Just add water

Καλά, ο πρώτος δε χρειάζεται συστάσεις.

Ο δεύτερος είναι ο Φελπς, ο οποίος ως παιδί είχε διαγνωσθεί με ADHD διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητα. Η μαμά του σε πλήθος συνεντεύξεων περιγράφει πόσο δούλεψε στο πλάι του.

Ο έτερος καλοκαιρινός τύπος είναι ο κ. Just Add Water, ο Clay Marzo, ένας σούπερ σερφίστας-εγώ τον έμαθα από το Κ της Καθημερινής-ο οποίος έχει διαγνωσθεί με asperger. Ο χορηγός του γύρισε την ταινιούλα Just add water με ένα μέρος των εσόδων να πηγαίνουν στη surfers healing, σχολή σερφ για αυτιστικά παιδιά. Στη συνέντευξη στο Κ ο δημοσιογράφος αναφέρει ότι ο Clay ακούει ξανά και ξανά το αγαπημένο του μουσικό cd, πόσο οικείο ακούγεται αυτό!

(άντε να πείσεις ότι δεν είσαι)

Το πρώτο κρούσμα ήταν στο εστιατόριο. Ο Ρίκος τρώει βλίτα, του αρέσουν και ζητάει επιτακτικά και με τη γνωστή στεντόρεια φωνή: «Mαμά, κι άλλο κροκόδειλο». Γελάμε, σχεδόν κρυφά, δεν αντέχω και κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια του γεύματος λέω «τέλειωσε ο κροκόδειλος», περνάνε οι μέρες, το ξεχνάμε.

Χτες φτιάχνουμε σπανακόπιτα και η απίστευτη σύγχυση ξαναχτυπάει: «Η μαμά φτιάχνει κροκόδειλο». Ό,τι πράσινο κυκλοφορεί στην κουζίνα είναι είτε σπανάκι είτε καϋμάν ως φαίνεται.

Ο Μπομπ σώζοι τη μαμά

Πρέπει να το ΄χω αναφέρει ήδη, πώς και πόσο οι διάλογοι του Μπομπ του Μάστορα από το βίντεο και τα βιβλία έχουν ενταχθεί επιτυχώς στο καθημερινό λεξιλόγιο του Ρίκου.

Το χειμώνα χρησίμευσαν πχ σε μια απόπειρα γλειψίματος της εργοθεραπεύτριας, «Μα είσαι υπέροχη!», της είπε μόλις την είδε, η κοπελιά χάρηκε και τον έβαλε να της το ξαναπεί. Ανθυπομειδιούσα, γιατί είναι η ατάκα του Μπομπ προς την αιώνια αρραβωνιαστικιά Γουέντυ, όταν αυτή ετοιμάζεται για να πάνε στο χορό.

Χτες λοιπόν, κι αφού ο Ρίκος μού είχε σπάσει τα νεύρα πριν κοιμηθεί, «μαμά, θέλω νερό», «μαμά, διάβασε μού άλλο ένα βιβλίο», «μαμά, πού θα πάμε αύριο» στο τέλος με φωνάζει: «μαμά, έλα» και με το που σκάω μύτη στο δωμάτιο λέει: «Σ’ αγαπώ».

Χαμογέλασα, αλλά δεν άντεξα: «Ποιος το λέει αυτό?» «Οι κυρίες το τραγουδάνε στο Μπομπ, στο Κάμελοτ». Πάντως κόλλαγε.

ΥΓ. "?", είδες, το ποσοστό ερωτηματικών στον τίτλο έπεσε. Χρόνια πολλά στο τυπάκι με τους πιο αγαπημένους, δραστήριους, ικανούς, αποτελεσματικούς, γοητευτικούς γονείς που ξέρω.

New league όντως, αλλά new game?

Ειδικά φέτος είχα την αίσθηση ότι κατά τη διάρκεια των διακοπών η εναλλαγή δύσκολων κι ευχάριστων στιγμών ήταν πολύ έντονη. Ακόμα τη διάθεση να μπω δυναμικά στο γήπεδο της νέας σχολικής χρονιάς δεν την έχω.

