31.12.07

Επεράσαμ’ όμορφα-τωόντι

Ήταν αυτές οι τελευταίες 5 μέρες στην Ερέτρια που με προβλημάτισαν σφόδρα. Λες ο Άνταμ Σμιθ να έχει δίκιο, λες να είναι δυνατή η αδιάκοπη βελτίωση της ζωής μου από τούδε και στο εξής?-μέχρι την αρρώστια και τα γηρατειά για να μην ξεχνάμε και τον Ουελμπέκ. (να λείψουν τα σχόλια του τύπου δεν έλεγε αυτό ο Άνταμ Σμιθ, προσπαθούμε να δώσουμε ένα θεωρητικό λούστρο στην αθεράπευτα αισιόδοξη διάθεσή μας).

Αδυνατώ να βρω ένα παλιότερο άρθρο που μελετούσε πώς επηρεάζει το βρεφικό κλάμα το γονιό. Το συμπέρασμα ήταν ότι το κλάμα ενεργοποιεί στον εγκέφαλο την έκκριση ουσιών που κρατούν τη μητέρα σε κατάσταση ετοιμότητας προκειμένου να αντιμετωπίσει τις αυξημένες ανάγκες του βρέφους κατά τους πρώτους μήνες της ζωής του.

Όταν είχα διαβάσει «μήνες» είχα καγχάσει, διότι αυτό το άγχος, ο Θόδωρος να κλαίει και να χτυπιέται χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι συμβαίνει ήταν μια χρόνια ιστορία.

Είναι περίπου ενάμισης χρόνος που ο Θοδωρής άρχισε να επικοινωνεί και σιγά σιγά άρχισε η ανάδυση προς ένα πιο ξεκούραστο τρόπο ζωής. Στις χριστουγεννιάτικες διακοπές, παρότι κατά τις 6 παρά ο μικρός ξυπνούσε κι ερχόταν στο κρεβάτι, έπιασα τον εαυτό μου να ξενυχτάει μέχρι τα μεσάνυχτα και να σηκώνεται νωρίς χωρίς να νιώθω κούραση.

Και χτες με εντυπωσίασε με τα πρώτα συνώνυμα: καθώς τραγουδούσε τους Καλικάντζαρους-Η αγέλαστη πολιτεία, μην ξεχνιόμαστε-εκεί που ο στίχος λέει «Χριστούγεννα ζυγώνουνε», ο μικρός μπλόκαρε προς στιγμήν ξεχνώντας το «ζυγώνουνε», αλλά συνέχισε «έρχονται Χριστούγεννα».

26.12.07

Καλό για το μάτι, κακό για τα νεύρα.

ο «ευφάνταστος» τίτλος αναφέρεται στην τελευταία εμμονή, το φτύσιμο.

Εδώ και λίγο καιρό ο Θόδωρος φτύνει σαν τρελός. Όχι τον κόσμο, όχι τον κόρφο του, επιλέγει μια κεκλιμένη ή κατακόρυφη επιφάνεια και παρακολουθεί την πορεία του σάλιου.

Χαζεύω ξένα σάιτς και βλέπω να είναι κάτι κοινό, δε βρήκα όμως λύση. Δεν είναι ακατάσχετη σιελλόροια που το προκαλεί, δεν το κάνει χειριστικά, μάλλον είναι θέμα αισθητηριακής αγωγής. Έχω επιχειρήσει να τον βάζω να καθαρίζει μόνος του, (κόλπο που εν μέρει είχε λειτουργήσει με το σκίσιμο χαρτιών) αλλά δεν τον πτόησε. Είτε πρέπει να μιλήσω με την εργοθεραπεύτριά του, είτε να αγοράσω/διαβάσω για αισθητηριακή αγωγή (ανακαλύπτοντας τον τροχό).

Μέχρι την παραμονή θα κυνηγάμε σκουλήκια, μυρμήγκια, μπαλάκια στην εξωτική Ερέτρια, στο επανιδείν!

24.12.07

Τηλεγραφικά

Πάρτυ Νόησης: μέχρι τώρα το πιο άνετο που έχω πάει από καταβολής κόσμου. Ούτε «μα όλη την ώρα στα μπαλάκια θα κάτσει?», ούτε «μαζώχτε τον μαντάμ τα πετάει όξω και μας διογκώνει τα συκωτοπνεύμονα» ούτε τίποτα. Γνώρισα συμπαθέστατες μαμάδαι και μπαμπάδαι με προεξάρχουσα την απίθανη Μιράντα και την εξίσου καταπληκτική μιραντοοικογένεια. Μιράντα, θα ΄ρθουμε να μετακομίσουμε δίπλα σας, να ανταλλάσσουμε ιδέες και καρτούλες pecs.

Κατά τ’ άλλα εντρυφούμε στο roman policier, Μινέτ Γουόλτερς, Π.Ντ.Τζέημς, Γουόλτερ Μόσλυ για να αναφέρω μερικά από τα τελευταίας εσοδείας, καινούριος Μουρακάμι αλλά και Αθήναιος. Καλά Χριστούγεννα σε όλοι, την αγάπη μας!

21.12.07

Το τέλος της εσωστρέφειας

2 πράγματα σιχαίνομαι με πάθος με δυσκολεύουν, σε αμφότερα θα επιδοθώ το ΣΚ.

Οι παιδότοποι είναι το πρώτο. Αφενός μού φαίνεται αφύσικο το μάντρωμα των παιδιών σε ένα κλειστό χώρο, τα κλείσαμε στους 4 τοίχους και τους επενδύσαμε με αφρολέξ για να μην τραυματίζονται. Μετά είναι που ο Ρίκος δεν θα παίξει με τον πλέον ορθόδοξο τρόπο με τα μπαλάκια και θα σαλτάρουν οι φαινομενικά καλοκάγαθες κοπέλες παιδοφύλακες.

Πάντως το Σάββατο πρόκειται για πάρτυ που θα πάμε μετά του υιού με ιδιαίτερο κέφι. Είναι το χριστουγεννιάτικο πάρτυ της Νόησης και η ανυπομονησία έχει χτυπήσει πραγματικά κόκκινο.

Το άλλο είναι τα χριστουγεννιάτικα ψώνια αντάμαμα με τα αλαλάζοντα πλήθη, που τριπλοπαρκάρουν στη Βεϊκου αυτή τη εποχή και ενισχύουν τη μισανθρωπία μου. Την Κυριακή το ΄χω πάρει απόφαση να βγω για book hunting. Τύπωσα τη λίστα που κανονικά πάει ηλεκτρονικά στην Πολιτεία, θα θέσω το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων και θα κάνω κι ένα πέρασμα από το Χρυσό για τις πιο οικονομικές προτάσεις . Ας ελπίσουμε η Δευτέρα να μας βρει αρτιμελείς, ψύχραιμους και ισορροπημένους (όσο και τώρα, δε ζητάω θαύματα).

20.12.07

Αν δεν ήσουν ό,τι είσαι, τι θα ήθελες να είσαι

(βοηθάω, ψυχίατρος είναι η απάντηση)

Ας το διατυπώσω αλά Μποστ: Έστω ψυχίατρος κουράρων αυτιστικό τέκνο. Μετά τη δεύτερη επίσκεψη ο γονεύς ξέρει τι θα του πει ο ψυχίατρος (ο ψυχίατρος παίζει να ξέρει κι από την πρώτη τι θα του πει ο γονεύς). Αγνοούμε τις εμμονές αν απλώς προσπαθεί να μας εκνευρίσει, προσπαθούμε να κάνουμε δημιουργικές όσες προσφέρουν το σχετικό περιθώριο και πάλι ανέστη ο χριστός, δεν παραπονιέμαι όμως διότι οι ψυχίατροι με ενδιαφέρουν ούτως ή άλλως. Είναι η πεποίθηση που έχω ότι στην πλειοψηφία τους είναι εξυπνότεροι από μένα, με διαβάζουν και με ερμηνεύουν περισσότερο απ’ όσο εγώ αυτούς. Κατά τη διάρκεια της συζήτησης καταβάλλω φιλότιμες προσπάθειες να καταλάβω αν όντως συμβαίνει έτσι.

Πιο αποδοτική ήταν η συζήτηση με την καινούρια λογοθεραπεύτρια. Μού πρότεινε αντί της στείρας περιγραφής της κάρτας που βλέπουμε με το Θόδωρο, να προσωποποιούμε και να δραματοποιούμε την κατάσταση όσο περισσότερο γίνεται-άλλη καλή συμβουλή ήταν το να δίνουμε ονόματα στα παιδάκια της φωτογραφίας.

Το όλο θέμα είχε πλάκα, χτες κοιτάζαμε μια κάρτα με ένα αγόρι που κρατούσε φουσκωμένα μπαλόνια τα οποία στην επόμενη κάρτα έχουν σκάσει. Ο μικρός ταυτίστηκε τόσο με το εν εξελίξει δράμα που στην ερώτηση «Τι θα πει ο Γιώργος στη μαμά του τώρα?» -και αφού είχα πει εγώ διάφορες απαντήσεις, τις κόλλησε όλες μα όλες μαζί: «Μαμά, πάμε στο σούπερ μάρκετ ν’ αγοράσουμε μπαλόνια τώρα, σε παρακαλώ, άντε μπράβο, σου λέω!»

19.12.07

Έχει πλάκα μέχρι που δεν έχει πλάκα

Στον πρόλογο του Σέρμερ, ο Γκουλντ, (που ήταν και πατέρας αυτιστικού παιδιού) γράφει μεταξύ άλλων για τους "διευκολυντές" (communication facilitators).

Η ιστορία εν συντομία έχει ως εξής: οι «διευκολυντές» καθοδηγούν τα δάχτυλα ανθρώπων πάνω στο πληκτρολόγιο προκειμένου να τους βοηθήσουν να επικοινωνήσουν. Αρχικά η μέθοδος απευθύνεται σε ανθρώπους με κινητικές αναπηρίες, μέχρι που κάποιος (Douglas Bicklen) αποφασίζει να την εφαρμόσει και σε πάσχοντα από αυτισμό άτομα.

Τα αποτελέσματα δείχνουν όχι απλώς ελπιδοφόρα, είναι οι ανομολόγητοι πόθοι κάθε γονιού. Από μηνύματα τύπου «Μαμά, σ’ αγαπώ, λυπάμαι που ποτέ δεν είχα μπορέσει να σου το πω» μέχρι διαφαινόμενες προοπτικές για ακαδημαϊκή καριέρα-συνοδεία πάντα του «διευκολυντή». Άπαντες ευχαριστημένοι, μέχρι που τα παιδιά αρχίζουν να πληκτρολογούν (μέσω του διευκολυντή) κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση τους από τους γονείς ή/και το φιλικό-συγγενικό περιβάλλον.

Πλήθος οικογενειών σύρονται στα δικαστήρια. Όπως θα εξηγήσει ο Σερμερ παρακάτω στο «βρόχο ανάδρασης», τις διαδόσεις και κατηγορίες ακολουθεί ο διασυρμός των κατηγορούμενων. Εν συνεχεία επιστήμονες και αρχές εκφράζουν σκεπτικισμό και διερευνούν, οπότε οι κατήγοροι γίνονται κατηγορούμενοι. Επιστημονικά πειράματα (διπλά τυφλά παράθυρα-έλεγχος στοιχείων που δεν γνωρίζει ο διευκολυντής και αναμένεται να γνωρίζει το αυτιστικό άτομο και στοιχείων που γνωρίζει ο διευκολυντής αλλά όχι ο διευκολυνόμενος) κατέδειξαν το φιάσκο της συγκεκριμένης υπόθεσης.

Τα διάβαζα όλα αυτά μακάρια, κοίτα τι γινόταν στα εξωτικά 90s, όταν είδα το χτεσινό άρθρο στο autismvox με ολόφρεσκες μαρτυρίες που εκμαιεύτηκαν μέσω facilitated communication. Πίσω ολοταχώς, έχει δίκιο ο Αθήναιος τώρα πια μπορούμε να περιμένουμε και την τοποθέτηση της δρος Δρούζα.

18.12.07

Οι ήσυχες μέρες του Δεκεμβρίου

Παρακολουθώ ένα σεμινάριο για τεχνικές «χειρισμού» του προσωπικού, πώς να εμπνέεις τον κόσμο σου να δουλεύει φουλ. Αν έχεις στάση αμφιθυμίας απέναντι στην «πολλή δουλειά», θέλει τέχνη να υποστηρίξεις το αντίθετο, οπότε παρακολουθώ με προσοχή.

