28.9.07

Nam et ipsa scientia potestas est



άλλως πώς η γνώση είναι δύναμη, εξ' ού και εντρυφούμε με περισσή αυτοσυγκέντρωση στην απαιτητική εργασία μας! Στην παρούσα φάση οι εργασίες προγραφής που ο Ρίκος κάνει μόνος του είναι οι εξής:

  • τραβάμε ευθείες οριζόντιες γραμμές πάνω από υπάρχουσες διακεκομμένες γραμμές
  • το αυτό με κυματάκια και σκαλάκια
  • ζωγραφίζουμε την έξοδο από λαβύρινθο
  • ζωγραφίζουμε πάνω σε προσχεδιασμένο με διακεκομμένες γραμμές σχέδιο-απλά πραγματάκια, σύννεφα, δέντρα, σπιτάκια, ήλιους, μανιτάρια (amanita muscaria)
  • αριστερά υπάρχει στήλη με ζώα τα ενώνουμε με τη δεξιά στήλη με τα ίδια ζώα, ή με τις τροφές ή τις κατοικίες τους.
  • το ίδιο παλεύουμε με τις σκιές τους, αλλά με δυσκολία το καταφέρνουμε είναι η αλήθεια
  • όπως αποδεικνύει και η φωτογραφία, κοιτάζοντας τις από πάνω οδηγίες ζωγραφίζουμε όλους τους κύκλους κόκκινους, όλα τα τετράγωνα μπλε κλπ.

Φυσικά όλα αυτά γίνονται με αρκετές παραινέσεις και συκωτοπρήξιμο (μου).
Έχω πάρει βιβλία προνηπίου και φωτοτυπώ πολλές φορές την ίδια σελίδα για να την κάνουμε ξανά και ξανά, αλλά και να την πάρει μαζί του στο σχολείο. Όλες τις εργασίες τις έχουμε κάνει και κάνουμε και μαζί σπίτι, αλλά είναι και το υλικό που κάνει με τη συνοδό όταν η υπόλοιπη τάξη κάνει κάτι πιο προχωρημένο-Διαφορικές ΙΙ επί παραδείγματι.

Καλό ΣΚ!

Δυο ζευγάρια

Χτες το βράδυ μας έβγαλαν για δείπνο οι αμερικάνοι από τη δουλειά που έχουν έρθει για 15θήμερη συνεργασία. Είναι μια γυναίκα μεταξύ 30 και 40-απροσδιορίστου ηλικίας, πρέπει να βάλω το Χάρη που είναι ειδικός να τη ρωτήσει για την κρέμα προσώπου της-κι ένας άντρας in his late fifties αν όχι early sixties που λένε οι εν λόγω φίλοι μας από το γραφικό Νιού Τζέρζυ.

Στο ταξίδι (και στο τραπέζι) ο τύπος συνοδευόταν από τη γυναίκα του. Μόνος του είναι συμπαθής μεν, άχρωμος και άοσμος δε, μαζί απογειώνονται! Εκτός του ότι είναι όμορφα μεγαλωμένοι άνθρωποι, υπήρχε πολλή γλύκα μεταξύ τους, μιλούσαν για τα εγγόνια τους, για τα ταξίδια που έχουν κάνει μαζί- περιέγραψαν κι ένα μέρος στη Χαβάη όπου η ξενάγηση γίνεται με ελικόπτερο που ανεβοκατεβαίνει σε απότομες χαράδρες-κι όλη αυτή την ώρα έβλεπες τον έντονο δεσμό μεταξύ τους, είτε από ένα χάδι που αντάλλασσαν είτε από τα βλέμματα τους. Υπόψιν τίποτα γλυκερό ή κραυγαλέο στην όλη συμπεριφορά τους.

Η είδηση για το άλλο ζευγάρι αποδελτιώθηκε από την Καθημερινή-και μού είναι αδύνατον να βρω το link!! Εν πάση περιπτώσει, ο φιλόσοφος André Gorz, 84 και η σύζυγος του Dorine, 83, αυτοκτόνησαν, οι γείτονες βρήκαν τα πτώματά τους το ένα δίπλα στο άλλο, όπως και γράμματα προς τους οικείους τους. Η Dorine έπασχε τα τελευταία χρόνια από ανίατη ασθένεια και τον τελευταίο καιρό η υγεία της επιδεινωνόταν ραγδαία.