Ταλαιπωρήθηκε πολύ ο Ρίκος με τις επιληπτικές κρίσεις, επίκειται αλλαγή φαρμάκου/δοσολογίας.

Ενίοτε ήταν έντονα αντικοινωνικός, δεν ανεχόταν άλλα παιδάκια να τον πλησιάσουν, μια φορά δεν τον πρόλαβα και πέταξε μια πέτρα. Ενώ μιλάει σαφώς καλύτερα δεν επιδιώκει την επικοινωνία: «Πώς σε λένε?», «δε με λένε», «βρε πώς σε λένε?», «δε με λένε τίποτα!».

Τα πολύ καλά των διακοπών είναι τα προφανή, ξεκούραση, θάλασσα και κάνα δυο καταπληκτικά βιβλία, το καλύτερο όλων με διαφορά το Στην Ευρώπη του Χέιρτ Μακ.

Στην Ευρώπη, ταξίδια στον 20ο αιώνα είναι όλος ο τίτλος και είναι η ιστορία της Ευρώπης τον 20o αιώνα. Το ενθουσιώδες ξεκίνημα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η πορεία προς το Δεύτερο, το πρόγραμμα ευθανασίας των αναπήρων (Τ-4), η συμμετοχή μη γερμανών στο μάζεμα των Εβραίων, η ισοπέδωση της Γερμανίας από τους συμμάχους, η δημιουργία και η απομόνωση του ανατολικού μπλοκ περιγράφονται με ρέουσα και μεστή γλώσσα.

Εκεί που έχεις την ενδόμυχη ελπίδα ότι οι γενοκτονίες ανήκουν σε ένα μακρινό, διαφορετικό παρελθόν, σε ανθρώπους που αγαπούσαν τη ζωή λιγότερο απ’ ότι εμείς το βιβλίο κλείνει με τη σφαγή στη Σρεμπρένιτσα. Πραγματικά υπέροχο βιβλίο, το πήρα επειδή διάβασα την πρόταση του Μπακουνάκη στο Βήμα (παρεμπιπτόντως κι ο Φέρμιν και το Μπάντενχάιμ που προτείνει είναι καλά).

Περάσαμε ωραία στη Νάξο?

(Τελευταία του ΄χει κολλήσει του Θόδωρου αυτή η ανάγκη αποτίμησης, περάσαμε καλά στο μπάνιο, περάσαμε καλά στην ταβέρνα, αναρωτιέται μεγαλοφώνως.)

Επιστρέψαμε, φοβάμαι.

Περάσαμε και καλά και ζόρικα, το σίγουρο είναι ότι κατά το ταξίδι της επιστροφής περάσαμε αρκετά καλά.

Την πρώτη δόση του ταξιδιού την περάσαμε σε μια μικρή αίθουσα παίζοντας UNO και bingo, μέχρι που μαζεύτηκαν χιλιάδες νηπίων που ήθελαν απεγνωσμένα να συμμετάσχουν. Κάποια στιγμή το πλήθος παιδιών πέρασε τα όρια ανοχής του Ρίκου κι ένα σκαρφάλωσε κι από πάνω του προκειμένου να πιάσει καλύτερη θέση. Ο Ρίκος τον έσπρωξε πίσω στη βάση της στοίβας οπότε αποφασίσαμε να πάμε στη θέση μας.

Εκεί διαβάσαμε τα βιβλία του Μπομπ («δέκα φορές διαβάζουμε βιβλία», «διαβάζουμε δέκα βιβλία?», «όχι διαβάζουμε 10 φορές ΟΛΑ τα βιβλία»), ζωγραφίσαμε (ευφημισμός, μουτζουρώσαμε) τη ζωγραφιά της φωτο (« ένα ωραίο, τεράστιο βουνό») και τέλος φτάσαμε στον μπαμπά στον Πειραιά.

Καλό μας χειμώνα.