11.1.08

Όπου αρχίζει τις διακηρύξεις

(Αθανασία, ένας φίλος μού είχε πει ότι αν είμαστε τυχεροί οι άνθρωποι που συναντάμε στη ζωή μας είναι σχεδίες που μας πάνε παρακάτω. Αυτός είναι ένας τρόπος να πω πόσο καλά πέρασα και πόσο εκτίμησα τη συνάντησή μας).

Ξεκίνησα καταγράφοντας την πρόοδο του Θόδωρου-ένα αρχείο word ήταν, όχι blog. Στα 5 του ήταν η μαγική εποχή που ο μικρός άρχιζε να μαθαίνει. Ένιωθα ότι είχα κατακτήσεις μπροστά μου, προσπαθούσα να καταρτίσω προγράμματα και χρονοδιαγράμματα, ποια είναι η σειρά να μάθει και τι. Οι πρώτες εγγραφές ήταν του στυλ: «Πιάνει με γροθιά το μαρκαδόρο, βλέπει σχήματα στη ζωγραφιά κι όχι τη συνολική εικόνα».

Στη συνέχεια κατάλαβα ότι το θέμα Θόδωρος το ξεπερνούσε και το word και έτεινε να ξεπεράσει κι εμένα. Όπως ακριβώς το λέγαμε χτες Α, ήμουν σε σημείο να πρέπει να καταβάλλω προσπάθεια για να μην είναι η δεύτερη κουβέντα μου με ανυποψίαστους ανθρώπους, «σκέτο τον πίνω τον καφέ μου, έχω κι ένα παιδάκι με αυτισμό-ΔΑΔ, ξέρετε». Έπρεπε να μιλήσω με ανθρώπους με ίδιες εμπειρίες, να δω πώς νιώθουν, να μάθω tips.

Από την άλλη, ναι μεν το μεγαλύτερο tag-cloud αν έβαζα στον εαυτό μου θα ήταν «μαμά Θόδωρου», αλλά ένιωθα ότι υπήρχαν κι άλλες πλευρές (ε τα βιβλία, η καθημερινότητα, το άλλο παιδί στο παρασκήνιο) που πάλευαν για ζωτικό χώρο. Κατά κάποιο τρόπο το word έγινε blog γιατί προσπαθούσα να αποδείξω στον κόσμο (και στον εαυτό μου) ότι είμαι ένα οποιοδήποτε άτομο, ότι το να ‘χεις ένα παιδί με πρόβλημα είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα. Το να είσαι γονιός ειδικού παιδιού δε σημαίνει ότι ανήκεις σε προς αποφυγή ή λύπηση είδος, είναι η αποδοχή και η στήριξη που είναι απαραίτητες.

Όταν βρήκα την Kristina ήταν ακριβώς αυτό που θα ήθελα να κάνω. Μ’ άρεσε που έβαζε φωτογραφίες του Charlie, η αισιόδοξη ματιά της, η πίστη στο μικρό, η θετική οπτική, η make do λογική, αυτό το «προχωράμε, όσο και όπως, αλλά προχωράμε». Με γέμισε με αισιοδοξία-πράγμα ίσως επικίνδυνο για ένα άτομο σαν εμένα που νιώθει ούτως ή άλλως και επί μονίμου βάσεως να υπερίπταται 10 εκ. από το έδαφος που πατούν οι λοιποί θνητοί.

Και μετά φάνηκε το ουσιαστικό κέρδος από το blog, η Αθανασία, η Μαριλένα, η Νερίνα, η Μαρία, η Μιράντα..

10.1.08

Γκρίνια, τ' όνομά σου είναι Ρίκος

Ίσως φταίνε το άγχος και η κούραση της επιστροφής στα σχολικά, το θέμα είναι ότι ο υψηλός μικρός είναι ιδιαίτερα ανήσυχος χτες και σήμερα. Κατά τις 20.00 το βράδυ αποσυντονίζεται πλήρως, θέλει τα πάντα και τίποτα (Ερέτρια, να κυνηγήσει τα πουλιά, να ταϊσει τα γατάκια, ει δυνατόν όλα ταυτόχρονα). Ο λόγος του γίνεται πολύ επαναληπτικός και στερεοτυπικός και οι απαντήσεις στην ερώτηση "τι θέλεις" με κάνουν να νιώθω ότι το ΄χω παρακάνει μάλλον με τις απειλές: "Θέλεις γάλα?" "όχι, γιατί κλαίω συνέχεια", "θέλεις να κοιμηθείς?", "όχι, γιατί χτύπησα τον Αργύρη".

