11.9.09

Λάιφ σακς

Νομίζω ότι από τη στιγμή που άρχισε το μπλογκ έτρεμα τη στιγμή που θα έφτανα να αρχίσω τις καταγγελίες, αλλά ως φαίνεται έφτασε.

Σήμερα στον αγιασμό του σχολείου μάθαμε ότι από 3 δασκάλους που χρειάζεται για να λειτουργήσει-χώρια το βοηθητικό προσωπικό-μόνο ο ένας υπάρχει. Παίρνω στο 4ο γραφείο, με διαβεβαιώνουν ότι είμαστε πρώτη προτεραιότητα, αλλά δεν μπορούν να δεσμευτούν για το πότε διότι θα φανούν ανακόλουθοι-κι αν δεν αντέχουν κάτι είναι το να αποδεικνύονται ανακόλουθοι. Το υπουργείο ως είθισται μιλάει σιβυλλικά, «ότι θα ΄ρθουν οι αναπληρωτές, θα ΄ρθουν, αλλά είμαστε σε προεκλογική περίοδο, δεν ξέρουμε πότε». Φίλοι μου, όπως είπε ο Γιάολμ η μόνη βεβαιότητα άλλωστε στη ζωή είναι ο θάνατος. Το ένα κρατούμενο είναι ότι ως μικρό σχολείο δεν έχουμε σύλλογο, μια επιστολή θα ετοιμάσουμε και στείλουμε, αλλά αν υπάρχουν ιδέες είναι ευπρόσδεκτες. Μέχρι τότε Ρίκος και κομπανία οικουρούν.

10.9.09

(όχι Γιάλομ)

Μιλάω στο τηλέφωνο με την κουμπάρα μου (ήμαστε συμφοιτήτριες) και μου αναφέρει ότι συνάντησε στο elc μια τρίτη συμφοιτήτρια με την 20 μηνών κόρης της, την ας πούμε Μ. Αυτή λοιπόν η Μ στη σχολή ήταν πολύ εντυπωσιακή κοπέλα, και τώρα μαθαίνω ότι παραμένει λαμπερή, δηλώνει πανευτυχής μαμά, επιτυχημένη επαγγελματίας (και δη συνδυάζοντας τα ασυμβίβαστα, πολλά υποσχόμενη καριέρα αλλά υπό τη σκέπη του δημοσίου), διάολε τι λείπει άλλο παρά ένας σύζυγος Μπίλι Μπομπ Θόρτον. Καθώς ακούω να περιγράφεται αυτό το παλμαρέ αδιάσειστων στοιχείων ευτυχίας έχω τη φριχτη υποψία ότι είναι αυτολύπηση αυτό που νιώθω. Υπήρξαμε λίγες φοιτήτριες στη σχολή και φαντάζομαι ότι όλες νομίζαμε ότι είχαμε ανέβει στο τρένο της επιτυχίας, κι αυτό που διαπιστώνω τώρα είναι ότι κάποιος με κατέβασε κι ούτε το πήρα είδηση.

Μα είναι δυνατόν να είσαι τόσο επιδεικτικά ευτυχής, εγώ γιατί νιώθω έτσι μόνο κάθε φορά που είτε έχει ξεπεραστεί κάποιο εμπόδιο ή πέρασε μια καταστροφή/αναποδιά δίπλα μας και δε μας άγγιξε?

Βέβαια μπορεί να μη φταίει καθόλου η Μ., αλλά ότι είναι η μέρα που όλοι εύχονται σε αλλήλους καλή χρονιά κι εμείς πάμε αύριο να δούμε πότε θα διοριστεί η αναπληρώτρια δασκάλα μας στο σχολείο ειδικής αγωγής.

8.9.09

Υπαρξιακή σούπα

Όταν τα της καθημερινότητας γίνονται μέγγενη-με το χαριτωμένο κεφάλι μου ανάμεσα στις βίδες-το ρίχνουμε στα υπαρξιακά-φιλοσοφικά:

(Πάλε από το Γιάλομ)

Θεραπευτικοί, υπαρξιακοί παράγοντες σύμφωνα με θεραπευόμενους και θεραπευτές:

  1. η αναγνώριση ότι κάποιες φορές η ζωή είναι άνιση και άδικη
  2. η αναγνώριση ότι στο τέλος δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς από κάποιο μερίδιο πόνου στη ζωή και από το θάνατο
  3. το γεγονός ότι αναγνώρισα πως όσο κοντά και να βρεθώ με άλλους ανθρώπους πάλι μόνος μου πρέπει να αντιμετωπίσω τη ζωή μου
  4. το γεγονός ότι ήρθα αντιμέτωπος με τα θεμελιώδη ζητήματα της ζωής μου και του θανάτου μου, κι έτσι μπόρεσα να ζω τη ζωή μου πιο ειλικρινά και να με απορροφούν λιγότερο τα ασήμαντα πράγματα
  5. το γεγονός ότι έμαθα πως πρέπει να αναλάβω απόλυτα την ευθύνη για τον τρόπο με τον οποίο ζω τη ζωή μου, άσχετα από το πόση καθοδήγηση και υποστήριξη παίρνω από τους άλλους

Είτε πρόκειται για «εκείνες τις μέρες του μήνα» είτε το μπλογκ θα ακολουθήσει το δύσβατο και μοναχικό δρόμο της ενδοσκόπησης. Ενημερώνουμε το φιλοθεάμον κοινό ότι λόγω ανούσιας καθημερινότητας και αύριο Γιάλομ ανεβάζουμε.

Όπου αφήνει για λίγο τους εγωισμούς


και ασχολείται με τον εαυτό του.

Επειδή όπως λέει η Νερίνα ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσεις ευτυχισμένα παιδικά χρόνια, εμείς (ως ζεύγος) στα 33+ ανακαλύψαμε τις ρακέτες θαλάσσης. Μετ’ εμποδίων φυσικά, του εξής ενός: στην παραλία έμπαινε μονίμως ο Ρίκος ανάμεσα μας με πλήθος γελοίων δικαιολογιών, «φτιάξε μου μεγαλύτερη τρύπα στην άμμο, κάτσε μαζί μου, φέρε νεό με το κουβαδάκι» ενώ η ουσία ήταν μιά: διασκεδάζετε άνευ εμού κι αυτό είναι ανεπίτρεπτο.

Το πάθος με τις ρακέτες ήταν τόσο δυνατό (ίσως και το ταλέντο, μην υποτιμάμε τους εαυτούς μας) που συνεχίσαμε και στην Αθήνα, τραβώντας τα έπιπλα στην άκρη και ανταλλάσοντας τις (σταθερά κάτω των 30) μπαλιές μας στο σαλόνι-δίνοντας το καλύτερο παράδειγμα στο Ρίκο του τι κάνουμε μέσα και τι έξω από το σπίτι. Εδώ παίζουμε στην Ερέτρια, ο μικρός έχει πάρει το αντιπυρετικό μπας και πέσει ο πυρετός που πλησιάζει το 40, είναι νηστικός 2 μέρες κι όμως ο ήχος από το μπαλάκι τον διαολίζει και πρέπει να μπει στη μέση και να κάνει κυριολεκτικά παιχνίδι.

6.9.09

Η βασιλική γενιά πάντως σταθερή

Παραμύθι, ο αφηγητής της Χιονάτης : «Ρομπέρτο με λένε, σκότωσαν το βασιλιά πατέρα μου κλπ».

Ρίκος: «Τρομπέτο με λένε, σκότωσαν το βασιλιά πατέρα μου κλπ».