10.6.10

Κυριακή



Κυριακή στο Μαραθώνα, εδώ συγκεκριμένα.

Το φράγμα ανοιχτό στο κοινό, ωραία η εκδήλωση, ο μεγάλος (που είναι οικοφρικιό) παρακολούθησε με προσήλωση, αγχώθηκε, συνέπασχε καθόλη τη διάρκεια του έργου.

Ο μικρός πάλι δεν έδειξε παρόμοια οικολογική ευαισθησία, μάδησε διάφορα (καμένα ευτυχώς) και η μόνη στιγμή που τον συνεπήρε ήταν η άνοδος και η κάθοδος των χορευτών στο 54 μέτρων φράγμα. Στη φωτο με ρωτάει: «ν’ ανέβω κι εγώ?» Ανέβηκε τα 5-6 πρώτα σκαλιά κι αν δεν ωρυόμουν θα συνέχιζε, δεν θέλαμε να πάει παραπάνω όχι για λόγους ασφάλειας αλλά γιατί θα τερμάτιζε πάνω. Απορώ πώς θα αντιμετώπιζε ο κόσμος το νεόκοπο παιδί-αράχνη, τον κατακόκκινο Αργύρη, τη μανούλα που θα ωρυόταν στο σύζυγο (διότι είναι παγκοσμίως γνωστό ότι μετά από μερικά χρόνια γάμου ο σύζυγος φταίει και μόνο που εισπνέει εκπνέει) και το σύζυγο που θα έπρεπε να ισορροπήσει μεταξύ αμηχανίας, πολιτικής ορθότητας και σκαλιών ύψους ενός μέτρου.