19.9.08

Ο Λουκ κι ο Χανς o Σόλο



Οι Τζεντάι με τα φωτόσπαθα, κάνουν πόζες στην πρώτη φωτογραφία και ζαρώνουν σαν τυφλωμένα ποντίκια με την εισβολή της μητέρας-Νταρθ Βέιντερ στη δεύτερη.

Μιλώντας χτες με το Βαγγέλη, μου είπε πόσο τρέντυ είναι αυτά τα φωτάκια-glow sticks και στις κατασκηνώσεις με αυτιστικά άτομα. Είμαι πολύ κοντά στην ενοποιημένη θεωρία του αυτισμού πλέον.

Λείπω κι ο κόσμος προχωράει κατά την απουσία μου: διακόπηκε στην Αμερική η έρευνα για το chelation, που υπόσχεται απαλλαγή του οργανισμού από τα βαρέα μέταλλα και θεραπεία από τον αυτισμό. Ο λόγος της διακοπής της έρευνας είναι οι φόβοι για τις παρενέργειες της θεραπείας. Ελληνική ανταπόκριση εδώ.

17.9.08

Αμυγδαλαί κρεατάκια-αφαιρούνται



Εδώ και μέρες μετράμε αντίστροφα τη μέρα που θα πάμε για κρεατάκια-αμυγδαλές. Ο αλγόριθμος πήγαινε ως εξής: «Θα κοιμηθούμε x φορές στην Αθήνα, ψ φορές στην Ερέτρια, θα πάμε στο νοσοκομείο, θα πονάει λίγο ο λαιμός μετά, αλλά εκεί θα πάρουμε φωτάκια». Όπου φωτάκια αυτά της φώτο. Τα πήρε μια μέρα σε ένα πάρτυ ο Αργύρης στη Νάξο κι ο μικρός ενθουσιάστηκε. Ο παππούς έψαξε σε κυνηγετικά είδη, είδη αλιείας, είδη πάρτυ, μέχρι που τα βρήκε, και σήμερα μόλις ξυπνήσει από τη νάρκωση οι γονείς ρέιβερ θα του τα δώσουν. Boogie night απόψε στην κλινική.
ΥΓ. Είχες δίκιο, δεν άντεξα να μην ποστάρω :-).

Μπον απετίτ

Από το καλοκαίρι κι έπειτα του Ρίκου του κόλλησαν οι απορίες τι πάει πού. Όπως κάθεται και βλέπει το νερό που στροβιλίζεται στην τρύπα του μπάνιου πρέπει να απαγγέλουμε εκ περιτροπής: «Πού πάει το νερό? Στην τρύπα, στο σωλήνα, στην αποχέτευση, στη θάλασσα».

Τρώμε: «πού πάει το φαϊ?», «στο στομάχι, στην κοιλίτσα, στα κακά». «πού πάει ο χυμός? Στα τσίσα». Κάπου εκεί κακά και τσίσα προσπαθούμε να κάνουμε την (αυθαίρετη) διάκριση μεταξύ υγρών και στερεών.

Χτες τρώγαμε με τα πεθερικά και πλήθος λαού, οπότε ο Ρίκος με τη σούπα μπερδεύτηκε: «πού πάει η σούπα?», καθότι ούτε ακριβώς στερεό ούτε υγρό. Είπα να πω «στα τσίσα» και να μην ανοίξω εσχατολογική συζήτηση, αλλά ο Ρίκος δεν τσιμπάει εύκολα οπότε μεταξύ πρώτου και δεύτερου πιάτου μπορεί να είπαμε και πέντε δέκα φορές τη λέξη, με φωνή πάντα στεντόρεια.

16.9.08

Από αυτισμό ξέρεις? (εσένα, στο σχολείο λέω)

Θόδωρος μετά την πρώτη μέρα, σε απάντηση της κλασικής ερώτησης των νέων της ημέρας- «πώς πήγε το σχολείο?»

Ρίκος:«Έγραψα τη μπλούζα από ένα παιδάκι»

Δεύτερη μέρα: «Χτύπησα ένα παιδάκι»

Αν κρίνω από το πώς κλιμακώνεται, σήμερα είναι η μέρα του: «Σκότωσα και έγδαρα το σκαλπ από ένα παιδάκι».

15.9.08

Vengeance is mine

κατά το βιβλικό, και τρώγεται κρύα, κατά το κοινώς λεγόμενο.

Επί χρόνια τρώγαμε όλοι τα νιάτα μας να κάνουμε το νέο να πει μια λεξούλα.

Λογοθεραπεύτρια, εγώ, ο οποιοσδήποτε: «Η πόρτα είναι κλειστή. Τι είναι η πόρτα? Κλεί-στη. Για πες, Ρίκο, είναι κλεί-?». Αυτό επί 17 φορές στην καθησιά μας.

Εδώ και μερικές μέρες ο Θοδωρής άρχισε να εφαρμόζει κάτι παρόμοιο σε μας.

Εργοθεραπεύτρια: «Τι είναι το παράθυρο, Θοδωρή?»

Είναι από τις φορές που έχει αποφασίσει να απαντήσει και δη με το παραπάνω: «Είναι ανοιχτό, δεν είναι κλεί-?. Μόνος σου, δεν είναι κλεί-?». (το 'μόνος σου' είναι λάθος γένος)

Εργοθεραπεύτρια: «Πότε βγαίνει ο ήλιος?»

Ρίκος: «Ο ήλιος βγαίνει τη μέρα. Πότε βγαίνει ο ήλιος? Τη με-?»

Το ξεσήκωσε κι ο Δ και μονολογεί απηυδισμένος ώρες ώρες: «Η μαμά σας λέει πάλι μα-?, τι λέει η μαμά σας?».

Τα τέκνα σεμνύνονται, ερυθριούν, κλίνουν το κεφάλι και προς το παρόν δεν ολοκληρώνουν τη φράση.