23.11.07

Veni, vidi, vici

(όχι απολύτως ακριβές, θρίαμβος δεν υπήρξε, αλλά είναι πιασάρικος τίτλος και αισιόδοξος).

Χρήσιμη και διαφωτιστική η συνάντηση με τον παιδιοψυχίατρο χτες. Πήραμε κατευθύνσεις για το παιδαγωγικό κομμάτι, για του χρόνου μένουμε στο νηπιαγωγείο-χαρά που θα πάρει η διευθύντρια!

Συζητήσαμε την πιθανότητα για φάρμακα σε 2 παρά χρόνια, όταν ξεκινήσει κανονικά σχολείο. Το ενδιαφέρον ήταν ότι μού εξήγησε πως τα φάρμακα συνήθως έχουν αποτέλεσμα στη ΔΕΠ-Υ και όχι πάντα στη ΔΑΔ. Συχνά στη ΔΑΔ η ελλειμματική προσοχή είναι αποτέλεσμα αδυναμιών (όποιος έχει άνω των 2 άγνωστων λέξεων αφενός είναι τυχερός, αφετέρου να βρει και αντιγράψει τους ορισμούς πεντάκις). Ως παράδειγμα χρησιμοποίησε την τρομερή συγκέντρωση που μπορεί να δείξει σε κάτι ένα παιδί με ΔΑΔ, εφόσον το ενδιαφέρει.

Ο μικρός εκμεταλλευτής, παρότι είχα ξεκαθαρίσει ότι το τρόπαιο αφορούσε «μπαλάκια που γελάνε από το σούπερ-μάρκετ» τεχνηέντως το γύρισε σε «μπαλάκια στον παιδότοπο».

-Βρε καλό μου, είναι κλειστοί οι παιδότοποι, τα παιδάκια είναι σχολείο, κι εσύ δεν πας σχολείο τα πρωινά?

-Όχι! Είναι ανοιχτοί οι παιδότοποι, δεν είναι κλειστοί! Θέλω μπαλάκια, σου λέω!

Σε μια έκρηξη μεγαλοθυμίας και προκειμένου να θέσουμε το δάχτυλο επί των τύπων των ήλων η ηρωική μανούλα έψαχνε πάρκινγκ μια ώρα. Βγαίνουμε, κολλάμε μούρες στο τζάμι, ουδείς, σπρώχνουμε την πόρτα, κλειστός, όλα αυτά πολύ παραστατικά, είπαμε και για «απογοήτευση» και «στενοχώρια». Μόλις τον καθίζω και του βάζω τη ζώνη, μου λέει «άλλος παιδότοπος, στο μικρό σχολείο» (μικρό σχολείο είναι το κέντρο το απογευματινό και από κάτω υπάρχει άλλος παιδότοπος).

Για χάρη της γενίκευση θα μπορούσα να πεταχτώ στο Χαλάνδρι, αλλά ομολογώ ότι δεν το έκανα. Άλλωστε «όλοι οι παιδότοποι είναι κλειστοί ισχύει μέχρι να εμφανιστεί έστω και ένας ανοιχτός παιδότοπος», που θα ΄λεγε κι ο Πόππερ αν τον είχαμε στο πίσω κάθισμα, κι ήταν ένα ρίσκο που δεν ήθελα να πάρω.

22.11.07

Ας τα πει πάλι ο Ουελμπέκ

Βραχεία ψυχοθεραπεία μέσω τσιτάτων από την Πλατφόρμα:

«Όσο πιο άθλια η ζωή του, τόσο ο άνθρωπος βασίζεται σ’ αυτή. Γίνεται τότε ολόκληρη μια διαμαρτυρία, εκδίκηση της κάθε στιγμής» Σύμφωνοι, είναι Μπαλζάκ, αλλά και αυτό είναι ωραίο στον Ου. που φαίνεται να έχει διαβάσει πλήθος και πάθος.