Και φυσικά παραθέτω το απόσπασμα που άγγιξε όλο τον κόσμο που ασχολήθηκε με την είδηση, του Πλάτωνας δεν ήταν η θεωρία με το μισό μας που ψάχνουμε για όλη μας τη ζωή?

Για την «Ντορίν του» στο πρόσφατο βιβλίο «Ιστορία της Ντ., ιστορία μιάς αγάπης» ο Γκορζ γράφει :

«Μόλις συμπλήρωσες τα 82, όμορφη, χαριτωμένη, ποθητή. Ζούμε μαζί 58 έτη και σε αγαπώ σήμερα, περισσότερο από ποτέ. Εσχάτως, σε ξαναερωτεύτηκα άλλη μια φορά, και να γνωρίζεις, φέρω μέσα μου ένα 'κενό', το οποίο εντούτοις με κατακλύζει, και που ξεπερνιέται μόνον όταν σε αγκαλιάζω».

27.9.07

Τι ‘νι?

Προ αμνημονεύτων χρόνων, οπότε και δε διάλεγα τα βιβλία που διάβαζα, η μούτερ μου ψώνιζε αποκλειστικά από τη ‘Σύγχρονη Εποχή’, βιβλιοπωλείο και εκδόσεις σαφώς αριστερών αποκλίσεων. Ελλείψει δε ιθαγενών Πιονέρων και αχτίδων στο Γαλάτσι υπήρξα μια περήφανη Νέα Πρωτοπόρος.

Μερικά από τα βιβλία της Σ.Ε. ήταν πολύ σοβιετικά και αδιάφορα, μερικά ίσως ήταν βαριά-μπας κ γι’ αυτό διαβάζω Connoly τώρα?-και άλλα ήταν πραγματικά σπουδαία.

Όοοολο το παραπάνω είναι μια εισαγωγή στα όσα θέλω να γράψω για μια ιστορία του Aziz Nesin, το «τι ‘νι?».

Δεν κατάφερα να βρω το βιβλίο κι έτσι μεταφέρω από μνήμης την ιστορία που είχα διαβάσει πριν καμιά 15-20ριά χρόνια. Παρακολουθούμε μια ομάδα ενηλίκων που έχουν βγει να φάνε όλοι μαζί, στην παρέα είναι ένα αγόρι με νοητική στέρηση, το οποίο συνεχώς δείχνοντας συνεχώς διάφορα πράγματα με το δάχτυλο ρωτάει επίμονα «τι ΄νι?» «τι είναι», δλδ. Εις εκ των συνδαιτημόνων προσφέρεται μεγαλόψυχα να απαντάει μια προς μια με σχολαστική ακρίβεια όλες τις ερωτήσεις του παιδιού. Βαθμηδόν αρχίζει να βαριέται, να αγανακτεί να, καταλήγει δε ημιαλλόφρων να παραληρεί ο ίδιος «τι ‘νι?».

Ο Ρίκος επαναλαμβάνει όσα τον καίει να γίνουν, δηλαδή «μετά θα πάμε στα μπαλάκια» επί 200 φορές ή «αύριο θα πάμε στην Ερέτρια». Όταν έχω κέφι στις πρώτες επαναλήψεις κάνω ότι δεν αντέχω να το ακούω άλλο, γυρίζουν τα μάτια μου υποτίθεται και λιποθυμώ, οπότε προσπαθούμε να έρθουμε σε μια συμφωνία, «θα το πεις άλλη μια φορά και τέλος κι εγώ θα κάνω μια τελευταία φορά τα καραγκιοζιλίκια μου». Όταν δεν έχω όρεξη τον αγνοώ ή μπορεί και να τον απειλήσω «άλλη μια φορά να το ακούσω και δεν θα πάμε». Εκεί έχει πλάκα, γιατί ως γνήσιο τέκνο των ισχυρογνωμόνων γονιών του θέλει να περάσει το δικό. Με κοιτάζει ολίγον τι παμπόνηρα, χτυπάει δοκιμαστικά τη 201η επανάληψη «θα πάμε μπαλάκια» και συμπληρώνει «το είπα, ναι, το είπα, (αλλά), θα πάμε μπαλάκια, ναι, θα πάμε». Και φυσικά πάμε.

