Εγώ (ενώ έχω την υποψία ότι κι εγώ τελικά το ίδιο αναγκάζομαι να κάνω): Δεν μπορώ να μου λες συνέχεια τα ίδια και τα ίδια, με κουράζει αυτό.
Ρίκος: Εσένα σε κουράζει να λέω τα ίδια και τα ίδια, αλλά εμένα με ξεκουράζει να τα λέω.
Πρέπει να το ΄χω ξαναγράψει, αλλά ο Ρίκος, μπερδεμένος από τις δασκάλες «κυρία Μαρία, κυρία Δήμητρα κλπ», συχνά πυκνά με λέει κυρία μαμά.
Ρίκος: «Κυρία μαμά, πότε θα πάμε στην Ερέτρια?»
Εγώ: «Μη με λες κυρία μαμά, ρε Θόδωρε!»
Ρίκος: «Κυρία Μαριλένα, πότε θα πάμε στην Ερέτρια?»
ή πώς ό,τι κι αν κάνεις θα αποδειχτεί λάθος
Ο Ρίκος αφού σταμάτησε να τρώει τα νύχια του ξεκίνησε να τρώει τις σάρκες του-κυριολεκτικά όμως, τις περί τα νύχια σάρκες. Κάποια στιγμή απηυδισμένη από τα αίματα και τα πρησμένα δάχτυλα του, του στέρησα το πάρκινγκ με τις μπίλιες. Ο όρος ήταν ότι όταν τα δάχτυλα γίνουν καλά-ροδαλά σαν τα δικά μου J) θα το πάρει πίσω. Μεγαλύτερη τιμωρία δεν μπορώ να σκεφτώ, μπίλιες και πάρκινγκ είναι περίπου μια δίωρη καθημερινή απασχόληση.
Υπήρξαν διήμερα που κατάφερνε να συγκρατηθεί, τα δάχτυλα επουλώνονταν λιγάκι κι έπαιρνε τις μπίλιες, μετά όμως τα έτρωγε με μανία. Χτες μετά από μια μεγάλη περίοδο στέρησης του παιχνιδιού, το κέρδισε. Έπαιξε λίγη ώρα και μετά έφαγε τα δάχτυλα τόσο πολύ που γέμισε τον τόπο αίματα, καναπέ, μπάνιο, μεγάλη απογοήτευση.