«Εξακολουθούσα να μην έχω διάθεση να δειπνήσω με τους άλλους. Συνυπάρχοντας με τους άλλους αποκτάς συνείδηση του εαυτού σου. Αυτό ακριβώς είναι που κάνει τη συνύπαρξη αφόρητη»

«Γενικά, η ιδέα της μοναδικότητας του ατόμου είναι ένας πομπώδης παραλογισμός. Θυμάσαι τη ζωή σου, γράφει κάπου ο Σοπενχάουερ, κατά τι πιο πολύ από ένα μυθιστόρημα που διάβασες κάποτε. Ναι, έτσι είναι: μονάχα κατά τι πιο πολύ».

ΥΓ. Με τον Ουελμπέκ υπό μάλης, το UNO στην τσάντα για να παίζουμε περιμένοντας και vanitas vanitatum διάθεση ξεκινάμε για την ΕΘΜΑ, το παράρτημα του Παιδοψυχιατρικού, για μια συνάντηση που ελπίζω να είναι διαφωτιστική. Του ‘χω τάξει του Ρικ εκατομμύρια μπαλάκια αν συνεργαστεί, στην αντίθετη περίπτωση θα του κόψω τα δικά του- η Μήδεια μέσα μου.


21.11.07

Ένας βιρτουόζος της γραφής


Προγραφικά κάναμε χτες, προγραφικά μαρτυράμε.
Ας ξεκινήσουμε από τα δεδομένα που ισχύουν για τις χιλιάδες νηπίων:
Διαβάζω περί ετοιμότητας γραφής και των 9 σχημάτων του VMI-αν δε φαίνονται στα links είναι: μια κάθετη γραμμή, μια οριζόντια, πλάγιες και προς τις δυο φορές, κύκλος, τρίγωνο, τετράγωνο, σταυρός και χι. Οι έρευνες λένε ότι αν το παιδί αντιγράφει με ευκολία τα παραπάνω είναι σε θέση και να μάθει να γράφει.
Πού βρίσκεται η Μεγαλειότης Του, ο Ρίκος ο dauphin:
Τέτοια σχηματάκια προσπαθούμε κι εμείς να αντιγράψουμε. Το ενδιαφέρον όταν προσπαθείς να μάθεις το Θόδωρο κάτι είναι τα ενδιάμεσα βήματα στα οποία πρέπει να σπάσεις το στόχο μέχρι να τον κατακτήσει. Υπάρχει ανάγκη για πολύ αναλυτική προσέγγιση στον απλό φαινομενικά στόχο «αντίγραψε μου το σταυρό». Έχω τραβήξει μια γραμμή στην οποία είναι με συμπαγή γραμμή αριστερά το σχήμα και ακολουθούν πλήθος όμοιων σχημάτων με στικτή γραμμή. Στην αρχή έπρεπε να κατευθύνω το χέρι του, τώρα είναι αρκετά πιο άνετος κι αν πρόκειται για κάτι απλό μπορεί να το αναπαραγάγει και χωρίς το «χνάρι».
Οι αριθμοί φαίνονται να είναι πιο εύκολοι από τα γράμματα. 1,2,3 γίνονται συμπαθή, το δε 1 το κάνει κι από μνήμης (πάααανω, κάαατω). Καλό tip που είχα διαβάσει στο Δαραή: συνοδεύουμε τη διαδικασία της γραφής με κάτι εύκολα απομνημονεύσιμο που περιγράφει είτε το τελικό αποτέλεσμα είτε την ίδια τη διαδικασία. Μόνο το 1 συνοδεύω με το ευφάνταστο «πάααααανω-κάααατω» για τα υπόλοιπα αυτοσχεδιάσατε και ενημερώσατε!