26.9.07

Δάνειο λόγω φόρτου

Έχει πέσει πολλή δουλειά, οπότε καταφεύγω στην πρόχειρη μετάφραση ενός αισιόδοξου και πολύ ενδιαφέροντος κομματιού που τσίμπησα από την Kristina.

Τα παρακάτω bulletίνια είναι, κατ’ εμέ, η πεμπτουσία του αποτελέσματος της έρευνας. Παραθέτω τα αριθμητικά στοιχεία, όπου είναι διαθέσιμα, καθότι μηχανικοί άνθρωποι και οι αριθμοί είναι φίλοι μας:

  • Δείγμα που εξετάστηκε: 241 έφηβοι και ενήλικες στο φάσμα του αυτισμού, ηλικίας από 10 έως 52 χρονών την εποχή που ξεκίνησε η έρευνα.
  • Διάρκεια έρευνας τα 5 χρόνια.
  • Μελετήθηκαν 32 συμπτώματα στο φάσμα των στερεοτυπιών, της ανταπόκριση στα συναισθήματα των άλλων και της αλληλεπίδρασης με κόσμο.
  • Και το αποτέλεσμα? Τεκμηριώνεται για πρώτη φορά επιστημονικά ότι η μεγαλύτερη αναλογία των υπό εξέταση ανθρώπων παρουσίασε βελτίωση και όχι επιδείνωση. (Εδώ μας αποδιοργανώνει λίγο η έρευνα διότι «μεγαλύτερη αναλογία» δεν είναι ό,τι σαφέστερο, ίσως πρέπει να ανατρέξω στην ίδια τη δημοσίευση αν είναι διαθέσιμη).
  • Το 69% του δείγματος είχε και νοητική στέρηση-γεγονός που μειώνει την πιθανότητα βελτίωσης για ορισμένα από τα υπό εξέταση συμπτώματα.

Πέρα από το προφανές συμπέρασμα ότι μια τέτοια έρευνα δίνει κουράγιο στους γονείς, θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως μοχλός πίεσης ενάντια στην ιδρυματοποίηση των παιδιών ημών, λέω εγώ τώρα..

25.9.07

Είμαστε όλοι Βερολινέζοι?

Έχω την εντύπωση ότι πλην της φωτο πάνω δεξιά δεν έχω κάνει καμιά αναφορά ποτέ στο μεγάλο μου γιο, γεγονός που δυστυχώς δε με εκπλήττει. Από τη στιγμή που ο μικρός άρχισε να έχει περιπέτειες υγείας ο μεγάλος όχι μόνο σβήστηκε από τη συνολική εικόνα, αλλά ήταν στιγμές που τον ένιωθα ως εμπόδιο και όχληση.

Ένα σωρό οι βλακώδεις δικαιολογίες μέσα στο μυαλό μου: μου ‘τρωγε χρόνο που έπρεπε να περάσω με το μικρό, ήμουν πτώμα και διεκδικούσε τα αυτονόητα, τσακώνονταν μεταξύ τους με πάθος και ως γνωστόν ο κ.Ρίκος δε φταίει ποτέ και για τίποτα.

Κάποιος έπρεπε να την πληρώσει εν πάση περιπτώσει και εξαντλούσα με μια διεστραμμένη ευχαρίστηση τα περιθώρια που μια μητέρα μπορεί να γίνει σκύλα με το παιδί της (και δυστυχώς σε ένα 8χρονο παιδί αυτά τα όρια μπορούν να πάνε μακριά με το παιδί να υποχωρεί συνεχώς).

Η αλήθεια είναι ότι τις έβλεπα τις σταδιακές αλλαγές του Αργύρη, το πόσο εκλιπαρούσε την προσοχή, την αποδοχή και την τρυφερότητα, αλλά η προτεραιότητα άκουγε (και ακούει, μη γελιόμαστε) στο όνομα Ρίκος. Μέχρι που στα γενέθλιά του είδα το μεγάλο να φέρεται σκαιά στο μικρό, εκεί που τα υπόλοιπα πάρτυ άνιμαλς τα φόβιζε η παρουσία της ημίτρελης μανούλας και δεν κορόιδευαν το Ρίκο, ο Αργύρης του επετέθη και τον απομόνωνε.

