Δεν ξέρω αν είναι η ηλικία, ο Ρίκος, ή η αναπόφευκτη γυναικεία φύση, αλλά όλο και συχνότερα διαπιστώνω πως διάφορα δεν πάνε καλά:
Έχω συνεχώς ανεξέλεγκτα νεύρα. Όσο καλά ή μέτρια κι αν πάει η καθημερινότητα πάντα έχω λόγους να θέλω να κόψω λαιμούς με τα δόντια μου (ας κρίπυ ας ιτ σάουντς).
Καταλαμβάνομαι κατά καιρούς από ιδέες που θα αλλάξουν τη ζωή μου και θα εξαφανίσουν το άνω σύμπτωμα. Με κρατάνε άγρυπνη, με κάνουν και ξυπνάω αξημέρωτα και ξαφνικά σπάνε σα φούσκες.
Τώρα τελευταία και κυρίως επειδή μου δόθηκε μια ευκαιρία αρχίζει να με ενδιαφέρει η δουλειά μου πάλι.
Και το πιο τρομαχτικό: δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι δικαιολογημένο το άγχος και τα νεύρα, αν οφείλονται στις δυσκολίες που έχουν συσσωρευτεί τα προηγούμενα χρόνια ή είμαι ο Statler κι ο Waldorf σε συσκευασία του ενός. Ακούω για εσάς!
11 σχόλια:
Δεν ξερω, την αγρυπνα δεν εχω για αρκετα καιρο, λογο.........αρνηση. Οχη για την αναπηρια του μικρο κλπ, αλλα για την ζωη που ειναι μπροστα, που ερχεται τρεχοντας, χωρις να βλεπω καμμια αλλαγη για την καλυτερα (ειμαι και εγω Statler kai Waldorf?).
Οταν σκεπτομαι οτι σε λιγο Ο Δημητρης θα κλησει 10χρονον(και ειμαι ακομα ΕΔΩ)........με πιανει και παλι πανικος....
Εγώ αν δεν έκανα 3,5 χρόνια ομάδα θα είχα απομείνει μόνη μου (τόσο εν εξάλλω ήμουν) μιας και κανένας δεν ήταν τόσο γενναίος για να κυκλοφορεί κοντά μου. Και δεν μιλάω για γκόμενους (τότε δεν ήμουν παντρεμένη) αλλά για τους γονείς, τις αδελφές μου και δυό κολλητούς φίλους. Σου μιλάω για εντελώς εκτός ελέγχου κατάσταση.
Εγω μαζέυω πολλά κάτω απο το χαλάκι. Δεν έχω σκοντάψει ακομα, τα αποφεύγω με μεγάλη επιδεξιότητα.εν τω μεταξυ, ξαναρχισα το καπνισμα.. μετα απο 4 μηνες αποχης.Οτι μού'ρχεται (να κανω το φονικο) , μου'ρχεται... αλλα το προσπερνω.
δεν το λύνω , δεν το αντιμετωπίζω,προσπαθω να μαθω να ζω με ολα που με εκνευριζουν.
ειναι μεγάλο το μυθιστόρημα- προς το παρον με βιαστικα SMS περιγράφω την κατασταση στον εαυτο μου.
να δουμε ...
Το σκεφτηκα αρκετα πριν απαντησω, νομιζω οτι δεν μπορω να τα πω σε λιγες γραμμες.Αν μου βγει , θα τα διαβασεις σε σχετικο ποστ στο μπλογκ...
Kρίνοντας από μένα, τα νεύρα είναι συνήθως θυμός από αίσθημα ματαίωσης της προσπάθειας κι από υπερβολική πίεση. Κάτι σαν φυλακισμένο αγρίμι.
Άλλες συνταγές δεν ξέρω, πλην της ανάγκης προσωπικού χρόνου χωρίς στοχοπροσήλωση στο καθημερινό πρόγραμμα και στις -αναπόφευκτες= [υπερ]προσδοκίες απ' αυτό. Και, κατά προτίμηση, με όλη την οικογένεια στην δική της γωνίτσα, μακριά από την μαμά...
Καταλαμβάνομαι κατά καιρούς από ιδέες που θα αλλάξουν τη ζωή μου και θα εξαφανίσουν το άνω σύμπτωμα. Με κρατάνε άγρυπνη, με κάνουν και ξυπνάω αξημέρωτα και ξαφνικά σπάνε σα φούσκες.
Μηπως ειναι εδω? σε αγχωνει οτι πρεπει να πραγματοποιησεις τις αλλαγες? ή οτι με το να σου αρεσει παλι λιγο η δουλεια παραμελεις τους τρεις αντρες σου? Γιατι και κουραση εχεις πολυ, απο ολα ρικιστικα και μη...