20.11.07

Μετά το ΕΜΠ η άλωση της Φαρμακευτικής

Χτες στο κολυμβητήριο μια μαμά και ένας μπαμπάς συζητάνε περί επιληψίας. Έχουν μικρά παιδάκια γύρω στα 2 και 4 με εμφανή κινητικά προβλήματα. Χώνομαι στη συζήτηση-είναι το πιο ανώδυνο για το πώς γύρισα την καρέκλα μου και σχεδόν μπήκα ανάμεσα-η οποία αφορά ένα «μαγικό» κλύσμα, για το οποίο μόλις ενημερώθηκε ο μπαμπάς. Ρωτάω αν λένε για το Stesolid. Κάπως έτσι το άκουσε κι αυτός, αλλά το περίεργο είναι ότι και για τη μαμά αποτελεί urban legend, δεν της το έχει συστήσει κανείς ούτε η ίδια χρησιμοποιήσει ποτέ.

Άλλαξαν τα πράγματα τόσο πολύ στον τομέα της επιληψίας τα τελευταία 3-4 χρόνια? Μέχρι τώρα περιφέρεται στο ψυγείο μου ληγμένο Stesolid. Ο γιατρός έπρεπε να έχει το συνταγολόγιο με την κόκκινη γραμμή (για τα ναρκωτικά) για να το γράψει, μετρούσαμε κάποια δευτερόλεπτα (εφόσον διαρκούσε η κρίση) και να το βάλουμε στο βασιλικό πωπό. Ταξιδεύαμε έχοντάς το στον πάγο, το παίρναμε μαζί μας σ’ αεροπλάνα και βαπόρια, ήταν βασικό αξεσουάρ. Όταν μάς το συνέστησε το Παίδων μας εξήγησαν ότι είναι ζωτικής σημασίας το να μην υπερβούν οι κρίσεις μια συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, αυτό υποτίθεται ότι εξασφαλίζαμε χορηγώντας το Stesolid.

Τώρα προσπαθώ να ενημερωθώ για τη φαρμακολογία της διάσπασης προσοχής από εδώ, εδώ κι εδώ-αν προλάβω να βγάλω κάποιο συμπέρασμα πριν αρχίσω να δουλεύω θα ακολουθήσει πάραυτα έκτακτο παράρτημα. Μήπως τα ADHD φάρμακα είναι εξίσου κοινά και διαδεδομένα με τα αντιεπιληπτικά κι όπως έφριξα εγώ που οι άλλοι δεν ξέρανε το Stesolid κάποιος άλλος τώρα φρίττει με τα δικά μου?

19.11.07

Τέλος το Πήλιο, άλλη φορά πάλι Πήλιο


Περάσαμε ακριβώς όπως δείχνουν οι φωτογραφίες. Όπου ήμαστε μόνοι μας-πετρούλες στο Μυλοπόταμο, βόλτες στα λασπωμένα μονοπατάκια-η διάθεση πλησίασε τα όρια του λυρισμού, το δείχνει και η καλλιτεχνική λήψη.


Ήταν τα τρία γεύματα ημερησίως έξω που μας δυσκόλεψαν ελαφρώς, ο κόσμος, οι στιγμές που έπρεπε να κάνουμε ησυχία και να περιμένουμε χωρίς να κοπανάμε πιρούνια, βγάζουμε από το σελοφάν οδοντογλυφίδες, χαζεύουμε τις φουσκάλες της κοκακόλας. Τελευταίο γεύμα, Χάνια, κοιτάμε αμφότεροι με παγωμένο βλέμμα το ρημαδογιουβέτσι, (ανίδεοι για το απειλητικό στόμα του πύθωνα που έχει ανοίξει ο όπισθεν κύριος).

Τέλειωσα την Π.Ντ.Τζέημς (καλή), τέλειωσα τον Ουελμπέκ (Πλατφόρμα, με έριξε λίγο αλλά ήταν υπέροχη) και προσπαθώ να συνέλθω από τη νύστα.

ΥΓ. Ο τίτλος είναι του Ρίκου, μετά από αρκετό κλάμα, αφού συνειδητοποίησε το οριστικό του πράγματος, ενεθυμήθη ότι στην Αθήνα μας περιμένουν άλλα καλούδια, μπίλιες, Μπομπ Μάστορας και το πήρε πια απόφαση.