12.2.08

Ο Αθήναιος, η Τεμπλ και λίγος Ντώκινς

Ξεκινάω από: το άρθρο του Αθήναιου στον πρόσφατο Γαστρονόμο, που διαπραγματεύεται τα όρια εκζήτησης και παρακμής στη σύγχρονη γαστρονομία. Θεωρεί αδιανόητο να προσεγγίζει κάποιος τη γαστρονομία αποσυσχετίζοντας την από τα περιβαλλοντικά προβλήματα, την πείνα και τη φτώχια. Εκεί που θίγει το θέμα των απάνθρωπων συνθηκών σφαγής των ζώων παρά την πρόοδο της τεχνογνωσίας, εκεί λοιπόν, αυτόματα (ανησυχητικά αυτόματα) σχηματοποιείται στο μυαλό μου το παρόν ποστ.

(Οποία έκπληξη, θα ακολουθήσει σύνδεση με τον αυτισμό!)

H Τεμπλ Γκράντιν είναι επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Ζωικών Σπουδών στο κρατικό Πανεπιστήμιο του Κολοράντο. Θεωρείται η καλύτερη σχεδιάστρια εγκαταστάσεων διαχείρισης ζώων σε όλο τον κόσμο (ναι, διαχείριση σημαίνει και θανάτωση).

Ο ένας λόγος, που είναι η καλύτερη, είναι η ποιότητά της ως μηχανικού, κουβαλάει το σχεδιαστήριο μέσα στο κεφάλι της.

Το δεύτερο λόγο τον αντιγράφω από τον «Ανθρωπολόγο στον Άρη»: "Αυτό που της φαίνεται πιο φοβερό, ακόμη περισσότερο διότι μπορεί να αποφευχθεί, είναι ο πόνος και η ωμότητα, η εισβολή του φόβου και της αγωνίας πριν από τη μοιραία μαχαιριά, κι αυτό είναι που την απασχολεί πάνω απ’ όλα, πώς να το καταργήσει. 'Θέλω να αναμορφώσω τη βιομηχανία του κρέατος. Οι ακτιβιστές θέλουν να την κλείσουν. Δε μου αρέσει τίποτε ακραίο, είτε απ’ τα αριστερά είτε απ’ τα δεξιά. Έχω μια ακραία απώθηση για τους ακραίους'".

Οι (πάνω από 100) δημοσιεύσεις της Τεμπλ κινούνται σε δυο άξονες: ο ένας αφορά τη συμπεριφορά των ζώων και τη διαχείριση εγκαταστάσεων και ο άλλος τον αυτισμό, καθώς η ίδια είναι Asperger.

Και τσιτάρω κι έναν Ντώκινς στο πόδι, διότι βιάζομαι να πάω από το readingdiary να με βοηθήσουν να θυμηθώ κάτι, την πρώιμη Alzheimer.

(του παραθέματος προηγείται απόσπασμα του Jenkin με σφόδρα ρατισιστικές αντιλήψεις περί της ανωτερότητας των λευκών)

«Μη σας αποσπούν οι ρατσιστικές απόψεις. Την εποχή του Jenkin και του Δαρβίνου, αυτές οι απόψεις ήταν τόσο αναμφισβήτητες όσο είναι σήμερα οι δικές μας αντιλήψεις ανωτερότητας για το βιολογικό μας είδος, οι οποίες αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αξιοπρέπεια και την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής».

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Το ποστ αυτο εχει να κανει με:

Το οτι περιβαλλοντικοι παραγοντες επιδρουν ολο και περισσοτερο οχι μονο στη γκουρμεδιαρικη υποσταση μας αλλα και στην εξελικτικη μας πορεια ως ειδος?

Το οτι η αυξηση του αυτισμου ολο και περισσοτερο θα οδηγησει συντομα στο να μην θεωρειται συνδρομο, παθηση,διαφορετικοτητα,μειασμα αλλα θα εχει ενσωματοθει τοσο στην "ανθρωπινη "κοινωνια που θα μπορουμε να πουμε οτι αφομοιωθηκε?

