίοτε απογοητευτική. Ο γιος μου είναι ένα υπέροχο παιδί. Ούτε ο άντρας μου ούτε εγώ θα θέλαμε να είναι διαφορετικός.
Όλη η συνέντευξη αξίζει να διαβαστεί (κ κάπου εδώ έρχεται ο Χρήστος και λέει για τους φίλους μας τους αμερικάνους 'μακριά από μας κ εκεί να μείνουν΄).
Οι παλιοί (και προσεχτικοί!) αναγνώστες του blog θυμούνται την εξάρτηση του Ρίκου από τα κεράκια sparkles. Μάθημα δεν γινότανε, παιδάκι δεν έμενε άδαρτο (sic!) άνευ του μαγικού ενισχυτή καλής συμπεριφοράς. Προς μεγάλη λύπη της κατασκευάστριας εταιρείας και χαρά των απανταχού μπαλονοκατασκευαστών ο Ρίκος απελευθερώθηκε από το πάθος των κεριών για να πέσει στα μπαλόνια.
Επειδή σπανίως τα φουσκώνουμε, παρά τα παρατάσσουμε και χαζεύουμε, η οικονόμα μητέρα κράτησε τη συσκευασία μια φορά και τα ξανασύρραψε στο σακουλάκι. Αλλά το αυτιστικό παιδί δεν ξεγελιέται εύκολα, άνοιξε το σακουλάκι, τα οσμίστηκε, απεφάνθη ότι «αυτά εδώ δε μυρίζουν» (τι δε μυρίζουν, καινουργίλα? πλαστικό? τι?) και απαίτησε πραγματικά καινούρια.
Αυτά προσπαθούμε να μάθουμε εδώ και μερικές μέρες, αυτά προσπαθήσαμε εντατικά το σαββατοκύριακο.
Με είχε εμπνεύσει το ημερολόγιο του Παύλου που μού είχε δείξει η Μαρία, είμαι και λιγάκι homo faber οπότε έφτιαξα το εικονιζόμενο κατασκεύασμα (όχι τη γάτα, αριστερά). Φωτογραφίες του Ρίκου αντί για τις τυποποιημένες, αυτή είναι η μία καινοτομία. Ο Ρίκος το πρωί, ο Ρίκος το μεσημέρι, ο Ρίκος το απόγευμα κι ο Ρίκος το βράδυ, δεμένα ώστε να γυρίζουν και να εμπεδώσει επιτέλους την εναλλαγή.
Τα λέμε, τα ξαναλέμε και περιμένουμε το κλικ!
Η γάτα δεν αποτελεί κομμάτι του εκπαιδευτικού υλικού.
