Πάμε στην οδοντίατρο χτες και γλιτώνει τις προστατευτικές επικαλύψεις στα πίσω δόντια γιατί δεν έχουν βγει αρκετά (τα δόντια, Λία, τα δόντια).
Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε κι η οδοντίατρος θέλει να μας κεράσει ένα κουτί με κουλουράκια που μόλις της φέρανε.
Εγώ αρχίζω τα κλασικά ευγενή, «όχι, ευχαριστούμε κλπ».
Οδοντίατρος: «Nα τα πάρετε, να τα φάει το παιδί. Μήπως δεν τρώει κουλουράκια?».
Ρίκος: «Τρώω κουλουράκια».
Εγώ: «Πάρε ένα, να, θα πάρει ένα κι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι».
Η οδοντίατρος επιμένει και τελικά παίρνουμε το κουτί (ωραία ταγάρια και του λόγου μας).
Ρίκος μασουλώντας το ανά χείρας (κουλουράκι, Λία, κουλουράκι) γυρίζει από τις σκάλες να σιγουρευτεί: «Τα πήρες όλα?»