Μουρμουρητό, γκρίνια, nagging βρε αδερφέ

Λοιπόν η πιο χρήσιμη συμβουλή που έχω διαβάσει/δεχτεί όσον αφορά τον αυτισμό αποδεικνύεται η εξής-ως είθισται τη δραματοποιώ για συντομία:

Δίνεις μια εντολή στο Ρίκο, πχ «Ρίκο, γράφεις την άσκησή σου».

Ο Ρίκος κι ο κάθε Ρίκος, ως πρώτη αντίδραση θα σε γειώσει, θα χαζέψει, θα σε αγκαλιάσει για να σε τουμπάρει, την άσκηση μια φορά δεν θα την κάνει.

Τι θα έκανες εσύ αν δεν είχες διαβάσει το σωτήριο αυτό ποστ?

Θα ξανάλεγες «Ρίκο, κάνε την άσκηση σου, κουνήσου, δεν θα προλάβουμε, την τύχη μου μέσα που κάθομαι όλη μέρα και σας διαβάζω και σας ξεσκ@τίζω, που ο πατέρας σας είναι στη Μπρατισλάβα (γεγονός) κι εγώ κάθομαι εδώ και περιμένω να πάει 9.30 να κοιμηθείτε» και άλλα κεφάτα.

Εμ όχι.

Εσύ κυρία, θα κοιτάξεις ψυχρά το Ρίκο, θα του ξαναδείξεις την άσκηση και ο Ρίκος-είναι νομοτελειακό-θα σπάσει πρώτος.

Φυσικά και υπάρχει επιστημονική εξήγηση στο παραπάνω: επαναλαμβάνοντας τις εντολές, μαθαίνεις το παιδί ότι θα υπακούσει μόνο αφού τ’ ακούσει ξανά και ξανά.

ΥΓ. στη φώτο ο Ρίκος κάνει τους λαβύρινθους που του έχει φτιάξει η εργοθεραπεύτρια του.

Τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ ότι πίστευα

Και δεν το λέω εγώ, το λέει ο John Gray, στα Αχυρένια Σκυλιά, ένα βιβλίο που αποδομεί τις έννοιες της προόδου, της ηθικής και του ανθρωπισμού ως ιουδαιοχριστιανική θρησκευτικότητα και επιστημονίστικο προοδευτισμό (ο Μονό τα λέει, όχι εγώ). Αποσπασματάκια που με έκαναν κλικ:

«Αν οι άνθρωποι τείνουν να ελπίζουν στην πρόοδο, αυτό δεν οφείλεται τόσο σε γνήσια πίστη όσο στο φόβο απέναντι στο τι μπορεί να προκύψει αν σταματήσουν να ελπίζουν».

Παραθέτει Shalamov που έλεγα τις προάλλες-ο οποίος Shalamov πέρασε 17 χρόνια της ζωής του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Κολίμα: «όποιος νομίζει ότι μπορεί να συμπεριφέρεται διαφορετικά απ’ ό,τι συμπεριφέρεται δεν έχει αγγίξει ποτέ τον αληθινό πάτο της ζωής, δεν αναγκάστηκε ποτέ να πνεύσει τα λοίσθια σε ‘ένα κόσμο δίχως ήρωες’».

Ενας Ράσσελ εμβόλιμος: «είχα υποθέσει πως στους περισσότερους ανθρώπους άρεσαν τα χρήματα περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο, ανακάλυψα όμως πως η καταστροφή τους άρεσε ακόμα περισσότερο».

Και πού μας πάει το παραπάνω, υποψιασμένοι αναγνώστες? Ο τύπος αρνείται ακόμα και την ελεύθερη βούληση! «Ο Benjamin Libet, στο έργο του για την ‘καθυστέρηση του μισού δευτερολέπτου’, έδειξε ότι η ηλεκτρική ώση που θέτει σε εφαρμογή την πράξη συμβαίνει μισό δευτερόλεπτο προτού αποφασίσουμε συνειδητά να πράξουμε».

Συνεχίζουμε με ένα προβοκατόρικο περί ναρκωτικών: «οι πιο ανηλεείς πολέμιοι των ναρκωτικών ήταν ανέκαθεν οι στρατευμένοι προοδευτικοί[..] η χρήση ναρκωτικών αποτελεί σιωπηρή παραδοχή μιας απαγορευμένης αλήθειας. Για τους περισσότερους ανθρώπους η ευτυχία είναι απρόσιτη. Το αίσθημα πληρότητας δεν εντοπίζεται στην καθημερινή ζωή, αλλά στην απόδραση από αυτή. Αφού η ευτυχία είναι δυσεύρετη, η πλειονότητα της ανθρωπότητας επιζητά την ηδονή.»

Και το κλείσιμο αφιερωμένο στη Μαρία: «Ανατραφήκαμε με θρησκείες και φιλοσοφίες που αρνούνται την εμπειρία της τραγωδίας. Η καλή ζωή δεν εντοπίζεται στα όνειρα για πρόοδο, αλλά στο να αντιμετωπίζουμε τις τραγικές ενδεχομενικότητες».

