15.2.08

Ου γαρ οίδασι

(Πρέπει να μας καταράστηκε η χτεσινή γριά, δεν βλέπω άλλη επιστημονική εξήγηση, σεισμός χτες, κακοκαιρία αύριο μεθαύριο)

Κόντρα στις μετεωρολογικές προβλέψεις, στον επερχόμενο χιονιά, στην ίδια την κοινή λογική ίσως, 6 άνθρωποι (το κουμπαροζεύγαρο κι εμείς) ξεκινούν να κυνηγήσουν την καταιγίδα και το όνειρό τους-ε ναι, μόλις πατήσω «δημοσίευση ανάρτησης» αναχωρούμε για το Αμύνταιο.

Εκεί έχουμε blind date με συμπαίκτη warcraft του συζύγου. Ας ελπίσουμε ότι ο άνθρωπος υφίσταται και δεν είναι ελληνομαθής κινέζος που του κάνει πλάκα (μα ξενοδοχείο με spa στην κορυφή των καταιγίδων?)

Με λίγη τύχη ο τύπος θα είναι φυσιολογικός στην πραγματική ζωή και το χόμπυ βαλσαμώνω-ανθρώποι-και-φτιάχνω-αμπαζούρ θα είναι της warcraft περσόνας και μόνο.

Με ακόμα λίγο περισσότερη τύχη δεν θα παγώσουμε μέσα στο πεζώ ούτε θα φάμε αλλήλους όπως οι τύποι στις Άνδεις. Και το κυριότερο δε θα βρεθούμε στην άκρως ταπεινωτική θέση των εγκλωβισμένων σε καμιά Εθνική να δίνουμε συνέντευξη στο Σόμπολο «με την ευκαιρία θα ήθελα να πω και δυο λογάκια για τον αυτισμό, κ.Πάνο μας»

Με πολύ περισσότερη τύχη θα 'φχαριστηθούμε χιόνι, κρύο, διάβασμα κι αν ο μικρός διανοηθεί να κάνει τίποτα δικά του θα τον κρατήσω έξω από το παράθυρο στους -15 για κάνα 10'. Παίζει ν’ αποδειχτεί αποτελεσματικότερο από τα detoxication που αποπειρώνται άλλοι.

Καλό ΠΣΚΔ σε όλοι!

14.2.08

Ενίοτε μας παίρνει κι ο δαίμων

Απεργία χτες και το νηπιαγωγείο ήταν κλειστό.

Προκειμένου να εξηγούμε τα περί ασφαλιστικού, ρουφιάνων εργοδοτών στο ανήλικο τέκνο με ορατό τον κίνδυνο αύριο μεθαύριο να αδημονεί να ψηφίσει Τσίπρα σαν τον πατέρα του, προτίμησα κάτι πιο ανώδυνο. «Σχολείο κλειστό, η κυρία Ρεβέκκα δεν θα πάει, θα μείνουμε παρεούλα σπίτι»-σαρδόνιο χαμόγελό μου στην έντρομη έκφραση του Ρίκου.

Σχολείο κλειστό, σημαίνει σαββατοκύριακο, σαββατοκύριακο σημαίνει Ερέτρια, οι συνειρμοί στο μυαλό του Ρίκου δούλεψαν και δεν είναι υπέρ μου.

Εξηγούμε ότι δεν θα πάμε Ερέτρια, διατρέχουμε το πρόγραμμα και προετοιμάζουμε ψυχολογικά αλλήλους για την πρώτη επίσκεψη στον οδοντίατρο, είναι η πρώτη φθορίωση.

Παραδόξως ο οδοντίατρος πάει μια χαρά, ο Ρίκος διασκεδάζει στην καρέκλα του αστροναύτη, η γιατρός τον ανεβοκατεβάζει κάνα δυο φορές. Κάθεται σχετικά ήρεμος και τα τρια λεπτά που χρειάζεται. Το μόνο που τον ερεθίζει ατελείωτα είναι οι εκατοντάδες γλάστρες του ιατρείου και τα φύλλα που του ψιθυρίζουν «κόψε με». Αφού εξηγούμε στο Ρίκο ότι δεν θα κόψουμε τα φύλλα διότι πολύ θα στενοχωρηθεί η οδοντίατρος και στην οδοντίατρο ότι δεν θα κόψουμε τα φύλλα της, παρότι πολύ στενοχωριόμαστε, αποχωρούμε.

