Διαβάζω το βιβλίο της Τεμπλ Γκράντιν που αναφέρει τις ομοιότητες στον τρόπο αντίληψης του κόσμου που έχουν οι αυτιστικοί και τα ζώα.
Σ’ ένα αποσπασματάκι αναφέρει το πάθος που έχουν ορισμένα αυτιστικά παιδιά με τους ανεμιστήρες, σημειώνει ότι ένας δυσλεκτικός έχει πει ότι στο «παίξιμο» των πτερυγίων μπορεί να βλέπει κάθε στιγμιότυπο της κίνησης παγωμένο. Όποτε πάμε στους παππούδες στον Πειραιά ο Ρίκος θα ξαπλώσει στο διπλό τους κρεβάτι, θα βάλει τον ανεμιστήρα της οροφής να γυρίζει και θα χαζέψει για ένα τεταρτάκι. Στη μαρτυρία που αναφέρει η Τεμπλ, ο δυσλεκτικός συνεχίζει λέγοντας ότι η παρακολούθηση του ανεμιστήρα είναι κουραστική, αλλά αναπόφευκτη, ο Ρίκος πάλι μάλλον το διασκεδάζει.
Η ίδια η Τεμπλ δεν έχει αυτή την εμμονή, την εγκλωβίζουν όμως τα γεωμετρικά σχέδια που χρησιμοποιούνται για την προστασία της οθόνης των υπολογιστών (screensavers ντε). Το σηματάκι των windows που κάνει γκελ απ’ άκρη σ’ άκρη της οθόνης όπως και τα αφηρημένα σχέδια του media player καθηλώνουν και το μικρό. Ειδικά με το screensaver ουρλιάζει να μην αγγίξουμε το ποντίκι («μα πρέπει να δω τα hits του blog παιδί μου, μη σκούζεις, είναι σοβαρό!»)