Διαβάζω το καινούριο βιβλίο του Γιάλομ-Ο κήπος του Επίκουρου-που μιλάει για τη διαχείριση του άγχους του θανάτου.
Ο Γιάλομ μου αρέσει γιατί είναι ταλαντούχος παραμυθάς κι επιπλέον είναι ένας άνθρωπος επιτυχημένος κι ευχαριστημένος από τη ζωή του κι αυτό φαίνεται έντονα. Δυο ενστάσεις ή μάλλον μια: ερωτήματα που με απασχολούσαν ή απασχολούν δεν έχουν ποτέ προβληματίσει τους πελάτες του Γιάλομ. Ας πούμε η απώλεια ενός παιδιού έχει αντιμετωπιστεί μια φορά σε βιβλία του ενώ την ύπαρξη ανάπηρου παιδιού δεν θυμάμαι να την έχω αντιληφθεί ποτέ. Αν έχει κάποιος σχετική βιβλιοπρόταση θα χαρώ να την ακούσω.
Από την άλλη είναι η φιλοσοφία μάλλον που αποπειράται να δώσει απαντήσεις σε υπαρξιακά ερωτήματα κι όχι η ψυχολογία ίσως, πραγματικά δεν ξέρω.