4.7.08

Μετά τις αφιερώσεις

τώρα και προσωπικά μέιλ εν είδει ποστ-ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος ..

Καλοκαιρινά βιβλία για τον Αποστόλη, λοιπόν.

Αστυνομικά:

Μανκέλ- ό,τι πάρεις είναι πολύ καλό.

Φορμόλη: κάπου πήρε το μάτι μου ότι γυρίστηκε και ταινία, μάντεψε την εθνικότητα του συγγραφέα? Ισλανδός!

Αν και δεν έχω διαβάσει τον καινούριο Μάρκαρη ακόμα, νομίζω ότι για τον καλύτερο Έλληνα συγγραφέα μπορεί κανείς να βάλει άφοβα το χέρι του στη φωτιά και να τον συστήσει.

Επίσης παρότι ο Κούρτοβικ λέει ότι δεν υπάρχουν βιβλία για τις διακοπές, εγώ θα προσθέσω στη λίστα μερικά pageturners. Είναι από αυτά που όταν προτείνω στο σύζυγο εκνευρίζεται ότι είναι γραμμένα απευθείας για σενάρια, αλλά μια καλογραμμένη ιστορία για μένα δεν είναι καθόλου μα καθόλου μηδαμινή υπόθεση. Σε κάτι τέτοια ο Λιβάνης είναι μανούλα:

Ο κανόνας των τεσσάρων: λίγη λόξα να ΄χεις με τα campus novels σε κερδίζει. Επίσης όταν το διαβάσαμε μελαγχολήσαμε για τα έτη φωτός που χωρίζουν τα ελληνικά campus από τα μυθικά αμερικάνικα αντίστοιχα.

Η ερμηνευτική του φόνου: πολύ ζωντανή η περιγραφή της Νέας Υόρκης των αρχών του αιώνα.

Ο κύκλος του κακού: Ελλάδα-Ισλανδία συμμαχία, για άλλη μια φορά μέσα στο ίδιο ποστ!

Διάφορα:

Κουζίνα εμπιστευτικό, Άντονυ Μπουρνταίν: οι κουζίνες των εστιατορίων εκ των έσω, έχεις την αίσθηση ότι σε πάει βόλτα στα λημέρια του ο πιο αλητόβιος και ωραίος συμμαθητής σου.

Μόνος στο Βερολίνο: η ζωή στο Βερολίνο κατά το WWII από την πλευρά των Γερμανών, πάρα ωραίο βιβλίο.

Η ανήσυχη παρέα: ωραία-τρομαχτικά-διηγήματα από το Φουέντες.

Το άλικο και το λευκό: Μισέλ Φαμπέρ, το είχα πάρει γιατί είχα διαβάσει σε μια συνέντευξη του Ν.Γκιώνη ότι είναι ένα βιβλίο που θα ήθελε να έχει βγάλει η Πόλις. Δικαίως ζηλεύει.

Η υπέροχη αυτοβιογραφία του τουμπίστα Γιάννη Ζουγανέλη, Με δυο απλές γραμμές.

Αποστόλη, θα επανέλθω, καλοδεχούμενες οι όποιες προτάσεις.

3.7.08

Αγοραί



Τονώνοντας τις τελευταίες μέρες την ημεδαπή και ξένη οικονομία: στρώματα μπλε προκειμένου να καθόμαστε στο πάτωμα (αν και σύμφωνα με το Ρίκο, τίποτα δεν είναι σαν τα χαλιά), ανεμόσκαλα που θα κρεμαστεί από το ταβάνι όταν πάρω την κούνια που επίσης θα κρεμαστεί από το ταβάνι, πράσινος κύλινδρος φουσκωτός, βιβλία, βιβλία, βιβλία (για τα 4 τελευταία ιδέ σχετική φώτο).

Και μετά διαβάζω αυτό από τα Νέα: «Οι άνθρωποι, υποστηρίζουν οι ειδικοί, διαπιστώνουν διαρκώς ότι τα σπίτια τους είναι γεμάτα αντικείμενα, αλλά οι ζωές τους είναι γεμάτες υποσχέσεις που δεν έγιναν πραγματικότητα...». Εν προκειμένω-γιατί ακούγεται πολύ μελοδραματικό το άνω-η υπόσχεση αφορά ελεύθερο χρόνο για μένα και χρόνο για μένα και το Ρίκο.

ΥΓ. Δεν ξέρω αν φταίει αποκλειστικά η ζέστη αλλά νιώθω σαν αυτό που περιέγραφε ο Μπόρχες ως golem, με κινητοποιούν οι λέξεις «πηγαίνω δουλειά», «μάθημα Θόδωρου», «κολυμβητήριο» και άμα τη λήξει κάθε δραστηριότητας επιστρέφω στο κρεβάτι μου.