Επειδη σιχαινομαι να ψυχαναλυω, δεν εχω και σχεση...τα λεμε συντομα...αν θελησεις...
Φιλια!
Το να κατευθύνομαι στη δουλειά και να οραματίζομαι εκείνο το σημείο με μια τρύπα 20 μέτρων από βόμβα (αντί για μια 25όροφη οικοδομή) είναι νορμάλ (καθημερινή) πρωινή σκέψη για μια (ώριμη?) 43άχρονη?
Καθημερινά αναρωτιέμαι αν εγώ έχω πρόβλημα ή το 90% όσων κυκλοφορούν γύρω...
Πάλι χρησιμοποιεί την trademark έκφραση!:)
Νομίζω σίγουρα έχεις περάσει πολλά κι έχεις κουραστεί, είτε το νιώθεις έτσι είτε όχι προς το παρόν.
Τώρα όπως λέει κι ο φίλτατος αποπάνω, δεν θέλω να σε ψυχαναλύω, οπότε στα δικά μας.
Συμφωνώ με την Αθανασία για το outlet, συχνά, όταν δεν υπάρχουν πολύ συγκεκριμένοι, σπάνιοι λόγοι που μπορεί να με κάνουν έξαλλη, τα γενικευμένα νεύρα είναι μία αίσθηση πνιγμού, ιδίως όταν αυτό που με καίει δεν μπορώ να το πω - είτε γιατί δεν το έχω καταλάβει ακόμη είτε γιατί αισθάνομαι ότι δεν πρέπει/δεν έχει νόημα. Τα πιο εύκολα για μένα: λίγη ησυχία, λιγότερες δραστηριότητες, περισσότερη σκέψη (χωρίς βιβλίο) και λίγη γιόγκα ή κάτι αντίστοιχο (δε γελάμε τώρα) έχουν καλά αποτελέσματα.
Για τις εμμονές δεν ξέρω τι να σου πω - για μένα έχω την αίσθηση ότι κολλάω με συγκεκριμένα πράγματα ένα-ένα τη φορά, και δυσκολεύομαι να σκεφτώ οτιδήποτε άλλο. Αυτό έχει βέβαια και καλά (ιδίως στη δουλειά), αλλά φθείρει. Επίσης αυτό με πιάνει όταν έχει περάσει κάτι μεγάλο, ιδίως αν είναι δύσκολο, και νιώθω ότι θέλω οπωσδήποτε "καινούριο πρότζεκτ" - δώσε κι εμένα μπάρμπα. Κι αυτό βελτιώνεται με λίγη ησυχία, αν και, για μένα τουλάχιστον πιστεύω ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι.
ΟΚ, συμπέρασμα; Χρόνο στον εαυτό σου και, αν νιώθεις ότι όλα αυτά συνδέονται (κι αφού σ'απασχολεί όπως είναι φανερό), δες τι είναι από κάτω;
"Πολλά τα αίτια, η εμπλοκή όμως είναι πάντα μία" θα απαντούσε ένας καραβανάς....
Δεν ξέρω τι είναι ορθό να μείνεις στα αίτια ή να κοιτάξεις την απεμπλοκή ?
Το feng sui το κοίταξες ?
Ερευνες απέδειξαν ότι ακόμα και ένα παραπανίσιο press papier μπορεί να προκαλεί τόση αναστάτωση.
Υ.Γ. : Αν δεν μπορείς να το ελέγξεις έχω κατα νού δύο τρεις λαιμούς που χρήζουν επισκέψεως
Emma, δυστυχώς τα βρίσκω λογικά αυτά που λες-δλδ μακάρι να μπορούσα να πω τπτ παρηγορητικό του στυλ, όχι, δεν είναι τόσο χάλια εδώ κλπ, αλλά είναι.
Mamma, καθόλου άσχετο παιδί μου, γι' αυτό ακριβώς το εκτός ελέγχου λέω.
Μιραντάκι, το είχα διαβάσει το ποστ σου για τα sms, είμαστε σε παρόμοια φάση.
Μαρία, περιμένω το ποστ.
Συνεχίζω ά-με-σα (ααβάδιστα).
Τα ίδια και και εγώ... νομίζω συσσωρευμένη πίεση. Χθες για πλάκα φώναξε ο μικρός μέσα στ'αυτί μου και νόμιζα πως κατέρευσε ο κόσμος...
Μόλυ
Δημοσίευση σχολίου