3.7.09

Όπου γράφει διάφορα και τίποτα ουσιαστικό



















Με το τέλος του δικαστηρίου (που μάλλον θα πάει για συμβιβασμό) ξεχύθηκαν μάρτυρας, μηνύτρια και κατηγορούμενη (me myself and I) στην Πολιτεία και ιδού τα ψώνια.


Η κοινωνική προσφορά του μπλογκ για το μήνα Ιούλιο: χρόνια πολλά ο Ρίκος καθόταν έτσι, με τα πέλματα στραμμένα προς τα έξω. Όταν τον είδε η εργοθεραπεύτρια μού τόνισε ότι θα υπάρξει πρόβλημα, τη λάθος στάση είχε εντοπίσει κι η Έμμα σε μια συνάντησή μας.


Αυτή είναι η (πιο) σωστή στάση, αν και ήδη όταν περπατάει πλέον έχω δει ότι κάπως έχουν στραβώσει αι πατούσαι..


30.6.09

Αυτοαναφορικότητα (?)

Η αφορμή είναι το φουλ κολακευτικό ποστ της butterfly με τον υπέροχο πρόλογο, το σκηνικό που περιγράφει μου θύμισε πόσο λέμε τελευταία ότι ο Ρίκος είναι καλός χρυσός, έξυπνος, πονηρός, αλλά εντελώς από κάπου αλλού.

Ρίκος: Κυρία μαμά, και συνεχίζει λέγοντας κάτι.

Εγώ: μη λες κυρία μαμά, απλώς μαμά.

Ρίκος: όχι, είναι η κυρία Μαρία, η κυρία Κατερίνα, η κυρία Πέγκυ, η κυρία μαμά.

Κολυμβητήριο: έχουμε τελειώσει το μάθημα και ντυθεί. Όπως φεύγουμε από τα αποδυτήρια τραβάω και ξεκολλάω με το τακούνι μου το πάνω μέρος από το προστατευτικό που έχει το λούκι που διατρέχει το δωμάτιο. Ξεχύνονται πανικόβλητες καμιά 20ριά μεγάλες μαύρες κατσαρίδες, εγώ αρχίζω να φωνάζω «συγγνώμη, συγγνώμη», οι άλλες μαμάδες τσιρίζουν, και πρέπει να τραβήξω το Ρίκο με όλη μου τη δύναμη γιατί θέλει οπωσδήποτε να επιστρέψει ,«άσε με να πιάσω τα σκαθάρια».

29.6.09

Οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας



Δεν ξέρω τι ποσοστό του πληθυσμού ζει όπως εμείς, και να εξηγήσω αυτό το «όπως εμείς». Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο παγιώνεται μέσα μου η αντίληψη ότι αμφότεροι (ο σύζυγος κι εγώ για να μην πάρω στο λαιμό μου και τα παιδιά, αν κι έχουν δείξει παρόμοιες τάσεις ήδη) πρέπει να υπήρξαμε σε άλλη ζωή κάτι σαν βραδύποδες (ιδέ πρώτη φώτο). Δλδ, να μιλήσω για μένα, δείχνω-σχετική-ενεργητικότητα στη δουλειά, σε ορισμένα ζητήματα ανατροφής τέκνων (διαβάσματα πες) και στα δικά μου διαβάσματα, σε πλήθος άλλων προκλήσεων της ζωής (νοικοκυριό πχ) αντιδρώ λες κι είμαι σε καταστολή.

Ο σύζυγος ομοίως, εκείνος βέβαια δουλεύει πραγματικά πολύ κι επιδίδεται και στο warcraft με ιδιαίτερο πάθος. ΔΕΝ δείχνει οίστρο για μαστορέματα, αν κάτι χαλάσει δηλαδή στο σπίτι-καληώρα το διπλό κρεβάτι, ιδέ φώτο 2-βολευόμεθα εκ των ενόντων (και χάρηκε κι ότι κάναμε επιτέλους απόσβεση μέρους των βιβλίων).

Μέχρι κι Ρίκος έχει τελειοποιήσει τα «φέρε μου ένα πτήρι νερό, δεν μπορώ εγώ, κόβω φύλλα».