Η εισηγήτρια είναι χαρισματική, αλλά το ζουμί δεν είναι παρά καρότο (και σκάρτο καρότο, καθώς εξηγεί ότι τα λεφτά δεν είναι το παν, ένας τίτλος θέσης ακόμα κι αν δεν έχει οικονομικό αντίκρισμα είναι μια χαρά καρότο) και μαστίγιο. Στο τέλος της πρώτης μέρας τα πλήθη χειροκροτούμε έξαλλα, ή όντως έχει βρει τα κουμπιά μας ή είμαστε όλοι υποψήφιοι για το φετινό Δημήτρης Χορν.

Είμαι στα τελειώματα ενός υπερβολικά ενδιαφέροντος βιβλίου, πρόταση από ποστ της πιο έξυπνης "μετά-πανγνώστριας" που έχω γνωρίσει. Είναι το «Γιατί οι άνθρωποι πιστεύουν σε παράξενα πράγματα», θέμα του είναι ο σκεπτικισμός, η συστηματική δηλαδή κατάρριψη αμφιλεγόμενων δοξασιών και θεωριών. Γράφτηκα συνδρομήτρια στο περιοδικό, μαντέψτε τίτλο άρθρου του τρέχοντος τεύχους στο αφιέρωμα «Ιατρικές διαμάχες»: «Αποκαλύπτοντας το μύθο της σύνδεσης εμβολίων-αυτισμού». Εννοείται ότι θα επανέλθω άμα τη λήψει και αναγνώσει.

17.12.07

Κατά τι υποδεέστερο του Βιτρούβιου



προέκυψε το εβδομαδιαίο πρόγραμμα του Θόδωρου, που φιλοτέχνησα ως άλλος Λεονάρντο.

Γιατί άλλαξα το ημερήσιο πρόγραμμα και έβαλα εβδομαδιαίο: Kαταρχήν γιατί με έπεισε η Μαρία.

Ο Θόδωρος περιμένει το σαββατοκύριακο αγωνιωδώς, κυρίως λόγω Ερέτριας, είναι πιο εύληπτο οπτικά να διατρέχουμε τις μέρες μέχρι τότε.

Θέλω να εμπεδώσει τα «χτες», «σήμερα», «αύριο». Κυρίως το «σήμερα» που δεν το πολυαντιλαμβάνεται και αντιτάσσει με πάθος το «τώρα». Έτσι μπήκε και μέσα στη μέρα «πρωί», «μεσημέρι», «απόγευμα», «βράδυ», είναι τα τόσο καλαίσθητα χαρτάκια αριστερά του «σήμερα».

Και πώς δουλεύει αυτό το θαύμα της μηχανικής, μάστορα? Μια πρώτη απάντηση είναι το Read The Fucking Manual (rtfm), αλλά ελλείψει manual μια γρήγορη εξήγηση. Η βάση που περιέχει την εβδομάδα είναι σταθερή, τη διατρέχει ένα κινητό χαρτί όπου κολλάω τη μέρα που έχουμε. Αριστερά και δεξιά με βέλκρο (πολύ βέλκρο) μπαίνουν τα χτες και αύριο.

Και? Προς το παρόν βοηθάει. Έτυχε να έχουμε και συμβάντα-ορόσημα αυτές τις μέρες, Σάββατο απόγευμα πάρτυ, Κυριακή πρωί Ερέτρια και δούλεψε. Το μόνο μειονέκτημα είναι οι αμφιβολίες μου για την αντοχή του (εεεε, άσε εμένα να βγάλω το αυτοκόλλητο, εσείς μπορείτε να κοιτάζετε, είναι εξίσου διασκεδαστικό).

14.12.07

Προς τι η ψύχωση με το Γκρόσμαν

Τέλειωσα το «Ένας Συγγραφέας στον πόλεμο», όσα μού άρεσαν σε σύντομα bulletίνια-διότι τις εκτενείς βιβλιοκριτικές (πλην εκείνων του Πάπα-Κούρτοβικ) τις βαριέται κι ο θεός.

  • η ιστορία εστιάζει στον απλό στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού (στις ηρωικές και τις ποταπές στιγμές του), ανοίγει την εικόνα και περιλαμβάνει τη διοίκησή του (με την αυτοθυσία αλλά και τις φιλοδοξίες και σκοπιμότητες) και σ’ ένα μεγάλο πλάνο περιλαμβάνει και τον παρανοϊκό Πατερούλη.
  • ξεκινάει το 41 με τους ρώσους να ηττώνται και να ταπεινώνονται και σταδιακά παρακολουθούμε τη μετατροπή του Κόκκινου Στρατού σε ισοπεδωτική πολεμική μηχανή.
  • το μεγαλειώδες άρθρο «η κόλαση που λεγόταν Τρεμπλίνκα»-τμήματα του οποίου χρησιμοποιήθηκαν και στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης. Ο Κόκκινος Στρατός φτάνει στο στρατόπεδο της Τρεμπλίνκα, ο Γκρόσμαν καταγράφει μαρτυρίες. Eνώ ήδη λίγο πολύ τις ήξερα, αρρώστησα διαβάζοντας τις. Σε κατάθλιψη πέφτει κι ο ίδιος επιστρέφοντας στη Μόσχα. Το λυτρωτικό του κομματιού είναι η καταστροφή της Τρεμπλίνκα μετά από εξέγερση των κρατουμένων.
  • η απροθυμία των σοβιετικών αρχών απέναντι στις ανταποκρίσεις του γι’ αυτό που αργότερα θα ονομαζόταν «Ολοκαύτωμα». Η εντολή ήταν «Μη μιλάς για Εβραίους-θύματα, γράφε πολίτες της Σοβιετικής Ένωσης». Η συνεργασία των ντόπιων πληθυσμών στην εξόντωσή τους. Απ’ την άλλη όσοι σώθηκαν πάλι χάρη στους ντόπιους σώθηκαν (τα λέει ο Τοντόροφ, μην το κουράζω).
  • ο Κόκκινος Στρατός που καθώς προελαύνει προς το Βερολίνο, πλιατσικολογεί και βιάζει (είχα πρόσφατη και τη "Γυναίκα του Βερολίνου") ακόμα και σοβιετικές γυναίκες-αιχμάλωτες εργάτριες των γερμανών.
  • η τύχη του ίδιου του Γκρόσμαν: μισός Εβραίος, πέφτει σε δυσμένεια, γλιτώνει το γκούλαγκ μόνο χάρη στο θάνατο του Στάλιν, το έργο του αποσύρεται και απαγορεύεται, πεθαίνει μόνος, το ‘Ζωή και Πεπρωμένο’ (φημολογείται ότι) έβγαλε από την ΕΣΣΔ ο Ζαχάρωφ σε μικροφίλμ.

Δειλία-θάρρος, η πιθανότητα να γίνεις σωτήρας κάποιου ή δήμιος του, η εφαρμογή της τελικής λύσης, τα ελάχιστα ξυλαράκια που είμαστε μέσα στο ποτάμι της Ιστορίας, αυτά συνιστούν την εμμονή μου με το Β' ΠΠ.

13.12.07

Ο επίμονος κηπουρός


Χτεσινή φωτο από την Ερέτρια, το φως μού θυμίζει το «Πλαγίως»-φυσικά κόβουμε φύλλα.

Ήταν στον Ουελμπέκ (στις Δυνατότητες ενός Νησιού) που συνάντησα πρώτη φορά τη λέξη childfree (αντί του childless). Ανέφερε childfree zones σπιτιών στην Καλιφόρνια, ομάδες ενηλίκων που συνειδητά δεν αποκτούν παιδιά, αν και οι λόγοι δεν ήταν υπαρξιακοί αλλά ο συβαριτικός τρόπος ζωής.

Η αλήθεια είναι ότι δεν πρόλαβα τα θεωρητικά διλήμματα, αποφοίτησα από το ΕΜΠ στον πέμπτο μήνα της πρώτης εγκυμοσύνης. Ο Αργύρης υπήρξε ένα τέλειο νήπιο, μετά προέκυψε το Θείο Βρέφος (βλ.σημείωση) κι έτσι συζητήσεις αμλετικού τύπου να τεκνοποιήσει κανείς ή όχι εξοβελίστηκαν εντελώς στο χώρο του φανταστικού.

Πόθεν ο προβληματισμός: στο χτεσινό φεριμπότ το οποίο ήταν υπέροχα άδειο, πλην ενός ζεύγους, περάσαμε ένα μισάωρο κυνηγώντας τις μύγες στο σαλόνι (κυριολεκτικά όμως!). Φυσικά το σπορ το είχε ξεκινήσει ο μικρός ψυχάκιας, αλλά ο Α συμμετείχε με πολύ κέφι. Το αποτέλεσμα ήταν ένα ξέφρενο κυνηγητό ανάμεσα στα (άδεια) τραπέζια από παράθυρο σε παράθυρο. (Να τονιστεί ότι είμαι παρανοϊκά προσεχτική στο να μην ενοχλούν τα τέκνα τον κόσμο, ούτε φωνάζαμε, ούτε περνούσαμε από την πλευρά που καθόταν το ζευγάρι).

Ο άντρας είπε κάτι στην κοπέλα, του στυλ «είδες που θες παιδιά?», εκείνη σφίχτηκε πάνω του κι είμαι σίγουρη ότι θα παίρνει τα αντισυλληπτικά πλέον με ιδιαίτερη σχολαστικότητα. Άλλο ένα αιώνιο θέμα με στέρεα επιχειρήματα να στηρίζουν την κάθε πλευρά.

Σημείωση: Δαραής, 'Από την άλλη πλευρά, οι οικογένειες που τυχαίνει να έχουν ανάπηρο άτομο στους κόλπους τους, επεξεργάζονται, στη διάρκεια μιας οδυνηρής πορείας, που διαμορφώνεται, συγχρόνως, μέσα από αναγνώριση και άρνηση, μια αναπαράσταση «εξαιρετικού παιδιού», που αποφέρει στους γονείς του πολλά περισσότερα από ένα παιδί «φυσιολογικό»'.

12.12.07

Νεύρα εκ γενετής

Ο Μπουνιούελ στην αυτοβιογραφική Τελευταία Πνοή εξήρε την ευεργετική επίδραση της κατάρτισης καταλόγων τύπου «μ’ αρέσουν-δε μ’ αρέσουν». Τρία χαζά μ’ έχουν φέρει στο (περίπου) αμήν εσχάτως:

  • η μετάφραση στα ελληνικά και έκδοση του «Αν εγώ το έκανα» του Ο.Τζ.Σίμσον. Πρόκειται για την εξοργιστική εκδοχή του για τη δολοφονία της πρώην συζύγου και του φίλου της. Και από το site της Πρωτοπορίας το απογειωτικό κερασάκι: «Τα δικαιώματα της έκδοσής της σε βιβλίο απέκτησε ύστερα από δικαστική διαμάχη η οικογένεια του Ρον Γκόλντμαν. Αν και η έκδοση είναι εγκεκριμένη από την οικογένεια Γκόλντμαν, το κείμενο του Σίμπσον παρατίθεται αυτούσιο, χωρίς καμία αλλαγή, απλώς η οικογένεια έχει προσθέσει πρόλογό της στον οποίο καταλήγει στο συμπέρασμα πως αυτός το έκανε. Μέρος των εσόδων από τα πνευματικά δικαιώματα της οικογένειας θα διατεθούν στο Ίδρυμα Ρον Γκόλντμαν για τη Δικαιοσύνη. Άνευ σχολίου, μάσα μάσα όλα είναι μάσα.
  • ο Υπουργός Απασχόλησης που «φιλοξενεί» την οικογένεια των Ινδών. Δεν ξέρω τι με πείραξε περισσότερο. Η φτήνια των δικαιολογιών και της υποτιθέμενης φιλανθρωπίας, η αναφορά στο κινητικά και διανοητικά ανάπηρο παιδί των Ινδών το οποίο απασχολεί 24 ώρες το 24ωρο τη μητέρα του και χρησιμοποιήθηκε σαν επιχείρημα, βρωμάει η υπόθεση απ’ όπου κι αν την αγγίξει κανείς.
  • η εντελώς ξύλινη γλώσσα που χρησιμοποιείται όταν μιλάει κανείς (και ξορκίζει) τα άτομα με ειδικές ικανότητες. Παραθέτω από την Καθημερινή: «Σε σύντομο χαιρετισμό του ο υπουργός Μακεδονίας-Θράκης, Μαργαρίτης Τζίμας, εξήρε το έργο και το ενδιαφέρον του νομάρχη Θεσσαλονίκης για τα ΑμεΑ, επισημαίνοντας ότι τα άτομα αυτά δεν είναι Άτομα με Αναπηρία, αλλά άτομα με ειδικές ικανότητες

11.12.07

Το περιεχόμενο μετράει, Ρίκο!

Η άλλη αποκάλυψη της Ζυρίχης ήταν τα παιχνίδια. Λίγο η αποστροφή για τη γνωστή αλυσίδα με τις διαφημίσεις για κρετίνους, λίγο η αγοραφοβία είχα αρκετό καιρό να ψωνίσω παιχνίδια με τον παραδοσιακό τρόπο.

