2.11.07

De profundis (ένα ακόμα)

Περιμένω στην αναμονή ενός ιατρείου και διαβάζω. Μαζί μου περιμένουν κι ένας μπαμπάς με το κοριτσάκι του. Πιθανολογώ ότι είναι στην ηλικία του Θόδωρου ή και λίγο μικρότερο. Ο μπαμπάς διαβάζει, η μικρή ακούει κι εγώ εκπλήσσομαι από την ηρεμία και την ησυχία του ζεύγους μπαμπά-κόρης. Με φαντάζομαι να περιμένω με το Θόδωρο, είναι μια πολύ πιο ζωντανή και θορυβώδης σκηνή!

Αυτό που με εκπλήσσει ακόμα περισσότερο είναι ότι νιώθω σκέτη απορία για την εικόνα, σαν να παρατηρώ μια άλλη μορφή ζωής. Ίσως και συμπάθεια, διότι το κοριτσάκι είναι ευγενέστατο και δείχνει έξυπνο. Ένιωθα πάντα έτσι απέναντι στο φυσιολογικό?

Την εποχή που είχαμε τα άμεσα προβλήματα υγείας (τον όγκο, τις ανεξέλεγκτες κρίσεις) σίγουρα δεν ήμουν έτσι. Θυμάμαι ένα πελώριο μίσος απέναντι στα υπόλοιπα παιδιά πλην του Θόδωρου (ακόμα και το δικό μου, τον Α. δεν άντεχα). Έβλεπα γονείς που θεωρούσα χειρότερους από μένα (ας περάσει ασχολίαστο), κι όμως ήξερα ότι τα παιδιά τους ήταν σε καλύτερη μοίρα από το δικό μου. Ένιωθα ότι επρόκειτο για μια ευτυχία που ενώ την άξιζα, δεν την είχα. Άλλοι με λιγότερα εχέγγυα την απολάμβαναν χωρίς καν να την αντιλαμβάνονται και να την εκτιμούν.

Έβλεπα πολύ συχνά ένα όνειρο τότε, είμαι μπροστά σε ένα τοίχο νερού-έναν μαύρο καταρράχτη-και συνεχώς πλησιάζω με χαμηλή αλλά σταθερή ταχύτητα.

Δεν ξέρω πώς θα τέλειωνε η ιστορία αν δεν τέλειωνε καλά. Ο Ρίκος άλλαξε πολύ αφού απαλλάχτηκε από τις κρίσεις. Μεταλλάχτηκε σε ένα χαρούμενο παιδί, πολύ δυναμικό (έως πάρα πολύ ενίοτε) και παρέσυρε κι εμένα έξω από τη μαύρη τρύπα της αυτολύπησης. Νομίζω ότι η όλη ιστορία με βοήθησε να αντιληφθώ τι μπορώ να αντιμετωπίσω όσον αφορά τα παιδιά μου και τι όχι, ο αυτισμός του Ρίκου όπως είναι τώρα σίγουρα παλεύεται.

Οι άλλοι ήταν έξω από το οπτικό μου πεδίο λόγω επιλογής, μετά λόγω συνθηκών, σιγά σιγά μπαίνουν στη συνολική εικόνα και δεν είναι επώδυνη η παρουσία τους. Εμείς κάνουμε τα βήματά μας προς αυτούς, μένει τώρα να μας προσεγγίσουν κι εκείνοι.

ΥΓ. Στους μπαμπάδες των τέκνων μας (και σε έναν εξ αυτών ειδικά) που νομίζω ότι είναι ένα βήμα πίσω από μας στη θαυμαστή περιπέτεια που λέγεται «αποδοχή».

1.11.07

Εγεννήθη ημίν κολλητός

Ενώ η μανούλα κάνει το socializing της στο δίκτυο, ο νέος απέκτησε τον πρώτο υποψήφιο φίλο. Το όνομά αυτού Λαυρέντης. Δεν είμαστε σε φάση να βγούμε για μπίρες ακόμα, αλλά για να φτιάξουμε ένα παζλ θα υπάρξει συνεργασία.