Τα φύλλα δεν κόπηκαν όμως, η ισορροπία δεν αποκαταστάθηκε, οπότε στο σούπερ μάρκετ θα ακολουθήσει ξέσπασμα. Στην ουρά περιμένει πίσω μας μια γριά που έχει στο καλάθι της ένα μικρό γλαστράκι-μυρωδικά είναι, δεν ξέρω τι είναι. Η γριά έχει πολύ κακό ύφος και μας κοιτάζει ιδιαιτέρως ενοχλημένη που ο Θόδωρος θέλει σφιχτή αγκαλιά για να κάτσει ήρεμος-και να προλαβαίνω χέρια πόδια που εκμεταλλεύονται κάθε βαθμό ελευθερίας.

Εν συνεχεία δικαιώνεται για το κακό της ύφος, διότι ο νέος αστραπιαία παίρνει το φυτό, το σβουρίζει δις και το πετάει κάτω, ενώ η γριά βρίζει την ανατροφή μας, τους προγόνους μας μέχρι 3 γενέες πίσω, εγώ ζητάω συγγνώμη, προσφέρομαι να της φέρω άλλο, με γειώνει, τη γειώνω και σκέφτομαι ότι η γριά που έφαγε ο Ρασκόλνικωφ κάπως έτσι θα ΄πρεπε να ήταν.

13.2.08

Οι τρεις Μαρίες

Προσπαθούμε να συζητήσουμε με το Ρίκο τις κάρτες λογοθεραπείας. Τα συνήθη θέματα είναι χρονικές αλληλουχίες, επίλυση προβλήματος, αίτιο αποτέλεσμα. Oι εικόνες είναι με παιδάκια, για να είναι τραβηχτικές και να ταυτίζεται ο νέος.

Μια καλή συμβουλή ήταν να δίνω ονόματα στα παιδάκια-πρωταγωνιστές προκειμένου ο μικρός να εμπεδώνει ότι πρόκειται για το ίδιο παιδάκι-ήρωα στις δυο κάρτες.

Μέχρι πρότινος δεν είχα συνειδητοποιήσει, αυτό που θεωρείται κοινό στον αυτισμό, τη δυσκολία αναγνώρισης προσώπων. Θυμάμαι μια μαρτυρία αυτιστικού ανθρώπου που έλεγε ότι όπως τα κύματα της θάλασσας είναι μεν διαφορετικά αλλά αδυνατούμε να ξεχωρίσουμε το ένα από το άλλο, τόσο διαφοροποιημένα προσλαμβάνουν κι εκείνοι τα ίδια πρόσωπα όταν υιοθετούν διαφορετικές εκφράσεις.

Ξεκινάμε με μια κάρτα επίλυσης προβλήματος, στην πρώτη ένα κοριτσάκι είναι μόνο του και στενοχωρημένο, ενώ σε δεύτερο πλάνο φαίνεται μια παρέα από άλλα δυο κοριτσάκια. Στη δεύτερη εικόνα τα κοριτσάκια έχουν πλησιάσει και η δικιά μας είναι χαρούμενη.
Όλος ο θίασος επί σκηνής:
(οι ερωτήσεις γίνονται με γνήσια απορία)
«Γιατί είναι λυπημένη?»
(εδώ κατσουφιάζουμε)
«Γιατί είναι μόνη!»
(ιδέ παραπάνω περί απορίας)
«Τώρα γιατί είναι χαρούμενη?»
(ανυπόκριτος ενθουσιασμός)
«Γιατί έχει παρέα!».
Όταν ονοματίσαμε τη Μαρία, ο Ρίκος άρχισε να λέει τις συγκεκριμένες κάρτες «οι Μαρίες», «θέλω τις Μαρίες» ή όταν μπαφιάσει και θέλει να τελειώνουμε «τις Μαρίες και τέλος». Συμπέρασμα, ακόμα δεν έχω καταλάβει αν συνειδητοποιεί ότι πρόκειται για το ίδιο παρτσακλό κοριτσάκι αντιλαμβάνεται τη χαρά της συντροφικότητας ή όχι.

