Από το βιβλίο των νεκρών φιλοσόφων αλλά το ξανασυνάντησα στην πύλη των φιλοσόφων που διαβάζω τώρα:
«Η φιλοσοφία είναι η μελέτη του θανάτου» και πρόκειται για τίτλο δοκιμίου του Μονταίν, ο οποίος το έχει πάρει από τον Κικέρωνα, όλο το δοκιμίο στα αγγλικά εδώ.
Λαρς φον Τρίερ, κομμάτια από την Athensvoice, με αφορμή τον Αντίχριστο:
«Το φιλμ είναι απαισιόδοξο και σκοτεινό, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει μια φωτεινή έξοδος στο βάθος της ζωής μας. Καταλαβαίνω ότι πρέπει να ξεγελάς τον εαυτό σου λέγοντας ότι υπάρχει διέξοδος, αλλά προσπαθώ να τη βρω από τα έξι μου χρόνια κι ακόμη δεν τα έχω καταφέρει»
«Μπορώ να δω τον εαυτό μου στο μικρό αγόρι που πεθαίνει στην αρχή της ταινίας. Αγαπούσα τόσο πολύ τη μητέρα μου όταν ήμουν παιδί κι εκείνη είχε αυτή τη μαγική δύναμη να με κάνει να πιστεύω πως οτιδήποτε και να μου έλεγε ήταν αληθινό. Δεν μου έδωσε όμως μια κανονική παιδική ηλικία. Αν τη ρωτούσα «θα πεθάνω απόψε όταν θα πάω για ύπνο;» θα μου έλεγε «δεν είναι πολύ πιθανόν», γιατί έπρεπε να λέει την αλήθεια. Η ανάγκη της να λέει την αλήθεια ήταν πιο δυνατή από την ανάγκη της να προστατεύσει το παιδί της. Αν τα παιδιά μου με ρωτούσαν ποτέ κάτι τέτοιο θα απαντούσα «φυσικά και όχι».
Από το Κ τώρα, πάλι Λαρς, σχολιάζοντας τον αντίκτυπο του θανάτου των γονιών του, τσιτάρει απόσπασμα από ταινία της Μέριλ Στριπ (που παρηγορεί φίλη της που έχασε τους γονείς της): «στην αρχή είναι πλήγμα, αλλά θα σου βγει σε καλό μακροπρόθεσμα».