(Αθανασία, ένας φίλος μού είχε πει ότι αν είμαστε τυχεροί οι άνθρωποι που συναντάμε στη ζωή μας είναι σχεδίες που μας πάνε παρακάτω. Αυτός είναι ένας τρόπος να πω πόσο καλά πέρασα και πόσο εκτίμησα τη συνάντησή μας).
Στη συνέχεια κατάλαβα ότι το θέμα Θόδωρος το ξεπερνούσε και το word και έτεινε να ξεπεράσει κι εμένα. Όπως ακριβώς το λέγαμε χτες Α, ήμουν σε σημείο να πρέπει να καταβάλλω προσπάθεια για να μην είναι η δεύτερη κουβέντα μου με ανυποψίαστους ανθρώπους, «σκέτο τον πίνω τον καφέ μου, έχω κι ένα παιδάκι με αυτισμό-ΔΑΔ, ξέρετε». Έπρεπε να μιλήσω με ανθρώπους με ίδιες εμπειρίες, να δω πώς νιώθουν, να μάθω tips.
Από την άλλη, ναι μεν το μεγαλύτερο tag-cloud αν έβαζα στον εαυτό μου θα ήταν «μαμά Θόδωρου», αλλά ένιωθα ότι υπήρχαν κι άλλες πλευρές (ε τα βιβλία, η καθημερινότητα, το άλλο παιδί στο παρασκήνιο) που πάλευαν για ζωτικό χώρο. Κατά κάποιο τρόπο το word έγινε blog γιατί προσπαθούσα να αποδείξω στον κόσμο (και στον εαυτό μου) ότι είμαι ένα οποιοδήποτε άτομο, ότι το να ‘χεις ένα παιδί με πρόβλημα είναι κάτι που μπορεί να συμβεί στον καθένα. Το να είσαι γονιός ειδικού παιδιού δε σημαίνει ότι ανήκεις σε προς αποφυγή ή λύπηση είδος, είναι η αποδοχή και η στήριξη που είναι απαραίτητες.
Όταν βρήκα την Kristina ήταν ακριβώς αυτό που θα ήθελα να κάνω. Μ’ άρεσε που έβαζε φωτογραφίες του Charlie, η αισιόδοξη ματιά της, η πίστη στο μικρό, η θετική οπτική, η make do λογική, αυτό το «προχωράμε, όσο και όπως, αλλά προχωράμε». Με γέμισε με αισιοδοξία-πράγμα ίσως επικίνδυνο για ένα άτομο σαν εμένα που νιώθει ούτως ή άλλως και επί μονίμου βάσεως να υπερίπταται 10 εκ. από το έδαφος που πατούν οι λοιποί θνητοί.
Και μετά φάνηκε το ουσιαστικό κέρδος από το blog, η Αθανασία, η Μαριλένα, η Νερίνα, η Μαρία, η Μιράντα..