27.8.09

Όπου η επίμονη αναγνώστρια δεδικαίωται

Όταν διαβάζεις μανιωδώς, κάποια στιγμή η (αυτο)διάγνωση σου σερβίρεται μέσα στο πιάτο (αντιγράφω από τη σελ.42 του Θεωρία και Πράξη της Ομαδικής Ψυχοθεραπείας, Γιάλομ)

«Πολλοί θεραπευόμενοι που παραπονιούνται για έλλειψη νοήματος είναι βυθισμένοι σε μια νοσηρή απορρόφηση στον εαυτό τους, η οποία παίρνει τη μορφή της καταναγκαστικής ενδοσκόπησης ή μιας κοπιώδους προσπάθειας αυτοπραγμάτωσης».

Εύληπτο κι ενδιαφέρον μέχρις στιγμής, με τη μόνη ένσταση ότι αναφέρει πλήθος και πάθος ανθρώπων που υποβάλλονται σε ομαδική θεραπεία όπως διάφορους ασθενείς, ανθρώπους εξαρτημένους, σεξουαλικά κακοποιημένους, διαζευγμένους, πενθούντες, αλλά δεν έχω βρει αναφορά σε ομάδα αυτοβοήθειας γονέων ανάπηρων παιδιών.

Βέβαια είμαι ακόμα στη σελίδα 50 κάτι σε σύνολο οχτακοσίων.

26.8.09

Και πάλι οφ για λίγο

Ας τα πάρουμε ένα ένα τα ανησυχητικά σημάδια:

Περιμένω να μπω στο highspeed και δίπλα μου είναι ένας ηλικιωμένος με τον 45άρη γιο του που είναι-ας τολμήσω τη διάγνωση-αυτιστικός και μερικά σουσούμια του μου θυμίζουν οδυνηρά το Θόδωρο. Είτε ο γιος του κρατάει το χέρι είτε ο πατέρας τον πιάνει, μιλάνε σιγά και ήρεμα και λένε όλα τα προφανή και καθησυχαστικά που λέω κι εγώ με το Ρίκο, «πάμε στην Αθήνα, στις 20.00 ακριβώς θα φύγει το πλοίο» κλπ. Συνειδητοποιώ ότι η κυρία που είναι απέναντι είναι η σύζυγος και μαμά, οπότε του λέω να μετακινηθώ για να κάθονται όλοι μαζί. Με το πιο τρυφερό ύφος του κόσμου (τρυφερό και πειραχτικό προς εκείνη) μου λέει ότι είναι 55 χρόνια μαζί, καλό θα τους κάνει το λίγο χώρια.

Άρα ο άνθρωπος είναι 70 τουλάχιστον χρονών, έχει ζήσει τον αυτισμό επί 45ετία υπολογίζω, κι όμως φοράει φρεσκοσιδερωμένο μπλουζάκι, η κυρία του είναι μια περιποιημένη κυρία με ωραίες πέρλες στο λαιμό, εκ περιτροπής μιλάνε και κρατάνε το χέρι με τόση γλύκα και ηρεμία στο γιο τους και ανταλλάσουν οδηγίες, «μη χαθούμε, θα ‘σαι ή μαζί μου ή με τη μητέρα σου». Κάνοντας μια προβολή στο μέλλον μου (μας) δεν μπορώ να με φανταστώ έτσι, αλλά με τίποτα.

Είναι Σεπτέμβρης και δεν με έχει καταλάβει το λογικό άγχος για το σχολείο του Ρίκου. Όλα αλλάζουν, η δασκάλα, η βοηθός, ο διευθυντής πιθανότατα κι είμαι σε μια ζεν κατάσταση.

Λέω να ξαναγράψω μόλις βγω από τη νιρβάνα.

(να ‘χαμε να λέγαμε πολύ πιθανόν να αποδειχτεί το ποστ και να ξαναγράφω σε δυο ώρες, αλλά μάλλον το βλέπω είτε με την επιστροφή του Ρίκου τη Δευτέρα ή με τα σχολεία)

25.8.09

Αν μοιάζεις το ξέρεις?


Έρχεται να παίξουν ένας φίλος του Αργύρη που μόνο τη στιγμή που τον αποκαλεί έτσι ο Ρίκος συνειδητοποιώ πόσο μοιάζει με:

«Ποντίκι!»

Ο Αργύρης το καταλαβαίνει επίσης, κοκκινίζει και προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα:

«Εεεε, δε λέει εσένα, τη μπλούζα σου λέει».

Η μπλούζα του μικρού είναι κάτασπρη, αλλά ευτυχώς δεν αποκωδικοποιεί τίποτα από τα παραπάνω.

24.8.09

Κι η αναπόφευκτη επιστροφή

Τα καλά βιβλία των διακοπών (διότι υπήρξαν και λιγότερο συναρπαστικά):

Μέριλυν Γιάλομ, ο καιρός των καταιγίδων, εντυπώσεις-απομνημονεύματα γυναικών που έζησαν τη γαλλική επανάσταση.

Η μεγάλη απάτη: από τα κεφάλαια για το μόλυβδο και τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα και μετά το βιβλίο απογειώνεται.

Η βιογραφία του Οσκαρ Ουάιλντ: το καθυστερώ όσο πλησιάζω στο σκάνδαλο την αποκαθήλωση και το διασυρμό. Ο Ουάιλντ διαγράφεται όσο πνευματώδης αναμένεται αλλά και αναπάντεχα καλός και αθώος-επιπλέον πολύ αξιόλογη η σύζυγος Κονστάνς για την οποία πάντα ήθελα να μάθω.

Ο μεγάλος αποχαιρετισμός: καταπληκτικός, απορώ τι με είχε κάνει να ψυχρανθώ με τον Τσάντλερ, (όχι το ΕΜΠ, όχι το ΕΜΠ, σε προλαβαίνω)

Δάφνη ντι Μωριέ, Ρεβέκκα κι εξαδέλφη Ραχήλ

Εξιλέωση

Ρίκος: η πιο καλή στιγμή μάλλον ήταν ο χτεσινοβραδινός αποχαιρετισμός μας που για πρώτη φορά δεν ήθελε να με αποχωριστεί-καλά ίσως τον αδικώ λίγο, πάντως υπήρξαν δύσκολες περιστατικά.

Εγώ: διαπίστωσα (και εξεπλάγην) ότι δεν είναι όλος ο κόσμος έτοιμος να σκοτώσει και να αυτοκτονήσει ανά πάσα στιγμή (όπως εγώ καλή ώρα), ότι μπορείς να έχεις παιδιά και να μην είσαι πικρόχολος με το ένα και μονίμως υπ’ ατμόν με το άλλο. Αν υπήρξα ελάχιστα φυσιολογική αυτό συνέβη τις τελευταίες μέρες.