Πήρα διάφορα Ravensburger και Haba με έμφαση στο ωραίο περιτύλιγμα, διότι εκεί επικεντρώνει την προσοχή του ο κύριος Ρίκος. Κορδέλα, χαρτί που κάνει θόρυβο, σακούλα που τρίζει, ίσως επειδή αυτή τη φορά είχα φάει πολλή ώρα να τα διαλέξω ετσαντίσθην λίγο παραπάνω που αγνόησε τα ίδια τα δώρα. Μάλλον με πείραξε που δεν κατάλαβα να του έχω λείψει ιδιαιτέρως ή τουλάχιστον δεν το έδειξε.

Ο Ρίκος το αντελήφθη, με καταράστη και μετέφραζα όλο το απόγευμα από τα γερμανικά τις οδηγίες του «Τρέξε κότα, τρέξε!»

10.12.07

Μικελάντζελο ή raclette?


Τελείως χαζοδιλήμματα έβαζε καμιά φορά ο Γκράχαμ Γκρην: στην Ιταλία τα τριάντα χρόνια κυριαρχίας των Βοργία, χρόνια πολέμων, τρομοκρατίας, σφαγής γέννησαν τον Μικελάντζελο, το Λεονάρντο Ντα Βίντσι και την αναγέννηση. Στην Ελβετία τα 500 χρόνια ειρήνης δημιούργησαν το ρολόι-κούκο.

Όση Ζυρίχη και περίχωρα είδα ήταν ένας νοικοκυρεμένος παράδεισος. Αν είχα ένα σπιτάκι εκεί, με το φροντισμένο κήπο, τα ασφαλτικά κεραμίδια, τα κουκλίστικα παράθυρα δεν νομίζω ότι θα με απασχολούσαν υπαρξιακά θέματα ξανά, θα είχα την ευτυχή ψευδαίσθηση του απόλυτου ελέγχου της ζωής μου.

Διάβασα τη «Δυνατότητα ενός Νησιού» του μέγα μάγιστρου Ουελμπέκ και ξεκίνησα το «Συγγραφέα στον πόλεμο» του Βασίλι Γκρόσμαν. Το χιόνι και τα γερμανικά που άκουγα (ορισμένα τα ψέλλισα κιόλας, αλλά απεδείχθησαν κατώτερα των περιστάσεων) ήταν το κατάλληλο περιβάλλον για διάβασμα των πολεμικών ανταποκρίσεων.

Απόσπασμα από το Συγγραφέα, 1941, κεντρικό μέτωπο:

«Ειδικά εκπαιδευμένα σκυλιά με βόμβες μολότωφ ρίχνονται πάνω στα τεθωρακισμένα και καίγονται. Τα σκυλιά αυτά ήταν εκπαιδευμένα με βάση τις αρχές του Παβλόφ. Τα τάιζαν πάντα κάτω από ένα άρμα μάχης, έτσι ώστε να τρέχουν κάτω από τεθωρακισμένα οχήματα αμέσως μόλις έβλεπαν κάποιο από αυτά. Τα εκρηκτικά ήταν δεμένα στη ράχη τους και παγιδευμένα ώστε να εκρήγνυνται μόλις έρχονταν σε επαφή με το κάτω μέρος του άρματος».

Raclette και πάλι raclette. (raclette=τυρί, food porn φωτογραφίες από raclette εδώ)

6.12.07

Στην πόλη του Homo Faber

Κώστας Μαυρουδής, από τη Στενογραφία:

«Νομίζαμε πως μας κουνά η αιώρα μιας αιώνιας εξοχής, ενώ λικνιζόμαστε ανύποπτοι μέσα στο σαθρό δίχτυ του χρόνου»

Και μ’ αυτό αποχωρώ για τριήμερο στην πόλη του Μαξ Φρις πρωτίστως και του Ντίρενματ δευτερευόντως. Παίρνω μαζί Ουελμπέκ και ουχί αυτό, πάροτι το απέκτησα μετά κόπων και βασάνων μεταχειρισμένο και θα μπορούσε να δημιουργήσει μια κεφάτη ατμόσφαιρα στα παρακείμενα καθίσματα.

5.12.07

Το γέρασμα


(που θα ΄λεγε κι ο Σβέβο) ή τα προεόρτια αυτού.

Το βιβλίο το έχω μέσα στα μάτια μου. Είναι πράσινο, έχει σκίτσα ζώων στο εξώφυλλο, ο εκδοτικός οίκος είναι είτε Σύγχρονη Εποχή ή Κέδρος, κάτι αριστερών αποχρώσεων πάντως. Έχει χρονογραφήματα-ιστορίες με ζώα. Κόβω το κεφάλι μου ότι ο συγγραφέας είναι Τούρκος, Αζίζ Νεσίν ή (κι αυτό θα ήταν έκπληξη) Ναζίμ Χικμέτ. Αλλά δεν είναι, και κάπου εδώ περνάω στη ζώνη του λυκόφωτος, διότι ούτε η biblionet ούτε κανείς συμφωνεί και μού το λένε κατάμουτρα.

Προς τι η πρώτη παράγραφος? Ο Ρίκος έχει μια συνήθεια που μού θυμίζει έντονα μια ιστορία που μού είχε καρφωθεί από τότε. Όταν τα μικρά κουταβάκια απομακρύνονται από τη μαμά τους δυσκολεύονται πολύ να κοιμηθούν μόνα τους. Μια συμβουλή που πρότεινε ιστορία από το βιβλίο ήταν το τύλιγμα ενός ρολογιού με έντονο τικ-τακ μέσα σε πανιά. Εν συνεχεία το τοποθετεί κανείς στο καλαθάκι και το κουτάβι κοιμάται μαζί του, ο ρυθμικός ήχος του θυμίζει την καρδιά της μάνας του και το ηρεμεί.

Ο Ρίκος πριν κοιμηθεί μαζεύει τα ρολόγια του στο κρεβάτι και μόνο όταν τα έχει τον παίρνει ο ύπνος. Δεν καλύπτουν την ίδια ανάγκη όπως στα σκυλάκια, αλλά στην παρούσα φάση καλύπτουν κάτι εξίσου βαθύ.

4.12.07

Ο δικός μου Άντονυ Μπουρνταίν


(για τη Μαρία, που ξέρω ότι θα διαφωνήσει και τη Νερίνα που την απασχολούν αυτά-νομίζω)

Τέλειωσα χτες το «Μύχιο θάνατο», της Μαρί Ντε Ενεζέλ, ψυχολόγου, υπέρμαχου της παρηγορητικής αγωγής, εργαζόμενης για χρόνια σε κλινικές πόνου-κλινικές στις οποίες νοσηλεύονται άνθρωποι για τους οποίους δεν είναι πλέον εφικτή η ίαση αλλά η αξιοπρεπής και ανώδυνη κατάληξη.

Αποσπάσματα, το πρώτο από τον πρόλογο του Μιττεράν, που θεσμοθέτησε τις κλινικές πόνου και τον οποίο συνόδευσε στις τελευταίες του στιγμές η Ντε Ενεζέλ:

«Πιθανώς οι αναφορές στο θάνατο να μην ήταν ποτέ τόσο φτωχές όσο τώρα, που οι άνθρωποι, πιεσμένοι να υπάρξουν, φαίνεται πως αποφεύγουν το μυστήριο».

«[…]το άγχος που διακατέχει τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου, γιατί ο θάνατος δεν απασχολεί τη σκέψη και τη συνείδησή του»

«Έχει σχηματίσει μια εικόνα μάλλον τραυματική για τον ‘ετοιμοθάνατο’. Ένας ‘ετοιμοθάνατος’ μπορεί να ζήσει τις τελευταίες του μέρες ήρεμα, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του χωρίς σημάδια πόνου?»

Μιλάει για νοσηλευτές που αγγίζουν, για γιατρούς που συνειδητοποιούν ότι η αρρώστια είναι ο εχθρός και όχι ο θάνατος, μια ομάδα ανθρώπων που συνοδεύει με όλη τη δυνατή αγάπη τον ετοιμοθάνατο. Ονειρικό να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι.

Εμείς πάλι χτες μεγαλουργήσαμε στην κουζίνα, μαφινάκια (τα χέρια μας είναι πλυμένα, Μαριλένα της απολύμανσης σε προλαβαίνω!). Πιάσαμε βούτυρα, αλεύρια, το αυγό δεν τολμήσαμε να σκάσουμε με το χέρι, πολύ καιρό διάβαζα τη συμβουλή «μαγειρέψτε με το τέκνο» αλλά πρώτη φορά το τέκνο επείσθη. (Ίσως επειδή του έδειξα τον Άντονυ-έτσι θα γίνεις αν μάθεις να μαγειρεύεις).

Μετά τρύπησε το θερμοσίφωνο και η μανούλα χάρηκε σφουγγάρισμα.

3.12.07

Πάμε πάλι τον ίδιο σκοπό


Τέρμα τα κοσμικά και τα «κάπου πήγα κάτι είδα». Είναι Δευτέρα, εργαζόμεθα (είναι απόλαυση να το λες με την προοπτική της άδειας Πέμπτης-Παρασκευής) και επιστρέφουμε στη γνώριμη θεματολογία.

Από τον καιρό που ο Ρίκος ξαναξεκίνησε απογευματινά μαθήματα η μήτηρ ξεχύνεται τουλάχιστον άπαξ εβδομαδιαίως για ψώνια. Ψώνια ως γνωστόν ίσον βιβλία και πλην των δικών μου, ψάχνω πολλά και διάφορα για προγραφή (διότι για ανάγνωση δουλεύουμε κυρίως τα ταμπελάκια με τις λέξεις). Το τελευταίο απόκτημα είναι ένα βιβλίο ιχνηλασίας (αυτό διαβάζω, αυτό μαρτυρώ, αυτό φωτογράφισα). Αγοράσαμε αριθμούς και γράμματα, περιέργως το βρίσκει συναρπαστικό να γράφει μέσα στο «χνάρι» και του αρέσει και σαν ανεξάρτητη εργασία.

Στην ανάγνωση (εκτός από τα ονόματά μας) βάλαμε ακόμα τα «χαρτιά» (είναι το αγαπημένο UNO) και το «μάθημα». Δεν νομίζω ότι του έχει εντυπωθεί ολόκληρη η λέξη, αλλά επειδή μπαίνουν στο πρόγραμμα και τις συζητάμε, παρατηρεί το πρώτο γράμμα και μαντεύει τι λέει. Ελπίζω ότι αυτό είναι το πρώτο βήμα.

Έχει αρχίσει να πιάνει το «γιατί». Κάνουμε τις κάρτες cause and effect, το δουλεύει ταυτόχρονα με τη δασκάλα σπίτι κι έχει ξεφύγει κάπως από το αστείο που έκανε, να απαντάει στην ερώτηση απλώς αφαιρώντας το γιατί: «Γιατί δεν πάμε στη Βεϊκου?», «Γιατί δεν πάμε στη Βεϊκου». Πάνω που το είχαμε συνηθίσει και εντάξει στο δικό μας πρόγραμμα όλοι, «Αργύρη, γιατί δεν έφτιαξες την τσάντα σου», «Γιατί δεν έφτιαξα την τσάντα μου!», «Γιατί δε μου σιδέρωσες το πουκάμισο?», «Γιατί δεν το σιδέρωσα!».

1.12.07

Γαμπρέ, τελειώσαν τα ψέματα!


Τα τέκνα ντύθηκαν, η μανούλα έφτιαξε το μαλλί κι έγινε σαν την άσχημη θεία της Φάρα Φώσετ, ο κουμπάρος είναι μάλλον καλός, άρα δεν έχει κάτι το γελαστικό, the time has come που λένε και οι midnight oil.

Η ομάδα κρούσης οσονούπω αναχωρεί για τη σεμνή τελετή, έτοιμη για την three alls policy, kill all, burn all, loot all!

ΥΓ. Νερίνα, το ακολουθήσαμε το τιπ σου, αν ο Ρίκος με αναγκάσει να μείνω και στους επόμενους δυο γάμους για να εξαντλήσω το αποθεματικό ρυζιού, το κρίμα στο λαιμό σ’.

30.11.07

Φτιάξε το πάπλωμα που πέφτουν και δεν πέφτουν

Έλεγα χτες ότι ο Ρίκος διανύει περίοδο πιθανών αλλαγών. Η καλή πλευρά είναι ότι δείχνει να «πιάνει» τα συναισθήματα ευκολότερα, οι δυο μας συνεννοούμαστε πιο άμεσα, αν υπάρχει αυτό που λένε συναισθηματική νοημοσύνη έχει πάρει την ανιούσα αυτές τις μέρες.

