18.7.08

Ώρες πριν το ΣΚ

Διαβάζω το καινούριο βιβλίο του Γιάλομ-Ο κήπος του Επίκουρου-που μιλάει για τη διαχείριση του άγχους του θανάτου.

Ο Γιάλομ μου αρέσει γιατί είναι ταλαντούχος παραμυθάς κι επιπλέον είναι ένας άνθρωπος επιτυχημένος κι ευχαριστημένος από τη ζωή του κι αυτό φαίνεται έντονα. Δυο ενστάσεις ή μάλλον μια: ερωτήματα που με απασχολούσαν ή απασχολούν δεν έχουν ποτέ προβληματίσει τους πελάτες του Γιάλομ. Ας πούμε η απώλεια ενός παιδιού έχει αντιμετωπιστεί μια φορά σε βιβλία του ενώ την ύπαρξη ανάπηρου παιδιού δεν θυμάμαι να την έχω αντιληφθεί ποτέ. Αν έχει κάποιος σχετική βιβλιοπρόταση θα χαρώ να την ακούσω.

Από την άλλη είναι η φιλοσοφία μάλλον που αποπειράται να δώσει απαντήσεις σε υπαρξιακά ερωτήματα κι όχι η ψυχολογία ίσως, πραγματικά δεν ξέρω.

17.7.08

Η δια βίου εκπαίδευσή μου, εντρυφώντας στο VBA

Διαβάζω για Verbal Behavior Analysis (ευχαριστώ, Κ.), κρατάω σημειώσεις και ως συνήθως ανακαλύπτω ξανά και ξανά τον τροχό κι εκστασιάζομαι.

Μέχρι στιγμής έχω σημειώσει τα εξής: κάθε (προβληματική) συμπεριφορά στόχο έχει είτε την προσοχή κάποιου (attention) είτε τη διαφυγή από μια μη ευχάριστη κατάσταση (escape) είτε την αισθητηριακή ικανοποίηση (sensory stimulation).

Καταγράφοντας τι προηγείται της συμπεριφοράς (antecedent), την ίδια τη συμπεριφορά (behavior) και τις συνέπειές της (consequence) και όλα μαζί είναι το ABC του εφαρμοσμένου συμπεριφορισμού), εν συνεχεία προσπαθείς να βρεις ποιος από τους παραπάνω 3 λόγους κρύβεται πίσω από το σύμπτωμα. Εν συνεχεία αυτό είναι που πρέπει να αντιμετωπίσεις και όχι την ίδια τη συμπεριφορά. Θα συνεχίσω.

(νομίζω ότι όλο αυτό το κόλπο μοιάζει λίγο πολύ με το γνωστό παγόβουνο του TEACCH, αλλά πάλι δεν ξέρω).

16.7.08

Άσε με σου λέω

Από τότε που ο Ρίκος άρχισε να στήνει αυτί στη μουσική του ραδιοφώνου κι όχι μόνο όταν έπαιζε το δικό του cd, και προκειμένου να αποφύγουμε τα ευτράπελα με τα ξένα τραγούδια (σάμα γουάι, που έλεγε κι ο Αργύρης ως Ville Vallo) είπα να θυσιαστώ και να ακούω ελληνικά.

Όσο να ‘ναι και οι Τζάστιν που άκουγα δεν ήταν κατά θεού, 30 φεύγα χρονών άνθρωπος να χτυπάει το κινητό του και να ακούγεται hey girl! είναι κάπως εκτός πραγματικότητας. Ξεφεύγω.

Λοιπόν, ψάχνοντας ελληνικαί μουσικαί έπεσα πάνω σε μια ανεξήγητη αδυναμία-πιο ανεξήγητη κι από το Σάκη Κούκο στον οποίο με μύησε ο Αθήναιος-το Βασίλη Καρά. Έλεγε λοιπόν ο Βασίλης, «άφησέ με, άφησέ με, άσε με σου λέω, δε θέλω να με δει κανείς να κλαίω», ταυτίστηκα και συνόδευα δυνατά, οπότε μεράκλωσε και το πίσω κάθισμα κι ένωσε τη φωνή του μαζί μας.

