17.3.10

Καλός ο Ζαμπούνης, αλλά σαν τα κουλουράκια τίποτα

Πάμε στην οδοντίατρο χτες και γλιτώνει τις προστατευτικές επικαλύψεις στα πίσω δόντια γιατί δεν έχουν βγει αρκετά (τα δόντια, Λία, τα δόντια).
Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε κι η οδοντίατρος θέλει να μας κεράσει ένα κουτί με κουλουράκια που μόλις της φέρανε.
Εγώ αρχίζω τα κλασικά ευγενή, «όχι, ευχαριστούμε κλπ».
Οδοντίατρος: «Nα τα πάρετε, να τα φάει το παιδί. Μήπως δεν τρώει κουλουράκια?».
Ρίκος: «Τρώω κουλουράκια».
Εγώ: «Πάρε ένα, να, θα πάρει ένα κι είμαστε όλοι ευχαριστημένοι».
Η οδοντίατρος επιμένει και τελικά παίρνουμε το κουτί (ωραία ταγάρια και του λόγου μας).
Ρίκος μασουλώντας το ανά χείρας (κουλουράκι, Λία, κουλουράκι) γυρίζει από τις σκάλες να σιγουρευτεί: «Τα πήρες όλα?»

16.3.10

Προβληματάκια μέρος 15ο

Θυμάμαι από το Γυμνάσιο μια φίλη να λέει ότι αποφεύγει να ζητάει βοήθεια στα μαθήματα από το Φυσικό πατέρα της γιατί «το παραμικρό να τον ρωτήσεις, ξεκινάει από την ανακάλυψη της φωτιάς».
Αυτό το εξαντλητικό (nervous) breakdown analysis έμελλε τελικά να γίνει η ζωή μου-αλλά δεν το ήξερα τότε. Αυτό που επίσης δεν φανταζόμουν ήταν ότι θα μου άρεσε.
Από χτες ξεκινήσαμε ένα ακόμα πιο σπασα&^%χ΄δικο αναλυτικό τρόπο να λύνουμε τα προβληματάκια μας. 
Ίσως αυτό να εννοούσε η Νίκη (?) ότι παθαίνει κι ο Τεό, ο Ρίκος πετάει μια απάντηση στο πρόβλημα (πολύ συχνά σωστή), αλλά αδυνατεί να θυμηθεί σε τι αντιστοιχούσε. Ωραία, 7 είναι, τι είναι όμως? Μπίλιες, μήλα, αιγοπρόβατα, οι ώρες που μένουν στη μανούλα μέχρι το μοιραίο? Έτσι, διαβάζουμε 2-3 φορές το πρόβλημα και υπογραμμίζουμε τι ρωτάει ώστε να το έχουμε εύκαιρο την ώρα της απάντησης. Αν δε το πρόβλημα είναι Μαθηματικής Ολυμπιάδας και άνω (4 εργάτες χτίζουν ένα τοίχο σε πέντε μέρες, 5 εργάτες σε πόσες θα τον χτίσουν) το ζωγραφίζουμε κιόλας. 
Παράλληλα βάλαμε και τους κανόνες που μας αφορούν αμφότερους-για το Ρίκο, προσέχω, δεν κοιτάζω αλλού, δε λέω άσχετα και για τη μαμά δεν ουρλιάζει, δε σηκώνεται, βοηθάει, δεν κρατάει το κεφάλι του Ρίκου μέσα στον κουβά με το νερό κλπ.
  

15.3.10

Μια βδομάδα είναι καλά?

Μπορεί να φταίει η εποχή, κούραση λόγω μαθημάτων-η επιληψία πάντως δεν ταιριάζει με τις ημερομηνίες του να το αποδώσω εκεί-το γεγονός είναι ότι ο Ρίκος περνάει μια από τις πιο αυτιστικές φάσεις του. Ώρες με τις μπίλιες ή τα φύλλα, τα ίδια ξανά και ξανά, οι ίδιες ερωτήσεις, παρατηρήσεις ενίοτε κι εξυπνάδες:

Εγώ: «Σταμάτα να μου λες τα ίδια και τα ίδια, δεν αντέχω να λέω ξανά τα ίδια πράγματα»,
Ρίκος: «Μα εσύ λες τα ίδια και τα ίδια συνέχεια, μου λες να μη λέω τα ίδια».
Λέω να τον αφήσω εκεί πάνω και να τον πάρω φυσιολογικό το επόμενο σαββατοκύριακο-πάντως φύλλα δε θα ζητήσει να ξανακόψει.