8.5.09

Έτσι είναι αν έτσι σας αρέσει

Πέγκυ (η ειδική παιδαγωγός) και Ρίκος (ο Ρίκος) ξεπερνάνε σιγά σιγά τα 4 βασικά συναισθήματα και περνάνε σε πιο εκλεπτυσμένα πράγματα όπως «βαριέμαι», «κουράστηκα», «χόρτασα», «μού αρέσει», «δεν το γουστάρω μία».

Ειδικά στο «μ’ αρέσει-δε μ’ αρέσει» το φτωχό παιδί βγάζει έναν τόσο σπλαχνικό και συμπονετικό εαυτό!

Ρ: στο σχολείο έφτυσα το Μιχαήλ

Κάποια φωνή της λογικής, δεν θυμάμαι ποια: Γιατί παιδί μου?

Ρ: γιατί μου αρέσει να τον φτύνω

Αντίλογος: Μα τότε να σε φτύνει κι εκείνος!

Ρ: όχι, δε θα με φτύνει, γιατί δε μού αρέσει, να σε φτύσω κι εσένα?

Φωνή: αν με φτύσεις θα το πω στη μαμά και το μπαμπά.

Ρ: όχι, δεν θα το πεις γιατί δε μου αρέσει να το πεις.

(αυλαία)


7.5.09

Η ώρα του banner?

Θα μπορούσα να το αποδώσω στην εσπρεσιέρα που πήραμε στη δουλειά και πρέπει να πίνουμε έκαστος 7 εσπρέσσο ημερησίως για να τηρήσουμε το συμβόλαιο με την εσπρεσοεταιρεία, αλλά το γεγονός είναι ότι εσχάτως βρίσκομαι σε παροξυσμό.

Εξηγούμαι: εν όψει κλεισίματος των σχολείων ψάχνω άνθρωπο για το πρωινό του Ρίκου, καθότι η μεσημεριανή κοπέλα αποχωρεί. Από την άλλη σκέφτομαι να κάνω και μια κρούση στη δασκάλα του μήπως του κάνει μάθημα τις μέρες των διακοπών να εμπεδώσει αυτά τα καταραμένα τα «ευ» και «αυ».

Παλιά γελάγαμε με ένα συνάδελφο που ήξερε για το μπλογκ και μ΄άκουγε να γκρινιάζω ότι δε βγαίνω οικονομικά με τα μαθήματα κι είχε κάνει την εξής πρωτοποριακή πρόταση: «βάλε ένα μπανεράκι στο blog που θα λέει, γίνε ο χορηγός της λογοθεραπείας του Ρίκου!» Αν δεν πρυτανεύσει η λογική σχετικά με τα έξοδα που κάνω, το βλέπω το bannerάκι να ΄ρχεται!

Πάω να σκαρφιστώ απαντήσεις για τα σχόλια του πιο κάτω ποστ.

6.5.09

Δύσκολο ποστ

Σκληρό κείμενο για την καθημερινότητα των ανάπηρων παιδιών που ζουν σε ιδρύματα (από το blog psi-action, που το βρήκα από την Emma).

Τις προάλλες άφησε ένα σχόλιο η Νίκη που έθιγε ένα θέμα που έχω σκεφτεί πολλάκις και συζητήσει με μαμάδες άλλες τόσες φορές.

Έλεγε λοιπόν η Νίκη για το μετά των παιδιών χωρίς τους γονείς: «Καλύτερα να φύγουμε παρέα. Γρήγορα κι αξιοπρεπώς.»

Δεν ξέρω κάποια ουσιαστική απάντηση σ’ αυτό, «μα υπάρχουν δομές, βρε Νίκη!». Το σίγουρο είναι ότι δεν πρέπει να ανεχόμαστε ένα κράτος να μας κάνει να σκεφτόμαστε σαν δολοφόνοι. Αν ο Ρίκος μπορεί να ζήσει άλλα 20 και 30 χρόνια αφού πεθάνω, με τις δικές του στιγμές ευτυχίας, κάποιος πρέπει να με βοηθήσει να του τα διασφαλίσω (και γι’ αυτό φορολογούμαστε υποτίθεται διάολε!)




5.5.09

Νευρολόγος


Μετά το νευρολόγο, που είχε να τον δει ενάμιση χρόνο και τον βρήκε πολύ συνεργάσιμο και κοινωνικό κερδίζει τα υπεσχημένα: κυνήγι περιστεριών στην πλ.Βικτωρίας μέχρι εξαντλήσεως του, γλυκό και μαρκαδόρους από απέναντι.

Ρίκος: Θα μού κάνει ένεση?

Νευρολόγος, ενώ τον έχει καθισμένο στο εξεταστήριο: όχι, ποτέ δε σου έχω κάνει ένεση.

Ρίκος σπίτι: Μου έκανε λίγο ένεση.

Γιαγιά: Λίγο ένεση?

Ρίκος: έκατσα πάνω στο κρεβάτι, αλλά δεν έκανε ένεση. (που σημαίνει ότι στο τσακ τη γλίτωσα?)

Είναι ωραίο, έτσι γι' αλλαγή ν' ακούς ωραία πράγματα από τους γιατρούς (συνεργάσιμος, κοινωνικός κλπ).



4.5.09

Διάφορα νο. 43256

Άρθρο από την Καθημερινή για το Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων Παίδων Σκαραμαγκά, απόσπασμα: Αντώνιος Λουρής (ο πατέρας του άτυχου Παναγιώτη): «Ηταν μόλις 18 ετών. Είχε μια άτυχη ζωή και έναν δύσκολο θάνατο. Θέλαμε να έχει καλή εκπαίδευση, πήγε σε ιδιωτικά σχολεία και στο ίδρυμα του Κολλάτου στην Αίγινα. Το 1999 πληρώναμε 450.000 δραχμές το μήνα, που έφθαναν τις 600.000 με τα χρήματα που ζητούσαν για τρόφιμα, αναλώσιμα και μεταφορικά. Πουλήσαμε ένα σπίτι στο Λόφο Αξιωματικών. Χρειάστηκε μέσον για να μπει στο θεραπευτήριο, σε ηλικία 12 - 13 ετών. Το παιδί ήταν πολύ δουλεμένο από ειδικούς, δεν ξέρουμε πώς έγινε να καταπιεί το γάντι. Ισως ήταν δεμένος, σίγουρα πάντως ήταν παραπεταμένος...»

Λίγο επειδή είναι ο χαϊδεμένος, λίγο επειδή ένα παιδί με προβλήματα είναι ο ιδανικός άνθρωπος να σου μάθει ότι οι φωνές δεν οδηγούν πουθενά, του Ρίκου δεν του ουρλιάζω (πολύ) εν γένει.

Προχτές που κάναμε κάτι λέξεις της καρτέλας και για να πάμε από τη μία στην άλλη ο Ρίκος έκανε μια 10’ νιρβάνα άρχισα να ωρύομαι, «τι θα γίνει, άνθρωπε, έχω φάει τα νιάτα μου για να διαβάσεις κλπ κλπ». Εκεί το Ρίκο τον έπιασε ένα απίστευτο παρόπονο, έβαλε τα κλάματα κι άρχισε «όλο μου φωνάζεις, δεν είμαι καλός, δεν τα καταφέρνω» ώστε να με κάνει ψυχολογικό ρακούν.

Και για να συμπληρωθεί το χαρμόσυνο ποστ δευτεριάτικα, αυτή η αδυναμία του να χειριστεί τα νεύρα μου μού θύμισε αυτό που διάβαζα εδώ, με τον νεαρό να ζητάει συγγνώμη ξανά και ξανά.