9.10.09

Μαιευτική-ή μόνο τα κόκαλα του

Ρίκος: «Χτες στο μάγουλο του Κώστα ήταν ένα δάκρυο (sic)».

Εγώ: «Γιατί? Έκλαιγε? Γιατί έκλαιγε?»

Ρ: «Γιατί τον χτύπησα».

Πολλά νεύρα μετά το σχολείο:

Εγώ: «Είσαι στενοχωρημένος νομίζω. Έγινε κάτι στο σχολείο?»

Ρ: «Ναι, έγινε, με χτύπησε ο Κώστας στο λαιμό, να έτσι».

Παρά τα παραπάνω (ή ίσως εξαιτίας τους) αμφότεροι εξακολουθούν να πηγαινοέρχονται καθημερινά στο σχολείο με πολύ κέφι.

8.10.09

Μονταίν έφη



Obsession is the wellspring of genius and madness-με έμφαση στο madness για τα καθ ημάς.

Η m & ms ίσως δεν το έχει νιώσει ακόμα (ανάλογα πότε κάνουν τους ισολογισμούς τους), αλλά πλέον στηρίζουμε οικονομικά τη mentos (Αγόρασε, αγόρασε, θ’ ανέβει!). 2 πακέτα ημερησίως του αγοράζω, ενίοτε δε και τρία αν νιώθω κεφάτη και πλούσια.

Τρεις μέρες εκτός προγράμματος άνευ σχολείου, ο μικρός ζωγράφιζε με μανία μπλε λουλούδια-εκατομμύρια «ανοιχτά μπλε, όχι γαλάζια» λουλούδια. Σήμερα άργησε το σχολικό κι ο Ρίκος σιγομουρμούριζε ξορκίζοντας το δυσάρεστο ενδεχόμενο «δεν θα πάω σχολείο, δεν έχει τηλεφωνήσει η Γαρυφαλλιά» (η συνοδός που κάνει αναπάντητη καθώς πλησιάζουν στο σπίτι)

7.10.09

Blood, sweat and tears


Πού έλεγε κι ο πάντα επίκαιρος Τσόρτσιλ. Έτσι λοιπόν κατόρθωσα να εκμαιεύσω γραπτές απαντήσεις στην αυτοσχέδια κατανόηση κειμένου.

Όπου έχω γράψει μια σχετικά πιθανή ιστοριούλα με ήρωες συμμαθητές (Ο Νίκος κι ο Κώστας παίζουν μπάλα, δεν ακούν, φευ, τη δασκάλα και σπάνε ένα τζάμι) και τις σχετικές ερωτήσεις. Ο Ρίκος με μάτια λαμπερά από τη σκανταλιά και το πώς την πατήσανε οι σύντροφοι, σχολιάζει στο τέλος:

"Εγώ δεν έσπασα το τζάμι, εγώ μόνο έφτυσα τον Κλωντιάν για να αλλάξει μπλούζα, αυτή με το λαγό που τρώει το καρότο".

ΥΓ. Το ξέρω ότι τα γράμματα είναι οριακά κατανοητά, το ξέρω ότι από εμμονές πάσχουμε-αυριανό ποστ σχετικό για τις τόσες μέρες διακοπών και πώς οι εμμονές χτύπησαν κόκκινο-αλλά προς το παρόν είμαι πολύ περήφανη για την εικονίτσα.

6.10.09

Παραθέσεις παραθέσεων

Από το βιβλίο των νεκρών φιλοσόφων αλλά το ξανασυνάντησα στην πύλη των φιλοσόφων που διαβάζω τώρα:

«Η φιλοσοφία είναι η μελέτη του θανάτου» και πρόκειται για τίτλο δοκιμίου του Μονταίν, ο οποίος το έχει πάρει από τον Κικέρωνα, όλο το δοκιμίο στα αγγλικά εδώ.

Λαρς φον Τρίερ, κομμάτια από την Athensvoice, με αφορμή τον Αντίχριστο:

«Το φιλμ είναι απαισιόδοξο και σκοτεινό, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει μια φωτεινή έξοδος στο βάθος της ζωής μας. Καταλαβαίνω ότι πρέπει να ξεγελάς τον εαυτό σου λέγοντας ότι υπάρχει διέξοδος, αλλά προσπαθώ να τη βρω από τα έξι μου χρόνια κι ακόμη δεν τα έχω καταφέρει»

«Μπορώ να δω τον εαυτό μου στο μικρό αγόρι που πεθαίνει στην αρχή της ταινίας. Αγαπούσα τόσο πολύ τη μητέρα μου όταν ήμουν παιδί κι εκείνη είχε αυτή τη μαγική δύναμη να με κάνει να πιστεύω πως οτιδήποτε και να μου έλεγε ήταν αληθινό. Δεν μου έδωσε όμως μια κανονική παιδική ηλικία. Αν τη ρωτούσα «θα πεθάνω απόψε όταν θα πάω για ύπνο;» θα μου έλεγε «δεν είναι πολύ πιθανόν», γιατί έπρεπε να λέει την αλήθεια. Η ανάγκη της να λέει την αλήθεια ήταν πιο δυνατή από την ανάγκη της να προστατεύσει το παιδί της. Αν τα παιδιά μου με ρωτούσαν ποτέ κάτι τέτοιο θα απαντούσα «φυσικά και όχι».

Από το Κ τώρα, πάλι Λαρς, σχολιάζοντας τον αντίκτυπο του θανάτου των γονιών του, τσιτάρει απόσπασμα από ταινία της Μέριλ Στριπ (που παρηγορεί φίλη της που έχασε τους γονείς της): «στην αρχή είναι πλήγμα, αλλά θα σου βγει σε καλό μακροπρόθεσμα».

5.10.09

Η ζωή με τον αυτιστικό αδερφό-πριμαντόνα

Σε τρία καρέ.


















Ο μικρός χαζεύει τις μπίλιες του μέσα στο σακούλι και σιγουρεύεται ότι όλα είναι καταπώς πρέπει (9 κόκκινες, 10 πράσινες, 15 μπλε κ.ο.κ). Ο μεγάλος διαβάζει το Κ, αφιέρωμα στα σκυλιά (αν και δεν ήταν στο ύψος του προηγούμενου αφιερώματος για τη γατοφιλία, όπου η διαπίστωση «μια γάτα κατά μέσο όρο ζει 12 με 20 χρόνια, το προσδόκιμο ζωής όμως για μια αδέσποτη γάτα στην Αθήνα είναι 2 χρόνια» τον έκανε να κλάψει).





Μόλις αντιλαμβάνονται τη μητέρα-Καλλιόπη ο μεγάλος προσπαθεί να γεμίσει το κάδρο, ο μικρός τσιμπάει ύπουλα-στο δικό μου μπλογκ, από πού κι ως πού, αδερφέ?





Η ζωή είναι ωραία, άστον να βουρλίζεται.