4.9.09

Ζεν (στο δρόμο προς το)

(μού φαίνεται θα φτάσουν Χριστούγεννα για να προσαρμοστώ)

Καλόμαθα την εβδομάδα της μοναξιάς πιθανολογώ.

Ο Ρίκος για κάποιο λόγο τσεκάρει τα όρια μου: είναι στο μπαλκόνι και κρατάει μανταλάκια, εγώ μέσα διαβάζω για το θεό Όσκαρ Γουάιλντ, την Κοστάνς και το τέρας τον Άλφρεντ Ντάγκλας και του μουρμουρίζω να μην τα πετάξει, γιατί θα μας πάρει όλους ο δαίμων. Με φωνάζει να βγω για να μού δείξει κάτι. Το κάτι είναι που ανοίγει ηδονικά τις παλάμες και τα ρίχνει κάτω ενώ με κοιτάζει όπως η κόμπρα το κουνέλι (αυτό ακούγεται στα όρια των ποιημάτων του Αθανασιάδη-Νόβα).

Δε θέλει και πολλά η ημίτρελη μανούλα για να εκτοξευθεί στο υπερπέραν.

Ο Ρίκος χάνει την έξοδο στο λούνα παρκ, πολύ κλάμα μετά.

Μάλλον έχω ρίξει μια υπερβολική τιμωρία και να σέσω τα φιλοσοφικά που διαβάζω τώρα, αλλά είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζω αυτή την τόσο εμφανή επίδειξη πυγμής από πλευράς του.

3.9.09

Μπαμπάδες και κυρίες

Από τις λίγες φορές που ανοίγει η τηλεόραση όχι για Μπομπ Μάστορα ή Kόσμο των Zώων του Disney ή wiiii ήταν και το χτεσινό διάγγελμα του πρωθυπουργού.

Με το Δ. αναρωτιόμαστε ποιον από τους μικρούς έχει νόημα να ψηφίσουμε (ΣΥΝ? Οικολόγους?) κι αν οι ξαφνικές εκλογές θα σημάνουν περαιτέρω καθυστέρηση στη στελέχωση των ειδικών σχολείων (καθένας με τον πόνο του, αλλά αν κάποιος ξέρει σχετικά ας μας διαφωτίσει).

Ο Ρίκος ποτέ δεν παρακολουθεί τηλεόραση, μόνο βίντεο και δη τα ως άνω. Ακόμα κι αν παίζει Μπομπ η τηλεόραση, αν δεν είναι επεισόδιο που έχει ξαναδεί, δεν τολμά τη νέα συγκίνηση να παρακολουθήσει κάτι χωρίς να έχει τον έλεγχο του video ή του dvd.

Ούτε ο Καραμανλής τον βγάζει από τη νιρβάνα, αλλά στη συνέχεια που τα παράθυρα γεμίζουν σχολιαστές το παιδί ενθουσιάζεται με τους «μπαμπάδες και τις κυρίες». Αρχικά παρακολουθεί εμβριθώς ψάχνοντας και αναλύοντας το pattern: «τέλειωσε αυτός, τώρα μιλάει αυτός». Φυσικά είναι θέμα λεπτών να καταστρατηγηθεί αυτό το βλακώδες αγγλοσαξονικό μοντέλο, πάντως δεν αφήνει να αλλάξουμε κανάλι επ’ ουδενί.

2.9.09

Διάφορα







Το πρώτο βήμα για μια καριέρα αξιώσεων στο δημόσιο κατακτήθηκε, ο Ρίκος μετράει, διαλέγει σφραγίδα, μελανώνει και σφραγίζει με (συγκρατημένο) πάθος. Ένα σετάκι επιμανίκια να θυμηθούμε να πάρουμε. Τώρα σοβαρά μη ρωτήσει κανείς την πρακτική αξία του εγχειρήματος, αγόρασα το σετ ευρισκόμενη σε παροξυσμό.

Στα καμένα έρχονται να προστεθούν τα κομμένα. Μετά από ένα μήνα σε νησί των Κυκλάδων όπου η πιο οργιώδης βλάστηση ήταν κάτι ταπεινά καλάμια και αγκάθια, η Βεϊκου ήταν ο ξανακερδισμένος παράδεισος (σε άλλη φώτο φαίνομαι κι εγώ να κουβαλάω κλαδιά και να προβάρω απαντήσεις στην πιθανή ερώτηση, τι θα τα κάνετε τα κλαδιά, ξέρετε οι βελόνες κάνουν ένα πολύ ωραίο γλυκό κλπ.)

31.8.09

Όπου τελειώνει η εβδομάδα



στον κόσμο των ζωντανών (μόνη στην Αθήνα, βόλτες με φίλες, επισκέψεις στην Πολιτεία, καμία υποχρέωση πλην της δουλειάς) κι επιστρέφω βίαια στο ρόλο της μανούλας. Είχα φύγει από τη Νάξο έχοντας μερικά απωθημένα για το Ρίκο. Το κύριο μέλημα του στις διακοπές-ελλείψει φύλλων για κόψιμο-ήταν να μας στήνει ακίνητους, να ρίχνει διάφορα στα μαλλιά μας και να τα παρακολουθεί να πέφτουν ή να σκαλώνουν. Η φωτο είναι στημένη, γι΄αυτό τάχαμου χαμογελάω, η αλήθεια είναι ότι διαολιζόμουν υπερβολικά.

Συνάντησα το Σάββατο την ειδική παιδαγωγό του, την Π. Μού έκανε μια ανασκόπηση της χρονιάς που πέρασε και μού εξήγησε τους στόχους της καινούριας και τις διαφοροποιήσεις που σκοπεύει να εισάγει-πρόγραμμα με λέξεις κλπ. Το πολύ ωραίο της Π είναι ότι εκτός που ξέρει τη δουλειά της όσο λίγοι, έχει ταλέντο και χιούμορ-μου περιέγραψε διάφορες μανίες και κόλπα του Ρίκου μ' έκανε και γέλασα και τον νοστάλγησα. Δυο διαπιστώσεις, η πρώτη είναι πόσο επαγγελματίας είναι η Π και η δεύτερη ότι σιγά σιγά και μ΄αυτά αρχίζω να το παίρνω χαμπάρι και να συμφιλιώνομαι με την ιδέα ότι η σχολική χρονιά ξεκινάει.