Από την άλλη διάφορα αισθητηριακά έχουν διογκωθεί, κοιτάζει πάλι τα έντονα φώτα και ανοιγοκλείνει τα μάτια, συγκεντρώνει σάλια στο στόμα και τα φτύνει κάνοντας λιμνούλες. (Αυτό το τελευταίο άλλο πράγμα να το διαβάζεις κι άλλο να προσγειώνεται η γυμνή πατούσα πάνω στη συσσωρευμένη φτυσιά, η αίσθηση συγκρίνεται μόνο με το πάτημα γυμνοσιάλαγκα)

Η επεξήγηση του τίτλου: στο αιώνιο κυνήγι των συγκινήσεων που έχουν να κάνουν με ρίψεις αντικειμένων και την εμβριθή μελέτη της πτώσης, ο Ρίκος πάει στο διπλό κρεβάτι και φτιάχνει το πάπλωμα με τρόπο που ναι μεν υπάρχει κλίση, αλλά τις απότομες πλαγιές διαδέχονται σημεία διαδρομής ανοδικά. Έτσι τα μπαλάκια έχουν μεν καθοδικές τάσεις, αλλά χρειάζονται και ενίσχυση φρομ τάιμ του τάιμ. Συζητούσαμε κάποτε μέσω mail με την Kristina πώς ο λόγος των αυτιστικών ατόμων θυμίζει OuLiPo ενίοτε. Ιδού πόσο ελλειπτικός και περιεκτικός συνάμα μπορεί επίσης να είναι, ο μικρός λέει πέφτουν και δεν πέφτουν κι εμένα μού πήρε η εξήγηση μια παράγραφο.

29.11.07

Υπό την επήρεια του καμπανίτη

(που έρρεε άφθονος στη χτεσινή συγκέντρωση του κουμπάρου, ξεκινάμε με λίγα άσχετα για να δικαιολογήσουμε τον τίτλο του blog και το κλείνουμε νωρίς ίνα μη εκτεθούμε)

Ενδιαφέρουσες μέρες. Κάτι λαμβάνει χώρα μέσα στο μυαλό του Ρίκου και είναι σε ιδιαίτερη υπερδιέγερση αυτό το διάστημα. Στερεοτυπίες, επαναλήψεις εμφανίζονται στο φουλ, αλλά συνδυάζονται με αναπάντεχα καλές στιγμές στα μαθήματα, την ώρα που συγκεντρώνεται είναι πολύ αποδοτικός.

Χτες δεν τον είχα δει σχεδόν καθόλου, μόνο στο κολυμβητήριο, ε κατά τις 4 τη νύχτα άκουσα τα πατουχάκια και ήρθε ο καλός σου στο διπλό και κοιμήθηκε ως το πρωί.

Αυτά, καθότι ξενυχτήσαμε χτες στου εκλεκτού κουμπάρου. Τη μία χαθήκαμε για να βρούμε το σπίτι (διαβατήριο, πακοτίνια για το ταξίδι απαραίτητα) και την άλλη όταν με έστειλε να αφήσω τα παλτά. Παρά τις σαφείς οδηγίες (προσοχή, αφορούν το ίδιο σπίτι-οικισμό, θα ανέβεις στον πρώτο, 200 μέτρα όλο ευθεία, περνάς το jacuzzi των επισκεπτών, στρίβεις δεξιά και κάνεις άλλα 50μ. τροχαδάκι, στο τέλος της εσωτερικής πισίνας έχεις φτάσει) ξανασυνάντησα γνωστό μιάμιση ώρα μετά. Άπο, τι να λέμε, ήταν όλα υπέροχα…

28.11.07

Όλοι οι άνθρωποι του κουμπάρου


Το Σάββατο παντρεύουμε και χτες με έπιασε το μεταφυσικό άγχος ότι δεν θα ξέρουμε να δέσουμε τις γραβάτες μας (Αποστόλη, λέω να φέρω τα μουλικόνια στην εκκλησία, μάθε το από ‘δω).

Ας ξεκινήσουμε με τα human και τα λοιπά resources: δυο άνθρωποι, ένα λάπτοπ, ένα pc, μια γραβάτα έκαστος ανά χείρας, γκουγκλίζουμε “knot, tie” (εγώ βάζω κι ένα for dummies) και το ζητούμενο είναι ο κόμπος Windsor.

Ομολογώ ότι από τις δυο γραβάτες καμία δεν είναι δικό μου έργο, ο σύμβουλος-σύζυγος με νίκησε κατά κράτος. Βέβαια βλέποντας τη φωτο, ήταν πύρρειος νίκη, μάλλον πρέπει να ζητήσουμε από τον πεθερό να μας φτιάξει κόμπους της προκοπής.

Λεπτομέρεια, η κοιλιά του Ρίκου! Ένας τριχωτός πισινός λείπει για να αποθεωθεί το decadence κλίμα!

27.11.07

Minimalia

Είναι πολύ συγκεγχυμένο το θέμα στο μυαλό μου, νομίζω όμως ότι για μια φορά αφορμή είναι ο Αργύρης και όχι ο νεαρός δελφίνος.
Αποδελτιώνω διάφορα και προσπαθώ να καταλήξω πώς νιώθω εγώ απέναντι σε όλο αυτό που λέγεται «ειδικές ανάγκες».

Καθημερινή της Κυριακής, συνέντευξη με τη Μαρί Ντ’ Ενεζέλ, γαλλίδα ψυχολόγο, πρωτεργάτρια του κινήματος της παρηγορητικής αγωγής.
— Χρησιμοποιείτε τη φράση του Λακάν, «είμαι το βλέμμα του άλλου», για να δείξετε πόσο σημαντικό είναι να αντιμετωπίζουμε με τρυφερότητα όσους έχουν σωματική ανεπάρκεια. Σ’ έναν κόσμο που έχει θεοποιήσει την ομορφιά και την τελειότητα, πώς είναι δυνατόν αυτό;
— Πράγματι, οι αντιλήψεις αυτές μας εμποδίζουν να πλησιάσουμε τον άνθρωπο που πεθαίνει, να τον αγγίξουμε, να του εκφράσουμε τρυφερότητα. Σταδιακά μπορούμε να μάθουμε να το ξεπερνάμε. Εάν ξεκινήσουμε ένα είδος επικοινωνίας ακόμη και με ανθρώπους που έχουν ρημαγμένα σώματα, θα μας κερδίσει η ζεστασιά τους. Αναφέρομαι, κυρίως, στους επαγγελματίες της υγείας που καλούνται να φροντίσουν κάποιον με τον οποίο δεν συνδέονται συναισθηματικά. Εχω γνωρίσει νοσηλευτές και νοσηλεύτριες που περιποιούνταν σώματα παραμορφωμένα από την αρρώστια, σχεδόν αφανισμένα, με βαθιά τρυφερότητα. Ξέρετε γιατί; Εχουν αναπτύξει μια ακλόνητη πίστη στον άνθρωπο.

Αποσπάσματα από το βιβλίο που έχω κάτω δεξιά,
Cl.Veil: «Ξεκινάμε από την ιδέα ότι το μειονέκτημα και η δυσπροσαρμοστικότητα είναι υπόθεση όλων. Όποιος κι αν είναι κανείς, σε όποια θέση κι αν βρίσκεται, είναι χρήσιμο να ακολουθήσουμε τη συμβουλή της Πυθίας, δηλαδή ν’ αναρωτηθούμε για τον εαυτό μας».
Θ.Τάσιος: «Η αισθητική ανάγνωση ενός αμεα είναι θέμα καλλιέργειας του θεατή, κι όχι θέμα καθεαυτό».

Τι με προβληματίζει? Βαθιά μέσα μου τα παραπάνω μού φαίνονται θεωρητικά, δεν μπορώ να σκεφτώ επιχειρήματα για να πείσω τον Αργύρη να αγαπήσει το μεσιέ Ρίκο, δεν ξέρω τι να του απαντήσω όταν τον λέει «αγρίμι». Από την άλλη ξέρω ότι παίζει να φταίω εγώ, είμαι το είδος ανθρώπου που ναι μεν δεν θα βλάψει τους γύρω, αλλά και δεν τους αγαπάει, κανέναν πλην του εαυτού και των παιδιών του.

Πολύ το βάρυνα, αν κρατήσει κι άλλο η γαστρεντερίτιδα τι πιο νταουνιαστικό θα βάλω αύριο, το δρα Κεβορκιάν? Αιδώς!

26.11.07

Καθώς ψυχορραγώ


Εισαγωγή κατά το μάλλον άσχετη: δανεικός από το Φώκνερ ο τίτλος, αλλά όλα είναι δανεικά από το Φώκνερ, οπότε μικρό το κακό, το θέμα είναι ότι φέτος αρρωσταίνω (τώρα γαστρεντερίτιδα) συχνότερα κι από τρίχρονο που ντεμπουτάρει στον παιδικό σταθμό.

Τη φωτο μού την έστειλε η συνοδός μας στο νηπιαγωγείο, δεν είναι η πεμπτουσία της συνεργασίας, αλλά μέρα με τη μέρα κάτι δείχνει να γίνεται.

Είπα μέρα με τη μέρα: διάβαζα στην Kristina για τα άγχη των γονιών καθώς τα παιδιά τους μεγαλώνουν. Αν όσο μεγαλώνει το παιδί δυσκολεύει και η κατάσταση, γίνεται πιο επιθετικό, αν δεν μπορεί να ελεγχθεί σωματικά όταν τον πιάνει η κρίση τι θα γίνεται, είναι σκέψεις που μάλλον όλοι τις κάνουμε. Η Κristina, της οποίας ο γιος είναι 10 ½ αποφαίνεται ότι ο Charlie βελτιώνεται μεγαλώνοντας, ότι ορισμένα πράγματα γίνονται ευκολότερα.

Εν μέρει το διαπίστωσα πολύ πρόσφατα, με αφορμή το κούρεμα και το μπάνιο. Την Παρασκευή, ο Θοδωρής κουρεύτηκε στον κουρέα χωρίς κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα. Τον θυμάμαι μικρότερο, πακτωμένο στο καρεκλάκι ταΐσματος, το οποίο άρχιζε να κλυδωνίζεται επικίνδυνα καθώς πλησίαζα με τη μηχανή, ο Μπομπ να παίζει δυνατά για ξεκάρφωμα, σκηνικά απείρου κάλλους.

Με το μπάνιο ο μικρός είχε πάντα μια ευαισθησία στο κεφάλι, δεν θέλει να βρέχεται. Μέχρι πέρσι τον έκανα σε δυο δόσεις, μια σώμα και μια ανάσκελα να κρατάω το κεφάλι του πίσω, όπως πλένουμε τα νεογέννητα στο νιπτήρα. Μετά φτιάξαμε βιβλιαράκια με οδηγίες, σφαδάζαμε στην μπανιέρα κι η μανούλα αράχνη έπρεπε να κάνει κυκλωτικές κινήσεις λούζοντας και συγκρατώντας το μικρό από το πέσιμο. Εδώ και πέντε-έξι μπάνια, ο μικρός συνειδητοποίησε μόνος του ότι υπάρχει χώρος για διασκέδαση: σκύβει το κεφάλι όσο μπορεί και όση ώρα τον λούζω κοιτάζει τα νερά που πέφτουν, εμμονές rule, Μαρία!

23.11.07

Veni, vidi, vici

(όχι απολύτως ακριβές, θρίαμβος δεν υπήρξε, αλλά είναι πιασάρικος τίτλος και αισιόδοξος).

Χρήσιμη και διαφωτιστική η συνάντηση με τον παιδιοψυχίατρο χτες. Πήραμε κατευθύνσεις για το παιδαγωγικό κομμάτι, για του χρόνου μένουμε στο νηπιαγωγείο-χαρά που θα πάρει η διευθύντρια!

Συζητήσαμε την πιθανότητα για φάρμακα σε 2 παρά χρόνια, όταν ξεκινήσει κανονικά σχολείο. Το ενδιαφέρον ήταν ότι μού εξήγησε πως τα φάρμακα συνήθως έχουν αποτέλεσμα στη ΔΕΠ-Υ και όχι πάντα στη ΔΑΔ. Συχνά στη ΔΑΔ η ελλειμματική προσοχή είναι αποτέλεσμα αδυναμιών (όποιος έχει άνω των 2 άγνωστων λέξεων αφενός είναι τυχερός, αφετέρου να βρει και αντιγράψει τους ορισμούς πεντάκις). Ως παράδειγμα χρησιμοποίησε την τρομερή συγκέντρωση που μπορεί να δείξει σε κάτι ένα παιδί με ΔΑΔ, εφόσον το ενδιαφέρει.

Ο μικρός εκμεταλλευτής, παρότι είχα ξεκαθαρίσει ότι το τρόπαιο αφορούσε «μπαλάκια που γελάνε από το σούπερ-μάρκετ» τεχνηέντως το γύρισε σε «μπαλάκια στον παιδότοπο».

