20.10.07

Ενισχυτές, τιμωρίες και ακαταμάχητα επιχειρήματα.



Ενισχυτές: στη φώτο 2 από τους ενισχυτές της τρέχουσας περιόδου, τώρα γιατί είναι και οι 2 στην ίδια φωτογραφία είναι άλλο θέμα-μάλλον ήταν βράδυ και ήμουν πτώμα. Είναι ο βροχοποιός και το παιχνίδι UNO. Κατά καιρούς ως ενισχυτές έχουμε χρησιμοποιήσει μπίλιες, μπαλάκια, φακές, ένα φουσκωτό διαφανή κύλινδρο με νερό που πουλάνε τα παιχνιδοκαταστήματα με τις διαφημίσεις-ψυχολογικό πόλεμο, το παιχνίδι Τι τρώμε του Δεσύλλα (γενικά έχει ωραία και οικονομικά παιχνίδια, οι Εξελίξεις είναι πολύ χρήσιμες).

Τιμωρίες: ο Θόδωρος τρώει μανιασμένα τα νύχια του, μια απειλή λοιπόν ήταν ένα μανό με ένα φάρμακο για την ονυχοφαγία. Τώρα τού λέω πιπέρι και φέρνω ένα μπολάκι με το αηδιαστικό μίγμα νερού με πιπέρι. Δεν ξέρω γιατί πιάνει-ίσως είναι αισθητηριακό το θέμα, δε θέλει να του βουτήξω το χέρι μέσα στο έμεσμα που περιέγραψα οπότε δι’ ολίγον συμμορφώνεται.

Λυσίας ο νεότερος: δίνεις όπλα στον αντίπαλο, με την πρώτη ευκαιρία θα στραφούν εναντίον σου. Μαθαίνεις μετά κόπων και βασάνων το τέκνο να μιλάει.

Του λες:

-Ρίκο, πάμε για μάθημα.

-Δεν μπορώ να κάνω μάθημα.

-Γιατί?

(κατά σειρά συχνότητας ακολουθούν οι παρακάτω δικαιολογίες)

-Κουράστηκα

-Είναι πολυ νύχτα

-Έχει πολύ ήλιο

-Φυσάει

-Τρόμαξα (!)

19.10.07

Μια ελαφρώς στημένη φωτογραφία





Ο Κούντερα δεν ήταν που είχε φαγωθεί με τους συντρόφους ότι αλλοίωναν τις φωτογραφίες εξαφανίζοντας τα θύματα των εκκαθαρίσεων?

Δεν είναι αλλοιωμένη η δικιά μου, δεν είναι ακριβώς αυθόρμητη. Η πρώτη παραπέμπει σε δυο παιδιά μελετηρά, έκαστο με το βιβλίο ανοιγμένο στα πόδια του.

Τι έχει προηγηθεί, τι ακολουθεί αυτή την ειδυλλιακή στιγμή: ο μεγάλος είναι φανερό ότι είναι μιλημένος, το πονηρό ανθυπομειδίαμα τον καρφώνει, δε σηκώνει το βλέμμα ούτε όταν πέφτει πάνω του ο μικρός. Ο μικρός έχει ήδη υποστεί τη βραδινή ανάγνωση-το έχουμε βάλει στις ρουτίνες μας το βραδινό διάβασμα, αρχικά με φοβερή αντίδραση τώρα το ζητάει μόνος του-έχει μπαφιάσει, πριν το δεύτερο κλικ κάνει την επίθεση.

Για την ιστορία, του μεγάλου του διαβάζω το Μαγικό φίλτρο του Έντε και του μικρού το Κουνελάκι στο λόφο με τις καμπανούλες.

18.10.07

Μήπως ανακαλύπτω τον τροχό?-παρτ ουάν

Πέφτω πάνω στο εξής άρθρο του Κώστα Δαραή κι αναρωτιέμαι για ποιο λόγο κάθομαι και γράφω, ο άνθρωπος τα έχει πει όλα και μάλιστα ορισμένα τα λέει καλύτερα (όχι, τα ρικίστικα δεν τα έχει, εκεί υπερτερώ αισθητά). Αντιγράφω τα όσα μέχρι τη μέση του άρθρου έχω ξεχωρίσει-και συνεχίζω αύριο.

«Αποτελεί κοινό μυστικό ότι αρκετοί από τους γονείς δεν έχουν δεχτεί τα παιδιά τους, ντρέπονται γι’ αυτά, τα κρύβουν και υιοθετούν τη λύση του εγκλεισμού τους σε άσυλα ή μέσα στο ίδιο το σπίτι που γίνεται φυλακή. [...] Το αποτέλεσμα είναι οι ίδιοι να γίνονται δυστυχισμένοι, κρύβονται συνεχώς από τους άλλους αλλά και τον ίδιο τον εαυτό τους.»

Εγώ δεν είμαι εκεί, νομίζω δεν ήμουν ποτέ.