Επίσης μετά τις Μαρίες καθιερώσαμε τις Γουέντες-η μια Γουέντυ η τρυφερή φιλενάδα του Μπομπ του μάστορα κι όσο εμφανίζεται ξανά στην ιστορία οι κλώνοι προσμετρώνται εκτινάσσοντας το μετρητή σε δυσθεώρητα ύψη.

Αναρωτιέμαι αν κατ' αναλογία υπάρχουν και πολλές διακριτές μαμάδες, η χαζοχαρούμενη μαμά, η μαμά-μαινάδα κλπ.

12.2.08

Ο Αθήναιος, η Τεμπλ και λίγος Ντώκινς

Ξεκινάω από: το άρθρο του Αθήναιου στον πρόσφατο Γαστρονόμο, που διαπραγματεύεται τα όρια εκζήτησης και παρακμής στη σύγχρονη γαστρονομία. Θεωρεί αδιανόητο να προσεγγίζει κάποιος τη γαστρονομία αποσυσχετίζοντας την από τα περιβαλλοντικά προβλήματα, την πείνα και τη φτώχια. Εκεί που θίγει το θέμα των απάνθρωπων συνθηκών σφαγής των ζώων παρά την πρόοδο της τεχνογνωσίας, εκεί λοιπόν, αυτόματα (ανησυχητικά αυτόματα) σχηματοποιείται στο μυαλό μου το παρόν ποστ.

(Οποία έκπληξη, θα ακολουθήσει σύνδεση με τον αυτισμό!)

H Τεμπλ Γκράντιν είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Ζωικών Σπουδών στο κρατικό Πανεπιστήμιο του Κολοράντο. Θεωρείται η καλύτερη σχεδιάστρια εγκαταστάσεων διαχείρισης ζώων σε όλο τον κόσμο (ναι, διαχείριση σημαίνει και θανάτωση).

Ο ένας λόγος, που είναι η καλύτερη, είναι η ποιότητά της ως μηχανικού, κουβαλάει το σχεδιαστήριο μέσα στο κεφάλι της.

Το δεύτερο λόγο τον αντιγράφω από τον «Ανθρωπολόγο στον Άρη»: "Αυτό που της φαίνεται πιο φοβερό, ακόμη περισσότερο διότι μπορεί να αποφευχθεί, είναι ο πόνος και η ωμότητα, η εισβολή του φόβου και της αγωνίας πριν από τη μοιραία μαχαιριά, κι αυτό είναι που την απασχολεί πάνω απ’ όλα, πώς να το καταργήσει. 'Θέλω να αναμορφώσω τη βιομηχανία του κρέατος. Οι ακτιβιστές θέλουν να την κλείσουν. Δε μου αρέσει τίποτε ακραίο, είτε απ’ τα αριστερά είτε απ’ τα δεξιά. Έχω μια ακραία απώθηση για τους ακραίους'".

Οι (πάνω από 100) δημοσιεύσεις της Τεμπλ κινούνται σε δυο άξονες: ο ένας αφορά τη συμπεριφορά των ζώων και τη διαχείριση εγκαταστάσεων και ο άλλος τον αυτισμό, καθώς η ίδια είναι Asperger.

Και τσιτάρω κι έναν Ντώκινς στο πόδι, διότι βιάζομαι να πάω από το readingdiary να με βοηθήσουν να θυμηθώ κάτι, την πρώιμη Alzheimer.

