17.12.09

Άβυσσος

Μετά από μερικές ώρες στο σχολείο αποχωρεί νωρίτερα ο μικρός που φωνάζει, μένουν μόνο ο Ρίκος κι άλλο ένα παιδάκι που μιλάει σχετικά σπάνια. Καθώς κάνει τις εργασίες του ο Ρίκος κάποια στιγμή σηκώνει το βλέμμα και παρατηρεί:

«Πολλή ησυχία έχουμε εδώ μέσα».

16.12.09

Πάλι διάφορα

Συζητάω με τον παιδοψυχίατρο αν έχει νόημα του χρόνου να προσπαθήσουμε από του χρόνου την ένταξη σε κανονικό σχολείο ή όχι.

Τα γνωστά επιχειρήματα, η σιγουριά κι η αποδοχή του ειδικού σχολείου από τη μία, οι πιθανότητες κοινωνικοποίησης από την άλλη, πάντα το μπαλάκι είναι στο κεφάλι του κασίδη γονέα (αυτή η μίξη παροιμιωδών φράσεων μάλλον δε βγάζει νόημα).

Πάω να αφήσω τον νέο στο σχολείο του μετά. Έχει έρθει το καινούριο παιδί που ακούγεται πριν καν μπω στο κτίριο, όταν μπαίνω στην αίθουσα βλέπω τη μαμά του που του συγκρατεί χέρια και πόδια, για να μη χτυπιέται καθώς ουρλιάζει. Η μαμά του έχει το τόσο γνωστό σε όλες μας χαμόγελο «δεν τρέχει τίποτα, είναι ζήτημα χρόνου να τακτοποιηθούν όλα», κατάσταση been there done that δι’ εμέ.

Πρωτύτερα στον παιδοψυχίατρο μετά από 2-3 ερωτήσεις που ευαρεστήθηκε να απαντήσει ο Ρίκος το γύρισε εν συνεχεία στην παλαβή, αποσπάσματα από Μπομπ. Πάντα περιμένω να ακούσω από το γιατρό: «έχει κάνει φοβερή πρόοδο, είναι σχεδόν κανονικός»-αν κι ένας γιατρός δε θα χρησιμοποιούσε την έκφραση «κανονικός» J. Όταν αρχίζει ο Ρίκος την επανάληψη και τα άσχετα με σκοτώνει, λες κι ήμαστε τόσο κοντά σε κάτι και το χάσαμε.