Ίσως το Λαυρέντη τον τραβάει ότι ο δικός μας είναι με τη συνοδό που ασχολείται αποκλειστικά μαζί του. Έχω διαπιστώσει ότι τα παιδιά ψοφάνε να πλησιάσουν έναν ενήλικα που δείχνει αφοσιωμένος στο παιχνίδι. Δεν αποκλείεται να είναι μπλαζέ τύπος (καλή ώρα) που δεν μπορεί τα αγριεμένα πλήθη (ώχου μωρέ τσιρίζουν, σκορπάνε τουβλάκια, αυξάνουν την εντροπία), το θέμα είναι ότι το ντουέτο έγινε τρίο.

Συζητούσαμε με ιδιαίτερο ενθουσιασμό το θέμα ενώπιον του Αργύρη-ο οποίος άρχισε τις σικέ απορίες, γιατί ο Θόδωρος έχει μόνο ένα φίλο, εγώ έχω όλη την τάξη, του αρέσει η μοναξιά κλπ. Λέω σικέ, διότι νομίζω ότι όλες τις απαντήσεις αυτές τις ξέρει ήδη. Ίσως η επανάληψη τον βοηθάει να συλλάβει τη διαφορετικότητα του Θόδωρου ή και να νιώσει σε κάποιο βαθμό τυχερός ο ίδιος ("ναι μεν ασχολείται η μούτερ ολημερίς κι ολονυχτίς μ’ αυτόν, αλλά αυτός έχει πρόβλημα ενώ εγώ είμαι καλά").

Κατά τ’ άλλα οι υπαρξιακές ανησυχίες συνεχίζονται. Προσπαθώ να προσδιορίσω ποιο μέρος από μένα είναι η δουλειά μου, ώστε να δω αν θα το ακρωτηριάσω χωρίς πολλούς συναισθηματισμούς, οψόμεθα.

31.10.07

Τα δικά μου αυτιστικά στοιχεία

Ιδιαίτερα αγχωτικές μέρες οι τελευταίες. Ο Ρίκος έχει αποδιοργανωθεί, είναι επιθετικός με τη συνοδό του, στο σπίτι, γενικά δε μαζεύεται.

Ξυπνάω στα μέσα της νύχτας, σκεφτόμενη διάφορα. Αν ήταν λάθος το κανονικό νηπιαγωγείο για φέτος, ότι μόνο εγώ τον οργανώνω στοιχειωδώς, αρχίζω να ρίχνω το φταίξιμο σε όλους. Φταίει η γιαγιά του που δεν είναι σταθερή απέναντι του, φταίει ο μπαμπάς του που δουλεύει αντί να είναι από πάνω του όσο λείπω(?), φταίει το κεφάλι το κακό μου για να θυμηθούμε Βάρναλη και τα κομμουνιστικά παιδικάτα μας.

Όταν καταλαμβάνομαι από τέτοια μεσσιανικά σύνδρομα, το επόμενο προς εξέταση θέμα αυτές τις μικρές ώρες, είναι η δουλειά μου. Θυσιάζω κάποια χρήματα και παίρνω μειωμένο ωράριο ή αυτό συνεπάγεται πλήρη επαγγελματική καταβαράθρωση? (σιγά τη Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη είναι η επόμενη σκέψη).

Τέτοιες νύχτες ακολουθούνται από όργιο αγορών. Το πρωί γράφω σε ηλεκτρονικά καταστήματα και παίρνω κάρτες για το Θόδωρο. Γράφω στην Πολιτεία για μένα. Αγοράζω υλικό λογοθεραπείας με την ψευδαίσθηση ότι αγοράζω την πρόοδο του Θόδωρου. Αγοράζω βιβλία επειδή δεν έχω χρόνο να τα διαβάσω με τους ρυθμούς που τα αγοράζω. Κατευνάζω έτσι προσωρινά την Ανώνυμη Καταναλώτρια που κρύβεται μέσα μου, μέχρι να ξανασηκώσει κεφάλι.