Οπότε κάθισα και σκέφτηκα-ως άλλη Παπαρίζου-ότι πάντα για τις βλακείες του μικρού λέγαμε στο μεγάλο ότι είναι θέμα ηλικίας, θα μεγαλώσει και θα γίνει πρώτη παρέα. Οπότε έκανα τα κάτωθι που μέχρις στιγμής βλέπω να τελεσφορούν:

Μίλησα στον Αργύρη για το Θόδωρο, τις δύσκολες περιπέτειες που είχε ως μωρό, πόσο μας χρειάζεται όλους για να τον βοηθήσουμε να καταφέρει ό,τι για εκείνον είναι αυτονόητο.

Αποφάσισα χτες να δω κατά πόσο μπορούμε να ανταλλάξουμε δραστηριότητες. Ο Ρίκος έχει οπτικό πρόγραμμα που ο Αργύρης πάντα ζήλευε και μού ζητούσε να του φτιάξω. Με το δε Αργύρη ανέκαθεν διαβάζαμε-και τώρα παλεύουμε να το τηρήσουμε- μια ιστορία πριν πέσουμε για ύπνο.

Χτες, λοιπόν, ήταν η μέρα της αλλαγής, έβγαλα τους οφθαλμούς μου, αλλά έφτιαξα και πλαστικοποίησα το πρόγραμμα του Αργύρη χρησιμοποιώντας το ΜακΚουίν, τη Σάλλυ και όλους τους άλλους που έχουμε φάει στη μάπα όλοι οι γονείς, ο δε Ρίκος αναγκάστηκε να ακούσει ένα παραμύθι με ένα γουρουνάκι προτού μπορέσει να πάρει τα παιχνίδια του αγκαλιά για να κοιμηθεί. Ο Αργύρης ενθουσιάστηκε, η αισιοδοξία του μικρού ήταν πιο συγκρατημένη, διότι είδε άλλη μια κάρτα (‘ακούω την ιστορία’) να μπαίνει πρακτικά στο πρόγραμμα.

Όσο για τη μανούλα που έχει δυο καταστάσεις λειτουργίας σαν τα bits ένα πράγμα, (joy despite everything είναι η μία με το αντίστοιχο label, αυτοκτονικές τάσεις είναι η δεύτερη με το label το γνωστό μαύρο σκυλί’) ενημερώνει το φιλοθεάμον κοινό της ότι χτες ήταν μια μέρα ξέφρενης χαράς.

24.9.07

Ακατάσχετη λογοδιάρροια!!

Τελείωσα τον John Douglas, ήταν μια ελαφρά απογοήτευση, σε σχέση με τα «Στο μυαλό των serial killers Ι+ΙΙ», «Cases that haunt us», εγχειρίδια στα οποία είχα εντρυφήσει και ξεχώριζα το serial killer με το που θα έστριβε τη γωνία. Το δε ύφος ώρες ώρες μού θύμιζε κάτι αστυνομικά που διάβαζα ως παιδούλα και έβριθαν εκφράσεων του τύπου: «Η μητέρα τους, λεπτή και καστανή, τους σέρβιρε κουλουράκια».

Καθότι Σαββατοκύριακο όμως πρόλαβα άλλο ένα: τους «Περιπλανώμενους» του Γιαν Χενρικ Σβαν. Το βιβλίο το αγόρασα για τη μία από τις παράλληλες ιστορίες του, αυτήν της Σεσίλιας, της μητέρας ενός αυτιστικού 5χρονου-κι ήταν και η ιστορία που κυρίως μου άρεσε εν τέλει. Ο συγγραφέας είτε έζησε εκ του σύνεγγυς την ιστορία της γυναίκας ως εθελοντής ανθρωπιστικής οργάνωσης (διότι έχει τέτοια δραστηριότητα), είτε άκουσε πολύ προσεχτικά τι είχε να του πει, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: πολύ πιστή αναπαράσταση.

Κοινά σημεία μεταξύ της μαμάς και εμού που εντόπισα: η κούραση της μαμάς, ξυπνάει το πρωί και περιμένει την ώρα που θα κοιμηθεί, μετράει τα λεπτά. Αυτό ίσχυε και για μας, μέχρι που μπήκαμε σε οπτικό πρόγραμμα και τώρα ενίοτε υπάρχει εξάντληση αλλά δε συγκρίνεται με πριν.

