Διαβάζω σ’ ένα παλιό βιβλίο για τις επίμονες και επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις που κάνουν τα αυτιστικά παιδιά, διότι τελευταία ο Ρίκος μας έχει ταράξει. Μεταφέρω την περίληψη.
Προς τι οι επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις? Το πρήζον τη μητέρα τέκνο μπορεί να:
1. χρειάζεται πληροφορίες, αλλά δεν ξέρει πώς να τις ζητήσει σωστά
2. θέλει την κοινωνική συνδιαλλαγή, αλλά δεν μπορεί να την ξεκινήσει, διατηρήσει τερματίσει σωστά
3. αγχώνεται/ενδιαφέρεται πραγματικά για δυσεπίλυτα προβλήματα
4. είναι εγκλωβισμένο σε μια επαναλαμβανόμενη ρουτίνα και δεν ξέρει πώς να ξεφύγει.
Και μίνι λύσεις ανάλογα με την περίσταση, αντιγράφω μόνο όσες έχω ψιλοεφαρμόσει ήδη στο Ρίκο, που πλην του 3 όλα τα άλλα του συμβαίνουν:
1. χρήση οπτικών βοηθημάτων, ημερολόγιου για σίγουρη κατανόηση της απάντησης. Εμάς μας βοήθησε στη στάνταρ ερώτηση, «πότε θα πάμε στην Ερέτρια?». Ή χρονικός περιορισμός της ίδιας και ίδιας συζήτησης, «θα το ξαναπούμε άλλες τρεις φορές και μετά θα πάμε για φαγητό».
2. απάντησε σαν να μιλάς με ένα φίλο. Συζήτησε το θέμα που το απασχολεί, περιόρισε το χρονικά αν χρειάζεται-«θα μιλήσουμε για αυτό για άλλα 5’ και μετά πάλι αφού φάμε». Εμπλούτισε τις ερωτήσεις του με καινούριες σχετικές ερωτήσεις. Διαπραγματεύσου τα προς συζήτηση θέματα, «τώρα θα συζητήσουμε αυτό που σού αρέσει για 5’ και μετά διαλέγω εγώ θέμα συζήτησης». Του Ρίκου-αν και δεν είναι ακριβώς θέμα, είναι το πού πάει το νερό πέφτοντας στην αποχέτευση, στην τρύπα κλπ οπότε μιλήσαμε λίγο για τα σύννεφα, τη βροχή κλπ.
4. στο 4 διαπίστωσα ότι η συγγραφέας έχει ξεχάσει να βάλει απάντηση ή εγώ δεν την έχω βρει. Οπότε δίνω μόνο τα δικά μου φώτα: όταν ο Ρίκος σαδιστικά ρωτάει ξανά και ξανά τα ίδια πράγματα (στα οποία ξέρει την απάντηση), του λέω «πες μου μόνος σου εσύ και μετά θα απαντήσω κι εγώ, την ξέρεις την απάντηση». Εκεί (σχεδόν) πάντα την κόβει το τέκνο την πλάκα.
ΥΓ. Από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, συνέντευξη του Ιερώνυμου, που μέσα στα άτομα που χρήζουν βοήθειας και προστασίας βάζει και το «αυτιστικό παιδί». Μεγάλη δουλειά να συμπαθώ εγώ έναν αρχιεπίσκοπο.