Σίδερα μασάει

Ο θηλυκός Κουταλιανός, δηλαδή εγώ, εν όψει του αυριανού: πρωί πρωί πάμε να μας εγκρίνει (πιστεύοντας ότι από την πλευρά μας καλώς εγκρίναμε) το ειδικό σχολείο που λέγαμε. Έχει μιλήσει η ειδική παιδαγωγός στο διευθυντή σε μια προσπάθεια να τον πείσει ότι η ένταξη του Ρίκου δημοτικό του θα είναι πετυχεσά ισάξια της μεταγραφής του Ρονάλντο στη Ρεάλ. Ο διευθυντής είναι έτοιμος ψυχολογικά, ο Ρίκος έχει απειληθεί και δωροδοκηθεί εκ περιτροπής πολλάκις με μπαλάκια, sparkles, βρωμόξυλο που θα θυμάται για πάντα προκειμένου να μην κάνει κουλαμάραι εκεί.

Τα σταυρωμένα δαχτυλάκια της εικόνας είναι για την καλή τύχη.

De gustibus

Όπου ξεκινάει με μια δήλωση: και ως παιδί και τώρα μήτηρ ούσα μου αρέσουν τα παραμύθια στις πιο ωμές εκδοχές τους, αλλά κι αυτά που έχουν ικανή δόση βίας. Τα 2 άμυαλα γουρουνάκια φαγωμένα, ο γιος που πάει στην καλή του την καρδιά της μάνας του, ο Πετροτσουλούφης με τα παιδάκια που παρακούν στις γονικές συμβουλές και καταλήγουν ακρωτηριασμένα ή βουναλάκια στάχτης κλπ. Ούτε λόγος ότι δε συμπαθώ εναλλακτικές βερσιόν με χορτοφάγους λύκους.

Ως συνήθως όμως με τα τέκνα δε βγάζεις άκρη. Προσπαθούμε λίγο με το Ρίκο να κάνουμε «φανταστικό παιχνίδι». Τα «τρία γουρουνάκια» τα ξέρει απέξω, οπότε με τα κουκλάκια, τα σπιτάκια και το λύκο επιχειρούμε ένα παιχνίδι ρόλων. Του δίνω τον πιο αβανταδόρικο ρόλο, αυτό του λύκου, καθώς έχει και το φύσημα, ξεφύσημα κι αρχίζει η προσπάθεια.

Υποβολέας: (είσαι ο λύκος, τι θα πεις στο γουρουνάκι?)

Ρίκος: Γεια σου, γουρουνάκι.

Μαμά-γρούνα: Γεια σου λύκε, τι θέλεις?

Υποβολέας: (άνοιξε μου, γουρουνάκι!)

Μέχρι εδώ ήτανε. Ο λύκος χαζεύει, αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες του ρόλου, το μόνο που κάνει είναι να χοροπηδάει πάνω κάτω, γιατί μ’ αυτή την κίνηση ξεκολλάει το κουκλάκι από το ραβδάκι με το μαγνήτη κι εκτοξεύεται-(τα κουκλάκια έχουν στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους μαγνήτη, όπως και τα μικρά ραβδάκια κι έτσι κινούνται). Τι να κάνουν και τα έρμα τα γουρουνάκια τόσες ώρες στην κουίντα, βγαίνουν από τα σπιτάκια κι αδερφωμένα λύκος και χοίροι χοροπηδούν στο ρυθμό του I don’t want to be in love-πολύ ανεβαστικό τραγούδι μπάι δε γουέι.

Ένας αποφασισμένος άνθρωπος (εγώ)

Στη φωτο κρατάω το Ρίκο πάνω στο παράθυρο του τρίτου στο κέντρο που κάνουμε τα απογευματινά μαθήματα. Εκείνος ευχαριστιέται αφάνταστα το ύψος, τρέμει από την ευχαρίστηση καθώς κρέμεται, εγώ προβάρω νοερά το φιλιππικό με τα παράπονα που θα εξαπολύσω εναντίον της ψυχιάτρου.

Ο μικρός μπαίνει για μάθημα, εγώ κάθομαι με την ψυχίατρο η οποία μετά τα πρώτα 7’ που ψελλίζω διάφορα ακατάληπτα στο πνεύμα του «μ' ένα παράπονο πικρό θα σε καλησπερίσω» με έχει τουμπάρει στα πάντα. Με έχει πείσει ότι δεν υπάρχει λόγος να με ενημερώνει συχνότερα από τις μηνιαίες συναντήσεις μας, αφού δεν αλλάζουν ενδιάμεσα οι στόχοι, βεβαίως κι εφόσον το ζητάω ξανά (και ξανά) θα το εφαρμόσουν. Πώς φέρνουν διάφοροι θρησκευτικοί ηγέτες τους οπαδούς σε κατάσταση μέθεξης, και να τα τραγούδια μέσα στο γήπεδο, να η ψυχική ανάταση, να οι μεταβιβάσεις κληρονομιών? Κάπως έτσι έφυγα κι εγώ από ΄κει μέσα, έχοντας συμφωνήσει μέχρι και να δούμε το πρωινό τους τμήμα για το καλοκαίρι αφού κλείσει το κανονικό νηπιαγωγείο.

