Γιατρέ μου, με κόλλησε το τέκνο?

(ή με κατηράσθη η butterfly που ΄λεγε ότι 4 μέρες χωρίς δουλειά είναι κακές μέρες, δε βρίσκω άλλη εξήγηση).

Δε δουλεύω αυτές τις μέρες λόγω απεργίας.

Χτες πήρα το αυτοκίνητο, πήγα και χαζολόγησα μια ώρα στο R&D τμήμα μας που είναι ανοιχτό, μού ‘μενε το αυτοκίνητο στην επιστροφή, σταματούσα 5’ και ξανάπαιρνε, πήρα κλήση, γύρισα.

Είμαι σπίτι, τρώω, μαγειρεύω μη βρώσιμα φαγητά, δίνω φακές στο Ρίκο, σκουπίζω και ξαναδίνω, τσιμπάω κάτι, έχω αλλάξει δέρμα στο μικρό από το βούρτσισμα (Wilbarger γαρ), παίζουμε ηχητικό λότο, κάτι μασουλάω ενδιάμεσα, παίζουμε κρυμμένα πράγματα στο σακούλι, «δουλεύει μόνος του», έχω πλαστικοποιήσει το μισό Αμαζόνιο σε ανεξάρτητες εργασίες, διαβάζω χωρίς κέφι ένα καλό αστυνομικό, αλλά το βασικό είναι: θέλω πίσω όσο τίποτα τη ρουτίνα μου. Είναι αυτισμός?

Η μωβ ρημαδόμπαλα

Γυρνάει χτες ο Ρίκος ολοφυρόμενος για μια μωβ και μια ροζ μπάλα που του πήραν τα κορίτσια-λέει. Τηλεφωνώ στη συνοδό για να βγάλω άκρη και ακούω διάφορα εξίοσου ακατάληπτα. Η εκδοχή της έχει ως εξής: βγήκαν έξω να παίξουν τα άλλα παιδιά, χάθηκε η μπάλα, μετά ξαναβρέθηκε, αλλά δε μπορεί να παίζει μόνο ο Ρίκος με τη μπάλα, καλύτερα αγόρασέ μας κ φέρε μας να έχει δική του, καταλήγει. Υπόψιν ότι η μόνη σχεδόν αλληλεπίδραση του Ρίκου με τα υπόλοιπα παιδιά είναι το «ποδόσφαιρο», κατά τ’ άλλα την προίκα μας έχουμε πάει στο νηπιαγωγείο.

Με βαριά καρδιά, είναι η αλήθεια, πήρα δυο μπάλες, αλλά βρίσκω την όλη ιδέα φάουλ και κάθε άλλο παρά προς την ένταξη του μικρού. Η φριχτή υποψία είναι ότι η συνοδός , επειδή κοιτάζουμε σχολεία, έχει εκνευριστεί και οι ανοχές της προς το Θόδωρο μειωθεί-διάολε, είναι Μάρτιος, τώρα προέκυψε το θέμα με τη μπάλα?

Προσπαθήσαμε να συνηθίσει τις καινούριες μπάλες που δεν ήθελε με τίποτα, τα ‘παμε περί τις 2.500 φορές. Ευτυχώς η μέρα έκλεισε καλά διότι κατά τις 10 παρά σηκώθηκε υπνοβατώντας σχεδόν και ζήτησε να παίξει μπάλα με τις καινούριες. Ευτυχώς το δοκιμαστικό πήγε καλά και καθησυχασμένος κοιμήθηκε.

Βέβαια, όπως λένε και τα αμοιβαία κεφάλαια, η χτεσινή αποδοχή της κατάστασης δεν προδικάζει και σημερινή νηνεμία.

Brushing autism out of my son!

4 μέρες άνευ δουλειάς είναι νομοτελειακά 4 καλές μέρες-χαρά που θα κάνουν τα νεόκοπα εξ Αλλεμάνης ορμώμενα αφεντικά αν με διαβάζουν.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Διάβασματα:

• τα Ξυπνήματα του Σακς: σχετικά με τα θύματα της επιδημία της νόσου του ύπνου λίγο μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο και τα «ξυπνήματα» που προκάλεσε η αγωγή με L-DOPA 40 χρόνια αργότερα. Σακς, ενίοτε πιο βαρύς κι επιστημονικός απ' ότι τα προηγούμενα, αλλά πάντα ενδιαφέρων-σωστά, Holly?

• Χάντκε, Σύντομο γράμμα για έναν μεγάλο αποχαιρετισμό: νομίζω στην Αριστερόχειρη γυναίκα οφείλεται ο έρωτας με το Χάντκε, δεν έχει ακολουθήσει τίποτα που να τον δικαιολογεί ή να τον αναζωπυρώνει, παρόλα αυτά πειθήνια και συστηματικά αγοράζω και διαβάζω Χάντκε. Καταπληκτική φωτο εξώφυλλου, Παρίσι Τέξας, σκέτο mal du depart μου προκαλεί.

Ρίκος/τίτλος: Από την περασμένη Πέμπτη που ξεκινήσαμε το πρωτόκολλο Willbarger βουρτσίζω με μια ειδική βούρτσα τρις ημερησίως χέρια, πλάτη και πόδια του στωικού τέκνου και μετά του πιέζω τις κλειδώσεις-μετρώντας σε κάθε στάδιο 10''. Ο τίτλος φυσικά είναι απόπειρα χιούμορ, κομμάτι της ασιθητηριακής αγωγής είναι το συγκεκριμένο, απλώς ώρες ώρες καθώς βουρτσίζω νιώθω ελαφρώς γελοία. Ίσως φταίει και το ειρωνικό φρύδι του συζύγου, ή ο Αργύρης που μέτρησε συνολικά τις επαναλήψεις της ημέρας και τις έβγαλε 510. Συνεχίζω ακάθεκτη πάντως.

Το μίνι αλληλοδιδακτικό σχολείο ημών: στη φωτο ο Αργύρης βοηθάει το Ρίκο να τελειώσει το μάθημά του, μια άσκηση τύπου βρίσκω τις μικρές εικόνες μέσα στη μεγάλη εικόνα. Καταρχήν αμφότεροι ευχαριστημένοι, οψόμεθα.