7.1.08

Τι καταλαβαίνουν οι άλλοι/τι κάνω ότι δεν καταλαβαίνω εγώ

(ως φαίνεται τα κατάφερα να χτυπήσω σήμερα κάρτα)

Διακοπές σημαίνει ανακάτεμα με κόσμο, συνύπαρξη με εκατομμύρια παιδάκια και όλα τα συμπαραμαρτούντα. Μοιραία διαπιστώνω ότι:

Ο αυτισμός (ο δικός μας) δε γινόταν αντιληπτός από το πρώτο δευτερόλεπτο μέχρι πρότινος. Όσο ήταν μικρότερος ο Θόδωρος πέρναγε για κακομαθημένος όταν δεν απαντούσε σε ερωτήσεις, άντε λίγο περίεργος όταν έκανε τα εμμονικά του. Τώρα είτε καθώς μεγαλώνει φαίνονται περισσότερο τα ελλείμματα είτε ανέκαθεν φαίνονταν κι εμείς εθελοτυφλούσαμε. Δηλαδή θυμάμαι να συναντάμε τρίχρονα στο σούπερ μάρκετ, να τ' ακούμε να λένε ασύλληπτα πράγματα την εποχή που ο Θόδωρος έλεγε 1-2 λέξεις και να τα αγνοούμε. Επικεντρωθήκαμε στο Θόδωρο και τη δική του σχετική πρόοδο-το οποίο εξακολουθεί να μού φαίνεται ρεαλιστική/βιώσιμη προσέγγιση.

2 παιδάκια και το (όποιο) ρεζουμέ:

Τραπέζι της κουμπάρας: η ενός χρόνου κόρη της μας έχει συναρπάσει, γελάει, κάνει νάζια, βαβίζει, είναι δικαίως η σταρ της ομήγυρης. Ο Ρίκος δίπλα παίζει, συνειδητοποιώ ότι σε μερικά πράγματα η μικρή ήδη του ρίχνει στ' αυτιά. Κανένα πρόβλημα, συνεχίζουμε να παίζουμε όλοι μαζί στο χαλί, περνάμε πραγματικά καλά παρέα.

Σπίτι γιαγιάς-παππού: μετά το φαγητό στο διπλό κρεβάτι ένα 8χρονο ξαδερφάκι, με το οποίο ανέκαθεν είχαμε στενές επαφές (εννοώ ξέρει το Θόδωρο από πάντα), ο Ρίκος κι ο άγρυπνος φύλακας, η μούτερ-ποιμενικός. Ο δικός μου βαριέται, ως εκ τούτου ξεκινάει τα βλακώδη παιχνίδια, τούμπες και σπρωξιές. Ο άλλος εκνευρίζεται, οπότε προσπαθώ να μαζέψω το μεσιέ. Ο 8χρονος αρχίζει τις απροκάλυπτες ερωτήσεις-κρίσεις "είναι βλάκας? Μού 'ρχεται να τον βαρέσω" και άλλα που αν με πιάσεις από τη μύτη σκάω. Απάντησα διάφορα (κακώς), αλλά είμαι περήφανη που (οριακά) κρατήθηκα και δεν τον είπα χοντρό-ή τόφαλο, που ίσως να μην το 'πιανε κιόλας άρα να δε θα το μετέφερε σωστά :-).

Δεν ξέρω τι συμβαίνει ίσως περνάμε σε ηλικία που φαίνεται πολύ, ίσως πάντα φαινόταν αλλά ήμαστε στο κουκούλι μας, θα δείξει.

13 σχόλια:

athanasia είπε...

Kαλημέρα!

Τη θυμάμαι πολύ καλά αυτή την εποχή για μας. Είναι σκληρή και δύσκολη. Και δυστυχώς αναπόφευκτη.

Υπομονή και χιούμορ - Και κανένα φωνήεν στους ανθρώπους που εμπιστεύεσαι ότι μπορούν να βοηθήσουν στις άχαρες καταστάσεις -Και κανένα κλάμα μετά (όταν περάσουν τα δύσκολα), δεν βλάπτει, για να ξεφουσκώνεις...

:)

Ανώνυμος είπε...

Περνατε σε ηλικια που φαινεται πολυ, και θα αρχισεις σιγα σιγα να κοβεις τα....παιδικα παρτυ γιατι η διαφορα του σε σχεση σε τα φυσιολογικα παιδια θα μεγαλωνει ολο και περισσοτερο.δυσκολη αυτη η φαση, εχω περιπου ενα χρονο που το ξεπερασα τελειως,αλλα πιστεψε με ειναι δυσκολα μεγαλωνοντας, πρεπει να το ξεκαθαρισεις μεσα σου πρωτα,οτι δεν σε ενοχλουν οι αλλοι ,οτι ο Ρικος εχει το δικαιωμα να φερεται διαφορετικα.
Καλη χρονια , γυρισα χθες , εγιναν πολλα και δεν βρηκα το χρονο να σε παρω, ευχαριστω για το sms , θα τα πουμε απο το τηλ αναλυτικα,
φιλακια

Μαριλένα είπε...