Τώρα, αντί του «άσε με» όποτε θέλει να τον παρατήσω μου σερβίρει ολόκληρο το ρεφρέν «άφησε με, άφησε με» και να δεν πτοηθώ κολλάει και το «άσε με σου λέω».

15.7.08

Άντε και στο μουσακά

Πλησιάζει η στιγμή που θα πατεντάρω τη νέα μέθοδο, ρίχνοντας στ’ αυτιά σε ABA, TEACCH, Verbal ABA, pecs, και δε συμμαζεύεται.

Η μέθοδος συνδυάζει τα best of breed χαρακτηριστικά των παραπάνω συν ότι το παιδί δουλεύει για σας.

Ένα μικρό παράδειγμα της μεθόδου:

Έξω, στο στοιχειώδες κηπίδιο υπάρχει ένα κλήμα που έχει βγάλει άγουρα σταφύλια. Ο Ρίκος ψοφάει να κόβει ρώγες και να τις εκτοξεύει προς τον ακάλυπτο. Με αυτό το δέλεαρ, ότι θα πάμε να κόψουμε κι άλλες δηλαδή, ο μικρός θα μαγειρέψει σπανακόπιτα-που επίσης του αρέσει.

Τα στάδια στα οποία συνεισφέρει:

Αφού του δείξω τη σακούλα με το ένα σπανάκι, πάει και φέρνει από το ψυγείο το άλλο (ενδιαμέσως πάει φτύνει λίγο έξω στο μπαλκόνι, ξανάρχεται).

Φέρνει επίσης το βούτυρο από το ψυγείο και ελέγχει κατά διαστήματα (εννοείται με δική μου προτροπή) ότι έλιωσε (παρεμβάλλεται φτύσιμο και μπαλκόνι πάντα).

Προσθέτει αλεύρι δια της αλάνθαστης μεθόδου «ρίχνω κι όσο πάρει».

Δεν πείθεται να ανακατέψει.

Φέρνει από το ψυγείο το γάλα.

Σπάμε αυγά.

Λαδώνει ταψί, στην αρχή με λίγη σιχασιά, αλλά καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή και το κίνητρο είναι μεγάλο.

Λαδώνει φύλλα, μονολογεί-να πάει παντού.

Απλώνει με το κουτάλι τη γέμιση.

Πάμε έξω και κόβει σταφύλια

14.7.08

Εις παρεξηγημένος τύπος

Η μια επέστρεψε για να ξαναφύγει, η άλλη ξεκίνησε διακοπές, κι εγώ έχω μπροστά μου φουλ 3 βδομάδες ακόμα..

Μόνο απόσπασμα από ένα βιβλιαράκι που διαβάζω τώρα, τις μετρέσες, που τις είδα εδώ. Ιδού τι φίνο τυπάκι ήταν ο Ροντρίγκο Βοργίας (Πάπας Αλέξανδρος ο ΣΤ) για τον οποίο εγώ είχα συγκρατήσει τα χειρότερα:

"Ήταν ο άντρας που είχε αποτρέψει τον πόλεμο ανάμεσα σε δυο μεγάλες δυνάμεις, την Ισπανία και την Πορτογαλία, τραβώντας μια γραμμή στη μέση του Ατλαντικού και εκχωρώντας τη Δύση στην Ισπανία και την Ανατολή στην Πορτογαλία· διακινδύνευσε να δεχτεί την οργή των ομοϊδεατών του καθολικών αρνούμενος το διωγμό των Εβραίων· και που είχε αναγγείλει τη ριζοσπαστική για την εποχή του αντίληψη ότι οι ιθαγενείς της Αμερικής δεν ήταν υπάνθρωποι και ήταν απόλυτα ικανοί να αποφασίσουν αν θα ασπάζονταν ή όχι τη χριστιανική πίστη."