Πολλή πραγματικότητα για μια μέρα

Χτες έπρεπε να μας συνοδέψει κι ο Αργύρης στο κολυμβητήριο. Στην πισίνα που κάνει ο Θόδωρος κάνουν μόνο άνθρωποι με ειδικές ανάγκες. Ο Αργύρης στην αρχή κοίταξε έκπληκτος και ίσως λίγο τρομαγμένος ένα νεαρό με κομμένο πόδι και μεταλλικό πρόσθετο μέλος. Αντίθετα σε διάφορα τυπάκια που χτυπούσαν το κεφάλι τους, χοροπηδούσαν πάνω κάτω, κόλλαγαν με το νερό που έσταζε και τσίριζαν (Ρίκος-like) δεν έριξε δεύτερη ματιά. Η αποδοχή είναι στο μάτι αυτού που παρατηρεί, για να παραφράσουμε και το Βάρδο.

Επίσης έμεινα με την υπόσχεση της γνωριμίας μιας πολύ ενδιαφέρουσας μαμάς. Η γυναίκα διάβαζε ένα αγγλικό βιβλίο από τον τίτλο του οποίου μπορούσα να πιάσω μόνο τη λέξη developmental και συνόδευε ένα αγόρι στο φάσμα. Όπως τα λέει κι ο readingdiary στο νούμερο 10 της περίφημης λίστας του, ήταν αδήριτη η ανάγκη να μάθω τι ακριβώς διαβάζει κι έτσι στα αποδυτήρια τη ρώτησα. Ήταν ένα βιβλίο για την κατάθλιψη των νεαρών ατόμων με αυτισμό, καθώς έχει και ένα μεγαλύτερο αυτιστικό γιο και ανησυχεί. Μιλήσαμε λίγο για βιβλία, της έδωσα το σελιδοδείκτη του bookdepository-φυσικά τον είχα μαζί μου για το βιβλίο μου, τι ερώτηση-και θα τα πούμε πιο αναλυτικά την ερχόμενη Δευτέρα.

Βιβλιαράκια ΣΚ

Μάικλ Χάνλον, 10 άλυτα μυστήρια, αρκετά ενδιαφέρουσες εκλαϊκευμένες απαντήσεις σε 10 αναπάντητα (ακόμη) ερωτήματα. Το μάτι είναι εξασκημένο να ξεχωρίζει τη μαγική λεξούλα («αυτισμός»). Τη βρήκα σε διάφορα σημεία, αλλά το πιο ενδιαφέρον αφορούσε τα καθρεπτικά κύτταρα. Τα καθρεπτικά κύτταρα ενεργοποιούνται λοιπόν, όταν παρακολουθούμε ή ακούμε κάποιον να κάνει μια δραστηριότητα και όταν επιδιδόμαστε οι ίδιοι σ’ αυτήν. Σχετικά πρόσφατη ανακάλυψη (1996) οι καθρεπτικοί νευρώνες, συνδέονται με τη θεωρία του νου, την ικανότητα δηλαδή να ξέρει ή να εικάζει κανείς τις σκέψεις του άλλου. Μια ανεπάρκεια στους καθρεπτικούς νευρώνες ενδέχεται να ευθύνεται για την αδυναμία των αυτιστικών ατόμων να αντιλαμβάνονται τις επιθυμίες και τις προθέσεις των άλλων.

Τεμπλ Γκράντιν, Διάγνωση αυτισμός. Ένα βιβλίο τόσο πολυτσιταρισμένο που ένιωθα ότι το ξαναδιαβάζω. Χάρη στις ικανότητες της ίδιας, τη μητέρα της και μερικούς άλλους φωτισμένους ανθρώπους η αυτιστική Τεμπλ δεν περιθωριοποιείται, εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις δυνατότητές της και πετυχαίνει. Πάντως οι υπηρεσίες υγείας κι εκπαίδευσης της Αμερικής το 1950 που περιγράφονται ως «λειψές» στο βιβλίο ρίχνουν στ’ αυτιά των αντίστοιχων σημερινών ελληνικών.

Τζακ Ρίτσερ για πάντα: η τρίτη περιπέτεια του που διαβάζω, φυσικά δε θυμάμαι τον τίτλο, το Ρίτσερ τον διαβάζω για τα ρίγη συγκίνησης που μού προκαλεί αυτή η κτηνώδης αλλά και τόσο εξευγενισμένη συνάμα (οξύμωρο?) ανδρική παρουσία. Το κακό ήταν ότι τον ένοχο τον είχα μαντέψει από τη μέση και διάβαζα με την ελπίδα να δω το Ρίτσερ να χωρίζει από αυτή τη δυσκοίλια τη Τζόντι. Φυσικά δικαιώθηκα στο τέλος, ο Ρίτσερ ανήκει πλέον στο λαό του.