Για να δούμε πώς θα πάμε

Άνθρωποι, που λέτε χρόνια πολλά κλπ, θα έφευγα ποτέ χωρίς να σας χαιρετήσω? Οπλισμένοι με υπομονή, με τα εικονιζόμενα χαρτάκια της εργοθεραπεύτριας για να μετράμε τις μέρες με το Ρίκο μέχρι να ανοίξει το σχολείο, και την ελπίδα ότι ο Ρίκος (και οι συνταξιδιώτες) δε θα κρασάρει οχτώ με μία τη νύχτα που είναι το ταξίδι αναχωρούμε απόψε.

(Παρόμοια συζήτηση με μαμά 2 αυτιστικών παιδιών που αναχωρεί για Μυτιλήνη.

Εκείνη: Πολλές ώρες το καράβι και κάθε φορά φέρονται διαφορετικά, να δούμε πώς θα πάμε.

Εγώ: τουλάχιστον δεν ταξιδεύουμε με κλειστό πλοίο, μπορώ πάντα να τον βγάλω στο κατάστρωμα να βλέπει τα νερά-και να φτύνει και να φτύνει.

Εκείνη: όντως κι εγώ μπορώ να τους πακτώσω εκεί.)

Αν απόψε δείτε δυο σκοτεινές φιγούρες τη μία σκαρφαλωμένη στα κάγκελα προσηλωμένη στα απόνερα και την άλλη να τη συγκρατεί από βέβαιο πνιγμό θα είμαστε εμείς, αλλιώς θα διαβάσετε για μας με το άνοιγμα των σχολείων, καλή ξεκούραση σε όλους!

Κ πάλι διάφορα

Καθόμαστε στο διπλό κρεβάτι, εγώ διαβάζω:

Ρίκος: Θα μού φέρεις ένα ποτήρι νερό?

Εγώ αφηρημένα: Ναι, πάω-και συνεχίζω να διαβάζω τις περιπέτειες του Τζούμα στη ΝΥ.

Ρίκος (αποδοκιμαστικά): Δε νομίζω ότι πας.

Λογοθεραπεύτρια (τεράστια αγάπη) και Ρίκος, έχουν τελειώσει το μάθημα κι εκείνη ετοιμάζεται να φύγει:

Ρίκος: Όλο πας κι έρχεσαι, γιατί δεν κάθεσαι εδώ, μαζί μου?

Λόγο: Μα εσύ θα πας στην Ερέτρια!

Ρίκος: Γιατί δεν έρχεσαι στην Ερέτρια, να φάμε μακαρόνια με κιμά και να κοιμηθούμε μαζί στο διπλό?

Λόγο σκασμένη στα γέλια: Μα στο διπλό κοιμούνται ο μπαμπάς κι η μαμά!

Ρίκος: Εγώ κοιμάμαι στο διπλό με το μπαμπά, αλλά να ΄ρθεις να κοιμηθούμε μαζί (βγάλε άκρη).

Κι αυτά είναι τα αστεία της υπόθεσης, διότι κατά τ'άλλα μέχρι να φύγουμε τη Μ.Πέμπτη τον έχει φάει η προσμονή, η αγωνία, η έλλειψη σχολείου, η αλλαγή προγράμματος. Εκτός από τα νύχια τρώει και τα μανίκια πλέον.

Ομολογία παράνοιας?

Λοιπόν, εγώ η Μαριλέ, όποτε περνάω δύσκολη φάση, υπαρξιακά, κακή διάθεση, ποιος αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω, ξεσπάω πάντα ως εξής: κουρεύομαι. Όταν λέμε κουρεύομαι δεν είναι αυτή η μέση φωνή που μάθαμε στο σχολείο, «βάζω κάποιον να κάνει κάτι για μένα», κυριολεκτώ, κόβω μόνη μου τα μαλλιά μου.

Προχτές που είχαν σφίξει τα πράγματα ξεκίνησα να γίνω Ρι(χ)άνα, κατέληξα κάτι σαν τη Λώρα Μπους, αλλά παραδόξως βλέπομαι! Επειδή όμως η διάθεση ήθελε κι άλλη ενίσχυση κατέβηκα στην Πολιτεία για τα πασχαλινά βιβλία και ένα πολύ συμπαθητικό πουκάμισο-παντελόνι για να φοράω τις μέρες που από το γραφείο πάω κατευθείαν στο κότερο (χωρίς τη μεσολάβηση του corsa).

Οι άνθρωποι βοηθάνε

Όταν τους το ζητήσεις, όπως υποστηρίζει ακράδαντα κι ο φίλος μου ο Παύλος. Κοιτάζω τις υπογραφές που έχουν μαζευτεί στη Νόηση κι έχω τη μυστήρια (για μένα που στη φράση «Of course all life is a process of breaking down» του Fitzgerland βρίσκω το νόημα της ζωής) αίσθηση ότι σημαίνουν πολλά.

Βλέπεις φύλλα γεμάτα με υπογραφές ανθρώπων από ίδιες επαγγελματικές ομάδες-που σημαίνει ότι κάποιος πήρε σβάρνα τους συναδέλφους-ή από γειτονιές όπως έκανε η Έμμα, ή ειδικά σχολεία όπου έχουν υπογράψει κι ο οδηγός κι οι καθαρίστριες -ή από τη Μιράντα που ανέλαβε όλα τα Δωδεκάνησα!

Ασχέτως αποτελέσματος βγήκαμε, μιλήσαμε, ζητήσαμε υπογραφές και ζητήσανε κι άλλοι για πάρτη μας, ο κόσμος άκουσε τι σημαίνει Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές (ή κι αν δεν άκουσε μας εμπιστεύτηκε πάντως) ίσως φτιάχτηκε μια ομάδα από ανθρώπους στους οποίους μπορούμε να μιλήσουμε και να προστρέξουμε ξανά.

Βίκυ, Δ, Elf, mamma, Διόνα, butterfly, όποιον ξεχνάω ας μου το πει, ένα τεράστιο ευχαριστώ!

Στη φώτο, που είναι ό,τι πιο ναζιάρικο βρήκα για το ευχαριστώ ο Ρίκος μιμείται τη γάτα.