Το 3ο βιβλίο της σειράς Topics in Autism που διαβάζω και μ’ αρέσει. Τα προηγούμενα αφορούσαν ανεξάρτητες δραστηριότητες, VBA και τώρα τα αδέρφια των παιδιών με αυτισμό.
Ξεκινάει με το πώς εξηγούμε τον αυτισμό στο φυσιολογικό αδερφάκι, πώς το ενθαρρύνουμε να μιλήσει για τον τρόπο που νιώθει και αντιλαμβάνεται την κατάσταση, συνεχίζει με την ανάγκη εξεύρεσης χρόνου και ισορροπιών μεταξύ δουλειάς, οικογένειας και προσωπικού χρόνου και κλείνει με συμβουλές για κοινό παιχνίδι μεταξύ των αδερφών.
Και ιδού το ένα απόσπασμα, γενικά πρόκειται για ένα πολύ τεκμηριωμένο και γεμάτο παραπομπές βιβλίο, αλλά περνάω φάση που μ’ αρέσουν τα συγκινητικά (Ζουμιά μέρος δεύτερο):
(Προηγουμένως αναφέρεται στη μαρτυρία ενός αδερφού που ενήλικος και όντας πλέον ο μόνος συγγενής του αυτιστικού αδερφού του μετά το θάνατο των γονιών τους, συνειδητοποιεί την αγάπη, την υποστήριξη των γονιών του τα προηγούμενα χρόνια).
«Μπορεί να μην είστε φυσικά παρόντες στη ζωή του παιδιού σας όταν εκείνο φτάσει σε παρόμοιο επίπεδο συνείδησης του αυτισμού και της σχέσης με τον αυτιστικό αδερφό και με εσάς, αλλά η αγάπη, η στήριξη και η γνώση που μοιραστήκατε κατά την παιδική του ηλικία διαρκούν και θα αποτελέσουν τα θεμέλια αυτής της ωριμότητας και της κατανόησης».
Είναι καλό το αποσπασματάκι ή εγώ περνάω την Ομπάμα-φάση μου, «είμαι ο γιος ενός μαύρου από την Κένυα και μιας λευκής από το Κάνσας» κλπ κλπ?