2.12.09

Σπίτι-Σ/Μ

Ξεκινάμε από το σπίτι να πάμε στο σούπερ μάρκετ. Η συμφωνία είναι ότι θα πάρει καραμέλες, αλλά ένα χαρτάκι κι όχι δυο διότι με έχει κάνει τοούρκο με κάτι προηγουμένως.

Οπότε στο δρόμο ξεκινάει το γνωστό τρυκ, λέγε λέγε το κοπέλι κάνει τη γριά και θέλει (σαφές ποιος είναι ποιος).

Ρίκος: Θα πάρω καραμέλες?

Εγώ: Ναι.

Ρ: Πόσα χαρτάκια?

Ε: Ένα.

Ρ: Γιατί θα πάρω ένα?

Ε: Γιατί στο σπίτι κλπ κλπ.

Ρ: Να πάρω δυο? Πάντα δυο παίρνω!

Ε: Όχι, δε θα πάρεις δυο, γιατί (ιδέ άνω λούπα).

(για ρεαλιστική αίσθηση του συμβάντος και οικονομία χώρου ξαναδιαβάστε τον παραπάνω διάλογο 5-7 φορές). Και συνεχίζουμε.

Εγώ: Κοίτα, αν μου ξαναπείς να «πάρω δυο», δε θα πάρεις καμία.

Ρ: Να σου πω αν θα πάρω καραμέλες?

Ε: Αν ξαναπείς τη λέξη καραμέλες γυρνάμε τώρα και πάμε σπίτι (εδώ σταματάω, κάνω και μια επιτόπου στροφή για έμφαση).

Φτάνουμε στο σούπερ μάρκετ, κάνει το αναπόφευκτο σκετσάκι μπροστά στις καραμέλες, όπου καθισμένος κάτω ολολύζει (σχετικά χαμηλόφωνα μην υπερβάλλω) «δεν μπορώ να πάρω μία, πάντα παίρνω δυο, πρέπει να πάρω δυο». Η μανούλα ζεν περιμένει υπομονετικά και το πιο ηλίθιο της υπόθεσης είναι ότι σε κάτι τέτοιες φάσεις σκάει μύτη μια βλακώδης αίσθηση περηφάνιας του στυλ «το έχω, το έχω, το ελέγχω». Εν συνεχεία ο νέος σηκώνεται, μαζεύει τα (συμφωνηθέντα) ψώνια και αποχωρούμε.

Παρατήρηση: μπορεί στο σούπερ μάρκετ να δείχνω ολύμπια ηρεμία, αλλά αργότερα καθώς γυρνάμε από τον πεζόδρομο υπάρχει κάτι που μπορεί να με εκτοξεύσει. Παρότι πεζόδρομος, το σύνηθες είναι να περνάνε αυτοκίνητα τα οποία κιόλας απαιτούν να τσακιστούμε να πάμε στην άκρη. Είναι θέμα χρόνου να ραγίσω κανένα παρμπρίζ με το μεταλλικό κουτάκι του ΝΟΥΝΟΥ-αν κι έχω την υποψία ότι τα φτιάχνουν γερά τα κρύσταλλα.

1.12.09

Πάλι κλαουνίζει


Δεν ξέρω αν είναι η ηλικία, ο Ρίκος, ή η αναπόφευκτη γυναικεία φύση, αλλά όλο και συχνότερα διαπιστώνω πως διάφορα δεν πάνε καλά:

Έχω συνεχώς ανεξέλεγκτα νεύρα. Όσο καλά ή μέτρια κι αν πάει η καθημερινότητα πάντα έχω λόγους να θέλω να κόψω λαιμούς με τα δόντια μου (ας κρίπυ ας ιτ σάουντς).

Καταλαμβάνομαι κατά καιρούς από ιδέες που θα αλλάξουν τη ζωή μου και θα εξαφανίσουν το άνω σύμπτωμα. Με κρατάνε άγρυπνη, με κάνουν και ξυπνάω αξημέρωτα και ξαφνικά σπάνε σα φούσκες.

Τώρα τελευταία και κυρίως επειδή μου δόθηκε μια ευκαιρία αρχίζει να με ενδιαφέρει η δουλειά μου πάλι.

Και το πιο τρομαχτικό: δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι δικαιολογημένο το άγχος και τα νεύρα, αν οφείλονται στις δυσκολίες που έχουν συσσωρευτεί τα προηγούμενα χρόνια ή είμαι ο Statler κι ο Waldorf σε συσκευασία του ενός. Ακούω για εσάς!