13.10.07

Το άσπρο σκυλί


Επειδή με κούρασε η εικόνα της Ανατομίας της Μελαγχολίας την αλλάζω με τα "δέκατα" και σημειώνω μόνο το εξής:

Ρόμπερτ Μπέρτον, σωτήριο έτος 1621, παραθέτοντας Οράτιο: "Αν μας πονάει το πόδι ή το χέρι μας, παντοίοις τρόποις ζητάμε θεραπεία κι αν υποφέρουμε από αρρώστια του κορμιού, ειδοποιούμε το γιατρό όμως για τις αρρώστιες της ψυχής αδιαφορούμε".

ΠΟΥ εν έτει 2007, δική μου μετάφραση από τον Αμερικάνικο Εθνικό Οργανισμό για την ψυχική υγεία : "Δυστυχώς, παρότι η θεραπεία για την κατάθλιψη αποδίδει στην πλειονότητα των περιστατικών, λιγότεροι από τους μισούς πάσχοντες αναζητούν θεραπεία. Οι περισσότεροι αντιστέκονται στη θεραπεία επειδή υποτιμούν τη σοβαρότητα της κατάστασής τους, θεωρώντας είτε ότι μπορούν να θεραπευτούν από μόνοι τους είτε ότι πρόκειται για προσωπική αδυναμία και όχι σοβαρή ιατρική πάθηση".

Προς αποφυγή παρεξηγήσεως και καταιγισμού mail συμπαράστασης, εγώ μόνο σε θεωρητικό επίπεδο ασχολούμαι με την κατάθλιψη, ολίγον από Τσόρτσιλ (εξ' ού και το μαύρο σκυλί), από Νίτσε, από Στάιρον.

Μέχρι στιγμής καταστρατηγούσα τον ένα και βασικό κανόνα του blogging, "Μη γράφετε για τα παιδιά σας".

Σε μια έξαρση αντικομφορμισμού καταπατάω και το δεύτερο "Μη γράφετε για τα σκυλιά σας" και χρίζω επίσημη μασκότ μας την Κλάρα του Β., ο οποίος μου εγγυήθηκε ότι πλέον δεν πρόκειται να με ξαναπλησιάσει μαύρο σκυλί στο μισό μέτρο. Και φυσικά τον πιστεύω.

Καλό ΣΚ!

12.10.07

O Brother, Where Art Thou?

Είμαι στο κολυμβητήριο, περιμένω το Ρίκο να τελειώσει, βλέπω παιδάκια με κινητικά προβλήματα, παιδιά που χοροπηδάνε και δε συμμαζεύονται εύκολα όπως ο Ρ, παιδάκια που ηχολαλούν.

Περιμένω στην αίθουσα αναμονής του κέντρου ειδικής αγωγής, υπάρχουν παιδάκια φανερά υπερκινητικά, παιδάκια κλεισμένα στον εαυτό τους.

Παιδότοπος: πλην του Ρίκου που θα κολλήσει με τα μπαλάκια και θα μπαίνω κάθε τόσο να τον ξεκολλήσω δε βλέπω κανένα παιδί με ιδιαιτερότητες κι ας μείνω ένα τρίωρο γεμάτο.

Σε παραλία με χιλιάδες λαού, στο άλσος Βεϊκου, στην συνοικιακή παιδική χαρά είμαστε οι μοναδικοί, δεν έχει τύχει ποτέ να συναντήσω τα παιδιά του κολυμβητηρίου ή του κέντρου λογοθεραπείας.

Είναι θέμα διασποράς? 10% που υπολογίζεται το ποσοστό ανθρώπων με ειδικές ανάγκες δεν μου φαίνεται τόσο μικρό που να το δικαιολογεί.

Φταίει η Αθήνα?-τα ΄χει πει ο αρχηγός Κούρτοβικ, η Αθήνα δεν είναι πόλη για παιδιά, αναπήρους και ηλικιωμένους.

Δεν καταφέρνουμε να οργανωθούμε και να σπάσουμε τον κοινωνικό αποκλεισμό?

Δεν έχω ιδέα.

Βασίλη, άτιμο πλάσμα, είδες, επικοινωνήσαμε χτες κι αμέσως άρχισα τα επαναστατικά, οι σκλάβοι δεν έχουν παρά τις αλυσίδες τους να χάσουν κλπ. Από ‘δω και πέρα όλαι αι βιβλιοαναφοραί είναι αφιερωμέναι εξαιρετικά σε σένα.

11.10.07

Φτιάξε μου τη μέρα



Η χτεσινή μέρα ξεκίνησε κολασμένα. Αρχικά υπήρχε το άγχος προκειμένου να φύγω νωρίτερα από τη δουλειά, για να πετύχω τη νηπιαγωγό στο σχόλασμα-εμμονές δεν έχει μόνο ο Ρίκος, αν αργήσω κάπου υποφέρω πραγματικά.