Προς το παρόν η μόνη λύση είναι να πηγαίνω με τα νερά του, τον αγνοώ αν τρίζει τα δόντια του, τον στέλνω για τάιμ άουτ στα ιδιαίτερά του όταν χτυπιέται ή κάθομαι και ασχολούμαι με τον Αργύρη. Η ολύμπια ηρεμία προς το μαινόμενο Θόδωρο έχει το σχετικό κόστος, αν ο Αργύρης ρουθουνίσει περνώντας δίπλα μου θα τραβήξει τον κεραυνό. Χτες ενώ ο μικρός ωρυόταν, διάβαζα στο μεγάλο. Μετά από λίγο ηρέμησε «Ο Αργύρης διαβάζει, εγώ δεν διαβάζω, εγώ παίζω μπαλάκια» μονολόγησε περί τις 50 φορές και με αυτό το μάντρα ξεχάστηκε.

9.1.08

Διαβάσματα διακοπών

Πρέπει να το ‘χω ξαναγράψει αυτό με το Μπουνιουέλ και τις λίστες, πόσο ευχάριστη είναι η κατάρτισή τους. H Τελευταία Πνοή έχει σημαδέψει πολύ κόσμο, υποψιάζομαι. Διάβαζα στο τελευταίο Κ της Καθημερινής, την Ξένια Καλογεροπούλου να τσιτάρει ένα απόσπασμά του, αγαπημένο κομμάτι και της μητέρας μου (όπου πάνω κάτω ο Μπουνιουέλ λέει ότι θα ήθελε, αφού πεθάνει, να μπορεί να σηκώνεται πού και πού και να ρίχνει μια ματιά στα εξώφυλλα των εφημερίδων στο περίπτερο).

Έστω τα χιλιόμετρα ραφιών με τα βιβλία που μοιραία δε θα διαβάσω (ο βίος βραχύς), ιδού πώς τα μείωσα κατά μερικά εκατοστά:

  • Σάβανο, Τζον Μπανβιλ, ο συγκεκριμένος το «έβγαλα τις πυτζάμες μου, πήγα στην ΕΒΓΑ και γύρισα» θα το περιγράψει αριστοτεχνικά.
  • Διαταραγμένες Ψυχές, Μινέτ Γουόλτερς, αρκετά τραβηχτική ιστορία, σαφώς πιο χάρτινοι ήρωες απ’ αυτούς της Τζέημς.
  • Ο ελέφαντας εξαφανίζεται, Χαρούκι Μουρακάμι: απλώς συμπαθές, ίσως αν διάβαζα αυτό το βιβλίο του πρώτο αντί για το κουρδιστό πουλί να μην είχα την ψύχωση με τον Ιάπωνα-θεέ μου, μήπως ακούγομαι σαν σπορτκάστερ?
  • Μικρή ιστορία του κόσμου, Γκόμπριχ, πολύ καλή, σκέφτομαι να αρχίσω να τη διαβάζω στον Αργύρη, άλλωστε αν θυμάμαι την εισαγωγή το βιβλίο ξεκίνησε ως επιστολές-μαθήματα σε ένα κοριτσάκι.

8.1.08

Κάθε κατεργάρης-τα γνωστά χαιρέκακα

Τρίτη και ξεκινάμε τα προσκυνήματα στους κατά τόπους ναούς της γνώσης.

Στις διακοπές ο Ρίκος είχε μεγάλα χρονικά διαστήματα που τα πέρναγε με τις δικές του ασχολίες:

  • φτυσοπειράματα: Μιράντα, τον περιορίσαμε χωροταξικά, όπως εισηγήθηκες, και δούλεψε αρκετά καλά (τουλάχιστον δεν κάθομαι σε καρέκλα με τον κίνδυνο να σηκωθώ βρεγμένη). Μούτερ: «Πού φτύνουμε?» Ρίκος: «ΜΟΝΟ στη σκάλα στην Ερέτρια». Ομιλούμε περί εξωτερικής αχρησιμοποίητης σκάλας, για να μη σιχαίνεστε όσοι έρθετε.
  • πτώσεις και ρίψεις, που όμως διανθίστηκαν με ένα νέο σπορ. Στον ακάλυπτο του σπιτιού, ένα παρατημένο κηπάκι, γέννησε μια γάτα 4 γατάκια. Αγοράσαμε στερεά γατοτροφή, «μπισκοτάκια» που λέει κι ο Θόδωρος, και τα εκτοξεύουμε κατά ριπάς στην πεινασμένη οικογένεια, δίνοντας σάρκα και οστά στα ρωμαϊκά άρτο και θεάματα.

Στα μαθήματα που κάναμε, στα επιτραπέζια, στο φαϊ του ήταν απρόσμενα καλός. Σκέφτομαι μήπως αυτός ο καθημερινός μαραθώνιος, νηπιαγωγείο, κολυμβητήριο, κέντρο για μαθήματα, ειδική αγωγή στο σπίτι τον ξεθεώνει και είναι λιγότερο συνεργάσιμος σε περιόδους μαθημάτων. Από την άλλη, δεν αποκλείεται η διαφορετική εικόνα που δείχνει όταν παίζει κάποιος μαζί του να είναι αποτέλεσμα όλων αυτών των μαθημάτων που κάνει. Ως συνήθως κλείνω μη έχοντας βγάλει το παραμικρό συμπέρασμα.

