(Αυτός ο τίτλος μου αρέσει τόσο που σκέφτομαι να τον κάνω tag. Μού θυμίζει θεϊκές παρεμβάσεις από την Παλαιά Διαθήκη, όπως κι ένα τίτλο (μέτριου) διηγήματος του άλλου θεού, του Στήβεν Κινγκ (ό,τι αγαπάς θα χαθεί?). Επιπλέον περιγράφει κάτι που μου συμβαίνει όλο και πιο συχνά.)
Τώρα τελευταία καλομαθαίνουμε σε κάτι που είχε χαθεί από την εποχή που ο Θόδωρος είχε μονοψήφια ηλικία σε μήνες: το να κάθεσαι έξω και να πίνεις ήσυχα ένα καφέ ή να τρως.
Ιδανικό μέρος για κάτι τέτοιο αποδεικνύονται τα σιχαμένα τα malls-όχι το υπεραυθαίρετο, άλλα.
Εδώ μετά από βόλτα στο λούνα παρκ, καθόμαστε για φαγητό. Ο χώρος βρίσκεται σε αρκετό ύψος, οπότε ο Ρίκος απολαμβάνει τη θέα, τις κυλιόμενες. Είναι αποκαμωμένος από το χοροπηδητό και το φαγητό. Στο τέλος, αφού έχει διαλέξει και γλυκό από τον κατάλογο με τις εικόνες ρωτάει το σερβιτόρο χώνοντάς του ένα δάχτυλο όλο κατηγορώ στη μούρη: «Βρε, θα φέρεις την τούρτα?»
Πού και πού υπερισχύει ο πειρασμός του ύψους και πετάει ένα «να πηδήξω κάτω?» και συνεχίζει μόνος του: «Όχι, θα γεμίσω αίματα και θα πάω στο νοσοκομείο». Και θα μας χαλάσεις και την έξοδο, αγαπητέ.
14 σχόλια:
Βρε, με πέθανες! χαχαχα...
Βρε, θα φέρεις την τούρτα:))))))
Προχω-ράμε, προχω-ράμε κατά το κόλυ-μπάμε κόλυ-μπάμε...ποιος μωρέ τολεγε, ποιος, ποια μήπως...κάτσε κάτσε θα θυμη...ντολύ, όι όι, πως τη λέ...ντόκιν...ναι ναι μωρέ η Ντόριν τη λέγανε
Φιλιά πολλά, εκεί σταψηλά!
Aυτό ξαναπέστο. Για τον τίτλο το λέω... Και κάποια στιγμή θα γελάσεις με ό,τι σε στενοχωρεί, συμπληρώνω θρασύτατα (επειδή μου πήρε χρόνο να το καταλάβω).
Σας χαιρετώ ως την Παρασκευή, πάω σε βροχές και ψύχρες. :)
Χεχεχε! Ωραίο post, Μαριλένα!
(Και μάλλον λες το All That You Love Will Be Carried Away, ε;)
Φιλενας, βαλε θέα στη ζωη σου και δεν θα χασεις.Και εγω το ιδιο κανω με τον Παυλο οταν βγαινουμε , να τον απασχολει οπτικα κατι ειναι παντα το καλυτερο ηρεμιστικο.
Αν καταλαβα καλα σιχαινεσαι τα εμπορικα κεντρα?τα ψωνια? τους καφεδες? ή το υψος?
:-) Καλό αν και κατασυγκινήθηκα με τις ατάκες από τον Μπομπ τον Σφουγγαράκη. :-)
Καλά μας τα λες τόσο έξυπνα αλλά ... και φωτό καλλιτεχνικές ... τσικ-τσικ-τσικ ... πολυ δεν πάει!!!
Γειά χαρά παλιέ εμπ-συνάδελφε ;-)
Ερώτηση: Πού έχετε πάει τελικά στη φωτό???
Mamma, υπερβολές, τολμώ να πω, αλλά ευχαριστώ :-).
Ρουλάκι, σ' ευχαριστώ, όντως προχωράμε.
Αθανασία, σε ζηλεύω, περιμένω άλλη μια δυνατή βροχή πώς κ πώς.
Zlatko, αυτό λέω, είχε τη μετάφραση στα δέκατα, ο τίτλος μού άρεσε πιο πολύ από το διήγημα. Μπορείς να το κατεβάσεις εδώ.
Μαρία, όντως το διατύπωσα σαφέστατα, τα εμπορικά κέντρα είναι που με μπλοκάρουν, αλλά προσαρμόζομαι.
Αθήναιε, ακόμα γελάω με το σχόλιο περί ακριβών κοστουμιών, γόβας Καλογήρου και μπλούζας "Σάκη, σ' αγαπώ"-άσχετο, αλλά συμβαίνει.
Γεια σου Popelix, θα στο στείλω με μέιλ :-).
Α, το είχαν στα δέκατα; Θα πρέπει κάποια στιγμή να αγοράσω και να αφήσω τα χαζά.
Πάντως το έχω διαβάσει το διήγημα στη συλλογή Everything's Eventual, αν και δε θυμάμαι τίποτα πέρα από το ότι ήταν κάπως μέτρια όλα...
Αν βρεθείς ο bookcrosser στην Αθήνα ευχαρίστως να σου δώσω όποιο τεύχος θέλεις :-).
That's a deal! :-)
Τόση ώρα διαβάζω και χαμογελάω! Είναι αυτά που λες, αλλά κυρίως ο τρόπος σου, βέβαια.
Να μοιραστώ δική μου εμπειρία: Το τρίχρονο σπλάγχνο μου θα πάει σχολείο και προσπαθώ να τον ψυλλιάσω πως για να περάσει καλά πρέπει να γίνει φίλος με τη δακλάλα. Με κοιτάει με ενδιαφέρον: Πώς γίνεσαι φίλος με τη δασκάλα; Αρ΄χιζω τα κλασικά, να τη βοηθάς, να συνεργάζεσαι, να μην κάνεις μανούρες κ.α. τέτοια χρηστά κι αφού το σκέφτεται λίγο απαντάει αποφασιστικά: "Αν γίνω φίλος με τη δασκάλα, θα μου δίνει και καμία σοκολάτα!!!"
Elf, το ΄χει πιάσει το νόημα ο μικρός :-) :-).
Δημοσίευση σχολίου