Γιατι αν δεν αναφερεσαι σε κατι απο ολα αυτα που εγραψα, μαλλον δεν το εχω πιασει το νοημα του ποστ σου ή το IQ μου τουλαχιστον δεν το επιτρεπει.
μου αρεσει ομως να μου βαζεις δυσκολα, και ενδιαφεροντα ταυτοχρονα

Μαριλένα είπε...

:-) Μαρία καλημέρα,
τι νομίζω ότι ήθελα να πω:
-μ' αρέσε που στο Γαστρονόμο που είναι δημοφιλές έντυπο, ένας εξίσου (αν όχι περισσότερο) δημοφιλής αρθρογράφος θίγει το θέμα συνθηκών σφαγής των ζώων.

-Σημειώνω ότι ένας άνθρωπος με Asperger είναι παγκόσμιος πρωτοπόρος σε σχετικές έρευνες και κλείνω με ολίγα περί σπεσισμού ας πούμε :-), άσε είναι σαφές ότι τα 'χω κάνει λίγο σαλάτα.

Θα προσπαθήσω να σου στείλω μέιλ σήμερα, γράφτηκα στην ΕΕΠΑΑ και πήρα και 2 ωραία βιβλιαράκια.

Φιλιά και συγγνώμη για το ακατανόητο του πράγματος, εδώ φταίω εξ ολοκλήρου.

athanasia είπε...

Καλημέρα!

Διαβάζω-ξαναδιαβάζω και, αν καταλαβαίνω καλά, ο προβληματισμός μοιάζει να είναι η σχετικότητα των απόψεων και του γούστου...

Για το φαγητό, η υπερβολή στα "γκουρμέ" πιό πολύ μου φαίνεται ότι σχετίζεται με τη βαρεμάρα, σαν να μην βρίσκουμε πια ευχαρίστηση στα καλοτηγανισμένα αυγά ή στο ψητό κοτοπουλάκι και να τα θέλουμε μαζί με κάτι άλλο (βανίλια Μαγαδασκάρης, ας πούμε?)

Για τα υπόλοιπα, είναι αλήθεια ότι το "σωστό" μπερδεύεται συχνά με το "συνηθισμένο". Και μου φαίνεται ότι σήμερα ζούμε ανάμεσα σε απίστευτες κοινοτοπίες και, συγχρόνως, καθένας μπορεί να πετάει τη μπαρούφα του και να μοιάζει σπουδαίος, ιδίως αν είναι ελαφρώς ακατάληπτος...

:)

Υ.Γ. Καλώς ορίσατε στην ΕΕΠΑΑ!

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Ενίοτε αντιμετωπίζεις τις σκέψεις σου σα τη Νάσια ας πούμε μπροστά σε ένα παγωτατζίδικο, όπου η κραυγή είναι "άσπρο, όχι το ροζ, όχι το πράσινο, όχι το καφέ..¨." για να καταλήξει στο κλασσικό "τα θέλω όλα".
Επί του κειμένου του Αθήναιου έχω τις αντιρρήσεις μου αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Και όσον αφορά τα υπόλοιπα φρονώ ότι η εξοικείωση με τη διαφορετικότητα ξεκινά από το πόσο πρώτα εμείς είμαστε διατεθειμένοι να την αποδεχθούμε δίνοντας της το κομμάτι που της αναλογεί ακριβώς, μα τελείως ακριβώς λέμε..
Καλή σας μέρα

Μαριλένα είπε...

Φιληνάδαι με σκοτώνετε, άρα ήταν όντως απολύτως ακατάληπτο το κείμενο :-).
Αθανασία ευχαριστώ, Νερίνα το θέμα (ήθελα να είναι) η συμπεριφορά απέναντι στα ζώα, δε συνεχίζω διότι τα σαλατοποιώ περισσότερο :-).

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

Όπως έχει γράψει και ο Χριατιανόπουλος "τα πρόβατα απήργησαν ζητώντας καλύτερες συνθήκες σφαγής", μεταξύ μας νομίζω ότι και αυτή είναι η μόνη περίπτωση να τις έχουν...:)))
Μια χαρά σε κατάλαβα
Άντε και ένα φιλάκι από μένα..