ΥΓ. Εγώ φυσικά διάβαζα, θα ανεβάσω τη σχετική λίστα οσονούπω.

7.1.08

Τι καταλαβαίνουν οι άλλοι/τι κάνω ότι δεν καταλαβαίνω εγώ

(ως φαίνεται τα κατάφερα να χτυπήσω σήμερα κάρτα)

Διακοπές σημαίνει ανακάτεμα με κόσμο, συνύπαρξη με εκατομμύρια παιδάκια και όλα τα συμπαραμαρτούντα. Μοιραία διαπιστώνω ότι:

Ο αυτισμός (ο δικός μας) δε γινόταν αντιληπτός από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι πρότινος. Όσο ήταν μικρότερος ο Θόδωρος πέρναγε για κακομαθημένος όταν δεν απαντούσε σε ερωτήσεις, άντε λίγο περίεργος όταν έκανε τα εμμονικά του. Τώρα είτε καθώς μεγαλώνει φαίνονται περισσότερο τα ελλείμματα είτε ανέκαθεν φαίνονταν κι εμείς εθελοτυφλούσαμε. Δηλαδή θυμάμαι να συναντάμε τρίχρονα στο σούπερ μάρκετ, να τ' ακούμε να λένε ασύλληπτα πράγματα την εποχή που ο Θόδωρος έλεγε 1-2 λέξεις και να τα αγνοούμε. Επικεντρωθήκαμε στο Θόδωρο και τη δική του σχετική πρόοδο-το οποίο εξακολουθεί να μού φαίνεται ρεαλιστική/βιώσιμη προσέγγιση.

2 παιδάκια και το (όποιο) ρεζουμέ:

Τραπέζι της κουμπάρας: η ενός χρόνου κόρη της μας έχει συναρπάσει, γελάει, κάνει νάζια, βαβίζει, είναι δικαίως η σταρ της ομήγυρης. Ο Ρίκος δίπλα παίζει, συνειδητοποιώ ότι σε μερικά πράγματα η μικρή ήδη του ρίχνει στ' αυτιά. Κανένα πρόβλημα, συνεχίζουμε να παίζουμε όλοι μαζί στο χαλί, περνάμε πραγματικά καλά παρέα.

Σπίτι γιαγιάς-παππού: μετά το φαγητό στο διπλό κρεβάτι ένα 8χρονο ξαδερφάκι, με το οποίο ανέκαθεν είχαμε στενές επαφές (εννοώ ξέρει το Θόδωρο από πάντα), ο Ρίκος κι ο άγρυπνος φύλακας, η μούτερ-ποιμενικός. Ο δικός μου βαριέται, ως εκ τούτου ξεκινάει τα βλακώδη παιχνίδια, τούμπες και σπρωξιές. Ο άλλος εκνευρίζεται, οπότε προσπαθώ να μαζέψω το μεσιέ. Ο 8χρονος αρχίζει τις απροκάλυπτες ερωτήσεις-κρίσεις "είναι βλάκας? Μού 'ρχεται να τον βαρέσω" και άλλα που αν με πιάσεις από τη μύτη σκάω. Απάντησα διάφορα (κακώς), αλλά είμαι περήφανη που (οριακά) κρατήθηκα και δεν τον είπα χοντρό-ή τόφαλο, που ίσως να μην το 'πιανε κιόλας άρα να δε θα το μετέφερε σωστά :-).

Δεν ξέρω τι συμβαίνει ίσως περνάμε σε ηλικία που φαίνεται πολύ, ίσως πάντα φαινόταν αλλά ήμαστε στο κουκούλι μας, θα δείξει.

6.1.08

Με τι καρδιά να σ’ αποχαιρετίσω

Πώς περάσαν οι 15 αυτές μέρες, πώς σηκώνομαι αύριο, βάφομαι, σουλουπώνομαι, φοράω τακούνια-που είχε γίνει το παντοφλικό δεύτερο δέρμα τόσες μέρες-οδηγώ και πείθομαι να εργαστώ?

Μόνο ένας σεισμός σαν τον πρωινό μπορεί να με βγάλει από την εορταστική νιρβάνα.

Έκτακτο συμπλήρωμα: Μεγάλο πρόβλημα αποχωρισμού με το εκλεκτό τέκνο το πρωί προκειμένου να μη φύγω για τη δουλειά. Δεν είχα σκεφτεί να τον προετοιμάσω, αλλά δεν είχε ξανασυμβεί.