Στο νηπιαγωγείο μού τόνισαν ιδιαιτέρως, μέχρι τελικής εμπεδώσεως, ότι δε συμμετέχει στην ομάδα παρά μόνο αν πρόκειται για τραγούδι, κατά τ’ άλλα δουλεύει τις εργασίες του με τη συνοδό. Από την άλλη, πρόσθεσαν ότι έχει βελτιωθεί στη σωματική του επαφή (τώρα αυτό ακούγεται κάπως), αλλά το νόημα ήταν ότι δεν είναι απότομος όταν τον πλησιάζουν παιδάκια ή και η ίδια η δασκάλα πλέον. Δεν απογοητεύτηκα, δεν έχει κλείσει ούτε μήνα ακόμα εκεί. Ο μικρός πάει χαρούμενος και γυρίζει χαρούμενος, αφού δεν κάνουμε φουλ ειδική αγωγή φέτος αυτό είναι το δεύτερο καλύτερο δυνατό γι’ αυτόν (νομίζω).

Στο κολυμβητήριο εξακολουθούν να υπάρχουν τα προβλήματα ωραρίου, ήμουν σπίτι χτες και μπόρεσα να τον πάω την παρανοϊκή ώρα που ήταν διαθέσιμοι οι προπονητές (15.30!!!!), αλλά η όποια διάθεσή μου είχε πάει κατά διαόλου.

Βάζω του μικρού να φάει (ψάρι, πατάτες, ντομάτα, δώστε βάση, παίζει ρόλο), και κάθομαι στον άλλο καναπέ να τελειώσω το ρημαδομανκέλλ. Και ξαφνικά ακούω το τέρας να μου λέει «Μαμά, μου βάζεις κι άλλες πατάτες?» με ερωτηματικό ύφος και μού φτιάχνει όλη τη μέρα με τη δομημένη και σωστή φρασούλα –και δίκαιο άιτημα υπόψιν, αυτές είχαν τελειώσει!

Πιδί μ’, αν ο Μητσοτάκης είναι το ανθρώπινο υποκατάστατο του Βάλιουμ, εσύ είσαι το δικό μου Προζάκ!

10.10.07

Αυτισμός και λογοτεχνία πάρτ του-Νικ Χόρνμπυ

Για να μη μπλέκουμε δουλειά και συναίσθημα, τον Χόρνμπυ τον έχω στην καρδιά μου ως συμπάσχοντα γονιό, όχι ως συγγραφέα. Ξεκίνησα να τον διαβάζω σε ένα ταξίδι εκτός Ελλάδος, είχα ξεμείνει από βιβλία κι αναγκάστηκα να καταφύγω στο Waterstones. Συμπαθητικά βιβλία αλλά μέχρι εκεί-και δε σηκώνω κουβέντα, Νικ, εσύ ο ίδιος να απαντήσεις γνώμη δεν αλλάζω!

Ο Χόρνμπυ ως μπαμπάς όμως είναι εντελώς άλλη υπόθεση, τον εκτιμώ απεριόριστα. Με ένα γιο με βαρύ αυτισμό, το Ντάνυ-τουλάχιστον αυτή ήταν η αρχική εικόνα, διότι το παιδί πλέον εκπαιδεύεται και προοδεύει-ο μπαμπάς Νικ δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια. Μαζί με άλλους γονείς ίδρυσε το σχολείο Treehouse, το ενισχύει με κάθε τρόπο και για το οποίο έχει γράψει ένα ωραίο κείμενο.

Στο κείμενο αναφέρεται στο γιο του, ο οποίος δίχως εκπαίδευση θα κατέληγε ιδρυματικός, στα πρώτα, φαινομενικά μικρά βήματα εκπαίδευσης του Ντάνυ-καθόταν σ’ εάν τραπέζι και το χτύπαγε, μιμούμενος κάποιον εκπαιδευτή που έκανε το ίδιο-και στις προόδους που για κάποιον εξωτερικό παρατηρητή ίσως φαίνονται ασήμαντες αλλά για όσους ξέρουν είναι ελπιδοφόρες όταν έχεις να κάνεις με τον αυτισμό-τον οποίο αυτισμό παρομοιάζει με δίνη που "ρουφάει" ένα παιδί στην απομόνωση αν αυτό δεν βοηθηθεί.

Η όλη πρωτοβουλία λέγεται ‘ambitious about autism’-μ’ αρέσει αυτό το πνεύμα και μ’ αρέσει πολύ. Δε μου λέτε κορίτσια, εμείς εδώ πότε θα σπάσουμε τα δικά μας αυτιστικά σύνορα και θα οργανωθούμε ως γονείς? Ε?

9.10.07

Ολίγη από ακεφιές

Λίγο η ίωση, λίγο το απαιτητικό autism job που λέει η Kristina, νιώθω πτώμα εσχάτως, δεν έχω κουράγιο να γράψω κάτι συγκροτημένο-αντίστοιχο του Tractatus Logico-Philosophicus που συνέγραφα ως τώρα.