Επί των οικιών ημών κλπ κλπ αλλιώς ύμνος στην Πολιτεία (το βιβλιοπωλείο)

(προειδοποιώ: εντελώς εις εαυτόν το ποστ)

Η αίσθηση της κατάρρευσης-όχι δεν αναφέρομαι μόνο στην απόδραση Παλαιοκώστα: περασμένη εβδομάδα σε βιβλιοπωλείο εμπορικού κέντρου ζητούσα τη βιογραφία του Οπενχάιμερ. Πρόκειται για βιβλίο που η μετάφραση του έχει κάνει αίσθηση, 25 χρόνια έρευνας των βραβευμένων με Πούλιτζερ συγγραφέων, η υπάλληλος πασχίζει μπροστά στον υπολογιστή να το βρει, «μήπως το Οπενχάιμερ γράφεται με ωμέγα» και άλλα παιδαριώδη.

Πολιτεία, χαρά της ζωής μου, φως των ματιών μου.

Ερώτηση μου τηλεφωνικά για ένα βιβλίο: «εεε για ένα βιβλίο ήθελα να ρωτήσω, του Σαλάμοφ, ‘Αφηγήσεις από την Κολίμα’, εκδόσεις Πέρασμα, έχω διαβάσει στην Ελευθεροτυπία ότι θα βγει, αλλά δεν καταλαβαίνω αν κυκλοφορεί ή όχι», απάντηση ά-με-ση: «έχει προαναγγελθεί από το Νοέμβρη, αλλά ούτε εμείς το έχουμε δει», γελάει ο τύπος στο τηλέφωνο με το χαρακτηριστικό γέλιο των geeks, γελάω κι εγώ με τον ίδιο ηλίθιο συνωμοτικό τρόπο, έχουμε μοιραστεί μια στιγμή ευτυχίας.

(απαντάω στα προηγούμενα σχόλια το μεσημέρι-teaser: διαφωνώ σε ορισμένα με Βαγγελιώ και συμφωνώ με Χρήστο, κάτι βάζουν στο νερό!)

Θέματα αυτοπεποίθησης (?)

Είμαστε οικογενειακώς στους παππούδες, ξαδερφάκια και δε συμμαζεύεται. Στο τραπέζι, όταν ο Ρίκος μιλάει, ένας από τους μικρούς (στην ηλικία του Αργύρη) τον μιμείται και γελάει και το χειρότερο είναι ότι γελάει κι ο Αργύρης! Ο Δ κάνει παρατήρηση, η λοιπή ομήγυρη δεν έχει ακούσει τίποτα.

Στη συνέχεια όταν παίζουν οι υπόλοιποι, ο Ρίκος προσπαθεί να συμμετάσχει αλλά τρώει πόρτα. (ένδειξη αυτοπεποίθησης Ρίκου, ξάδερφος: «φύγε από δω», Ρίκος τα στηλώνει: «δε φεύγω!») οι άλλοι βάζουν τον Αργύρη να τον διώξει, ο μικρός αντιλαμβάνεται την απόρριψη, διαολίζεται και την πληρώνει ο Αργύρης. Ακούγονται διάφορα για το Θόδωρο, είναι χαζός κλπ κλπ κλπ.

Στη συνέχεια αποσύρω τον Αργύρη από το παιχνίδι και στη διαδρομή τα επιχειρήματα μού είναι τα εξής:

• Αν δεν υπερασπιστούμε εμείς το Ρίκο κανένας δεν θα τον υπερασπιστεί.

• Αν θέλεις να κοροϊδέψεις κάποιον πάντα υπάρχουν λόγοι, υπάρχουν άνθρωποι πιο έξυπνοι, πιο όμορφοι, πιο πλούσιοι και τυχεροί από ‘μας πάντα.

• Με το Ρίκο το πιο εύκολο είναι να τον κοροϊδέψεις, να τον παρατήσεις στη γωνία, το δύσκολο είναι να τον κάνεις μέρος της παρέας.

Όλα αυτά μού ακούγονται έτσι κι έτσι όμως, ο Αργύρης δε φέρεται έτσι από κακία αλλά από ανάγκη να είναι αρεστός στους άλλους.

Μικρή παρένθεση: μη βλέπετε τώρα που είμαι ψηλομύτα και αρκετά ικανοποιημένο με τον εαυτό μου ψώνιο. Ως έφηβη ήμουν αρκετά χαμερπής προκειμένου να γίνομαι μέρος της παρέας. Εσύ που διαβάζεις το No Logo τώρα, μόλις φτάσεις εκεί που λέει ότι παιδιά ξήλωναν τις μάρκες γνωστών ρούχων και τις έραβαν πάνω στα δικά τους ρούχα, να ξέρεις ότι κι εγώ το έκανα. Μια εύκολη δικαιολογία θα ήταν να πω ότι έφταιγε το ιδιωτικό σχολείο που πήγαινα κι ήταν εντελώς εκτός δικής μας οικονομικής θέσης. Η πιο τίμια όμως απάντηση είναι ότι μάλλον στη συγκεκριμένη ηλικία θέλεις την αποδοχή όσο τίποτα. Άρα πώς χειρίζομαι τον Αργύρη και τι μπορώ να περιμένω από αυτόν?

(νομίζω το θέμα αδέρφια παίζει έντονα παντού εσχάτως, στη Μαρία, τη Μιράντα, και στους Gasbirdέους διάβασα κάτι παλιότερα-και το θέμα άλλα παιδιά και δικό μας παιδί είναι κι εδώ).