-Βρε καλό μου, είναι κλειστοί οι παιδότοποι, τα παιδάκια είναι σχολείο, κι εσύ δεν πας σχολείο τα πρωινά?

-Όχι! Είναι ανοιχτοί οι παιδότοποι, δεν είναι κλειστοί! Θέλω μπαλάκια, σου λέω!

Σε μια έκρηξη μεγαλοθυμίας και προκειμένου να θέσουμε το δάχτυλο επί των τύπων των ήλων η ηρωική μανούλα έψαχνε πάρκινγκ μια ώρα. Βγαίνουμε, κολλάμε μούρες στο τζάμι, ουδείς, σπρώχνουμε την πόρτα, κλειστός, όλα αυτά πολύ παραστατικά, είπαμε και για «απογοήτευση» και «στενοχώρια». Μόλις τον καθίζω και του βάζω τη ζώνη, μου λέει «άλλος παιδότοπος, στο μικρό σχολείο» (μικρό σχολείο είναι το κέντρο το απογευματινό και από κάτω υπάρχει άλλος παιδότοπος).

Για χάρη της γενίκευση θα μπορούσα να πεταχτώ στο Χαλάνδρι, αλλά ομολογώ ότι δεν το έκανα. Άλλωστε «όλοι οι παιδότοποι είναι κλειστοί ισχύει μέχρι να εμφανιστεί έστω και ένας ανοιχτός παιδότοπος», που θα ΄λεγε κι ο Πόππερ αν τον είχαμε στο πίσω κάθισμα, κι ήταν ένα ρίσκο που δεν ήθελα να πάρω.

22.11.07

Ας τα πει πάλι ο Ουελμπέκ

Βραχεία ψυχοθεραπεία μέσω τσιτάτων από την Πλατφόρμα:

«Όσο πιο άθλια η ζωή του, τόσο ο άνθρωπος βασίζεται σ’ αυτή. Γίνεται τότε ολόκληρη μια διαμαρτυρία, εκδίκηση της κάθε στιγμής» Σύμφωνοι, είναι Μπαλζάκ, αλλά και αυτό είναι ωραίο στον Ου. που φαίνεται να έχει διαβάσει πλήθος και πάθος.

«Εξακολουθούσα να μην έχω διάθεση να δειπνήσω με τους άλλους. Συνυπάρχοντας με τους άλλους αποκτάς συνείδηση του εαυτού σου. Αυτό ακριβώς είναι που κάνει τη συνύπαρξη αφόρητη»

«Γενικά, η ιδέα της μοναδικότητας του ατόμου είναι ένας πομπώδης παραλογισμός. Θυμάσαι τη ζωή σου, γράφει κάπου ο Σοπενχάουερ, κατά τι πιο πολύ από ένα μυθιστόρημα που διάβασες κάποτε. Ναι, έτσι είναι: μονάχα κατά τι πιο πολύ».

ΥΓ. Με τον Ουελμπέκ υπό μάλης, το UNO στην τσάντα για να παίζουμε περιμένοντας και vanitas vanitatum διάθεση ξεκινάμε για την ΕΘΜΑ, το παράρτημα του Παιδοψυχιατρικού, για μια συνάντηση που ελπίζω να είναι διαφωτιστική. Του ‘χω τάξει του Ρικ εκατομμύρια μπαλάκια αν συνεργαστεί, στην αντίθετη περίπτωση θα του κόψω τα δικά του- η Μήδεια μέσα μου.


21.11.07

Ένας βιρτουόζος της γραφής


Προγραφικά κάναμε χτες, προγραφικά μαρτυράμε.
Ας ξεκινήσουμε από τα δεδομένα που ισχύουν για τις χιλιάδες νηπίων:
Διαβάζω περί ετοιμότητας γραφής και των 9 σχημάτων του VMI-αν δε φαίνονται στα links είναι: μια κάθετη γραμμή, μια οριζόντια, πλάγιες και προς τις δυο φορές, κύκλος, τρίγωνο, τετράγωνο, σταυρός και χι. Οι έρευνες λένε ότι αν το παιδί αντιγράφει με ευκολία τα παραπάνω είναι σε θέση και να μάθει να γράφει.
Πού βρίσκεται η Μεγαλειότης Του, ο Ρίκος ο dauphin:
Τέτοια σχηματάκια προσπαθούμε κι εμείς να αντιγράψουμε. Το ενδιαφέρον όταν προσπαθείς να μάθεις το Θόδωρο κάτι είναι τα ενδιάμεσα βήματα στα οποία πρέπει να σπάσεις το στόχο μέχρι να τον κατακτήσει. Υπάρχει ανάγκη για πολύ αναλυτική προσέγγιση στον απλό φαινομενικά στόχο «αντίγραψε μου το σταυρό». Έχω τραβήξει μια γραμμή στην οποία είναι με συμπαγή γραμμή αριστερά το σχήμα και ακολουθούν πλήθος όμοιων σχημάτων με στικτή γραμμή. Στην αρχή έπρεπε να κατευθύνω το χέρι του, τώρα είναι αρκετά πιο άνετος κι αν πρόκειται για κάτι απλό μπορεί να το αναπαραγάγει και χωρίς το «χνάρι».
Οι αριθμοί φαίνονται να είναι πιο εύκολοι από τα γράμματα. 1,2,3 γίνονται συμπαθή, το δε 1 το κάνει κι από μνήμης (πάααανω, κάαατω). Καλό tip που είχα διαβάσει στο Δαραή: συνοδεύουμε τη διαδικασία της γραφής με κάτι εύκολα απομνημονεύσιμο που περιγράφει είτε το τελικό αποτέλεσμα είτε την ίδια τη διαδικασία. Μόνο το 1 συνοδεύω με το ευφάνταστο «πάααααανω-κάααατω» για τα υπόλοιπα αυτοσχεδιάσατε και ενημερώσατε!

20.11.07

Μετά το ΕΜΠ η άλωση της Φαρμακευτικής

Χτες στο κολυμβητήριο μια μαμά και ένας μπαμπάς συζητάνε περί επιληψίας. Έχουν μικρά παιδάκια γύρω στα 2 και 4 με εμφανή κινητικά προβλήματα. Χώνομαι στη συζήτηση-είναι το πιο ανώδυνο για το πώς γύρισα την καρέκλα μου και σχεδόν μπήκα ανάμεσα-η οποία αφορά ένα «μαγικό» κλύσμα, για το οποίο μόλις ενημερώθηκε ο μπαμπάς. Ρωτάω αν λένε για το Stesolid. Κάπως έτσι το άκουσε κι αυτός, αλλά το περίεργο είναι ότι και για τη μαμά αποτελεί urban legend, δεν της το έχει συστήσει κανείς ούτε η ίδια χρησιμοποιήσει ποτέ.

Άλλαξαν τα πράγματα τόσο πολύ στον τομέα της επιληψίας τα τελευταία 3-4 χρόνια? Μέχρι τώρα περιφέρεται στο ψυγείο μου ληγμένο Stesolid. Ο γιατρός έπρεπε να έχει το συνταγολόγιο με την κόκκινη γραμμή (για τα ναρκωτικά) για να το γράψει, μετρούσαμε κάποια δευτερόλεπτα (εφόσον διαρκούσε η κρίση) και να το βάλουμε στο βασιλικό πωπό. Ταξιδεύαμε έχοντάς το στον πάγο, το παίρναμε μαζί μας σ’ αεροπλάνα και βαπόρια, ήταν βασικό αξεσουάρ. Όταν μάς το συνέστησε το Παίδων μας εξήγησαν ότι είναι ζωτικής σημασίας το να μην υπερβούν οι κρίσεις μια συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, αυτό υποτίθεται ότι εξασφαλίζαμε χορηγώντας το Stesolid.

Τώρα προσπαθώ να ενημερωθώ για τη φαρμακολογία της διάσπασης προσοχής από εδώ, εδώ κι εδώ-αν προλάβω να βγάλω κάποιο συμπέρασμα πριν αρχίσω να δουλεύω θα ακολουθήσει πάραυτα έκτακτο παράρτημα. Μήπως τα ADHD φάρμακα είναι εξίσου κοινά και διαδεδομένα με τα αντιεπιληπτικά κι όπως έφριξα εγώ που οι άλλοι δεν ξέρανε το Stesolid κάποιος άλλος τώρα φρίττει με τα δικά μου?

19.11.07

Τέλος το Πήλιο, άλλη φορά πάλι Πήλιο


Περάσαμε ακριβώς όπως δείχνουν οι φωτογραφίες. Όπου ήμαστε μόνοι μας-πετρούλες στο Μυλοπόταμο, βόλτες στα λασπωμένα μονοπατάκια-η διάθεση πλησίασε τα όρια του λυρισμού, το δείχνει και η καλλιτεχνική λήψη.


Ήταν τα τρία γεύματα ημερησίως έξω που μας δυσκόλεψαν ελαφρώς, ο κόσμος, οι στιγμές που έπρεπε να κάνουμε ησυχία και να περιμένουμε χωρίς να κοπανάμε πιρούνια, βγάζουμε από το σελοφάν οδοντογλυφίδες, χαζεύουμε τις φουσκάλες της κοκακόλας. Τελευταίο γεύμα, Χάνια, κοιτάμε αμφότεροι με παγωμένο βλέμμα το ρημαδογιουβέτσι, (ανίδεοι για το απειλητικό στόμα του πύθωνα που έχει ανοίξει ο όπισθεν κύριος).

Τέλειωσα την Π.Ντ.Τζέημς (καλή), τέλειωσα τον Ουελμπέκ (Πλατφόρμα, με έριξε λίγο αλλά ήταν υπέροχη) και προσπαθώ να συνέλθω από τη νύστα.

ΥΓ. Ο τίτλος είναι του Ρίκου, μετά από αρκετό κλάμα, αφού συνειδητοποίησε το οριστικό του πράγματος, ενεθυμήθη ότι στην Αθήνα μας περιμένουν άλλα καλούδια, μπίλιες, Μπομπ Μάστορας και το πήρε πια απόφαση.

16.11.07

Μακρύ σαββατοκύριακο (αλλά όχι στο Λονγκ Άιλαντ)

που έλεγε και ο αγαπημένος Μαξ Φρις. Η οικογένεια Μπες-Βγες θα εκδράμει στο Πήλιο. Ως εκ τούτου αν δε σκυλοπνιγούμε-διότι εδώ στη δουλειά έχουν φαγωθεί που θα φύγω 12.30-τη Δευτέρα θα ακολουθήσει εκτενές φωτορεπορτάζ. Καλά να περάσετε, την αγάπη μας!

Το it-post κατά το it-girl

Έγραψα το προηγούμενο ποστ επειδή έτυχε να μιλήσω με 5 διαφορετικούς γονείς σε μια μέρα, άκουσα πολλά κι έπρεπε να βγουν.

Έκλεινα λέγοντας ότι το καλό του να βρίσκεσαι ανάμεσα σε τέτοιους γονείς είναι η αλληλοκατανόηση, δηλαδή δε θα σου αρχίσει η άλλη τις βλακώδεις ερωτήσεις μα γιατί το ΄χετε έτσι κακομαθημένο και χτυπιέται πχ ή πόσες φορές ακόμα θα μας πει ο Ρίκος κριθαράκι με κοτόπουλο.

Μετά ήρθε η Μαρία να μού θυμίσει το φαύλο κύκλο της γκρίνιας, αυτό το «γιατί σε μένα». Το βαριέμαι όταν αφορά περιπτώσεις που απλώς η δυναμική του παιδιού δεν μπορεί να ταυτιστεί με το όνειρο του μπαμπά/μαμάς, αλλά ενίοτε δεν μπορώ παρά να το σεβαστώ επειδή με υπερβαίνει.

(Υπάρχει και κάτι άλλο που με εκνευρίζει στη συναναστροφή με τους ομοίους: ένας υφέρπων ρατσισμός προς τη νοητική στέρηση, είναι μεγάλο θέμα θα το αναλύσω άλλη φορά.)

Και μετά έρχεται η Νερίνα και λέει: «Στην αρχή έγραφα με φόβο εδώ. Τι να πω εγώ; Θεωρητικά μέσα στην καλή χαρά είμαστε».

Νερίνα, κατά 90% του χρόνου είμαι επίσης μέσα στην καλή χαρά. Τα παιδιά μου μεγαλώνω, δεν φροντίζω τα ορφανά της Καλκούτας ούτε ζω στο Ιράν. Το άλλο 10% μου το τρώει το προεμμηνορροϊκό σύνδρομο (οπότε και τρελαίνομαι με τη βούλα) και οι συναλλαγές με κρατικούς φορείς, κυρίως όσον αφορά εκπαιδευτικά θέματα.