30.10.07

αντί απαντήσεων στα σχόλια

Κουρίτσια, έχω πρόβλημα με τα σχόλια, οπότε κάνω ποστ.
Αθηνά, όλο λέμε να την αφήσουμε την έρμη τη Τζέην κ όλο την πιάνουμε, όχι τπτ άλλο αλλά θα φταρνίζεται και θα σκάσει κανένα εμφύτευμα (φυσικά και ζηλεύω που είμαι 75Β με το ζόρι).
Δε θα συμφωνήσουμε στο συγκεκριμένο θέμα επουδενί, αλλά μικρό το κακό (νομίζω).
Το θετικό που βρίσκω στην όλη ιστορία είναι ότι γίνεται κουβέντα για τον αυτισμό εκεί πέρα. Εμείς εδώ αντιμετωπιζόμαστε σαν Αρειανοί και μέχρι πρότινος η νηπιαγωγός άκουγε αυτισμός και νόμιζε ότι ο Ρίκμαν θα βγάλει κανένα αυτόματο να τους φάει όλους-από τη μαμά κινδυνεύετε κουτά, από το Ρίκμαν χλωμό.
Μαριλένα, συνονόματη, τιμή μας που κοπιάσατε. Θα σας επισκεφτώ με την άνεσή μου αργότερα. Προς το παρόν να μεταφέρω τη συγκίνησή μου βλέποντας το βιβλίο της Σου στα αγαπημένα σας, σε ένα σχόλιο προς την εκλεκτή Νερίνα το είχα αναφέρει το συγκεκριμένο βιβλίο. Φιλιά.

It's Tuesday I 'm in love!

Και το όνομα αυτού Μισέλ Ουελμπέκ. Μου θυμίζει λίγο Ντελίλλο, αλλά με τον Ουελμπέκ μπορώ να ταυτιστώ περισσότερο. Αποσπάσματα από τα Στοιχειώδη σωματίδια.

"Εν μέσω της μεγάλης φυσικής βαρβαρότητας, τα ανθρώπινα πλάσματα καταφέρνουν (σπάνια) να δημιουργήσουν μικρές ζεστές φωλιές που λούζονται στην ακτινοβολία της αγάπης. Μικροί κλειστοί ιδιωτικοί χώροι, όπου βασιλεύουν η ενδοϋποκειμενικότητα και ο έρωτας."

"Για αρκετά χρόνια ο γιος μου με πλησίαζε και ζητούσε την αγάπη μου. Ήμουν απογοητευμένος, δυσαρεστημένος από τη ζωή μου, και τον απέρριπτα-περιμένοντας να νιώσω καλύτερα. Μα δεν ήξερα τότε πως εκείνα τα χρόνια θα διαρκούσαν τόσο λίγο."

"Μετά από μερικά χρόνια δουλειάς, η σεξουαλική επιθυμία εξαφανίζεται και οι άνθρωποι επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους στη γαστρονομία και τα κρασιά."

"Δε χρησιμεύω πουθενά. Είμαι ανίκανος να παράγω όλα αυτά τα αντικείμενα που με περιβάλλουν, που τα χρησιμοποιώ ή που τα τρώω με βουλιμία, δεν είμαι καν σε θέση να κατανοήσω τη διαδικασία παραγωγής τους. Απόλυτα εξαρτημένος από την κοινωνία που με περιβάλλει, της είμαι προσωπικά σχεδόν άχρηστος..[..].. Αμείβομαι ωστόσο κανονικά, και μάλιστα καλά, αρκετά παραπάνω από το μέσο όρο." Λόγια του Μπρυνό, καθηγητή φιλοσοφίας στη μέση εκπαίδευση. Στον αντίποδα βάζει μηχανικούς και ειδικευμένο τεχνικό προσωπικό. Παρότι μηχανικός, θα ήθελα όλη τη σχετική σελίδα να την αντέγραφα, να τη μεγέθυνα και να την κολλούσα πίσω από το γραφείο μου, βέβαιη απόλυση.