Φαντασιώσεις της μαμάς: ο μικρός δε μιλάει, οπότε η μαμά του ονειρεύεται ότι μια μέρα ξυπνάει κι ο μικρός επικοινωνεί κανονικά, όχι μόνο σουηδικά, αλλά και σε άλλες γλώσσες. Θυμάμαι την εποχή που ο Ρίκος δε μιλούσε καθόλου ένα όνειρο το στο οποίο με έλεγε μαμά, και πώς ξύπνησα το πρωί. Και κλάαααααμα η κυρία, που λέει κι ο Χάρυ Κλυν.

Απομόνωση: όταν η μαμά παίρνει το μικρό από το σταθμό παραμένει πάντα σε απόσταση από τις άλλες μαμάδες. Ονειρεύεται ότι μένει μόνη με το γιος της σε μια θαλασσινή σπηλιά. Στο τέλος βέβαια είναι η Σεσίλια εκείνη που προσπαθεί να σπάσει τον κύκλο απομόνωσης, συνοδεύει το γιο της στον παιδικό σταθμό, την προσεγγίζουν τα άλλα παιδιά κι εκείνη σκέφτεται ότι μπορεί να τη βοηθήσουν να κοινωνικοποιήσει το γιος της. Νομίζω σε μια τέτοια φάση ανοίγματος προς τον έξω κόσμο είμαι κι εγώ-αλλά είναι δύσκολο.

Εφημερίδες: η Σεσίλια διαβάζει το mail μιας Τουρκάλας που ο 22χρονος αυτιστικός γιος της σκίζει εφημερίδες σε λωρίδες νυχθημερόν. Στο νοσοκομείο Necker είχαμε συναντήσει έναν νεαρό που έκανε το ίδιο με ψαλίδι. Όσο για μας, επί χρόνια υπήρξε το πάθος μας, τόνοι εφημερίδων, με προτίμηση στις οικονομικές και τη γαλάζια με τις αγγελίες της Καθημερινής ώσπου κάποια στιγμή δεν πήγαινε άλλο. Είχαμε ξεκινήσει πρόγραμμα, είχαμε βρει άλλες δραστηριότητες πιο λειτουργικές ως κίνητρα και για ένα διάστημα διαβάζαμε εφημερίδες κρυφά, όπως οι παλιοί το Ριζοσπάστη, καλή ώρα. Πλέον ο Ρίκος το ‘χει συνειδητοποιήσει ότι την εφημερίδα τη διαβάζουμε, δεν τη σκίζουμε και αν τολμήσει μετά φόβου θεού να ψελλίσει "Δώσε μού εφημερίδα" η μανούλα θα τον αναγκάσει να πει όλο το ποιηματάκι: "Τι??? Εφημερίδα, Ρίκο?? Τι να την κάνεις την εφημερίδα, Ρίκο???" (Ρίκος, από το βάθος του πηγαδιού: Να τη σκίσω….) "Τιι???Να τη σκίσεις??? Τη διαβάζουμε την εφημερίδα Ρίκο, τι την κάνουμε?? ΤΗ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ!, ακούω, τι την κάνουμε??" Και ούτω καθεξής, της επιμονής της μαμάς ουκ έσται τέλος.

Εν συντομία να αναφέρω τις στερεοτυπίες με το φαγητό (μακαρόνια με κέτσαπ) που έχει ο μικρός του βιβλίου, εμείς κι εκεί έχουμε σημαντική πρόοδο-αν και τα μακαρόνια πρέπει να αποτελούν ένα all time classic-και την εμμονή με τα ίδια βίντεο-το δικό μας πάθος είναι ο αξεπέραστος Μπομπ ο Μάστορας.

Τελευταία κοινά σημεία Σεσίλιας-Μαριλέ είναι η ευσυγκινησία και η ευθυξία. Σαφές το πρώτο, αναλύω το δεύτερο. Ένα παιδάκι τής κάνει μια παρατήρηση ότι ο μικρός της παραείναι μεγάλος για καρότσι κι η Σεσίλια απαντάει τσουχτερά μεν, αλλά λυπάται που το παιδί φεύγει και δεν έχει την ευκαιρία να του πει περισσότερα. Τέτοιες κρίσεις παράνοιας με πιάνουν κι εμένα όταν ένα παιδάκι κοροϊδέψει το Ρίκο. Μού ‘ρχεται να το στείλω στους γονείς του με μια τόσο φριχτή βρισιά που όταν τους τη μεταφέρει δεν θα πιστέψουν ότι του την είπε ενήλικας. Προς το παρόν συγκρατούμαι όμως, ω ναι!