Η Νερίνα πολύ σωστά συνεχίζει, πού έγκειται η διαφορά μεταξύ υμών και ημών. Την τοποθετώ στο εξής: εμείς οι μυστήριοι γονείς συνειδητοποιούμε ότι χρειαζόμαστε βοήθεια (τη δική σας βοήθεια, του κράτους) και αλληλεγγύη με πιο επιτακτικό τρόπο απ’ ότι εσείς. Οι γονείς κανονικών παιδιών αργούν να συνειδητοποιήσουν (ίσως και αργούν να χρειαστούν) τους υπόλοιπους, η εκπαίδευση, η αποδοχή, η κοινωνικοποίηση των παιδιών τους είναι δεδομένα.

Πάντως αυτό που είπες περί φόβου Νερίνα, με στενοχώρησε, παρασύρομαι και δείχνω να μιλάω από καθέδρας?

Γράφει η Μαρία στο σχόλιο και αυτό νομίζω ότι πρέπει να μείνει ως κατακλείδα του κειμένου:

«Μπαίνω στη κοινωνία των "φυσιολογικών" και τους συστήνω τα παιδιά μου , αναφέροντας και το πρόβλημα του Παύλου σαν να ήταν απλώς μια ...γρίπη. Ανακαλύπτω τελευταία, ότι οι άνθρωποι έχουν περισσότερη κατανόηση από αυτό που περίμενα»

15.11.07

Σφόδρα αυτιστικά

Eντελώς συμπτωματικά μίλησα χτες (κολυμβητήριο, τηλέφωνο, συνάδελφος) με πολλούς διαφορετικούς γονείς παιδιών με αυτισμό και ΔΑΔ. Τυχαία και αποσπασματικά που μού εντυπώθηκαν:

  • Δε βγάζω το χαρτί του 67%, για 220 ευρώ το μήνα να χαρακτηρίσω το παιδί μου ανάπηρο?
  • Ξυπνάω μέσα στη νύχτα και σκέφτομαι, μήπως δεν έκανα κάτι καλά, μήπως άφησα τα χρόνια να περάσουν χωρίς να ψάξω αρκετά την εκπαίδευση?
  • Να τον πας στο Περιβολάκι, τον κρατάνε όσες ώρες θέλεις κι αν δε θέλεις να πας να τον πάρεις το βράδυ τους παίρνεις και λες κάτι μου ΄τυχε, πάλι θα στον κρατήσουν.
  • Κάθε νύχτα ονειρεύομαι ότι μιλάει, καταλαβαίνεις πώς ξυπνάω.
  • Είναι ασφαλής, γυρνάει χαρούμενη, σε σχέση με τον εαυτό της προοδεύει, ξέρω ότι της φέρονται καλά, είμαι ευχαριστημένη.
  • Ανέκαθεν αυτό το άγχος είχα κι αυτούς τους γονείς λυπόμουν. Έλεγα πώς αντέχουν, τώρα βλέπω ότι τελικά αντέχεις.

Μερικά τα ΄χω νιώσει επακριβώς, ένα με βγάζει πάντα από τα ρούχα μου, κυρίως επειδή ξέρω το συγκεκριμένο παιδί.

Διάβαζα σε μια έρευνα του NAS τι εκτιμούν οι γονείς παιδιών με αυτισμό στη συναναστροφή με άλλους γονείς με όμοια παιδιά. Στο συντριπτικό ποσοστό αρέσει το ότι "καταλαβαίνουν για τι μιλάς και πως ζεις, δε χρειάζεται να εξηγείς το λόγο που χαίρεσαι με κάτι που μοιάζει ασήμαντο ή τι σε στενοχωρεί".

Εμένα ακόμα μ' αρέσει ότι η συζήτηση είναι εξ' αρχής στο νόημα. Συναντιόμαστε, μυριζόμαστε, αναγνωριζόμαστε κι αρχίζουμε τα γνωστά καυτά: εκπαιδευτικά, hot tips, αδέρφια με μια ειλικρίνεια που δε χαρακτηρίζει πολλές κοινωνικές συναναστροφές.

14.11.07

Ο χρόνος ο αληθινός

Μεγαλώνει ο Ρίκος (εγώ ωριμάζω σαν τον Σον) και είναι ορισμένες οι στιγμές που το συνειδητοποιώ. Έδινα ιστορικό στην ψυχίατρο του καινούριου κέντρου και λέγοντάς τα καταλάβαινα πόσο έχουμε προχωρήσει. Ο λόγος του είναι σε αρκετά καλό στάδιο, κάθεται στο τραπέζι και περιμένει, βλεμματική επαφή βελτιωμένη. Παραμένουμε σκραπόνια στο συμβολικό παιχνίδι και οι στερεοτυπίες καλά κρατούν, αλλά συνολικά υπάρχει πρόοδος.

Ένα άλλο που δείχνει να βαίνει μειούμενο είναι οι κρίσεις. Και την περασμένη χρονιά ακόμα αδιαθεσία και πυρετός πυροδοτούσαν πολλαπλά επεισόδια ατονικών κρίσεων. Τώρα δείχνει να διαχειρίζεται καλύτερα τις ιώσεις (λογικό φαντάζομαι όλα τα παιδιά στα 5+ χρόνια τους είναι πιο ανθεκτικά από τα 3χρονα) αλλά και τα επιληπτικά επεισόδια. Προχτες που ξεκίναγε η αδιαθεσία μετά το κολυμβητήριο έκανε μια μίνι κρίση μέσα στο αυτοκίνητο, κοιμήθηκε 5' και αμέσως έδειξε καλύτερα.

Από το πρωί την έχει βγάλει αγκαλιά με τη λεκάνη σαν τον τύπο στο trainspotting, παρόλα αυτά η μανούλα λόγω των παραπάνω είναι υπέρμετρα αισιόδοξη.


13.11.07

Mirror mirror on the wall,


ποιος από τους παρακάτω έχει ισχυρότερες εμμονές άλλως πώς το ΄χουμε οικογενειακώς το κουσούρι.
Ο Αργύρης σε πρώτο πλάνο και πίσω το χάος της πόλης (του). Εικονίζεται μικρό υποσύνολο των αυτοκινήτων που κατέχουμε, απλώνουμε στην αυτοσχέδια πόλη κάθε μέρα, πατάμε και γλιστράμε, ξεστήνουμε το βράδυ και πάλι ανέστη ο χριστός, θανάτω θάνατον πατήσας.

Θοδωρής και μπίλιες που κυλάνε στο πάρκινγκ. Μεγάλο εκπαιδευτικό εργαλείο οι μπίλιες, τις μαζεύεις απειλώντας ότι δεν θα τις πάρει πίσω και το παιδί μόνο πολλαπλασιασμό δεν κάθεται να σου κάνει.



Το κομοδίνο της μανούλας, με τη στίβα των αδιάβαστων. Εικονίζεται αρκετά υψηλή διανόηση, που απλούστατα περιφέρεται όπως τα σκουπίδια στο διάστημα. Η ψύχωση έγκειται στο ότι παρότι έχω αρκετά αδιάβαστα ακόμα, συνεχώς παραγγέλνω, ωθούμενη από ένα μεταφυσικό άγχος ότι θα ξεμείνω.

Λείπει ο πατήρ στην Ελβετία, πολλή δουλειά, σκι και φοντύ κι έτσι δεν έχουμε snaphot του world of warcraft.

12.11.07

Κυριακάτικα minimalia


Η καλή είδηση είναι ότι η Μαρία ξανάρχισε να γράφει. Πολύ με εκφράζει η ματιά της Μαρίας, η άμεση και στιβαρή γραφή της, περιμένω με πολυ ενδιαφέρον τη συνέχεια.

Τι αποδελτίωσα μέσα στο ΣΚ:
  • Από την Καθημερινή πάλι, απόσπασμα κριτικής για βιβλίο ενάντια στη θρησκεία: "Οπως γίνεται συνήθως, το βιβλίο του Χίτσενς θα καταλήξει στα χέρια των άθεων με τον ίδιο τρόπο που τα αντίτυπα της Βίβλου ακουμπούν δίπλα στο προσκέφαλο των πιστών. Οι άνθρωποι προτιμούν αναγνώσματα που απλά ενισχύουν τις απόψεις τους".
  • Μακράν εμού τα ενδοπασοκικά, αλλά μια φράση του Βενιζέλου από το Κ της Καθημερινής μου έκανε εντύπωση: "Το μεγάλο μου πρόβλημα είναι ότι όταν δεν λειτουργώ με κάποια στερεότυπα, οι άλλοι κρίνουν αυτά που κάνω από μια οπτική γωνία που εμπεριέχει και τα στερεότυπα και τον αναγκαίο βαθμό υποκρισίας". Έχω το μότο του συλλόγου πλέον, μού λείπουν οι συμμετοχές.
Κατά τ' άλλα, απόντος του πατρός εκδράμαμε πρωί πρωί στη Βεϊκου. Εμείς την ανοίξαμε εν ολίγοις: παίξαμε στις τσουλήθρες ρίχνοντας χαλικάκι από ψηλά στα χαμηλά όσο ήμαστε μόνοι. Όταν εμφανίστηκε κόσμος αποχωρήσαμε σεμνά διότι ο Ρίκος δεν επείσθη να ακουλουθήσει το "Είμαστε μόνοι μας? Ρίχνουμε πετρούλες. Δεν είμαστε? Κάνουμε τσουλήθρα κανονικά". Πήγαμε βόλτα στα πάνω μονοπάτια, απ' όπου και η φωτο.


10.11.07

Βλακώδης απορία και Son Rise

Στο autismvox υπάρχει μια ολόκληρη κατηγορία άρθρων με την ονομασία crime. Εκεί η Kristina αναφέρεται σε περιπτώσεις αυτιστικών ανηλίκων και ενηλίκων που πέφτουν θύματα αμέλειας ή εγκληματικής συμπεριφοράς των οικείων τους ή των επαγγελματιών που είναι επιφορτισμένοι με τη φροντίδα τους.

Συμβαίνει πάλι, πρόκειται για ένα ανατριχιαστικό περιστατικό, ένα 7χρονο αυτιστικό κορίτσι το οποίο αφέθηκε να λιμοκτονήσει. Οι παραπομπές δείχνουν τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζούσε, φυλακισμένο στο δωμάτιο του, χωρίς τροφή και στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής.

Εδώ άραγε τι γίνεται, περιστατικά όμοια συμβαίνουν σίγουρα, γίνονται ειδήσεις?

ΥΓ. Ζήτησα και μού έστειλαν υλικό από το Son-Rise το οποίο και μελετώ επισταμένως. Πλην των περί θεραπείας του αυτισμού που με ξενίζουν, οι συμβουλές δεν είναι άσχημες (βέβαια δεν είναι και ιδιαίτερα πρωτότυπες, δηλαδή και τα έχω ακούσει στο Early Bird και είναι αυτονόητες). Μαρία ή όποιος ξέρει κάτι ας μας διαφωτίσει, θα επανέλθω ούτως ή άλλως.

9.11.07

Γράφτο όπως το λέω






Μεγάλη πιθανότητα να τα ΄χω ξαναγράψει, άλλωστε κάθε μέρα το ίδιο έργο ανεβάζουμε.

Κάθομαι και κάνω μάθημα με το Ρίκο, έχουμε μπουχτίσει αμφότεροι και πάω για διάλειμμα να χαζέψω τι διαβάζουν γιαγιά και Αργύρης μέσα.

Μητέρα μανούλας: «Ο Ρίκος γράφει?»

Ερώτηση-πάσα, θα μπορούσα να πω η μισή Ελλάδα γράφει. Διαλέγω τη μασημένη απάντηση, δε γράφει ακριβώς, κάνει διάφορα, αλλά γράμματα δε γράφει, γιατί?

«Διότι είπε ο γιατρός της Β. στη Β ότι αν ο δικός της γράφει, η πρόγνωση είναι πολύ καλή».

Αν είχαμε στο μέτωπο φωτεινές ενδείξεις το λαμπάκι μου θα αναβόσβηνε κόκκινο σαν τρελό, όπως το Corsa πριν μού μείνει στην Κύμης. Μασάω τη μόνη ενδεδειγμένη απάντηση «μμμχχχμμμμ» και αποσύρομαι.

Νεύρα: με νευριάζουν οι γενικότητες περί αυτισμού, κυρίως όταν με αγχώνουν τρελά ότι εγώ δεν κάνω αρκετά. Ο τάδε είχε ένα παιδί, του άλλαξαν το αίμα, το κρεμάνε ανάποδα (αν κ αυτό έχει μια βάση για την καλή αιμάτωση του εγκεφάλου), τώρα είναι πιο φυσιολογικό κι από σένα (από μένα δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο να είσαι πιο φυσιολογικός βέβαια) μου spamάρουν το μυαλό. Το άλλο «ό,τι κάνετε μέχρι τα 6, μετά ακολουθεί αποτελμάτωση» επίσης το απορρίπτω: αφενός έχω διαβάσει εξηγήσεις που το αμφισβητούν και με βολεύουν, αφετέρου μετά τα 6 (που πλησιάζουν σε λίγους μήνες) εγώ κι ο Θοδωρής πάλι εδώ θα είμαστε και θα προσπαθούμε.