κι εγώ το ίδιο μουτερ-ποιμενικός είμαι, αλλά ευτυχώς έχω το Χρονη που με κρατάει από τη μπλούζα κι έτσι δε βρίσκω ποτέ το στόχο.

Μαριλένα είπε...

Γειά σου Αθανασία, είναι μια καμπή, αλλά πιστεύω ότι έχω αρχίσει την ανάβαση εδώ και καιρό. Με κουράζει η ανεξήγητη κακία, αυτό είναι όλο. Διαβάζω αυτό το άρθρο στα Νέα και-λέμε τώρα-θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ.
Μαρία, καλωσήρθες, ανυπομονώ να μιλήσουμε, φοβήθηκα μην ενοχλώ γι΄αυτό δεν πήρα τηλ. Δεν ήμαστε σε πάρτυ στο περιστατικό με το ξαδερφάκι πάντως. Ανάμικτα αισθήματα για το αν θα κόψω τα πάρτυ, από τη μια είναι δεδομένο ότι εγώ νιώθω άβολα, από την άλλη πιστεύω σφόδρα ότι οι άνθρωποι με προβλήματα δεν πρέπει να κρύβονται. Οψόμεθα, να μιλήσουμε αύριο, φιλιά.
Μαριλενάκι, χα χα, όσον αφορά τον ποιμενικό πάντως, εγώ έχω το απολύτως μλκσμένο στυλ κ των δικών μου γονιών, αν βρω δικό μου παιδί με ξένο κι έχει γίνει χαμός για κάποιο λόγο, θα το ρίξω αμέσως στο δικό μου και θα ωρύομαι. Αμαρτίαι γονέων :-)

Μαριλένα είπε...

κοίτα, εγώ μεγάλωσα την Ελενη, η οποια ειναι σπαραχτικά καλή.

δηλαδή, καλή όπως ακριβώς ο Βέγγος (και δεν αστειεύομαι)

ήθελα να κανει κατι στραβό, κατι πραγματικά σκατένιο, γιατί πολύ απλά, μ' επιανε η ψυχή μου βλέποντας την να ειναι αυτή που ειναι.

δεν το έκανε ποτέ.
εξακολουθεί και δεν το κανει.

μ' ενα τετοιο παιδί, δε μπορείς, δε γίνεται, να ρίχνεις το λαθος πάνω του αβλεπι :))

(και φυσικά, επωφελείται και η Ραφ απο αυτό, αν και ειναι εντελώς άλλο παιδί)

τα φιλιά μου :)

athanasia είπε...

Mαριλένα,

Δεν είναι ανεξήγητη κακία.

Είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει το αρθράκι, το κλείσιμο του καθενός στο δικό του μικρόκοσμο, η άρνησή του να προσεγγίσει ό,τι είναι άβολο, δύσκολο, δυσάρεστο κι αφορά κάποιον άλλον.

'Αλλοτε γιατί νομίζει ότι έτσι θα προφυλάξει τη δική του μικροευτυχία, άλλοτε γιατί απλώς δεν θέλει να βγει από την τόσο ναρκισσιστική μεγαλομανία της δικής του μικρομιζέριας (την οποία προτιμά να διαιωνίζει...).

Φωτούλα Τζιώντζου είπε...

"Καλό είναι να καλλιεργεί κάποιος την εκτίμηση που έχει στον εαυτό του, αλλά αργά ή γρήγορα όλοι οι άνθρωποι βρίσκονται κάποτε μπροστά σε αυτό το πιεστικό ερώτημα: «Άραγε έχω κερδίσει την εκτίμηση των άλλων;».
νομίζω ότι μια μερική απάντηση στα ερωτήματα σου θα μπορούσε να είναι και αυτή. (επί του θεωρητικού)
Στο θέμα μας, συμφωνώ ότι η λύση δεν είναι να χτιστεί ένας τοίχος γύρω από το Ρίκο ικανός να κρατήσει την "κακία" έξω από αυτόν. Δεν έχεις τα υλικά, δεν έχει καμμιά μας νομίζω τα υλικά.
Τιπς μικρά μπορούν να περιορίσουν το πρόβλημα στις μικρές καθημερινές στιγμές, η Αθανασία νομίζω έχει δίκιο. Δεν είναι ανεξήγητη κακία είναι απολύτως χαρτογραφημένη συμπεριφορά εδώ και αιώνες.
Έχω νοιώσει αρκετές φορές όπως εσύ. Και έχει ξυπνήσει άλλες τόσες φορές μέσα μου ο δικός μου δαίμονας της ταζμανίας συνεπικουρούμενος και από όλα τα άλλα τσογλάνια του χώρου, αλλά η κωλοπαιδεία μου τον έχει μέχρι τώρα συγκρατήσει.
(Επίσης μεγαλώσαμε και μεγαλώνουμε τα σκασμένα μας με αρκετά κοινά στοιχεία. Εγώ ακόμα και εάν τις έτρωγα από άλλο παιδί (σπάνια οφείλω να περιαυτολογήσω) εγώ τη πλήρωνα από τη μάνα μου και το ίδιο κάνω και εγώ.)
Τι καλά που ξαναγύρισες στη δουλειά και ακόμα πιο καλά που ο Ρίκο το κατάλαβε, αφήνω σε εσένα τα εύκολα, ξέρεις, το να διευθετήσεις τα πιθανά προβλήματα αυτής της κατανόησης. Δε μπορώ να τα κάνω όλα εγώ, η καθεμιά μας στο ρόλο της :)))))))