Σχετικά με τη στάση γονέων παιδιών χωρίς ειδικές ανάγκες απέναντι στα παιδιά με ειδικές ανάγκες: «...έντονες προκαταλήψεις και άγνοια,[..] δεν έγιναν θετικά βήματα [..] η μεγαλύτερη άρνηση βρίσκεται μέσα στα μέλη της ίδιας νεοελληνικές κοινωνίας».

Αυτό ναι, story of my life, που λένε και στο χωριό μου.

Πολύ σημαντικό το παρακάτω κατ’ εμέ, στηρίζεται και σε σχετική δημοσίευση:

«Παιδιά χωρίς ειδικές ανάγκες, τα οποία έχουν πιο συχνή επαφή με παιδιά με αναπηρία είναι λιγότερο αρνητικά απέναντί τους».

Αναφορικά με μια έρευνα συμφωνα με την οποία 1 στους 3 ερωτηθέντες ρίχνει την ευθύνη για την απομόνωση των αμεα στα ίδια τα άτομα που «δεν προσπαθούν αρκετά να ενταχθούν»:

«Το παραπάνω ποσοστό δεν πρέπει να εκπλήσσει. Μπροστά στην ατυχία και κυρίως μπροστά στη δυστυχία, οι άνθρωποι ψάχνουν πάντα μια εξήγηση. Ο ισχυρισμός ότι είναι το θύμα που φέρει την ευθύνη του λάθους, φαίνεται από μακριά ο πιο απλός και ο πιο καθησυχαστικός για τους μάρτυρες».

Μου άρεσε. Άλλη εξήγηση είναι « η λειτουργία ψυχολογικών μηχανισμών άμυνας. Ο φόβος του πόνου, ο φόβος του να είμαστε ή να γίνουμε εμείς οι ίδιοι ανάπηροι, ματαιωμένοι προκαλεί αντιδράσεις που δύσκολα ελέγχονται: άρνηση να δούμε, επιθετικότητα, απόρριψη, μίσος [..]όσο περισσότερο γίνεται αισθητό ότι όλοι είμαστε όμοιοι, τόσο περισσότερο το άτομο που δεν μειονεκτεί αισθάνεται προσωπικά σε κίνδυνο».

Δεν είναι και το πιο αισιόδοξο των posts, αλλά δεν περνάμε και τις καλύτερες μέρες μας. Νιώθω το μικρό να ξεφεύγει, φοβερή διάσπαση και αρκετή επιθετικότητα στο σπίτι-ιδίως με τον Αργύρη- πρέπει να μάθω αν στο σχολείο συμβαίνουν παρόμοια πράγματα. (Update: όντως σήμερα ο Ρίκμαν εξερράγη στο σταθμό και τον πήρε η γιαγιά, έχουμε δουλειά μπροστά μας).

17.10.07

Στο τέλος θα το γυρίσουμε σε παντεσπάνι

Πήγα χτες και πήρα κάτι ωραία στένσιλ, κάρτες με διαφορές, ιστορίες αλληλουχίας και κάρτες με παραμύθια και cd, το σύνολο 80 ευρώ-και δη με γενναία έκπτωση καθώς κλαούνισα τα γνωστά, δεν είμαι επαγγελματίας, είμαι μανούλα, είμαι επαγγελματίας μανούλα και λοιπά ακατάληπτα.

Ως άλλος Λουκιανός το τελευταίο διάστημα αθροίζω συνεχώς :
  • Λογοθεραπεία δις εβδομαδιαίως σπίτι: 360/μήνα
  • Ειδική αγωγή δις εβδομαδιαίως σπίτι: 320/μήνα
  • Κολυμβητήριο 150/μήνα
  • Συνοδός νηπιαγωγείου (το πιο λογικό όλων και τα αξίζει μέχρι τελευταίου λεπτού) 450/μήνα
Καλά να είμεθα να τα δίνουμε, αλλά έχω την αίσθηση ότι ο αυτισμός εξελίσσεται σε ακριβό χόμπυ για μας και ολίγον εκμετάλλευση από πλευράς άλλων.

Και το πιο κραυγαλέο που έχω δει, σακούλα ενισχυτών αφής pecs: 48 ευρώ!

Έχω την εντύπωση ότι κάποιοι έχουν κάνει ανοίγματα (καμιά CLK, καμιά μεζονέτα, τπτ Μαλδίβες, τέτοια μικροαστικά) κι έχουμε μπει εγγυητές.

16.10.07

Λένι ο Βρωμόστομος

Είναι γεγονός ότι οι παππουδογιαγιάδες από την πλευρά μου είναι ενίοτε ελαφρώς βρωμόστομοι.

Συντετριμμένη ομολογώ ότι κι εγώ ακόμα έριχνα ορισμένα ελαφρώς άκομψα, αλλά όχι πλέον.

Στην οδήγηση βέβαια πάντα ανάβουν τα αίματα, διότι Αθήνα και ήρεμη οδήγηση είναι δυο ασύμβατες έννοιες. Χάρη στο Ρίκο όμως, που μ’ έχει κάνει άνθρωπο από πολλές απόψεις, το ‘κοψα κι αυτό. Πώς έγινε: τον καιρό που ο μικρός έλεγε πέντε λέξεις συνειδητοποίησα ότι δυο εκ των πέντε ήταν το «άντε μλκα» το οποίο είχε συνδυάσει με το κορνάρισμα, κόρναρε η πολιτισμένη μανουλίτσα, σιγόνταρε με τη σχετική ατάκα ο υιός.

