Τώρα που ξανάρχισαν τα σχολεία και ριχτήκαμε εκ νέου στο κυνήγι της γνώσης, της προόδου (και του δόλιου διπλανού, Κωστάκη), ο Ρίκος αντέγραψε χτες στο τετράδιο τις δυο πρώτες ολόκληρες λεξούλες: παπί και έλα.
Διαβάζει και γράφει τις συλλαβές των τ, π, κ, λ και ν. Τα γράμματα βέβαια σπανίως είναι πάνω στη γραμμή ή εξαιρετικά ευανάγνωστα, κι επίσης ορισμένες φορές βραχυκυκλώνει με το ω και το ε-και φυσικά είναι πάντα μα πάντα αρκετά διασπασμένη η προσοχή του και πρέπει να τον επαναφέρω- αλλά εν γένει δίνει την αίσθηση ότι η εξάσκηση πιάνει τόπο.
Παλιότερα, ψάχνοντας να βρω ποιος είναι ο πιο εύληπτος τρόπος να μάθει κάποιος ανάγνωση (νομίζω ότι το είχα διαβάσει και στο Δαραή για τα παιδιά με σύνδρομο Ντάουν) είχα καταλήξει στη μέθοδο της φωτογραφικής αποτύπωσης των ολόκληρων λέξεων. Κάτι παρόμοιο μού έχει εξηγήσει η φίλη μου η Έμμα ότι ακολουθεί επιτυχώς κι εκείνη.
Το ερώτημα είναι, τα δικά σας παιδιά με ποιο τρόπο αναγνωρίζουν λέξεις/διαβάζουν, τι έχετε δει να δουλεύει?