Μαριλένα είπε...

Μαριλένα σύμφωνη, εμένα είναι περισσότερο αυτό το ενοχικό που περιγράφει η Νερίνα. Αυτό που κάνεις εσύ επιδιώκω να κάνω κάποτε κι εγώ-πότε (?).
Αθανασία, πιθανότατα έχεις δίκιο-ως πάντα. Το κίνητρο ίσως είναι σύνθετο όντως-ο φόβος απέναντι σ' αυτόν που μειονεκτεί.
Νερίνα, συμφωνώ για τα περί τείχους. Απλώς αναρωτιέμαι τι είναι πιο δύσκολο, να ζεις μακριά από τους ανθρώπους ή να προσπαθείς να τους προσεγγίσεις. Και φυσικά δεν είναι καλά που γύρισα στη δουλειά, μη μού πατάς τον κάλο! Φιλιά.
(αν είναι ακατάληπτα τα παραπάνω ας όψεται η επιστροφή στην εργασία)

Μαριλένα είπε...

Κι επειδή είμαι κατά βάση πρωινός τύπος και θα 'πρεπε να γράφω μόνο πρωινές ώρες κλείνω με ένα συμπαθητικό απόσπασμα από τη "Μικρή ιστορία του κόσμου". Κομφούκιος έφα αναφερόμενος στην έμφυτη ανθρώπινη καλοσύνη, δεν το συμμερίζομαι, δεν έχει ιδιαίτερη σχέση, αλλά το βρήκα χαριτωμένο:
"Κάθε άνθρωπος που βλέπει ένα παιδί να παίζει δίπλα στο νερό θα νιώσει φόβο μήπως και πέσει μέσα".

athanasia είπε...

O Kομφούκιος καλοπροαίρετος ήταν, αλλά δεν τα είχε προβλέψει καλά...

Σήμερα ισχύει: "Κάθε άνθρωπος που βλέπει ένα παιδί να παίζει δίπλα στο νερό, θα σκεφτεί: "Ας το μαζέψει η μάνα του", και θα περιοριστεί να κάνει "τσ-τσ-τσ" ή "πω-πω-πω" (αν δεν προλάβει η μάνα [του]."

Είμαι σε λίγο μαύρη διάθεση...

:)

Μαριλένα είπε...

Μπααα, δε νομιζω να το καταφέρεις ποτέ.

Πρέπει να ανήκεις στη φυλή των Κάφρων (όπως εγώ) για να το κάνεις πράξη.

Τεσπα, καλό βράδυ :)

athanasia είπε...

Το μαύρο μου δεν ήταν για να το κάνεις εσύ ή οποιαδήποτε από εμάς.

΄Ηταν μαύρο για την ανάγκη τη δική μας ανάγκη (εμάς των "ιδιαίτερων" μαμάδων) να είμαστε πανταχού παρούσες όταν τα παιδιά μας είναι "εν δράσει"...

Ειδικά για τα δικά μας παιδιά, που έχουν την τάση να κάνουν και περίεργα, αν δεν κοιτάμε εμείς μπορεί να μην κοιτάξει πρακτικώς κανείς... Για τους λόγους που ανέφερες πιό πάνω.

Είναι μαύρο, αλλά αντίστροφα...

Μαριλένα είπε...

Μαριλένα, νομίζω είναι ένας καλός τρόπος να εμπνεύσεις στα παιδιά αυτοπεποίθηση, σε καμιά περίπτωση καφρίλα!
Αθανασία, σ' εσένα κ μένα κάποιος πρέπει να εμφυσήσει την πίστη στους ανθρώπους :-). Δύσκολο, αν όχι ακατόρθωτο :-).