Ανώνυμος είπε...

Όσο τα γούστα μας στη μαγειρική γίνονται πιο εκλεπτισμένα τόσο πιο χοντροκομμένοι γίνονται οιεγκέφαλοί μας. Αυτό έχω να πω γενικώς. Κυκλοφορεί ρατισμός παντού σε όλους τους τομείς κι αυτό έχει να κάνει με το γεγονός πως δεν κοιτάμε πια μέσα μας. Δεν μπαίνουμε στο παπούτσι ποτέ κανενός, ενώ το δικό μας είναι πράντα. Νευρίασα, δεν ξέρω γιατί. Ευχαριστώ για το σχόλιο, Μαριλένα. Ανάβουν τα λαμπάκια μας και νιώθουμε λίγο καλύτερα που εξακολουθούμε να είμαστε ζωόφιλοι και μη-ρατσιστές [αλλά σχεδόν μόνοι].

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος είπε...

Αν τελικά καταλήξατε ότι το θέμα της ημέρας είναι η συμπεριφορά απέναντι στα ζώα, να αντιγράψω κι εγώ εδώ κάτι; Είναι από το μυθιστόρημα του Κούτσι "Ελίζαμπεθ Κοστέλο", του οποίου η πρωταγωνίστρια είναι μια διάσημη συγγραφέας που όταν την καλούνε να δώσει διαλέξεις περί λογοτεχνίας αυτή μιλάει για τα δικαιώματα των ζώων.

"Όταν ο Αλμπέρ Καμύ ήταν μικρός στην Αλγερία, η γιαγιά του τού ζήτησε να της φέρει μια κότα από το κοτέτσι που είχαν στην αυλή τους. Υπάκουσε και στη συνέχεια είδε τη γιαγιά του να κόβει το κεφάλι της κότας μ' ένα κουζινομάχαιρο, μαζεύοντας το αίμα σ' ένα μπολ για να μη λερωθεί το πάτωμα. Η επιθανάτια κραυγή εκείνης της κότας εντυπώθηκε τόσο επίμονα και βασανιστικά στη μνήμη του αγοριού, που, το 1958, έγραψε ένα φλογερό κείμενο εναντίον της γκιλοτίνας. Αποτέλεσμα, εν μέρει, αυτής της πολεμικής ήταν η κατάργηση της θανατικής ποινής στη Γαλλία. Ποιος μπορεί λοιπόν να ισχυριστεί ότι η κότα δεν μίλησε;"

Μαριλένα είπε...

Sexton, ειλικρινά δε νομίζω ότι είμαστε λίγοι, ίσως είμαστε λιγότερο θορυβώδεις. Εγώ ευχαριστώ για το σχόλιο.
Μπάμπη, ελπίζω η κατακλείδα, η κότα μίλησε να μην είναι υπαινιγμός για μένα :-).

Ανώνυμος είπε...

Ναι, μάλλον έχεις δίκαιο. Συνήθως οι κότες δεν μιλάνε πάντως, ουρλιάζουν! Πανέξυπνο το σχόλιο του areadingdiary αλλά αρκετά κρυπτικό! [Διορθώστε τα ορθογραφικά μου στο προηγούμενο σχόλιο - το ''ούρλιασμα'', λέξη του Καρούζου, παραμένει: ''τώρα με ένα ούρλιασμα γίνομαι παγκόσμιος'']. Tsayia!

Ανώνυμος είπε...

Μαριλένα, πώς συνδέεσαι σε αυτό το μπλογκ; Τα έχω κάνει μαντάρα με τις διευθύνσεις που ζητάνε. Συνεχίζω τoν πειραματισμό.

Μαριλένα είπε...

Sexton με μπέρδεψες, πώς συνδέεσαι κ πού?

Ανώνυμος είπε...

Για να γράψω σχόλιο... Έχω διεύθυνση στο google, δεν με συνδέει με τον κωδικό μου και κάθε φορά κάνω αυτό το άλλο με το url.
Με έπιασε ένα παιδικό παράπονο άγνοιας... Συγγνώμη για την άσχετη παρέμβαση. Ουφ!