(του παραθέματος προηγείται απόσπασμα του Jenkin με σφόδρα ρατισιστικές αντιλήψεις περί της ανωτερότητας των λευκών)

«Μη σας αποσπούν οι ρατσιστικές απόψεις. Την εποχή του Jenkin και του Δαρβίνου, αυτές οι απόψεις ήταν τόσο αναμφισβήτητες όσο είναι σήμερα οι δικές μας αντιλήψεις ανωτερότητας για το βιολογικό μας είδος, οι οποίες αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αξιοπρέπεια και την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής».

11.2.08

Όταν λέμε ισόβια εννούμε ισόβια

ή μαθαίνοντας στο Ρίκο το οριστικό

Πρωί πρωί η Κυριακή δεν ξεκινάει ακριβώς ομαλά. Εν μέσω ατελείωτων νεύρων, ο Θόδωρος εκτοξεύει στον τοίχο ένα παιχνιδάκι εργοθεραπείας (ζελατινοειδές περιτύλιγμα, γεμάτο με αγνώστου σύστασης γαλάζιο υγρό και ζωάκια της θάλασσας, για να αποκτήσετε μια πρόχειρη εικόνα).

Μοιραία η ζελατίνα σκάει, και νερό, ζωάκια και χρυσόσκονη ποτίζουν αργά και ηδονικά την παρολίγο μπουχάρα. Δεν είναι το μάζεμα ο βραχνάς, είναι ο Θόδωρος που αρχίζει το ατελείωτο μάντρα «φτιάξε το».

Τα αναφιλητά διακόπτονται μόνο από τις παραινέσεις, «φτιάξε το τώρα, βάλε το νερό μέσα». Δε θέλω να του πω ότι θα αγοράσουμε άλλο, απλώς θέλω να χωνέψει ότι το πέταξε, το χάλασε και πάει, αλλά ο συγκεκριμένος αποχωρισμός εξελίσσεται σε έναν μικρό θάνατο.

Κι εκεί έρχεται αρωγός η κινέζικη σοφία, ένα μικρό παραμυθάκι από μια συλλογή του Τζιάννι Ροντάρι. Η αιώνια ανικανοποίητη προγκήπισσα ζητά να της φτιάξουν ένα περιδέραιο από δροσοσταλίδες-άντε μη σχολιάσω τώρα πόσος κόσμος πήγε αδιάγνωστος, αν δεν ήταν στο φάσμα η μικρή γαλαζοαίματη δεν είναι κανείς. Πλήθη υποψήφιων αποτυγχάνουν, ώσπου ένας γέρος αντιστρέφει την κατάσταση πετώντας το μπαλάκι στην Υψηλότητά Της. Ο γέρων δεσμεύεται ξεκάθαρα, εγώ το φτιάχνω το κολιέ, αρκεί εσείς να μού μαζέψετε τις χάντρες-δροσοσταλίδες. Η δυσκοίλια πριγκήπισσα μετά από δυο τρεις απόπειρες συνειδητοποιεί το μάταιο του αιτήματος και παραιτείται.

Εφόσον στη μεγαλειότητά της έπιασε, μπορώ άφοβα να το δοκιμάσω στο Θόδωρο.

«Μάζεψε εσύ το νερό και το βάζουμε μέσα». Ω του θαύματος, αφού χώνει δυο τρεις φορές τα δάχτυλα στο υγρό χαλί, με κοιτάζει συνειδητοποιώντας την κατάσταση. Είναι το βλέμμα που στα κόμιξ ανάβει αυτόματα τη λάμπα πάνω από το κεφάλι του άρτι φωτισμένου ήρωα-και μετά λύπης του ο Θόδωρος αναγκάζεται να σταματήσει το κλαούνισμα.

Αυτισμός-Λάο Τσε 0-1.

ΥΓ. Τι έκανα όταν σταμάτησε το κλαούνισμα? Δε συνέχισα πάντως το «Μπουβάρ και Πεκισέ», το οποίο εγκατέλειψα 30 σελίδες πριν το τέλος. Λίγος BHL και λίγες εφημερίδες, ο Αθήναιος στο Γαστρονόμο έγραφε κάτι πολύ εμπνευστικό, θα επανέλθω.