Είχα νεύρα (έεελα) αλλά ηρέμησα.

ΥΓ. Στη φωτο παλεύουμε κάρτες με αλληλουχίες.

8.11.07

Εvery little thing gonna be all right

(που λέει κι ο Χάρης εδώ στη δουλειά όποτε αρχίζω να παραληρώ-ήρωας!)

Επιστρέφουμε από το κολυμβητήριο, ο Θοδωρής κι εγώ. Είναι η πολλοστή φορά που τον ρωτάω για τα νέα του νηπιαγωγείου. Με αγνοεί κανονικά κι εξακολουθεί να λέει για τα μπαλάκια των φυτών στο διαχωριστικό της Βεϊκου (είναι κάτι πορτοκαλί μπαλάκια τα οποία στο κολυμβητήριο τσουρομαδάμε, εδώ στο δρόμο τα ζαχαρώνουμε και λέμε «Δεν μπορούμε να τα κόψουμε» «γιατί?» «γιατί θα μας πατήσουν τα αυτοκίνητα»).

Τότε συμβαίνει: ακούω τις φωνές μας «δεν μπορούμε να κόψουμε τα μπαλάκια-θα μου πεις πώς πήγε το σχολείο» να ξεθωριάζουν, ξαφνικά νιώθω έτη φωτός μακριά από το Θόδωρο. Μας χωρίζει μια τεράστια απόσταση και μόνο εγώ προσπαθώ να την καλύψω. Αισθάνομαι ότι η μεταξύ μας σχέση υπάρχει κατά 95% στο μυαλό μου κι ένα 5% είναι πραγματικό.

Πολύ παλιά είχα ορίσει μέσα στο μυαλό μου τον κουβά : «Δε με νοιάζει αν δεν τον νοιάζει». Σ’ αυτόν τον κουβά έβαζα κάθε σκέψη του στυλ, το παιδί μου μπορεί ποτέ να μην απολαύσει ένα ταξίδι, να μην ερωτευτεί, να μην ευχαριστηθεί ένα καλό βιβλίο ή μια ταινία. Στενοχωριόμουν προβάλλοντας στο μικρό δικές μου απολαύσεις και επιθυμίες. Ώσπου κατάλαβα ότι το μεγαλεπήβολο προτζεκτ «γίνε όπως είμαι εγώ» όχι μόνο για το Θόδωρο αλλά για τον οποιονδήποτε έχει χιτλερικές προεκτάσεις. Ο σκοπός (έτσι όπως τον βλέπω τώρα) είναι να έχει ευκαιρίες και εμπειρίες και να κρατήσει ό,τι του ταιριάζει και ευχαριστεί τον ίδιο, τον πραγματικό Θόδωρο.

Συνειδητοποιώ ότι κι η προηγούμενη σκέψη είναι για τον κουβά, αυτή είναι η σχέση μας, τις δύσκολες μέρες θα με ρίχνει, τις καλές θα με απογειώνει. Όπως η σχέση του κάθε γονιού με το παιδί του.

7.11.07

Τεκμήρια

Γκουγκλίζω μανιωδώς να βρω άρθρα για εκπαίδευση παιδιών με αυτισμό από τους γονείς τους.

Διαβάζω, υπογραμμίζω, μεταφέρω, όλα είναι από δημοσιεύσεις της NAS (National Autistic Society) και προωθούν κυρίως το TEACCH :

  • Δομημένη εκπαίδευση: έχει αποδειχτεί ότι γονείς (με την κατάλληλη εκπαίδευση-καθοδήγηση) μπορούν μια χαρά να χρησιμοποιήσουν τεχνικές δομημένης εκπαίδευσης με τα παιδιά τους. Αποτελέσματα και για τους γονείς (οι οποίοι νιώθουν ότι αποκαθιστούν την επικοινωνία με το παιδί τους, αλλά και έχουν έλεγχο μιας μέχρι πρότινος χαοτικής κατάστασης), αλλά και για τα παιδιά που αυξάνουν τη διάθεσή τους για συνεργασία και επικοινωνία.
  • Αυστηρά δομημένη, λιγότερο αυστηρά δομημένη, πολύωρη ανά εβδομάδα αλλά και χρονικά πιο περιορισμένη, η εκπαίδευση από τους γονείς σε ικανό ή μεγαλύτερο βαθμό αποδίδει.
  • Βλεμματική επαφή, ικανότητα για δημιουργικό παιχνίδι, γλωσσικής έκφραση και κατανόηση, συντονισμένη προσοχή (όποιος γελάει με τη μετάφραση του joint attention ας βοηθήσει πάραυτα!) ήταν ορισμένοι από τους τομείς στους οποίους σημειώθηκε σημαντική πρόοδος.

Και συνεχίζουμε, Νιόνιο.

ΥΓ. Ξεκινήσαμε χτες μαθήματα, αίθουσα αναμονής του κέντρου. Διαβάζω το Λανθαρότε του Ουελμπέκ και ο διπλανός τύπος διαβάζει downtown. Στο Λανθαρότε ο γάλλος τουρίστας κάνει τα χιλιάδες απερίγραπτα με ένα ζευγάρι Γερμανίδες κι ο Ουελμπέκ τα περιγράφει μέχρι κεραίας. Πιάνω το μάτι του διπλανού να τσιμπάει λέξεις, έχει ένα 5’ να γυρίσει τη σελίδα στο δικό του. Τον αφήνω να δει το εξώφυλλο και βγάζω και ξεκινάω το Φάρο.

6.11.07

In situ


Μιράντα, δικό σου, ξεκινάνε οι ραδιοφωνικές αφιερώσεις!
Εδώ μεγαλουργούμε καθημερινά. Σε παγκόσμια πρώτη το τραπεζάκι του Ρίκου για τις ανεξάρτητες και για τα μαθήματά του.

Είναι στο χωλ (περίπου σωστό αυτό, αλλά αναπόφευκτο λόγω έλλειψης χώρου) και βλέπει τοίχο (αυτό είναι φουλ σωστό λόγω διάσπασης). Αριστερά είναι τα πράγματα που χρησιμοποιούμε, περισσότερο για να ξέρω εγώ τι είναι πού. Ό,τι είναι να κάνει ο Ρικμαν το έχουμε εκτός και στα δεξιά του.

Πάνω στο τραπέζι διακρίνονται τα εξής: πάνω αριστερά η κάρτα «δουλεύω μόνος μου». Εκεί θα κολλήσει την αντίστοιχη δική του «δουλεύω μόνος μου» του προγράμματος την ώρα των ανεξάρτητων-τις οποίες μπαμπάς και γιος έχουν παραμελήσει εσχάτως, ναι για σένα το λέω αν διαβάζεις, όχι για να φιλοτιμηθεί ο Ρίκος.

Η μαύρη γραμμή είναι βέλκρο αυτοκόλλητο. Εκεί κολλάμε το σηματάκι της κάθε ανεξάρτητης (ίδιο έχει πάνω και το αντίστοιχο ντοσιέ ανεξάρτητης) ή τις κάρτες του μαθήματος (π.χ. γράφουμε, ζωγραφίζουμε, λέμε κάρτες). Είναι ένα μίνο κάθετο πρόγραμμα για την ώρα του τραπεζιού.

Τα κουτιά είναι για τις κατηγοριοποιήσεις. Ο Θοδωρής παίρνει ένα πάκο με κάρτες και τις μοιράζει στα συρταράκια (ρούχα, ζώα είναι εν προκειμένω, αλλά αλλάζουμε).

Η βρωμιά που θα διακρίνει ένα έμπειρο μάτι είναι βρωμιά. Ο μικρός ξεσπάει καμιά φορά γράφοντας με τους μαρκαδόρους πάνω στο τραπέζι, άλλοτε καθαρίζονται άλλοτε όχι. Με καρφώνει με το βλέμμα (ως άλλη κόμπρα) και κάνει όσες γραμμές προλάβει.

Πάνω στο καρεκλίδιο είναι οι καινούριες ανεξάρτητες (ταυτοποιήσεις).

ΥΓ. Τελείωσα το «Ζωγράφο των μαχών», Ρεβέρτε. Όσα ποταπά περί Ρεβέρτε κι αν λέει η Νερίνα μού άρεσε. Θα πάω να διαβάσω κριτικές, διότι μού φαίνεται ότι ήταν το καλύτερο του, και συνεχίζω με το τελευταίο πάθος, Ουελμπέκ, Λανθαρότε.

5.11.07

Διαβάσματα κυριακάτικα

Και κάτι πιο ανθρώπινο από το ασθματικό προηγούμενο, τα διαβάσματα του ΣΚ.

  • Αγόρασα Ρεβέρτε μετά από καιρό, το Ζωγράφο των μαχών, κι η αφορμή ήταν ένα άρθρο του Μ.Μητσού. Μέχρις στιγμής πάει πολύ καλά, ό,τι αναφέρεται στην κοινοτοπία του κακού που έλεγε και η Χάνα με ενδιαφέρει.
  • Αν η Καθημερινή γράφει το ανατριχιαστικό «αφηγώντας» -ίσως σολωμική ποιητική αδεία κατά το «διηγώντας»-καταλαβαίνεις ότι δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις από τις υπόλοιπες εφημερίδες για ανθρώπινα ελληνικά.
  • Ε και από το έψιλον της ελευθεροτυπίας επληροφορήθην ότι το σύνδρομο από το οποίο πάσχω, έχει όνομα: bore out ! Εν τάχει, από bore-out πάσχουν όσοι νιώθουν ότι στη δουλειά τους δεν προσφέρουν ανάλογα με τις δυνατότητές τους, βαριούνται (λιγουλάκι) και διαβάζουν για τον αυτισμό στο δίκτυο με την πρώτη ευκαιρία (το τελευταίο είναι πλάκα, αλλά είμαι εγώ). Ουελμπέκ, για μια ακόμα φορά τα έχει πει όλα..

Ειδική αγωγή, αλλαγή πλεύσης


Είμαστε πάλι σε φάση αλλαγών στην εκπαίδευσή μας, τα γράφω για να τα οργανώσω στο διαλυμένο μου εγκέφαλο.

Σχολικές χρονιές:

2004-2005: από τα μισά της χρονιάς λογοθεραπεία δις εβδομαδιαίως. Άλλα άγχη τότε, η λογοθεραπεία ήταν κυρίως για να μας δίνει την αίσθηση ότι προσδοκούμε κάτι για το μέλλον-που κατά τ’ άλλα έδειχνε μάλλον ζοφερό.

2005-2006: μισή χρονιά λογοθεραπεία όπως παραπάνω, την υπόλοιπη φουλ ειδική αγωγή (λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, ειδική αγωγή) σε κέντρο. Πραγματικά θεαματικά αποτελέσματα εντός μηνών και οι τρεις εκπαιδεύτριες πολύ καλές, κάναμε κι εμείς το early bird και ξεστραβωθήκαμε.

2006-2007: στο ίδιο κέντρο πρωινό ειδικό παιδικό σταθμό, απογευματινό εργοθεραπεία. Απογοήτευση από τη ανοργανωσιά και την έλλειψη στόχων από ένα κέντρο που μας είχε εντυπωσιάσει.

2007-2008: ιδιωτική συνοδός σε κανονικό νηπιαγωγείο, λογοθεραπεία, ειδική αγωγή, κολυμβητήριο. Τα σπάει η μανούλα με την επί 2 ½ έτη λογοθεραπεύτρια και σκέφτεται τη στροφή πάλι προς ένα (άλλο) κέντρο.

Ζητάω πολλά:

-θέλω να μαθαίνω τους στόχους των εκπαιδευτών για το μικρό, σε ορίζοντα εβδομάδας ή εβδομάδων.

-θέλω να μαθαίνω τι δουλεύουν κάθε φορά, για να το δουλεύω παράλληλα σπίτι.

-θέλω να είμαι ενεργό μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας, μην τρελαθούμε δεν είναι ρόκετ σάιενς που λέμε και στο χωριό μου.

Με το μικρό δουλεύω ύλη προνηπίου για μαθηματικές και γλωσσικές έννοιες και ολίγη από νηπιαγωγείο που είναι τώρα κανονικά. Παράλληλα παίζουμε επιτραπέζια, συζητάμε κάρτες, τον αναγκάζω να εκφράζει λεκτικά διάφορα πράγματα, αλλά το αιώνιο άγχος είναι αν όλα αυτά είναι αρκετά.

