11.7.08

Φικιώρης ΙΙ

Έστω το εβδομαδιαίο μας πρόγραμμα για την επόμενη χρονιά.

Ας πούμε 3 ώρες εργοθεραπεία (αυτοϋπηρέτηση και αισθητηριακή ολοκλήρωση).

Δις εβδομαδιαίως κολυμβητήριο.

Λογοθεραπεία: χρειάζεται 2 φορές από 45'.

Θεραπείες συμπεριφοράς: τρις εβδομαδιαίως.

Ειδική αγωγή 2 συνεδρίες.

Κοινωνικοποίηση: 2 ώρες.

Εκτός του οικονομικού κάτι δεν μού βγαίνει στο όλο πρόγραμμα.

ΥΓ. Φικιώρης ήταν ο καθηγητής που μας έκανε τα Ηλεκτρομαγνητικά Πεδία στο ΕΜΠ. Ή το ΗΠ1 ή το ΗΠ2 θυμάμαι ότι είχα δυσκολευτεί να το περάσω.

10.7.08

Δεν είμαστε όλοι αυτιστικοί, Ρίκο

Παλιότερα ο Ρίκος σε μια προσπάθεια να διώξει τον Αργύρη από τα πόδια του, τον προέτρεπε να κάτσει να κοιτάζει τις μπίλιες που περιστρέφονται και πέφτουν από το πάρκινγκ.

Προχτές μίλαγα με μια δασκάλα του και μου έλεγε ότι προκειμένου να τον αφήσει να κάνει κάποια πονηριά πήγε να την παρασύρει ως εξής: «Εσύ τώρα κοίτα λίγο το φως». Φαντάζομαι ότι ήλπιζε πως η δασκάλα θα καρφωθεί στη λάμπα, θα μισοκλείνει τα μάτια, θα κολλήσει για ώρα να κοιτάζει το φως να διαθλάται ενώ εκείνος θα 'κανε τα δικά του ανενόχλητος.

9.7.08

Zazie dans le metro


Το βλέπουμε το τρένο, το κατατάσσουμε στα μεταφορικά μέσα, αλλά δεν είχε χρειαστεί/δεν είχαμε τολμήσει να το χρησιμοποιήσουμε. Παγκόσμια πρώτη η χτεσινή, μετρό από Πανόρμου ως Μοναστηράκι και μετά τρένο.

Αποβάθρα: ο Ρίκος έκλεινε τα αυτιά του όποτε περνούσε τρένο (ίσως από τις πιο αναγνωρίσιμες εικόνες του αυτισμού), κατά τ’ άλλα ήταν ψύχραιμος. Στην αποβάθρα είπαμε περί τις 100 φορές : Ρίκος:«Δε θα πάω στις γραμμές του τρένου», Εγώ: «Όοοοχι, γιατί θα σε πατήσει το τρένο».

Μετρό: με το που μπήκε ο Ρίκος το θεώρησε ταξί και άρχισε τα «πάμε να καθίσουμε». Είτε επειδή το είπε πάρα πολλές φορές είτε από ευγένεια μια γυναίκα μάς έδωσε τη θέση της.

Τρένο: το κόλπο του Ρίκου δεν έπιασε κι έτσι έκατσε όταν άδειασε θέση. Είχε κολλήσει από πριν να πάρουμε κεριά, οπότε το έλεγε συνέχεια και με τη γνωστή στεντόρεια φωνή. Διάλογος εις επήκοον όλων: Ρ: «ΘΕΛΩ ΚΕΡΙΑ», Ε: «Δε φωνάζουμε, φωνάζει κανένας άλλος?», Ρ: «Ναι», Ε: «Μπα! Ποιος?», Ρ: «εγώ», εκεί είχε όντως πλάκα και γέλασαν αρκετοί.

8.7.08

Μα αυτός είναι ο Ρίκος!













Το πρώτο εικονίδιο το έχω απομονώσει από εδώ, μια αφίσα για σχολεία, που παρουσιάζει διάφορα αυτιστικά γνωρίσματα/συμπεριφορές, προκειμένου να γίνει γνωστός ο αυτισμός. (Είναι η πρώτη καταχώρηση που βγαίνει αν ψάξεις στο google “autism.”).


Απομόνωσα το συγκεκριμένο εικονίδιο, γιατί μόλις το είδα μου θύμισε μια προσφιλή, καλοκαιρινή ασχολία του Ρίκου με ποτήρια και νερά. Ο κανόνας είναι απλός: γεμίζεις όλα τα πλαστικά ποτηράκια μέχρι πάνω, τα μεταφέρεις-σχεδόν αριστοτεχνικά μέχρι την αυλή, αν όχι ρουφάς γουλίτσες-, μόλις μεταφέρεις και τα 4 τα αδειάζεις και απολαμβάνεις τη ροή του νερού. Επαναλαμβάνεις όσες φορές χρειαστεί.






7.7.08

ΣΚ νέα

Παρασκευή: ο Ρίκος έχει λαλήσει άνευ σχολείου, αυτό είναι σίγουρο. Αυτός δεν είναι λόγος όμως να συμβεί το παρακάτω: κατά τη διάρκεια του 45’ου μαθήματος είναι εντελώς αλλού, λέει διάφορα άσχετα από το Μπομπ, δεν προσέχει μία. Πρέπει να της έχει σπάσει τα νεύρα της δασκάλας η οποία του πηγαίνει κι αυτή κόντρα σε ό,τι της πει. Πριν φύγει τον αναγκάζει να την κοιτάξει και να την χαιρετίσει, επαναλαμβάνοντας επίμονα «αν δε μού πεις καλό βράδυ, δε φεύγω». Ο μικρός σαλτάρει εντελώς, χτυπάει το κεφάλι του από τοίχο σε τοίχο, εκείνη συνεχίζει την επωδό περί αποχαιρετισμού κι εγώ είμαι παρούσα και δεν κάνω τίποτα. Ή μάλλον κάνω, σκέφτομαι πόσο εύκολο είναι να τρελάνεις ένα αυτιστικό παιδί.

Κυριακή παιδικό πάρτυ: παρά τη φασαρία, την Καλομοίρα που ωρύεται, τα to-be τεταρτάκια ο Ρίκος περνάει ζάχαρη. Στην αρχή κάνει λίγα από όσα λέει ο κλόουν-πιάνουμε όλοι το κεφάλι μας-μετά τρώει, και κάπου ξετρυπώνουμε ένα UNO (χαρτιά) και παίζουμε. Έρχονται κι άλλοι να παίξουν μαζί μας, τον ένα τον λένε Αργύρη «δεν είναι ο Αργύρης» απορεί ο Ρίκος. Μετά το πάρτυ καταλήγει ευτυχής, «χαρτιά στην Αθήνα, χαρτιά στην Ερέτρια, χαρτιά στα ξαδερφάκια».