Ξεκινήσαμε με το Ρίκο λεξούλες, γραμμένες με μικρά γράμματα. "Θοδωρής" είναι η μία και "μαμά" η άλλη. Αρχικά έδειξε ενδιαφέρον, τις ξεχωρίζει μεταξύ τους. Αφού το είπαμε μερικές φορές, "τι λέει εδώ", "Θοδωρής", "τι λέει εδώ?" "μαμά", προκειμένου να επισπεύσουμε τη διαδικασία έκανε τη συγχώνευση και καθάρισε: "λέει η μαμά του Θοδωρή".

29.10.07

Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα

Τέλειωσα το ΣΚ την Εγκυκλοπαίδεια του θανάτου, δεν είναι σε καμία περίπτωση καταθλιπτικό βιβλίο. Πρόκειται για ένα μωσαϊκό πληροφοριών σχετικά με τις αιτίες που μας οδηγούν στον Κύριο και Δημιουργό μας, ενδιαφέρουσα ιδέα, σκανδαλώδης μετάφραση.

Παρόλα αυτά έπρεπε να φυλάγομαι λίγο από τον Αργύρη, κάθε κεφάλαιο άρχιζε με την εικόνα μιας ταφόπλακας και ο νεαρός έχει ένα άγχος με τα του θανάτου. Νομίζω διάβαζα ότι γύρω στα 7 χρόνια τους τα παιδιά συνειδητοποιούν το αναπόφευκτο και το οριστικό του πράγματος. Ο Αργύρης είναι 8 χρονών και θυμάμαι να με ρωτάει παλιότερα, αν όλοι μα όλοι πρόκειται να την κάνουμε κάποια στιγμή για τόπους χλοερούς. Ευτυχώς δεν έχουμε θίξει ακόμα το τι γίνεται μετά διότι τι λέει μια πτωχή αγνωστικίστρια στο τέκνο αυτής?

Στην Ερέτρια ο Ρίκος είχε αιχμαλωτίσει κάτι σκουλήκια που θέλοντας και μη επιδίδονταν αβέρτα σε ελεύθερες πτώσεις από το σκαλί. Κάποια στιγμή η ευαίσθητη καρδιά ενός εκ των αθλητών δεν άντεξε άλλο τη δυνατή συγκίνηση και παρέδωσε το πνεύμα. Ο Ρίκος απόρησε, «Το σκουλήκι χάλασε!». Μανούλα: «Δε χάλασε, ψόφησε». Το έλεγε σωστά μετά, «το σκουλήκι ψόφησε». Είπαμε και για τα σκαθάρια, τα μυρμήγκια ότι δε χαλάνε αλλά πεθαίνουν, αλλά δεν πιστεύω ότι εμπέδωσε τη διαφορά. Σκεφτόμουν ότι είναι παρήγορη ιδέα ότι ο Ρίκος μπορεί ποτέ να μην έχει μεταφυσικές αγωνίες.

ΥΓ. Πραγματικά βαρύ βιβλίο που σου προκαλεί δύσπνοια για αυτό το θέμα είναι οι Φανταστικοί Θάνατοι.

28.10.07

Κάρτα: Λέω τα νέα μου


Πήρα το καραβάκι, πήγα Ερέτρια, έπαιξα με τα μπαλάκια, έριξα χώματα, πέταξα πετρούλες, έφαγα φαγητό, ΔΕΝ έκανα μάθημα, κοιμήθηκα, ξύπνησα, έπαιξα με τα σκαθάρια, έπαιξα με τα μυρμήγκια, πέταξα μπαλάκια, τέλος η Ερέτρια, έκανα μπάνιο, έκανα τα μαλλιά και το σώμα, αύριο πάλι Ερέτρια (αμ δε)!

ΥΓ. Για τους μη μυημένους η κάρτα "λέω τα νέα μου" είναι μια από τις κάρτες του οπτικού προγράμματος, εμείς πακτώνουμε τον νέο κάπου, του κρατάμε τα χέρια και προχωράμε στο παρασύνθημα. Συνήθως τα νέα τα εκμαιεύουμε με χειρουργικές διαδικασίες. Όταν πρόκειται όμως για Ερέτρια το πουλάκι μου λαλεί αυτοβούλως, με ιδιαίτερο κέφι και λέει όλα τα παραπάνω.