Στο επόμενο ραντεβού μου στην ΕΘΜΑ θα ζητήσω υλικό να διαβάσω. Μαρία, εσύ που έχεις διαβάσει τόμους να με πεις. Επίσης όσοι έχετε να κάνετε συγκεκριμένες συστάσεις για κέντρα παρακαλώ ενημερώσατε, διότι οι ειδικοί της γενικότητας με έχουν πεθάνει. Διαφάνεια ζητάω, ως άλλος Γκορμπατσόφ.

Στη φώτο ο Ρίκος ρίχνει τα χαρτιά, προκειμένου να αποφασίσουμε τι μέλλει γενέσθαι, teachh ή ABA, κέντρο ή ιδιώτες?

2.11.07

De profundis (ένα ακόμα)

Περιμένω στην αναμονή ενός ιατρείου και διαβάζω. Μαζί μου περιμένουν κι ένας μπαμπάς με το κοριτσάκι του. Πιθανολογώ ότι είναι στην ηλικία του Θόδωρου ή και λίγο μικρότερο. Ο μπαμπάς διαβάζει, η μικρή ακούει κι εγώ εκπλήσσομαι από την ηρεμία και την ησυχία του ζεύγους μπαμπά-κόρης. Με φαντάζομαι να περιμένω με το Θόδωρο, είναι μια πολύ πιο ζωντανή και θορυβώδης σκηνή!

Αυτό που με εκπλήσσει ακόμα περισσότερο είναι ότι νιώθω σκέτη απορία για την εικόνα, σαν να παρατηρώ μια άλλη μορφή ζωής. Ίσως και συμπάθεια, διότι το κοριτσάκι είναι ευγενέστατο και δείχνει έξυπνο. Ένιωθα πάντα έτσι απέναντι στο φυσιολογικό?

Την εποχή που είχαμε τα άμεσα προβλήματα υγείας (τον όγκο, τις ανεξέλεγκτες κρίσεις) σίγουρα δεν ήμουν έτσι. Θυμάμαι ένα πελώριο μίσος απέναντι στα υπόλοιπα παιδιά πλην του Θόδωρου (ακόμα και το δικό μου, τον Α. δεν άντεχα). Έβλεπα γονείς που θεωρούσα χειρότερους από μένα (ας περάσει ασχολίαστο), κι όμως ήξερα ότι τα παιδιά τους ήταν σε καλύτερη μοίρα από το δικό μου. Ένιωθα ότι επρόκειτο για μια ευτυχία που ενώ την άξιζα, δεν την είχα. Άλλοι με λιγότερα εχέγγυα την απολάμβαναν χωρίς καν να την αντιλαμβάνονται και να την εκτιμούν.

Έβλεπα πολύ συχνά ένα όνειρο τότε, είμαι μπροστά σε ένα τοίχο νερού-έναν μαύρο καταρράχτη-και συνεχώς πλησιάζω με χαμηλή αλλά σταθερή ταχύτητα.

Δεν ξέρω πώς θα τέλειωνε η ιστορία αν δεν τέλειωνε καλά. Ο Ρίκος άλλαξε πολύ αφού απαλλάχτηκε από τις κρίσεις. Μεταλλάχτηκε σε ένα χαρούμενο παιδί, πολύ δυναμικό (έως πάρα πολύ ενίοτε) και παρέσυρε κι εμένα έξω από τη μαύρη τρύπα της αυτολύπησης. Νομίζω ότι η όλη ιστορία με βοήθησε να αντιληφθώ τι μπορώ να αντιμετωπίσω όσον αφορά τα παιδιά μου και τι όχι, ο αυτισμός του Ρίκου όπως είναι τώρα σίγουρα παλεύεται.

Οι άλλοι ήταν έξω από το οπτικό μου πεδίο λόγω επιλογής, μετά λόγω συνθηκών, σιγά σιγά μπαίνουν στη συνολική εικόνα και δεν είναι επώδυνη η παρουσία τους. Εμείς κάνουμε τα βήματά μας προς αυτούς, μένει τώρα να μας προσεγγίσουν κι εκείνοι.

ΥΓ. Στους μπαμπάδες των τέκνων μας (και σε έναν εξ αυτών ειδικά) που νομίζω ότι είναι ένα βήμα πίσω από μας στη θαυμαστή περιπέτεια που λέγεται «αποδοχή».

1.11.07

Εγεννήθη ημίν κολλητός

Ενώ η μανούλα κάνει το socializing της στο δίκτυο, ο νέος απέκτησε τον πρώτο υποψήφιο φίλο. Το όνομά αυτού Λαυρέντης. Δεν είμαστε σε φάση να βγούμε για μπίρες ακόμα, αλλά για να φτιάξουμε ένα παζλ θα υπάρξει συνεργασία.

Ίσως το Λαυρέντη τον τραβάει ότι ο δικός μας είναι με τη συνοδό που ασχολείται αποκλειστικά μαζί του. Έχω διαπιστώσει ότι τα παιδιά ψοφάνε να πλησιάσουν έναν ενήλικα που δείχνει αφοσιωμένος στο παιχνίδι. Δεν αποκλείεται να είναι μπλαζέ τύπος (καλή ώρα) που δεν μπορεί τα αγριεμένα πλήθη (ώχου μωρέ τσιρίζουν, σκορπάνε τουβλάκια, αυξάνουν την εντροπία), το θέμα είναι ότι το ντουέτο έγινε τρίο.

Συζητούσαμε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό το θέμα ενώπιον του Αργύρη-ο οποίος άρχισε τις σικέ απορίες, γιατί ο Θόδωρος έχει μόνο ένα φίλο, εγώ έχω όλη την τάξη, του αρέσει η μοναξιά κλπ. Λέω σικέ, διότι νομίζω ότι όλες τις απαντήσεις αυτές τις ξέρει ήδη. Ίσως η επανάληψη τον βοηθάει να συλλάβει τη διαφορετικότητα του Θόδωρου ή και να νιώσει σε κάποιο βαθμό τυχερός ο ίδιος ("ναι μεν ασχολείται η μούτερ ολημερίς κι ολονυχτίς μ’ αυτόν, αλλά αυτός έχει πρόβλημα ενώ εγώ είμαι καλά").

Κατά τ’ άλλα οι υπαρξιακές ανησυχίες συνεχίζονται. Προσπαθώ να προσδιορίσω ποιο μέρος από μένα είναι η δουλειά μου, ώστε να δω αν θα το ακρωτηριάσω χωρίς πολλούς συναισθηματισμούς, οψόμεθα.

31.10.07

Τα δικά μου αυτιστικά στοιχεία

Ιδιαίτερα αγχωτικές μέρες οι τελευταίες. Ο Ρίκος έχει αποδιοργανωθεί, είναι επιθετικός με τη συνοδό του, στο σπίτι, γενικά δε μαζεύεται.

Ξυπνάω στα μέσα της νύχτας, σκεφτόμενη διάφορα. Αν ήταν λάθος το κανονικό νηπιαγωγείο για φέτος, ότι μόνο εγώ τον οργανώνω στοιχειωδώς, αρχίζω να ρίχνω το φταίξιμο σε όλους. Φταίει η γιαγιά του που δεν είναι σταθερή απέναντι του, φταίει ο μπαμπάς του που δουλεύει αντί να είναι από πάνω του όσο λείπω(?), φταίει το κεφάλι το κακό μου για να θυμηθούμε Βάρναλη και τα κομμουνιστικά παιδικάτα μας.

Όταν καταλαμβάνομαι από τέτοια μεσσιανικά σύνδρομα, το επόμενο προς εξέταση θέμα αυτές τις μικρές ώρες, είναι η δουλειά μου. Θυσιάζω κάποια χρήματα και παίρνω μειωμένο ωράριο ή αυτό συνεπάγεται πλήρη επαγγελματική καταβαράθρωση? (σιγά τη Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη είναι η επόμενη σκέψη).

Τέτοιες νύχτες ακολουθούνται από όργιο αγορών. Το πρωί γράφω σε ηλεκτρονικά καταστήματα και παίρνω κάρτες για το Θόδωρο. Γράφω στην Πολιτεία για μένα. Αγοράζω υλικό λογοθεραπείας με την ψευδαίσθηση ότι αγοράζω την πρόοδο του Θόδωρου. Αγοράζω βιβλία επειδή δεν έχω χρόνο να τα διαβάσω με τους ρυθμούς που τα αγοράζω. Κατευνάζω έτσι προσωρινά την Ανώνυμη Καταναλώτρια που κρύβεται μέσα μου, μέχρι να ξανασηκώσει κεφάλι.

30.10.07

αντί απαντήσεων στα σχόλια

Κουρίτσια, έχω πρόβλημα με τα σχόλια, οπότε κάνω ποστ.
Αθηνά, όλο λέμε να την αφήσουμε την έρμη τη Τζέην κ όλο την πιάνουμε, όχι τπτ άλλο αλλά θα φταρνίζεται και θα σκάσει κανένα εμφύτευμα (φυσικά και ζηλεύω που είμαι 75Β με το ζόρι).
Δε θα συμφωνήσουμε στο συγκεκριμένο θέμα επουδενί, αλλά μικρό το κακό (νομίζω).
Το θετικό που βρίσκω στην όλη ιστορία είναι ότι γίνεται κουβέντα για τον αυτισμό εκεί πέρα. Εμείς εδώ αντιμετωπιζόμαστε σαν Αρειανοί και μέχρι πρότινος η νηπιαγωγός άκουγε αυτισμός και νόμιζε ότι ο Ρίκμαν θα βγάλει κανένα αυτόματο να τους φάει όλους-από τη μαμά κινδυνεύετε κουτά, από το Ρίκμαν χλωμό.
Μαριλένα, συνονόματη, τιμή μας που κοπιάσατε. Θα σας επισκεφτώ με την άνεσή μου αργότερα. Προς το παρόν να μεταφέρω τη συγκίνησή μου βλέποντας το βιβλίο της Σου στα αγαπημένα σας, σε ένα σχόλιο προς την εκλεκτή Νερίνα το είχα αναφέρει το συγκεκριμένο βιβλίο. Φιλιά.

It's Tuesday I 'm in love!

Και το όνομα αυτού Μισέλ Ουελμπέκ. Μου θυμίζει λίγο Ντελίλλο, αλλά με τον Ουελμπέκ μπορώ να ταυτιστώ περισσότερο. Αποσπάσματα από τα Στοιχειώδη σωματίδια.

"Εν μέσω της μεγάλης φυσικής βαρβαρότητας, τα ανθρώπινα πλάσματα καταφέρνουν (σπάνια) να δημιουργήσουν μικρές ζεστές φωλιές που λούζονται στην ακτινοβολία της αγάπης. Μικροί κλειστοί ιδιωτικοί χώροι, όπου βασιλεύουν η ενδοϋποκειμενικότητα και ο έρωτας."

"Για αρκετά χρόνια ο γιος μου με πλησίαζε και ζητούσε την αγάπη μου. Ήμουν απογοητευμένος, δυσαρεστημένος από τη ζωή μου, και τον απέρριπτα-περιμένοντας να νιώσω καλύτερα. Μα δεν ήξερα τότε πως εκείνα τα χρόνια θα διαρκούσαν τόσο λίγο."

"Μετά από μερικά χρόνια δουλειάς, η σεξουαλική επιθυμία εξαφανίζεται και οι άνθρωποι επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στη γαστρονομία και τα κρασιά."

"Δε χρησιμεύω πουθενά. Είμαι ανίκανος να παράγω όλα αυτά τα αντικείμενα που με περιβάλλουν, που τα χρησιμοποιώ ή που τα τρώω με βουλιμία, δεν είμαι καν σε θέση να κατανοήσω τη διαδικασία παραγωγής τους. Απόλυτα εξαρτημένος από την κοινωνία που με περιβάλλει, της είμαι προσωπικά σχεδόν άχρηστος..[..].. Αμείβομαι ωστόσο κανονικά, και μάλιστα καλά, αρκετά παραπάνω από το μέσο όρο." Λόγια του Μπρυνό, καθηγητή φιλοσοφίας στη μέση εκπαίδευση. Στον αντίποδα βάζει μηχανικούς και ειδικευμένο τεχνικό προσωπικό. Παρότι μηχανικός, θα ήθελα όλη τη σχετική σελίδα να την αντέγραφα, να τη μεγέθυνα και να την κολλούσα πίσω από το γραφείο μου, βέβαιη απόλυση.

Ξεκινήσαμε με το Ρίκο λεξούλες, γραμμένες με μικρά γράμματα. "Θοδωρής" είναι η μία και "μαμά" η άλλη. Αρχικά έδειξε ενδιαφέρον, τις ξεχωρίζει μεταξύ τους. Αφού το είπαμε μερικές φορές, "τι λέει εδώ", "Θοδωρής", "τι λέει εδώ?" "μαμά", προκειμένου να επισπεύσουμε τη διαδικασία έκανε τη συγχώνευση και καθάρισε: "λέει η μαμά του Θοδωρή".