Εντελώς ατάκτως ερριμένα, πώς αντιμετωπίζω ομοιοπαθητικά τα νταουνιάσματα μου και κάτι του Ρίκου που με κάνει και γελάω:

-έβλεπα ότι γυρίζεται σε ταινία η Σφαγή στο Κατίν. Υπάρχει ένα σκληρό βίντεο που είχα εντοπίσει στο youtube με την εκταφή των πτωμάτων. Πρόκειται για απόσπασμα από μια γαλλική ταινία, το Sweet Movie-δεν το έχω δει-και η μουσική επένδυση του αποσπάσματος είναι εκείνο το τραγούδι του Χατζιδάκι, «Τα παιδιά κάτω στον κάμπο». Όποτε νιώθω το κενό από το παράθυρο του 11ου στη δουλειά να με καλεί, σκέφτομαι το βίντεο και το τραγούδι κι επιστρέφω στη θέση μου-εσείς από το γραφείο που διαβάζετε τώρα έχετε μια ερμηνεία του οδοιπορικού γραφείο-παράθυρο.

-μετά τον Πόρδακα ο Πάντας, σύμφωνα με το Ρίκο. Ο Πόρδακας νομίζω είναι προφανές σε τι βρωμερές δουλειές επιδίδεται και όχι μόνο τις απολαμβάνει αλλά και τις ανακοινώνει, «άφησα πόρδακα». Τώρα που παίζουμε ένα μέμο με ζώα μεταξύ των οποίων και ένα πάντα του ‘χει κολλήσει «Ο πάντας», βρε καλό μου «ΤΟ πάντα είναι το ζωντανό», ανένδοτος!

8.10.07

Ας όψεται ο Κόου

Ο οποίος ("Σαν τη βροχή πριν πέσει") περιγράφει την ιστορία τριών γυναικών, γιαγιάς-μητέρας-κόρης, τρία χρονικά αποτυχημένης μητρότητας. Η αντιπάθεια της πρώτης για την κόρη της μετατρέπεται σε μίσος εκείνης για τη δική της κόρη αντίστοιχα. Ως εκ τούτου η τελευταία στερείται παντελώς μητρικού φίλτρου με αποκορύφωμα το συμβάν γύρω από το οποίο περιστρέφεται το βιβλίο.

Αντιγράφω από ένα ήσσον βιβλίο (‘Οι δρόμοι του δολοφόνου’) ενός μείζονος συγγραφέα (Τζειμς Ελρόι), το απόσπασμα αναφέρεται στη σχέση του παιδιού-μελλοντικού κατά συρροή δολοφόνου-με τους γονείς του: «ένιωθα αόριστα την έλλειψη στοργής τους για μένα και του ενός προς τον άλλον..[]..Δεν διέθεταν το απαραίτητο πάθος για να με κακομεταχειριστούν ή να με αγαπήσουν. Σήμερα ξέρω ότι τροφοδότησαν την παιδική μου ηλικία με μια αγριότητα ικανή να οπλίσει ολόκληρο στρατό».

Κι έρχεται μετά η Μαρία και με ρωτάει για τα βιβλία της Α’ Δημοτικού και με αποτελειώνει!

Εξηγούμαι: από την εποχή που ξεκίνησε το ταξίδι στον κόσμο του φάσματος όλη η οικογένεια Γουόλτον βιώνει ζυμώσεις και αλλαγές σπανίως αναίμακτες.

Ας πάρουμε τη μανούλα, που έχει πληγώσει κόσμο και κοσμάκη μέχρι να αποφασίσει να βάλει τον εαυτό της σε δεύτερη μοίρα και να θέσει πρώτη προτεραιότητα το «οικογενειακό καλό». Την έχει πληρώσει ο σύζυξ, τα έχουν ακούσει κατά καιρούς τα γονικά, αλλά το μεγάλο θύμα αυτής της ιστορίας είναι ο μεγάλος γιος.

Ο οποίος μεγάλος γιος είχε πολλές φορές το ρόλο του σάκου του μποξ για τα ατελείωτα νεύρα μου, άκουγα τον εαυτό μου να του απευθύνεται για το παραμικρό με μια αντιπαθέστατη στριγκή φωνή. Δυο πράγματα με τρόμαξαν και συνέφεραν, πρώτον διαπίστωσα ότι αντλούσα ένα είδος ευχαρίστησης φερόμενη έτσι και δεύτερον ότι ήμουν ένα βήμα πριν να αρχίσω να τον χτυπάω! (υπόψιν, ποτέ δεν έφτασα εκεί).

Τώρα προσπαθώ να αποκαταστήσω τη σχέση μας- αλλά πάλι φοβάμαι ότι είμαι κατά βάση αδιάφορη απέναντι του.

Συνεπώς η απάντηση, Μαρία, είναι ότι δεν έχω ιδέα για το πώς δείχνουν τα βιβλία Α’, Β’ και Γ’ Δημοτικού, το μεγάλο μου γιο τον διαβάζει η γιαγιά του.