2.7.08

Ακούγοντας τη φωνή μου

να επαναλαμβάνεται δια στόματος Ρίκου νιώθω:

Άβολα: όταν αρχίζει και λέει στους τύπους που πλησιάζουν για τα τζάμια στο αυτοκίνητο «όχι, ευχαριστώ, δε θέλω, ευχαριστώ», νομίζω ότι ακούω την αντίστοιχη συγκρατημένη δική μου υστερία. Οι τύποι είναι 40 κιλά έκαστος κι εγώ τις περισσότερες φορές έχω τις τιγκαρισμένες σακούλες του σούπερ μάρκετ στη θέση του συνοδηγού-τουλάχιστον το αυτοκίνητο είναι παμπάλαιο.

Απορία: τώρα τελευταία διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε τα ίδια βιβλία του Μπομπ πριν κοιμηθεί. Αναρωτιέμαι αν έχω γίνει το ανθρώπινο υποκατάστατο του βίντεο που επαναλαμβάνει τις ίδιες κασέτες.

Χαμογελάω: το ΄χουμε εμπεδώσει πια ότι δε βρίζουμε επουδενί (περίπου επουδενί). Αν κορνάρει κάποιος στα πέριξ ο Ρίκος θα πει μεγαλοφώνως "τι θα γίνει, θα φύγουμε?" και θα συμπληρώσει κι ένα sotto voce κομμάτι, "βρε μ@%@*&", κοιτάζοντάς με παιχνιδιάρικα.

1.7.08

Αυτισμός, η λύση στην υπερθέρμανση

Πολλά νεύρα εσχάτως, τα δικά μου οφείλονται στη ζέστη, του Ρίκου στην αλλαγή προγράμματος λόγω καλοκαιριού. Η διαπίστωση είναι ότι ο θερμοστάτης (του) έχει χαλάσει. Δεν είναι ούτε τρεις εβδομάδες που βγάλαμε τα χαλιά κι ο μικρός τρώγεται καθημερινά πότε θα ΄ρθει ο χειμώνας να τα βάλουμε πάλι-δεν κατανοεί ακριβώς την εποχή, αλλά επαναλαμβάνει την απάντηση που του δίνουμε.

Αυτό που μπορεί να μού προκαλέσει θερμοπληξία by proxy είναι το βραδινό κουκούλωμά του με το πάπλωμα. Για τα χαλιά μπορεί να πατήσαμε πόδι-εμείς κι ο άνθρωπος από το ταπητοκαθαριστήριο-και να τα μαζέψαμε, με το πάπλωμα πάντως δεν του τη σκάμε. Έτσι ξαπλώνει και σκεπάζεται μέχρι τη μύτη, σηκώνομαι και ξεσκεπάζω το κάθιδρο τυπάκι μόλις κοιμηθεί, εκείνος ξανακουκουλώνεται και ούτω καθ’ εξής.

30.6.08

Πάλι μικρά και άσχετα

Κάθομαι στην παραλία και διαβάζω τον αρκετά καλό Φαλάντα-Μόνος στο Βερολίνο. Παρότι ρίχνω κάθε τόσο ματιές στο Θόδωρο, επανέρχομαι άμεσα στο ζοφερό Βερολίνο του 40, άρα το βιβλίο είναι συμπαθές.

Αλλαγή μουσικών γούστων Ρίκου: ελλείψει καλικάντζαρων ακούμε κάποιο νεανίζοντα σταθμό οι φάνκυ γονείς, όταν βάζει το Faraway της Gala. Ο μικρός εκστασιάζεται, μόλις τελειώνει ζητάει πάλι το «ε-οε-οε-οε».

Πίσω προς Αθήνα: εκεί που ο Θόδωρος είναι έτοιμος να κοιμηθεί, μπαίνουμε στην εθνική. Εγγυημένα πράγματα, αρχίζει να καταγράφει φωναχτά τα «ανάβει-δεν ανάβει-δεν ανάβει» για τα φώτα του διαχωριστικού και τον ενδιαφέρουν κυρίως οι στύλοι με τις καμένες λάμπες. Δόξα τω θεώ στην Ελλάδα ζούμε, φυσικά και είναι οι περισσότεροι κι έτσι μένει ξύπνιος μέχρι το σπίτι.

Πάνω που συνήθισα τα «και γυρίζω και τη λέω» έφυγαν οι αγαπημένοι Θεσ/νικείς..

Είναι τα 2’ που (περισσότερο ακούω, παρά) βλέπω το χτεσινό τελικό του euro: σχόλιο εκφωνητή, «είναι ο τάδε ποδοσφαιριστής που γυρίζοντας στην Ισπανία θα παντρευτεί τη δείνα, η οποία είναι βίος κ πολιτεία στη χώρα της, έχει κάνει προκλητικά εξώφυλλα, τα είχε και με άλλους από την ομάδα, τελοσπάντων ας κάνει ό,τι θέλει». Τι σημαίνει σέντρα μπορεί να μάθω κάποτε, τι εννοούσε ο σπήκερ μάλλον ποτέ..