Μετά φαγωθήκαμε να τον κάνουμε να κόψει το «άει στο δαίμονα»-την πιο λούμπεν εκδοχή του δηλαδή. Το αντικαταστήσαμε με το «α στο καλό» και ιδού ποσο βίωμα του έγινε.

Προχτές είχε έρθει ο παιδίατρος ο οποίος παθιάστηκε με τα ενδοπασοκικά και κάποια στιγμή έριξε ορισμένους διαόλοι. Γυρίζει ο Ρίκος, με κοιτάει έκπληκτος και μου λέει «ο γιατρός μίλησε α στο δ%&^, δε μιλάμε α στο δ#$%^, μιλάμε α στο καλό!». (μιλάω=λέω στα ρικίστικα)

Τελείωσα την Πέμπτη Γυναίκα και κάνω μια δυναμική εισαγωγή στον τρελοαυστριακό Μπέρνχαρντ, Ο μίμος των φωνών.

15.10.07

Πεθερικά, όντως άλλη φυλή?

Από τη μία έχει πλάκα, από την άλλη είναι εκνευριστικό. Κάθε φορά που θα πάμε στα πεθερικά μου κερδίζουμε μια μίνι αξιολόγηση επιπέδου ΚΔΑΥ!

Εξηγούμαι: τόσο οι παππούδες όσο και οι κόρες τους (νύφες να τις πω, συννυφάδες, μπατζανάκηδες, ποτέ δε θα το μάθω) με το που θα δουν το Θόδωρο διακατέχονται από φιλομάθεια και ειλικρινές ενδιαφέρον να εντρυφήσουν στα άδυτα του αυτισμού.

Η ενδελεχής εξέταση περιλαμβάνει τα ακόλουθα βλακώδη ερωτήματα που εύχεσαι να είσαι αυτιστικός για να κωφεύεις. Εκεί που φαρμακώνουμε το φαγητό κάποιος θα ξεκινήσει για να ακολουθήσουν κι οι υπόλοιποι:

-Θοδωρή, πού είναι ο Αργύρης/η μαμά/ο μπαμπάς?

-Θοδωρή, τι χρώμα είναι αυτό?

-Θοδωρή, πόσω χρονών είσαι?

-Θοδωρή, πόσα είναι αυτά? Αυτά?

Η μανούλα έχει θητεύσει στους μοναχούς της Μιανμάρ και τα υπομένει όλα στωικά. Δεν αποκλείεται όμως κάποια στιγμή να αρχίσει να ρωτάει με τη σειρά της τους φιλομαθείς ενήλικες διάφορα πχ για τη γάτα του Σρέντιγκερ, το πρόβλημα του Μόντυ Χολ, το κράκεν και άλλα..

ΥΓ. 'Ολα αυτά τα άνω χαζοχαρούμενα τα έγραφα πριν δω το link στο οποίο με παρέπεμψε η Μαρία. Βρίσκεται πλέον και στις συνδέσεις μου, Μαρία σ' ευχαριστώ, με γύρισες μερικά χρόνια πίσω, εμείς βέβαια σταθήκαμε ασύγκριτα τυχεροί. Είναι από τις περιπτώσεις που λες "συγκλονιστικό" και η λέξη χάνει το νόημα της.

14.10.07

Αποδελτίωση κυριακάτικων

Με αφορμή τα του Χριστόδουλου, δυο συνεντεύξεις για τη μετάβαση στο επέκεινα και πώς την αντιμετωπίζουμε (αν την αντιμετωπίζουμε):

Με εξέπληξε αυτή του Ιερόθεου Ναυπάκτου-δε μου θυμίζει τίποτα το όνομα ας ελπίσουμε ότι αν τον γκουγκλίσω δε θα μετανιώσω την αναφορά. (Εξεπλάγην και με τον εαυτό μου που κάθισα να διαβάσω τις απόψεις κληρικού για το θάνατο και όχι μόνο δεν έφριξα αλλά συμφώνησα σε πολλά).

Ποτέ μα ποτέ ο Τριχόπουλος δε με έχει απογοητεύσει, το ίδιο ισχύει και για την πιο πρόσφατη συνέντευξή του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία.

Ο Θεοδωράκης στα σαββατιάτικα Νέα είχε μια συγκλονιστική πρωταγωνίστρια-φορέα του AIDS, σημειώνω το βιβλίο της στα υπόψιν.

Ακόμα δεν έχω διαβάσει την κορωνίδα των κυριακάτικων, την Καθημερινή. Το προηγούμενο ‘Κ’ είχε 3 μαρτυρίες γυναικών που εργάζονται στα συνεργεία καθαρισμού, τη στυγνή εκμετάλλευση πάσης φύσεως που υφίστανται για πενταροδεκάρες-μακάρι να υπάρξει οποιαδήποτε συνέχεια στο συγκεκριμένο θέμα.