5.9.08

Περίπου επετειακό

Χτες (όπως ένα χρόνο πριν) ήμαστε στο γιατρό για τα κρεατάκια. Τότε ο Ρίκος είχε φτύσει το γιατρό την ώρα που τον εξέταζε. Ευχόμουν να με καταπιεί η γη εκείνη τη στιγμή, το είχα πάρει πολύ βαριά και κάπως έτσι ξεκίνησα το ευγενές σπορ του μπλογκάρειν. Είχε κλειστεί η εγχείριση, έτυχε να κάνει επιληπτικές κρίσεις μια μέρα πριν, κι έτσι πήγαμε πάλι φέτος να κλείσουμε.

Φέτος, πριν μπούμε στο ιατρείο απαγγείλαμε τη λίστα (όσοι ανακατεύονται εύκολα σταματάνε εδώ): «μέσα, στο γιατρό, δεν τρώμε νύχια, δε φτύνουμε, δεν αφήνουμε πορδάκια, σύμφωνοι?»

Αφού ο Ρ συμφώνησε ορμήσαμε στους καναπέδες της αίθουσας αναμονής και παίξαμε μανιωδώς UNO περιμένοντας τη σειρά μας.

Μετά στα φουσκωτά απέναντι, είχαμε άλλη λίστα: «δε σπρώχνουμε παιδάκια, δε χτυπάμε κανέναν, περιμένουμε τη σειρά μας στη σκάλα»-εδώ τα πορδάκια είναι ελεύθερα, όπως θα διαπιστώσουν οι πιο παρατηρητικοί.

Το κόλπο να του τα υπενθυμίζουμε κανόνες προφορικά πιάνει πολύ στο Ρίκο, παρότι λένε ότι οι αυτιστικοί λειτουργούν πιο εύκολα οπτικά, ένα χρόνο μετά είμαστε ακόμα λίγο περισσότερο «στο πρόγραμμα».

4.9.08

Θέλω να πιστέψω

(που ψέλλιζε κι η συγκρατημένη πρωταγωνίστρια των X-files, που εμένα αν μου το έλεγε αυτός ή αυτός θα τσίριζα: «ΠΙΣΤΕΥΩ! ΠΙΣΤΕΥΩ!»)

Διαβάζω ότι θα πάρουν υπολογιστές οι μαθητές των ειδικών δημοτικών σχολείων και καλού κακού έχω αδειάσει ένα χώρο μη χτυπήσει το κουδούνι ο Στυλιανίδης αγκομαχώντας "το πισί πού να το βάλω, μαντάμ?"

Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι αυτό για το οποίο δεσμεύτηκε χτες, ότι δεν θα υπάρξουν λειτουργικά κενά. Αμήν λέγω υμίν, διότι πέρυσι ένταξη δε βρήκαμε στο Γαλάτσι μέχρι Οκτώβρη.

Ειδικά για τα ειδικά σχολεία κενό δε σημαίνει, ωχ δεν έχει παρουσιαστεί ακόμα η θεολόγος, πάμε για καφέ. Σημαίνει ότι ορισμένα παιδιά (κι ο Ρίκος κι ο Ρίκος, αγαπητό, αγωνιστικό κοινό) μέχρι να διοριστεί η συγκεκριμένη ειδικότητα (η ειδική παιδαγωγός συνήθως διορίζεται τον Οκτώβρη) θα τη βγάλουν σπίτι. Και φυσικά πρόκειται για ¨λειτουργικό και προβλέψιμο κενό", για ειδικό σχολείο μιλάμε, διάολε!

Για να δούμε.

3.9.08

Ούτε ίχνος αυτισμού

Εγώ: Δουλεύω σαν να μην υπάρχει αύριο (και αστεία αστεία αυτό μπορεί να αποδειχτεί προφητικό) και τα ΄χω βρει σκούρα με ένα συνεργείο. Τουλάχιστον μπορώ πλέον να συνταχθώ με το λοιπό σινάφι και να αναφωνήσω με ύφος 50 καρδιναλίων: «άμα μπλέξεις με μαστόρους» κλπ κλπ, η γνωστή παραφιλολογία των μηχανικών. Χαλάλι.

Η πιο θλιβερή είδηση: διαβάζω για την αντιπρόεδρο του Μακ Κέιν, τη Σάρα Πέιλιν. Πολέμια των εκτρώσεων, μητέρα πέντε παιδιών, το μικρότερο που φημολογείται ότι είναι της 17χρονης κόρης της έχει σύνδρομο Down. Το θλιβερό είναι ότι η εν λόγω κόρη είναι ξανά(?) έγγυος και αντί μιας διεξοδικής συζήτησης περί αντισύλληψης επίκειται γάμος.

Η πιο αστεία είδηση: ο Πούτιν που έσωσε τους δημοσιογράφους από την τίγρη πυροβολώντας την. Αν ήμουν ο δημοσιογράφος πρώτα θα άναβα τη λαμπάδα που θα την είχα γλιτώσει από τον οπλισμένο Πούτιν και μετά από την υπερμεγέθη γάτα.

2.9.08

Θα αγαπήσεις ό,τι σιχαίνεσαι


(Αυτός ο τίτλος μου αρέσει τόσο που σκέφτομαι να τον κάνω tag. Μού θυμίζει θεϊκές παρεμβάσεις από την Παλαιά Διαθήκη, όπως κι ένα τίτλο (μέτριου) διηγήματος του άλλου θεού, του Στήβεν Κινγκ (ό,τι αγαπάς θα χαθεί?). Επιπλέον περιγράφει κάτι που μου συμβαίνει όλο και πιο συχνά.)

Τώρα τελευταία καλομαθαίνουμε σε κάτι που είχε χαθεί από την εποχή που ο Θόδωρος είχε μονοψήφια ηλικία σε μήνες: το να κάθεσαι έξω και να πίνεις ήσυχα ένα καφέ ή να τρως.

Ιδανικό μέρος για κάτι τέτοιο αποδεικνύονται τα σιχαμένα τα malls-όχι το υπεραυθαίρετο, άλλα.

Εδώ μετά από βόλτα στο λούνα παρκ, καθόμαστε για φαγητό. Ο χώρος βρίσκεται σε αρκετό ύψος, οπότε ο Ρίκος απολαμβάνει τη θέα, τις κυλιόμενες. Είναι αποκαμωμένος από το χοροπηδητό και το φαγητό. Στο τέλος, αφού έχει διαλέξει και γλυκό από τον κατάλογο με τις εικόνες ρωτάει το σερβιτόρο χώνοντάς του ένα δάχτυλο όλο κατηγορώ στη μούρη: «Βρε, θα φέρεις την τούρτα?»

Πού και πού υπερισχύει ο πειρασμός του ύψους και πετάει ένα «να πηδήξω κάτω?» και συνεχίζει μόνος του: «Όχι, θα γεμίσω αίματα και θα πάω στο νοσοκομείο». Και θα μας χαλάσεις και την έξοδο, αγαπητέ.

1.9.08

Ανακούφιση

Παρασκευή βράδυ και είμαστε σε υπαίθριο παιδότοπο με φουσκωτά. Έχουμε πει πολλάκις πριν τους κανόνες «δε σπρώχνουμε, δεν κλωτσάμε», αλλά είμαστε και σε απόσταση αναπνοής ώστε στην καλύτερη περίπτωση να αρκέσει μια υπενθύμιση, στη χειρότερη να τον πάρουμε τσουβαλιαστό (sic) για το σπίτι.

Κατεβαίνει παιδάκι και πλησιάζει την υπεύθυνη κοπέλα: «κυρία, ένα παιδάκι εκεί πάνω με μπλε μπλούζα χοροπηδάει συνέχεια και λέει ‘τι κάνεις, τι κάνεις?’». Κοπέλα: «σε πείραξε?», παιδάκι: «όχι», κοπέλα: «ε, άστο να λέει».

Αφήνω την αναπνοή μου που την κράταγα τόση ώρα να βγει, όλα καλά προς το παρόν.